พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

“สา หนูฟื้นมาคุยกับแม่หน่อยสิลูก ฮึก ฮื้อออ แม่ขอโทษ T^T” แก้วกุมมือคนที่นอนอยู่บนเตียง

“แก้ว แกพักบ้างนะนี้แกก็เฝ้ายัยสามาหลายวันแล้วนะ”

“เจ๊ ฉันไม่เป็นไรหรอก เจ๊กลับเหอะ!”

 

ฉันจะทำอย่างไรดีแก้ว เฮ้อ ! ฉันก็เดินออกมาเพราะตอนนี้ฉันเรียกคนคนนึงมาแล้วละ เขาจะต้องพายัยแก้วไปพักได้แน่นอน ฉันเหนื่อยมากกับยัยน้องตัวแสบเนี่ย

 

“แก้วเป็นไงบ้าง?” กว่าจะมานานแท้!

“เหมือนเดิม ฉันละเหนื่อยใจ”

“เดี๋ยวฉันจัดการเอง ว่าแต่พวกแกตามฉันมาทำไมเนี่ย?” โทโมะกันไปถามเพื่อนๆเขาที่ตามมาด้วยนะสิ ฉันเห็นด้วยนะมาทำไรเยอะแยะ

“ก็ข้ามาคุมเอ็งไม่ให้ทำไรรุนแรงแก้วแทนฟางกับเฟย์นะสิว่ะ” เขื่อนกับป๊อปตอบโทโมะไปพร้อมทำหน้ามั่นมาก ฮ่าๆๆๆ เมียสั่งมาอ่ะดิ

“ประสาท!! พวกเอ็งอะหลบไปเลย เจ๊ได้หลบ!”

“เออะ เอ่อ!” ฉันพาเขื่อนและป๊อปหลบเข้าไปที่ห้องน้ำ

 

“แก้ว!” บอกตามตรงนีเสียงฉันไม่ได้อยากจะได้ยินเลยจริงๆ

“คุณมาทำไม?” มือเขาของตอนนี้มันจับไหล่ของฉันแน่น เขาหมุนตัวฉันเข้าหาเขา

“ไปกับฉัน” เขาเปลี่ยนมือจากที่จับไหล่เลื่อนต่ำลงมาที่มือและกระชากข้อมือฉันไป

“ไม่ฉันไม่ไป ไม่ๆๆๆๆๆๆๆ”

“เธอต้องไปปมานี้!!” เขาลากฉันออกจากห้องและยังมีแรงกะทั่งถึงรถคันหรูของเขาและกดหัวฉันเข้าไปในรถและยังขู่ฉันอีกด้วย

“ถ้าเธอเปิดฉันจะจูบเธอโชว์คนแถวนี้ละ!”

“หึ้ยยย!!” คนไร้ยางอาย

 

                บ้านไทยานนท์

“นายพาฉันมาทำไรที่นี้?”

“ซักผ้ามั้ง!” ยัยบ้านี้ถามแปลก

“อะไรนะนายจะใช้ฉันซักผ้าให้นายงั้นเหรอ ไอ้บ้า!!” เอ่อเชื่ออีกเว้ย!

“ฉันประชดไม่คิดมั้งเลยหรือไงห๊ะ สมองเนี่ย!! เป็นหมอซะป่าวโถ่!”

“นายว่าฉันโง่งั้นเหรอ? *-*” โห๊ะเก่งนิ

“ฉันยังไม่ได้พูดเธอว่าตัวเธอเองนะแก้ว!” ผมเดินออกไปเปิดประตูรถให้คนตัวเล็กแต่เธอก็ไม่ยอมออกมา ดื้อจริงๆ

“ฉันจะกลับบ้าน!”

“มานี้!!” ผมกระชากคนตัวเล็กลงมาจากรถและลากเธอขึ้นบ้าน! เพื่อให้เธอได้อาบน้ำทานอาหารและนอนพักบ้าง

“ฉันไม่ไปปล่อยนะ!!” โวยวายตลอดทางเลยให้ตายเถอะ

 

“ตาโมะพาใครมานะ!” ชายหญิงวัยกลางคนได้ยินเสียงเอะอะเลยเดินจากห้องรับแขกออกมาดู

“^^น้องแก้วค่ะ” ลูกสาวคนโตในบ้านตอบพ่อแม่ทั้ง 2

“อื้มไปเถอะคุณ” ชายวัยกลางคนชวนภรรยาเข้าไปไปต่อ

“ค่ะ”

 

 

“ปล่อยนะ! ปล่อยยยยยย!!” อ๊ายยยยย ร่างฉันตอนนี้ปลิวไปที่เตียงนอนของเจ้าของห้องเรียบร้อยแล้วละค่ะ

“เอ้า!” มันมาพร้อมเสียง ผ้าคลุมอาบน้ำตัวใหญ่!

“อะไร??”

“อาบน้ำไงหรือจะให้ทำไรดีน๊า” หน้า เห้ยไม่ต้องใกล้ขนาดนั้นก็ได้! หึ้ย

“เออะ !!” ฉันเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่สนใจคนตรงหน้า

“^-^”

 

“มานี้!” เห้ยยยย! ฉันยังไม่ได้แต่งตัวเลยเห้ยยยยย!!

“นายฉันยังไม่ได้แต่งตัวเลยจะไปไหนเนี่ยยยย!!” โอ๊ะห้องครัว!

“นั่ง!” เขายกจานข้าวต้มกุ้งมาวางตรงหน้าฉัน

“ทำเองเหรอ?”

“อื้ม ^-^” ฉันไม่ทานได้ไหม

“จะทานได้ไหม?”

“นี้เธอ! ฉันทำให้เธอทนบ่อยจะได้ไปเด็กๆ จำไม่ได้ไง!” มันก็จริงนะ ชิมซะหน่อยก็ได้ ^-^

“หราๆ งั้นทานละนะคร๊ะ!!^^ อื้ม! อร่อยที่สุดเลยยยย!” ฝีมือโทโมะยังไม่เปลี่ยนแปลงเลยอร่อยเหมือนเดิม

“แหม๋ตาโมะคนที่บ้านไม่เคยทำให้กินอ่ะ อิจฉาน้องแก้วจัง!” เสียงนี้คุ้นๆ

“พี่มากิ สวัสดีค่ะ ^-^”

“จ๊ะ น่าอิจฉานะเราอ่ะ ได้กินฝีมือการทำอาหารของตาโมะเนี่ย คนอื่นนะไม่เคยได้กินหรอกพี่บอกเลย ^^”

“^-^” ฉันได้แต่ยิ้มให้ก็ไม่รู้จะพูดอะไรนิหว่า ฉันก็ได้แต่นั่งทานจนอดจานนั้นและนะ

“อิ่ม ^^ ” ยังไม่ได้ที่ฉันจะได้ทำไรต่อก็ถูกลากอีกแล้ว!

“อ่ะนี้เสื้อผ้าเปลี่ยนซะนะ” ฉันเหมือนตุ๊กตาเลยแหะ เดี๋ยวจับทำนู้น เดี๋ยวจับทำนี้!

“เสร็จแล้ว! แต่ตัวมันใหญ่จังอ่ะเสื้อายเหรอ?”

“อื้ม กางเกงของพี่มากิใส่ได้ใช่ไหม?”

“ได้ๆ แต่เสื้อมันใหญ่!!”

“อื้มดีละ” เห้ย!! ร่างฉันกระแทรกเข้ากับเตียงนอน

“นายจะทำอะไร?”

“ไม่ได้ทำแค่ฉันจะให้เธอนอน”

“ไม่ฉันไม่นอน ฉันจะไปหายัยสา!” ฉันเถียงเสียงแข็ง

“ไม่นอนใช่ไหมได้!!” เห้ย!! จะทำอะไรเนี่ย จู่ๆโทโมะก็กระโจนเข้ามาตะขุบร่างฉันไว้และแขนอันแข็งแกร่งของเขารัดร่างของฉันไว้แน่น

“ปล่อยนะ นายจะทำไรเนี้ยยย!! ปล่อยยยย!!”

“ไม่ปล่อยแล้วก็อยู่นิ่งๆ นอนไปเลย เพราะฉันก็จะนอนเหมือนกัน” เห้ยไม่เอาอ่ะแง้!!

“ได้ไงละ โทโมะ โทโมะ!” ดูเหมือนจะหลับไปแล้วแหะคนบ้าไรหลับง่ายชะมัด แขนนี้ก็เหนี่ยวยังกับตุ๊กแกแกะไม่ออกค่าใครก็ได้ช่วยแก้วด้วยฮื้ออออออ และจากนั้นไม่นานฉันก็หลับไปสนิทเพราะความล้า!

 

“หึหึ หลับซะและ ^^” ผมชะโงกหน้าขึ้นมาดูคนตัวเล็กในอ้อมกอดน่ารักชะมัดเลยและเวลานอนเนี่ย ^^

                ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามาสิห้องไม่ได้ล็อค!” ผมตะโกนบอกคนที่เคาะประตูอยู่

“น้องแก้วหลับแล้วเหรอ?”

“อื้ม! เหมือนเมื่อก่อนเลยละ ^-^”

“แกยิ้ม!” อะไรกันไม่เคยเห็นคนยิ้มไง

“ทำไม? เจ๊ทำเหมือนไม่เคยเห็นฉันยิ้ม”

“ก็แต่เป็น 10 ปี แล้วนะที่แก่ไม่เคยยิ้มด้วยสีหน้าที่มีความสุขแบบนี้ ส่วนแกทุกคนก็บังคับแกยิ้มทั้งนั้น!” นี้ผมไม่ได้ยิ้มแบบนี้มานานขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย

“เหรอแต่ผมว่ามันแปปเดียวเองนะ”

“แกยังรักน้องแก้วใช่ไหม? ฉันขอถามจริงๆ”

“ผมจะผิดหรือเปล่า ถ้าผมยังรักแก้ว เจ๊ผมจะผิดไหม??” ก็ในใจลึกๆผมยังรักเธออยู่นะสิ ถึงเธอจะด่าจะว่าผม

“ไม่ผิดหรอกนะแล้วหลานพี่เป็นไงมั้งละ”

“ยังไม่ฟื้นเลยเจ๊ นี่แก้วก็นั่งเฝ้านอนเฝ้ามาหลายวันจนเจ๊หวายโทรมาบอกให้ผมไปรับแก้วมาพักผ่อนบ้างกลัวจะแย่เนี่ย”

“เหรอ ฉัน เคนจิ ป๊าม๊าก็ว่าจะไปเยี่ยมอยู่นะ เห็นไอ้ตัวแสบบอกว่ายังไม่ต้องไปหรอกตอนนี้พวกฉันก็เลยยังไม่ไปนะสิ”

“ดีแล้วละ ^^”

“งั้นฉันไปก่อนนะ ดูแลคุณแม่ให้ดีละคุณพ่อ ^^”

“เอ่อน๊า!”

 

                ผมรักคุณ ผมรักคุณ ผมรักคุณ รักมากที่สุด แค่เธอบอกหัวใจฉันแทบหลุดหลุดลอยไปกับเธอ.....Kevin โว๊ะน่าหมั่นไส้!!

“ฮัลโหล”

(ฮัลโหลคุณแก้ว)

“นี้ไม่ใช่แก้ว! โทรมาทำไม”

(แล้วคุณเป็นใครถึงมารับโทรศัพท์คุณแก้วเนี่ย!!) ผมมีอะไรสนุกๆเล่นแล้วละครับ

“แล้วคุณคิดว่าที่เจ้าของเครื่องมานอนที่ห้องผม แล้วผมจะเป็นอะไรละครับ แค่นี้นะผมจะพักผ่อน!”

“นายใครโทรมาอ่ะ!” เหอะอุส่าห์ตื่นมาเลยเหรอเนี่ย!

“คุณเควินอะไรของเธอไม่ใช่หรือไง ฉันวางไปและเธอจะเธอหาเขาก็ได้นะ”

“เหรอ อื้ม งั้นฉันนอนต่อนะ ไม่ไหวอ่ะ” แปลกๆ ไม่โวยวายแหะ!

“แก้ว แก้วครับ!”

“ค่ะ ว่าไง?” ขนาดสะลึมสะลือยังน่ารักอ่ะ

“ง่วงเหนอ งั้นนอนเถอะครับ ^^ ฝันดีนะ ฝันถึงโมะด้วยนะ”

“จ๊ะ เช่นกันนะ ^^” เขินแปบ เข้าใจว่าคนตัวเล็กตรงหน้ายังสะลึมสะลืออยู่นะ แต่ถ้าตื่นเต็มตัวคงไม่เป็นแบบนี้แน่นอนคงโวยวายบ้านแตกเป็นแน่แท้ แต่แบบนี้น่ารักที่สุดเลย ^^

“รักนะครับ แก้วใจของโมะ ^-^” ผมกระซิบบอกคนที่หลับไปแล้วและผมหวังว่าเธอคงจะได้ยินในสิ่งที่ผมพูดบ้างนะ หลังจากนั้นผมก็เผลอหลับไป

 

“ฉันก็รักนายนะ นายรอฉันหน่อยนะโทโมะ จนกว่าจะถึงวันนั้นวันที่ฉันพร้อมจะรักจะดูแลนายและเทียบเท่านายได้ นายรอฉันนะโทโมะฉันรักนาย T.T” เมื่อฉันเห็นว่าคนข้างๆได้หลับไปแล้วฉันก็ลุกขึ้นมานั่งคิดนั่งทบทวน ฉันจะบอกว่าจริงๆแล้วฉันอ่ะตื่นตั้งนานแล้วละแต่ฉันไม่อยากลุกนะสิ

“ฝันดีนะเจ้าชายของฉัน ^-^” ฉันบอกฝันดีคนตรงหน้าอีกครั้งและคนก็ล้มตัวลงนอนข้างๆผู้ชายที่ฉันเปรียบเทียบว่าเขาเป็นเจ้าชาย

---

มาอัพเรื่องนี้แล้วนะ กำลังอัพเรื่องอุบัติรักข้ามขอบฟ้าให้จ๊ะยังไงฝากติดตามด้วยนะ ^^