พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

                วันนี้ก็ผ่านมาเป็นอีกวันที่แสนคุ้นเคย ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่ห้องทำงานโดยมีเกลอยู่อยู่อีกโต๊ะข้างๆกับฉันเพื่อคอยช่วยเหลืองานของฉัน และวันนี้ฉันก็ได้ทำการเจอคนไข้ที่นัดไว้เรียบร้อยแล้ว
“คุณแก้วมีแขกมาขอพบค่ะ” มาแล้วสินะ
“เชิญเขาเข้ามาเลยจ้ะ”
“ค่ะ เชิญค่ะคุณโทโมะ” เกลฝายมือเชิญโทโมะเข้ามาข้างในห้อง
“เชิญนั่งค่ะ แล้วนี้ค่ะเอกสารเกี่ยวกับการรักษาแม่คุณที่ฉันใช้เวลาศึกษาและคิดค้น” ฉันยื่นเอกสารให้โทโมะดูทั้งหมด
“นี้คุณใช้วิธีไรรักษาเนี่ย?? ไม่เห็นจะเข้าใจเลย!!” คุณแก้วจะใช้วิธีนั้นจริงๆเหรอเนี่ย
“คุณแม่ของคุณหายแน่นอนนะ แล้วนี้มันขึ้นอยู่กับคุณแล้วถ้าคุณเซ็นต์สัญญาของเราในวันนั้นคุณต้องทำมันด้วยละ”
“คุณแก้วครับ! อุ้ยผมขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่าคุณมีแขก” จู่ๆเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้น
“อ่อไม่เป็นไรค่ะ ฉันคุยธุระเสร็จพอดี เราไปกันเลยไหมค่ะ ^^”
“ครับ”
“ฉันให้เวลาคุณคิดนะค่ะคุณโทโมะ” ฉันทิ้งท้ายไว้แล้วเดินออกจากห้องไปทันที
 
“คุณโทโมะตรงลงอะไรกับคุณแก้วเหรอค่ะ??” เกลถามผมด้วยความสงสัย
“อ่อไม่มีอะไรหรอกครับ^^ ผมขอตัวกลับก่อนนะ” แก้วเธอทำแบบนี้ได้ยังไง!!
 
“คุณทำอะไรอยู่ค่ะโมะนานจังธุระอะไรหนักหนา!!” แบมที่นั่งรอผมอยู่ในรถทำท่าทีเบื่อๆ
“ขอโทษครับ ไปกันเถอะ ^^” ผมยิ้มให้เธอแต่เธอก็สะบัดหน้าหนี เธอชั่งต่างกับแก้วจริงๆ ผมอยากคืนดีกับเธอ แต่ข้อตกลงวันนั้นที่เธอเสนอมา ผมควรทำอย่างไรดี
 
                ทำหน้ามีเลศนัยตลออด นี่จะยอมถอยไปหรือให้ฉันกอด เธอมาทำอย่างนี้เดี๋ยวฉันก็รักให้เลย รักให้เข็ด…Maki
“ฮัลโหลเจ๊ว่าไง??” พี่สาวผมโทรมานี้นะต้องมีเรื่องทุกทีเลยให้ตายสิ
(ตาโมะเหรอ แย่แล้วๆแม่ๆแม่ หมอบอกว่าแม่ต้องเข้ารับการรักษาด่วนเลย แต่ติดต่อหมอที่รพ. Kz ได้ยัง แกรีบมาด่วนเลย)
“อะไรนะ ได้ๆผมจะรีบไป”
 
“แม่เป็นไงบ้างพี่!” ผมเอ่ยถามพี่สาวทันทีที่ถึง รพ.XXX
“แย่เลยนะ นี้พอร์ชกับเคนจิกำลังคุยกับหมออยู่ฉันจะเป็นลมเลยขอรอแกอยู่ตรงนี้ละ”
“งั้นเหรอ!” เมื่อผมได้ยินดังนั้นผมจึงหันหลังเดินออกจากตรงนั้นเพื่อไปที่แห่งนั้น โดยไม่ฟังเสียงเรียกของพี่สาว
“โทโมะ จะไปไหนโทโมะ!”
 
…
.
“แก้วฉันตกลงตามขอเสนอของเธอ!!” ลมอะไรหอบเขามาเนี่ย มายังกับพายุโหมกระหน่ำ
“เดี๋ยวก่อนค่ะคุณโทโมะใจเย็นๆก่อนนะค่ะ” เกลเลขาฉันเชิญโทโมะนั่งคุยกันก่อนเพราะเขามาแบบงงๆ
“อะไรค่ะคุณโทโมะ?? ใจเย็นๆค่ะ ค่อยๆพูดค่อยๆจากันก็ได้”
“เธอต้องรักษาแม่ฉัน และเธอจะให้ฉันทำตามข้อตกลงอะไรฉันก็ยอม ขอร้อง!!” ฉันอึ้งเล็กน้อยแสดงว่าแม่เขาต้องแย่แล้วจริงๆแน่นอนไม่งั้นคนไม่ยอมใครอย่างเขาจะยอมเรื่องแบบนี้ได้ยังไง
“ฉันตกลง คุณทำการย้ายแม่คุณมาที่นี้ได้เลย และฉันจะทำการรักษาด่วนค่ะ !! เกล!!” ฉันหันมองหน้าเกลและสั่งด้วยสายตา
“ค่ะคุณแก้ว จะเตรียมให้เดี๋ยวนี้” และเกลก็วิ่งออกจากห้องไปทันที ส่วนโทโมะก็ทำเรื่องย้ายตัวคุณแม่ของเขามาที่นี้
 
                ผ่านไปประมาณ 1 ชั่วโมงแม่ของโทโมะก็เดินทางมาถึง ฉันและเกลนำเขาไปที่ห้องที่ฉันให้เกลเตรียมไว้ให้โดยมีโทโมะ มากิ และเคนจิ เมื่อเตียงเข็นเข้าห้องฉันเดินมาปิดประตูและขอตัวเข้าไปในห้อง
“ขอโทษนะค่ะ เชิญรอด้านนอกนะ” โทโมะรั้งแขนฉันไว้เหมือนจะพูดอะไรแต่ฉันตัดสินใจพูดออกไปก่อน
“ฉันจะพยายามทำเต็มที่ที่สุด คุณเชื่อใจฉันนะ” เขาก็ปล่อยมือฉันให้เข้ามาทันที
“คุณแก้วจะอย่าบอกนะว่าจะใช้วิธีนั้นรักษานะ แต่เราไม่มีเซะ…”
“ของฉันไงนะมาช่วยกันเกล” เกลทำท่าตัดสินใจอยู่นานก็ช่วยกันทำการรักษาด้วยวิชาแพทย์ที่ฉันศึกษาและเล่าเรียกมาในการรักษาครั้งนี้ และเวลาก็ผ่านและล่วงเลยไปนานจาก1ชั่วโมงเป็น 2ชั่วโมง และจาก2ชั่วโมงมาเป็น 3 ชั่วโมงการรักษาครั้งนี้ก็สำเร็จไปได้ด้วยดี ตอนนี้ฉันเดินออกมาที่หน้าห้องฉุกเฉิน
“เป็นยังไงบ้าง! ค่ะหมอ” พี่มากินิ ยังสวยเหมือนเดิมเลยน๊า
“คุณแม่ของพวกคุณปลอดภัยแล้วนะค่ะ ^^ คุณโทโมะข้อตกลงของเราคุณอย่าลืมนะ”
“ฉันไม่ลืม!”
“งั้นแก้วขอตัวนะค่ะ ^^” ถ้ายังอยู่ตรงนี้มีหวังฉันแย่แน่ๆ ฉันก็ต้องไปรักษาตัวเองเช่นกัน
 
“โทโมะ เมื่อกี้นี้น้องแก้วเหรอ??” พี่มากิเอ่ยปากถามผม
“อื้ม มีอะไรเหรอพี่”
“แกมีข้อตกลงอะไรกัน” เอ่อผมไม่รู้จะตอบยังไงเพราะผมยังไม่ได้บอกใครเลยว่าแก้วกับผมมีลูกด้วยกัน
“เอ่อ เรื่องเก่าๆนะพี่ไม่มีไรหรอก^^ งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปทำงานต่อนะ!!” ผมยิ้มกลบเกลือนไป
“อืม เย็นนี้อย่าลืมมานะ^^”
 
“พี่มากิ!” พอร์ชเรียกพี่สาวของเขาที่กำลังจะเข้าห้องผู้ป่วย ฉันแค่บังเอิญมาหาแม่แต่ดันเจอพอร์ชเข้า เขาเลยดึงแขนฉันให้ตามไปด้วย ไม่ทราบว่าพาฉันมาทำไรที่นี้เนี่ยงง
“อ้าวพอร์ชแล้วนี้”
“หนูฐิสาเองค่ะ ^^ ” ฉันตอบหญิงตรงหน้าไป
“หนูที่เฝ้าไอ้ตัวแสบวันนั้นนิ ^^ แฟนเราเหรอพอร์ช”
“เออะ ไม่ใช่ค่ะ เราเป็นเพื่อนกันเฉยๆ” ฉันรีบตอบไปก่อนไอ้ม้าบ้าจะตอบอะไรมั่วๆไป เกือบไปแล้วไหมละโถ่!
“อ่อเหรอจ๊ะ ^^” เหมือนไม่เชื่อกันเลยนิน๊า
“แม่เป็นไงบ้าง?? อะนี้ผมพึ่งซื้อมาพี่กินดิ”
“ปลอดภัยแล้วละ ไม่ต้องเป็นห่วง!^^” คุยกันอยู่ 2 คนฉันไม่เห็นรู้เรื่องด้วยเลยโถ่ พาฉันมาไมเนี่ย!
“สาเธอหิวไหมอ่ะ??” สนใจฉันแล้วเหรอ
“หิวสิ ^-^” ฉันไม่เกรงใจนะก็ตั้งแต่เช้าฉันยังไม่ได้กินไรเลยนิหว่า
“เดี๋ยวฉนพาไปเอ่อ แล้ววันเสาร์เนี่ยไปเที่ยวทะเลกันนะ แนทบอกยัง??” เอ่องงค่ะนายชวนฉันเหรอเขิลแปป
“ยังไม่ได้บอกอ่ะ”
“งั้นฉันบอกเธอแล้ว เธอต้องไปนะตามนี้นะ ^^” ถามเองตอบเองเอ่อดีค่ะดี!!
“พาน้องไปกินข้าวก่อนไปพอร์ชดูท่าจะหิวแล้วนะนั้น ^^” จริงค่ะ ^^
“งั้นไปกัน!!” พอร์ชจูงมือฉันไปทันที อีกแล้วจับบ่อยจัง ทำไมนะ
 
“ไอ้ที่ฉันคุ้นๆ ฉันเจอแก้วฉันก็เข้าใจละ เด็กคนนี้เหมือนมาก เหมือนแก้วกับโทโมะตอนเด็กๆมาก ทำไมนะ!!” มากิมองพอร์ชที่กำลังพาฐิสาไปกินข้าวอย่างไม่ละสายตาจนทั้งคู่เดินหายลับไป