พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

“เอาไงดีน๊า โทรศัพทฺก็แบตหมด นายนี้ก็ไม่ยอมตื่นซะทีเฮ้อ!! เดี๋ยวมาและกัน” ฉันทิ้งเขาให้นอนอยู่ในหห้องคนเดียวแล้วเดินลงมาข้างล้างเพื่อหาโทรศัพท์สาธารณะแถวๆ รพ.
“ฮัลโหลแม่!”
(สาเหรอลูก อยู่ไหนนะเราเดี๋ยวแม่จะตีให้นะ!!)
“คือว่าแม่หนูอยู่ รพ. XXX”
(อะไรนะอยู่รพ. เป็นอะไรมากหรือป่าว!!)
“โหแม่คิดว่าหนูอ่อนแอขนาดนั้นเลยเหรอ หนูอ่ะเข้มแข็งอยู่แล้ว ไม่ใช่หนูเพื่อนของเพื่อนหนูอ่ะ”
(เดี๋ยวแม่ไป รออยู่หน้ารพ. นะ ไว้ค่อยคุยกัน!)
“ค่ะ เฮ้อ!” ฉันก็ยื่นรอได้สักพักหนึ่งรถคันหรู่ก็จอดที่หน้าฉัน เอ๊ะว่าแต่รถคุ้นๆนะเนี่ย!
“สา!!”
“แม่!!0o0” ไอ้ที่ฉันตกใจไม่ใช่อะไรนะแต่ทำไมแม่มากับพ่อได้ละ เอาละๆเนียนเนียน
“นี้ใครค่ะแม่” ฉันจ้องแม่อย่างจับผิด
“อ่อ ญาติคนไข้แม่เองนะลูก ^^ พอดีรถแม่เสียเขาผ่านมาเลยรับแม่มาด้วยนะ” โกหกอะไรหรือป่าวนะ
“จริงนะ!!”
“จริงสิ! ว่าแต่เราเถอะน่าตีมากเลยนะไม่บอกไม่กล่าวไปไหนมาไหนเนี่ย!!” แม่ทำท่าจะตีฉันแต่ฉันวิ่งไปหลบข้างหลังพ่อซึ่งแม่บอกว่าเป็นญาติของคนไข้
“สาอย่าหลบแม่นะมาให้จัดการเดี๋ยวนี้เลยคุณหลบไปสิ เอ้ย!!” แม่สะดุดล้มค่ะสะดุด แต่ก็ไม่ล้มหรอกพ่อรับไว้ได้ทัน อิอิ ^^ เขิลแทน!
“ฮันแน่!! แม่หน้าแดงแปร๊ดเลย อิอิ พ่อก็แดงเหมือนกันน๊า กิ้วๆๆ” ตายแล้วหลุดปาก!! อุ๊บ!!
“เมื่อกี้สาเรียกเขาว่าอะไรนะ!!- -* คุณปล่อย!!” งานเข้า!!
“…..”
“สาพูดมาเมื่อกี้เรียกคุณเขาว่าอะไรนะ อย่าโกหกแม่!!”
“คะ คือ”
“ทำไมลูกจะเรียกพ่อแท้ๆของตัวเองว่าพ่อไม่ได้หรือไง!!” ตายๆพ่อไม่รู้นิสัยแม่หรือไงกัน
“นี้มันอะไรยัยสา!! บอกแม่มา!!”
“ก็ตามที่ได้ยินนั้นและจะอะไรมากมายห๊ะ!!” ตายแล้ว
“ฉันถามลูกฉันไม่ได้ถามคุณเข้าใจไว้ด้วย!!”  ตายๆ ทะเลาะกันใหญ่แล้วพ่อแม่
“คืออ”
“คือ คืออะไรห๊ะ!!บอกแม่มา สาโกหกแม่มาตลอดใช่ไหมเรื่องที่สากลับบ้านเย็นสาไปไหนมา เงียบทำไม แม่ถามตอบมาสิ”
“มาหาฉันเองทำไม จะห้ามลูกไม่ให้เจอฉันงั้นเหรอ จะปกปิดทำไมยังไงความจริงมันก็ต้องปรากฏอยู่แล้ว”
“กลับบ้านกับแม่เดี๋ยวนี้!!” แม่ดึงแขนฉันเพื่อจะพาฉันกลับบ้านแต่ฉันยังกลับไม่ได้นิ
“แม่ค่ะ คือหนู หนูยังกลับตอนนี้ไม่ได้ค่ะ!” แม่หันมาด้วยสายตาอำมหิตที่สุดที่ฉันรู้จักแม่มา
“ทำไม!!”
“คือหนูต้องเฝ้าเพื่อนหนูก่อนเขาโดนกระทืบมาแล้วหนูผ่านไปเห็นเหตุการณ์เข้าและหนูต้องช่วยเขาให้ถึงที่สุด!!ค่ะ แม่สอนหนูเองไม่ใช่เหรอค่ะ”
“……”
“นะแม่ หนูขอ”
“อย่าใจดำหนักเลยคุณ!!” เอ่อ
“ฉันไม่ใช่คุณ!! คุณโทโมะ ก็ได้แม่ให้ลูกเฝ้าเขาจนกว่าจะฝืน OKนะ”
“ค่ะ ไม่ให้เสียชื่อที่ได้เป็นลูกสาวแพทย์หญิงจริญญาแน่นอน ^^”
“อย่ามาพูดเล่นนะเรา เดี๋ยวแม่จะตีให้ตายเลย!” แม่โหด
“แล้วแม่จะกลับยังไงเหรอค่ะ?”
“แม่คงนั่งแท็กซี่กลับนะลูก ไม่อยากกวนใจคนแถวนี้”
“แม่หนูจ๊ะกลับกับพ่อลูก!!” โว๊ะดีๆ
“เหอะ เรื่องไรอ่ะ!!” แม่กลับกับพ่ออ่ะดีแล้ว
“กลับกับฉันจูบ!!” พ่อน่ารักอ่ะ!!
“เอ่อๆ ก็ได้ๆ กลับก็กลับไปเร็วสิ!!” แม่เดินไปนั่งบนรถแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่หนักหรอกดูจากสีหน้าแล้วอ่ะ
“พ่อค่ะๆ ขอแม่คืนดีเร็วๆนะ ^^ ฝันดีค่ะ”
“เป็นเด็กเป็นเล็ก ไปเฝ้าเพื่อนได้แล้วเรานะ” แหม๋ไล่เลยนะ
“บายค่ะ!!^^”
 
….
..
.
                Kaew say
                ตอนนี้ฉันนั่งรถมากับโทโมะ แต่ตอนนี้บรรยากาศในรถมันเงียบมากและฉันเองเป็นคนที่เกลียดบรรยากาศแบบนี้ที่สุดเลยด้วยสิ
“นี่!!” ฉันเองที่เป็นฝ่ายพูดออกไปก่อนเพราะฉันรู้นิสัยเขาดีว่ายังไงเขาก็ไม่เป็นฝ่ายพูดก่อนแน่ๆ
“อะไร?” ไม่เห็นต้องพูดแบบนี้เลยก็ได้นิ
“จอด! ฉันจะลง” ฉันไม่อยากนั่งในรถเงียบๆแบบนี้อีกแล้วนะ สู้ให้ฉันลงไปดีกว่า!
“ไม่!! ฉันจะไปส่ง” ฉันเกลียดคนออกคำสั่งที่สุด!! เห้ยแล้วนี้ไม่ใช่ทางไปบ้านฉันซะหน่อย
“นี้นายจะไปไหนเนี่ย” จู่ๆเขาก็จอกรถและหยิบแว่นกันแดดมาใส่ไว้
“ลงมา!!” ออกคำสั่งกับฉันงั้นเหรอ
“ไม่!!” มีหรือฉันจะทำตามคำสั่งผู้ชายคนนี้ไม่มีวัน!!
“ฉันบอกให้เธอลงมา!!” เขากระขากตัวฉันออกมาจากรถ ฉันมันคนตัวเล็กนะกระชากแรงๆแบบนั้นอย่างที่คิดค่ะฉันปลิวไปกระแทกอกแกร่งของเขาทันที
“อ่อยเหรอ?” เหอะใครอยากอ่อยไม่ทราบ
“จะบ้าเหรอ?? ฉะ ฉันไม่ได้อ่อยซะหน่อย แล้วมาที่นี้ทำไม??” ฉันถามเขาเพราะเขาน่าจะพาฉันไปส่งบ้านสิ
“อาบน้ำมั้ง พามาร้านข้าวก็ต้องมากินข้าวสิยัยบ๊อง!!” ไม่เห็นต้องว่ากันเลยนิน๊าเหอะ!
“ฉันไม่ได้หิวนิ!” ฉันตอบปัดไปแต่ท้องเจ้ากรรมมันดันร้องซะสิ
“เธอโกหกฉันไม่เก่งเหมือนเดิมเลยนะแก้ว!!^-^” แพ้ค่ะฉันแพ้ใบหน้าโทโมะตอนยิ้มเป็นที่สุด
“ไปก็ไปสิ!!” ฉันกอดอกเดินนำเขาไปในร้านทันที!!
                ผ่านไป20 นาทีฉันก็กินอาหารในจานหมดแล้วแต่เขาสินั่นกินหรือนั่งดม
“นี้นายใช้ปากกินนะ ไม่ได้ใช้จมูกดม!” ฉันนั่งรอตั้งแต่ 10 นาทีแรกที่อาหารมาถึงละเฮ้อ!!
“มันเรื่องของฉันปะ??”
“โฮะ! ก็ใช่มันเรื่องของนาย แล้วนี้มันก็เรื่องของฉันที่จะต้องให้นายกินข้าวๆเร็วๆเพราะฉันมีงานที่ต้องทำต่อเข้าใจมั้ย!!”
“เรอะงานเยอะดีนิ แต่ฉันไม่รีบ!!” น๊อยยยย!!
“นี้นาย!!”
“หยุด!ถ้าไม่อยากโดนจะ”
“เอ่อเงียบก็ได้ หึ้ย!!” เอะอะอะไรก็จูบ โรคจิตชะมัดเลย ไอ้โรคจิต!!
                จากนั้นผ่านไป 5 นาทีแล้วก็ยังไม่เสร็จฉันเบื่อแล้วนะเฮ้ออออ
“นี้นาย!”
“อะไรเหรอ? เบื่ออีกหรือไงกัน?”
“เอ่อ ฉัน ฉันจะบอกว่าเรื่องวันนั้น ใจเปลี่ยนใจแล้ว!!”
“เรื่องวันนั้น วันไหนละ??” ไอ้นี้กวนเท้าแก้วซะแล้วนะ
“เรื่องรักษาแม่นายอ่ะ ฉันจะรักษาให้!!”
“เธอพูดจริงเหรอ^^” โอใจละลายยิ้มแบบนี้อีกแล้ว
“อื้ม! แต่ว่ามีข้อแม้นะ”
“อะไร?? ฉันยอมทำทุกอย่างเลย!!” เขาพูดแบบจริงจังมาก ฉันรู้ว่าเขาถ้ารับปากแล้วยังไงก็ต้องทำ
“ฉันอยากให้นายเลิกยุ่งกับฉันกับลูกฉันจะได้ไหม??”
“ทำไมละ”
“ฉันไม่อยากเป็นข่าว และอีกอย่างนายก็กำลังจะหมั้นไม่ใช่หรือไง” มันเจ็บนะที่ฉันพูดไปแบบนั้นอ่ะ
“ทำไมแก้ว ทำไมกันห๊ะ!!!” เขาตะคอกใส่ฉันเสียงเขาทำให้คนในร้านหันมามองที่โต๊ะที่เรานั่งอยู่
“ฉันไม่ได้รักคุณไง เข้าใจหรือยังห๊ะ!!” ฉันพูดพร้อมกับวิ่งหนีออกไปทันทีเพราะฉันไม่อยาก ไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกแล้ว ข่าวที่ฉันอ่านเมื่อเช้า ฉัน ฉันไม่อยากทำลายชีวิตดีๆของนายนะโทโมะ
                ตอนนี้ฉันเดินอยู่ริมถนนเพื่อที่จะกับบ้านให้ตายสิฉันลืมกระเป๋าไว้ที่รถของโทโมะฉันจึงจำใจต้องเดินกลับบ้าน
“คุณแก้วครับผมไปส่งไหม??” ฉันหันไปตามเสียงนั้นทันที
“อ้าวคุณเควิน! ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอค่ะ^^”
“ผมกำลังจะกลับนะครับพอดีเห็นคุณเดินอยู่ ^^ ผมไปส่งนะ ขึ้นรถครับ”
“ค่ะ ขอบคุณนะค่ะ ^^”
                หลังจากที่ทั้งคู่ออกรถไปก็มีสายตาคู่หนึ่งมองทั้งคู่อยู่โดยที่ไม่ละสายตาเลย!