พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

                วันเสาร์! ณ บ้านศิริมงคลสกุล

“ฐิสาเพื่อนมาแล้วลูก!!” ป้าเรียกฉันเพราะตอนนี้รถของพอร์ชมาจอดที่หน้าบ้านฉันเลยละ

“สวัสดีค่ะคุณป้า ^^” แนทยกมือไหว้ป้าฉันงามมากสมกับที่ประกวดนางงามโรงเรียน ^^

“แนทมาไวจัง สายังเก็บแต่งตัวไม่เสร็จเลย ว๊ายยย!!” จู่ๆพอร์ชกับพี่ธันวาก็เดินเข้ามา ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำอยู่เลย!! ทำไมป้าไม่บอกก่อนละโถ่!!

“เอ่อ ขอโทษๆ/พี่ขอโทษ!!” ทั้ง 2 คนกล่าวขอโทษพร้อมกัน ฉันสิอาบจนวิ่งขึ้นไปข้างบนเพื่อเปลี่ยนชุดทันที

“ไปกันยังอ่ะ!>//<” ให้ตายเถอะอ๊ายอาย!!

“ไปสิ มาฉันช่วยถือนะ ^^” พอร์ชเดินมาหยิบกระเป๋าของฉันไปถือ ไม่ต้องก็ได้นะเกรงใจ แต่ไม่ทันจะพูดหรอกเขาเดินเอาไปเก็บแล้วละ

“ป้าว่าคนนั้นเขาชอบหนูนะ!!” ไม่มั้ง

“ไม่หรอกค่ะป้า หนูกับเขาอ่ะกัดกันจะตาย ^^”

“ป้าว่าคุ้นๆหน้าจังเคยเห็นที่ไหนหว่า” เบื่อจังคำว่าคุ้นๆเนี่ย

“คงเป็นเพราะเขาเป็นเพื่อนสาป่าว??” ฉันเอ่ยถาม

“คงงั้นมั้งจ้ะ ยังไงก็เดินทางปลอดภัยนะ แม่บอกว่าอย่าลืมแวะบ้านตากับยายด้วยนะ ยาที่แม่ฝากไปอ่ะอย่าลืมนะจ้ะ” ป้าตะโกนบอกฉันจากหน้าบ้าน

“คร๊า!!^-^”

                ทะเล…..

“บ้านพักตากอากาศของครอบครัวพอร์ชอย่างหรูอ่า!!” แนททำตาวาววับ แต่มันก็หรูจริงๆนั้นและฉันจะชอบเลย

“ก็นะต้องสมกับชื่อพี่ชายเขาหน่อยสิ ^^”

“จริงด้วยเนอะ ^^ อย่าพูดมากอยู่ไปไขบ้านสิ!! จะเอาของเก็บ” เอ่อฉันก็ว่างั้นและพูดกันอยู่ 2 คนไม่เกรงใจฉันกับพี่ธันวามั้งเลยเฮ้อ!!

                หลังจากที่พวกเราเก็บของเสร็จแล้ว พอร์ชก็บอกว่าจะพาไปเที่ยวซื้อของแถวๆตลาดมาทำอะไรทานกันในคืนนี้ และตอนนี้พวกเราก็อยู่ที่ตลาดแล้วเรียบร้อย

“แนทว่าเราแยกกันไปซื้อจะเร็วกว่านะ นี้ก็จะเย็นแล้วด้วย!”

“แต่มันอันตรายนะผู้หญิงไปคนเดียวอะแยกไปเป็นคู่ดีกว่า!” พอร์ชเสนอขึ้น

“ผมก็เห็นด้วยกับพอร์ชนะ”

“แต่ฉันไม่ใช่เด็กนะ ฉันไปคนเดียวได้! เพราะทุกทีฉันก็ทำอะไรต่อมิอะไรคนเดียวอยู่แล้ว นาย 2 คนอ่ะไปกะแนทเถอะ!!” ฉันพูดจบก็หยิบเมนูที่แนทมา1 แผ่นและเดินออกไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของทั้ง 3 คน!!

                ผ่านไปประมาณ 20 นาที ฉันก็เดินมารอที่รถของพอร์ชแล้ว เพราะฉันซื้อของเสร็จแล้วนะสิ ว่าแต่ทำไมช้ายังนะ!! มันไม่น่าจะนานอย่างนี้เลยให้ตายเถอะ! ฉันรอแล้วรออีก จาก 10 นาทีเป็น 20 นาที มันนานเกินไปแล้วไปดูหน่อยก็แล้วกัน ฉันกลับเข้าไปในตลาดอีกรอบ ไปในเส้นทางที่พวกนั้นน่าจะไปแต่ก็ไม่พบฉันจึงตัดสินใจถามคนแถวนั้น

“น้าค่ะ ไม่ทราบว่าเห็นเด็กอายุประมาณหนู ผู้หญิง1 คน ผู้ชาย 2 คนบ้างไหมค่ะ??”

“ไม่เห็นนะจ้ะ” ตายๆๆ หายไปไหนกันเนี่ย

“ขอบคุณค่ะ !” ฉันวิ่งต่อไปข้างหนี้ไกลพอสมควร นี้มันจะหลุดตลาดแล้วนะ พวกนั้นไปไหนกันเนี่ย

“ลุงค่ะ ไม่ทราบว่าเห็นเดกอายุประมาณหนู ผู้ชาย 2 คน ผู้หญิง 1 คนไหมค่ะ”

“เมื่อกี้ป้าเห็นอยู่ตรงนั้นนะลูก” มันไปทำอะไรกันนอกตลาด

“กรี๊ดดดดดดดดดด!! แย่แล้วจ้ะแม่ ไอ้พวกนักเลงนั้นมันลากพี่พวกนั้นไป ผู้ชายโดนซ้อมอยู่เลยจ้ะแม่”

“น้องค่ะ พวกนั้นอยู่ไหนพาพี่ไหนที!” ฉันว่าต้องใช้พวกนั้นแน่ๆเลย

“จ๊ะพี่สาว”

“หนูอย่าไปเลยนะ มันอันตรายพวกนั้นไม่ปล่อยให้รอดไปหรอก” ทุกคนเอ่ยห้ามฉันไม่ให้ไป แต่ฉันจำเป็นต้องไปเพราะพวกที่ถูกจับไปนั้นเป็นเพื่อนของฉันนิ ฉันต้องไปช่วย

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ^^”

….

..

.

“ได้โปรดอย่าทำเขาสองคนนะ ฉันขอ!!” เมื่อกี้มันเสียงแนทนิน๊าฉันได้ยินดังนั้นจึงจับแขนน้องที่พาฉันมาหลบต้องพุ่มไม้เพื่อซุ้มดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“ไม่ต้องกลัวหรอกสาวน้อยเดี๋ยวก็ถึงคิวของเธอแล้ว แต่ไม่ใช่ตรงนี้นะ ^^” เลว เลวมาก!!

“อย่ายุ่งกับแนทนะเว้ย!!” นายนั้นเป็นห่วงแนทขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ยเมื่อครั้งนี้แล้วก็อีก

“ปากมากหนักไอ้นี้!! ปั๊ก!!”

“พอร์ช!!!” สาทนดูเฉยๆไม่ได้แล้วเว้ย!! เดี๋ยวดีกว่า

“พอร์ช ไม่เป็นไรนะ!” ตัวเองก็ไม่ใช่ย่อยนะพี่ธันวาเป็นห่วงเขาไปได้ตัวเองก็เกือบตายพอกัน

                ตุ๊บ ตั๊บ ปั๊กๆ โป๊กๆๆๆ ตายๆ ฉันทนดูอยู่เฉยๆไม่ได้แล้วเว้ย!

“อย่านะอย่าทำฉันนนน!! อร๊ายยยยย” เสียงแนทร้องเพราะมันกำลังลวนลามแนทอยู่

“หนูซ้อนอยู่ตรงนี้นนะห้ามออกไปเด็ดขาดเข้าใจนะ” ฉันสั่งเสียเด็กที่นำทางฉันมา

“ค่ะ ครับ พี่สาว”

“หยุดนะโว้ย!! พวกแกปล่อยเขาด้วยนี้!!” ฉันชี้หน้าใสพวกนักเลงพวกนั้น

“อีกนั่งนี้ซ่ามากนะ แหม๋มาคนเดี๋ยว!” น๊อยยย! ว่าฉันซ่าอย่างนั้นเหรอเดี๋ยวเจอดีแน่นอนค่ะ

“สะ สา อย่าขะ เข้ามานะ”

“น๊อยไอ้ อย่ามายุ่ง!! ปั๊ก!!”

“แอร๊กๆ แค๊ก!!”  พอร์ชนี้นาย!!

“ฉันบอกอย่าทำพวกเขาไงไม่ได้ยินหรือไง!!”

“ปากดีอย่างนี้พวกมรึงสั่งสอนอีหนูนี้หน่อยสิว่าอย่ามาปากเก่งกับข้า!!” ดูถูกนักมวยเก่าซะแล้ว

“มาเลย อ๊ากกกกกกกกกก!!”

                                ตุ๊บๆ ต๊าบบบบ!! ป๊าบบบบ

“อีนี้นิ” หัวหน้าพวกมันที่จับแนทอยู่ผลักแนทล้มลงไปกองกับพื้นแล้วมาปราบฝีมือกับฉันมีหรือฉันจะแพ้คะ แน่นอนฉันอัดหมัดเดียวก็ล้มไปกองกับพื้นแล้ว

“แนทไม่เป็นไรนะ” พอร์ชที่อาการบาดเจ็บก็วิ่งเข้าไปดูแนทก่อนใคร ฉันจึงต้องมาดูพี่ธันวาแทน

“ไม่เป็นไรนะ” ฉันถามเขา

“ไม่เป็นไร เธออะไปเรียนพวกนี้มาจากไหน?” ถามฉันเหรอ แหะๆ

“แม่สอนให้นะ แม่บอกว่าผู้หญิงต้องรู้จักปกป้องตัวเองไม่ให้ใครมารังแก”

                จังหวะที่ฉันกำลังคุยกับธันวาอยู่นั้นไอ้นักเลงหัวหน้านั้นก็เกิดบ้าเลือดหยิบมีดมาจะมาแทงฉัน แต่พอร์ชเข้ามาขวางเอาไว้ก่อน

“พอร์ช!!!” ฉันหันหลังไปรับร่างของพอร์ชที่กำลังจะล้มลงไว้

“ตำรวจคร๊าตำรวจ!! ทางนั้นครับ!!” เสียงนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นเสียงของน้องที่พาฉันมา เมื่อน้องเขาเห็นจังหวะไม่ดีจึงแก้ต่างว่าตำรวจมาทำให้พวกนักเลงพวกนั้นวิ่งกลับไปอย่างไม่สนใจพวกฉันอีก

“ทะ เธอปล่อยภัยนะ!” คนบ้าตัวเองไม่ไหวแท้ๆยังจะมาปกป้องฉันอีก

“ไอ้บ้านายอ่ะ และที่เป็นไม่ใช่ฉันนะ!!”

“ผมว่าพาพอร์ชไป ร.พ. ก่อนเถอะนะ!!” ธันวารีบเสนอมา

“แนทก็ว่าแบบนั้นไปเร็ว!!” ฉันพยุงพอร์ชขึ้น

“ไหวนะ??” ฉันคุยกับพอร์ชตลอดทางที่ไปร.พ. ทำไมนะเหรอ ก็แม่สอนฉันนะสิเวลาคนเลือดไหลให้คุยกับเขาและอย่าให้เขาหมดสติเด็ดขาดแม่สอนฉันมาตั้งแต่เด็กๆเลยละ

“หมอค่ะเพื่อนฉันเป็นไงบ้างค่ะ??” ฉันเอ่ยปากถามหมอ

“เรียบร้อยครับ หมอทำแผลเสร็จแล้ว แต่! เพื่อนคุณจะกลับพร้อมพวกคุณนะ ดูเขาหน่อยก็ดีครับ นี้อุปกรณ์ทำแผล ผมขอตัวครับ ^^” เออะทำคำเดียวร่ายยาวเลย

“ปะกลับ!” โหะนี่เดินออกมาหน้าตาเฉยเลยเหรอเนี่ย คงไม่เป็นไรสิท่า!

“เอ่อ กลับ!!” ฉันสะบัดหน้าใส่แล้วเดินไปรอที่รถทันที

“ขะ เขาเป็นอะไรของเขาอ่ะ??” พอร์ชเอ่ยปากถามแนทกับธันวา

“สาอ่ะเขาเป็นห่วงพอร์ชมากเลยนะ แต่ดูพอร์ชดิ!! หน้าหมั่นไส้!!” แนทเดินสะบัดหน้าไปอีกคนทำเอาคนตรงนั้นงงไปเลย

“2 คนนั้นเขาเป็นอะไรนะ!”

“เอาน่าผู้หญิงเขาเป็นห่วงก็นายนั้นและ ชั่งเถอะกลับๆ เองไงบ้างละนะ”

“ก็ยังเจ็บอยู่อะดิถามได้โถ่!!”

                บ้านพักริมทะเล

                ฉันกับแนทลงครัวทำอาหารกันเองเลยหน้าบ้าน! วันนี้ก็อาหารง่ายๆไปก่อนก็แล้วกันเนอะ ปิกนิกเล็กๆค่ะ ไม่มีไรมากพวกปิ้งย่างทั้งหลาย หลังจากที่ฉันทำเสร็จแล้วก็ขอตัวไปเดินเล่น ฉันเดินไปเรื่อยๆ ก็ไปหยุดอยู่ที่เปลใต้ต้นไม้ ฉันนั่งชมริวดูท้องฟ้ายามค่ำคืนไปพลางสูดอากาศไปพลางดูแลมีความสุขจัง

“ขอนั่งด้วยสิ!” เสียงนี้ไม่ค่อยปรารถนาหูเท่าไหร่หรอกแต่ก็ก็ขยับให้เขาได้นั่ง

“…..” ฉันเงียบไม่ได้พูดอะไรหรอกนะไม่อยากคุยด้วย

“เธอชอบที่นี้ไหม?” ถามทำไมว่ะ

“…..”

“ฉันชอบนะ เวลาได้มองท้องฟ้าริมทะเลนะ” ใครถาม!!

“…..”

“จะให้มันพิเศษที่สุดกว่าที่เป็นนะ ฉันอยากให้เธออยู่ด้วย” ฉันหันไปมองแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร เขาก็หันมาสบตากับตานัตย์ตาคู่นั้นของเขาชั่งอบอุ่นจังไม่ๆ เขาเป็นแฟนแนทนะทำไมต้องพูดแบบนั้นกับฉันด้วยละ

“สาฉันมีความสุขนะเวลาที่เห็นเธอยิ้ม เห็นเธอหัวเราะ ฉันชอบเวลาเธอโกรธและกัดฉัน”

“นายเป็นบ้าไรเนี่ย โดนมีดแทงแล้วไข้ขึ้นเหรอ” ฉันหันมาเอามืออังหน้าผากคนตรงหน้า แต่ก็ก็เอื้อมมือของเขามาจับมือฉันไว้และเอามืออีกข้างที่ซ้อนอะไรข้างหลังไว้ออกมา มันสวยมากเลยละ ดอกไม้ในมือเขานะมันเป็นดอกกุหลาบสีขาวสลับกับสีชมพูสวยมากๆนายนั้นยืนให้ฉัน

“เอามาให้ฉันทำไม?? ไม่เอาไปให้แนทละแฟนนายไม่ใช่เหรอ?”

“แต่ฉันให้เธอ!!” คนเห็นแก่ตัว!

“เป็นแฟนกันมั๊ย?” อะไรนะ เขาขอฉันเป็นแฟนเหรอแล้วแนทละ

“แนทละ??”

“ฉันถามเธอ!! แนทนะเขาเป็นแค่น้องสาวฉันเท่านั้นและ!! ฉันชอบเธอนะ สา เป็นแฟนกันฉันนะ” ฉันไม่ได้ตอบอะไรแต่ฉันแค่รับช่อดอกไม้ในมือเขาแทน มันก็เป็นการบอกว่า ฉันตกลงนะ

วันนี้เค้ามาดึกไปหน่อยโทษทีนะค่ะ ^^ ซอรี่ๆๆ พยายามหาเวลาอัพฟิคเรื่องอื่นด้วยรอนะค่ะ