พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

“เอาไงดีน๊า โทรศัพทฺก็แบตหมด นายนี้ก็ไม่ยอมตื่นซะทีเฮ้อ!! เดี๋ยวมาและกัน” ฉันทิ้งเขาให้นอนอยู่ในหห้องคนเดียวแล้วเดินลงมาข้างล้างเพื่อหาโทรศัพท์สาธารณะแถวๆ รพ.

“ฮัลโหลแม่!”

(สาเหรอลูก อยู่ไหนนะเราเดี๋ยวแม่จะตีให้นะ!!)

“คือว่าแม่หนูอยู่ รพ. XXX”

(อะไรนะอยู่รพ. เป็นอะไรมากหรือป่าว!!)

“โหแม่คิดว่าหนูอ่อนแอขนาดนั้นเลยเหรอ หนูอ่ะเข้มแข็งอยู่แล้ว ไม่ใช่หนูเพื่อนของเพื่อนหนูอ่ะ”

(เดี๋ยวแม่ไป รออยู่หน้ารพ. นะ ไว้ค่อยคุยกัน!)

“ค่ะ เฮ้อ!” ฉันก็ยื่นรอได้สักพักหนึ่งรถคันหรู่ก็จอดที่หน้าฉัน เอ๊ะว่าแต่รถคุ้นๆนะเนี่ย!

“สา!!”

“แม่!!0o0” ไอ้ที่ฉันตกใจไม่ใช่อะไรนะแต่ทำไมแม่มากับพ่อได้ละ เอาละๆเนียนเนียน

“นี้ใครค่ะแม่” ฉันจ้องแม่อย่างจับผิด

“อ่อ ญาติคนไข้แม่เองนะลูก ^^ พอดีรถแม่เสียเขาผ่านมาเลยรับแม่มาด้วยนะ” โกหกอะไรหรือป่าวนะ

“จริงนะ!!”

“จริงสิ! ว่าแต่เราเถอะน่าตีมากเลยนะไม่บอกไม่กล่าวไปไหนมาไหนเนี่ย!!” แม่ทำท่าจะตีฉันแต่ฉันวิ่งไปหลบข้างหลังพ่อซึ่งแม่บอกว่าเป็นญาติของคนไข้

“สาอย่าหลบแม่นะมาให้จัดการเดี๋ยวนี้เลยคุณหลบไปสิ เอ้ย!!” แม่สะดุดล้มค่ะสะดุด แต่ก็ไม่ล้มหรอกพ่อรับไว้ได้ทัน อิอิ ^^ เขิลแทน!

“ฮันแน่!! แม่หน้าแดงแปร๊ดเลย อิอิ พ่อก็แดงเหมือนกันน๊า กิ้วๆๆ” ตายแล้วหลุดปาก!! อุ๊บ!!

“เมื่อกี้สาเรียกเขาว่าอะไรนะ!!- -* คุณปล่อย!!” งานเข้า!!

“…..”

“สาพูดมาเมื่อกี้เรียกคุณเขาว่าอะไรนะ อย่าโกหกแม่!!”

“คะ คือ”

“ทำไมลูกจะเรียกพ่อแท้ๆของตัวเองว่าพ่อไม่ได้หรือไง!!” ตายๆพ่อไม่รู้นิสัยแม่หรือไงกัน

“นี้มันอะไรยัยสา!! บอกแม่มา!!”

“ก็ตามที่ได้ยินนั้นและจะอะไรมากมายห๊ะ!!” ตายแล้ว

“ฉันถามลูกฉันไม่ได้ถามคุณเข้าใจไว้ด้วย!!”  ตายๆ ทะเลาะกันใหญ่แล้วพ่อแม่

“คืออ”

“คือ คืออะไรห๊ะ!!บอกแม่มา สาโกหกแม่มาตลอดใช่ไหมเรื่องที่สากลับบ้านเย็นสาไปไหนมา เงียบทำไม แม่ถามตอบมาสิ”

“มาหาฉันเองทำไม จะห้ามลูกไม่ให้เจอฉันงั้นเหรอ จะปกปิดทำไมยังไงความจริงมันก็ต้องปรากฏอยู่แล้ว”

“กลับบ้านกับแม่เดี๋ยวนี้!!” แม่ดึงแขนฉันเพื่อจะพาฉันกลับบ้านแต่ฉันยังกลับไม่ได้นิ

“แม่ค่ะ คือหนู หนูยังกลับตอนนี้ไม่ได้ค่ะ!” แม่หันมาด้วยสายตาอำมหิตที่สุดที่ฉันรู้จักแม่มา

“ทำไม!!”

“คือหนูต้องเฝ้าเพื่อนหนูก่อนเขาโดนกระทืบมาแล้วหนูผ่านไปเห็นเหตุการณ์เข้าและหนูต้องช่วยเขาให้ถึงที่สุด!!ค่ะ แม่สอนหนูเองไม่ใช่เหรอค่ะ”

“……”

“นะแม่ หนูขอ”

“อย่าใจดำหนักเลยคุณ!!” เอ่อ

“ฉันไม่ใช่คุณ!! คุณโทโมะ ก็ได้แม่ให้ลูกเฝ้าเขาจนกว่าจะฝืน OKนะ”

“ค่ะ ไม่ให้เสียชื่อที่ได้เป็นลูกสาวแพทย์หญิงจริญญาแน่นอน ^^”

“อย่ามาพูดเล่นนะเรา เดี๋ยวแม่จะตีให้ตายเลย!” แม่โหด

“แล้วแม่จะกลับยังไงเหรอค่ะ?”

“แม่คงนั่งแท็กซี่กลับนะลูก ไม่อยากกวนใจคนแถวนี้”

“แม่หนูจ๊ะกลับกับพ่อลูก!!” โว๊ะดีๆ

“เหอะ เรื่องไรอ่ะ!!” แม่กลับกับพ่ออ่ะดีแล้ว

“กลับกับฉันจูบ!!” พ่อน่ารักอ่ะ!!

“เอ่อๆ ก็ได้ๆ กลับก็กลับไปเร็วสิ!!” แม่เดินไปนั่งบนรถแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่หนักหรอกดูจากสีหน้าแล้วอ่ะ

“พ่อค่ะๆ ขอแม่คืนดีเร็วๆนะ ^^ ฝันดีค่ะ”

“เป็นเด็กเป็นเล็ก ไปเฝ้าเพื่อนได้แล้วเรานะ” แหม๋ไล่เลยนะ

“บายค่ะ!!^^”

….

..

.

                Kaew say

                ตอนนี้ฉันนั่งรถมากับโทโมะ แต่ตอนนี้บรรยากาศในรถมันเงียบมากและฉันเองเป็นคนที่เกลียดบรรยากาศแบบนี้ที่สุดเลยด้วยสิ

“นี่!!” ฉันเองที่เป็นฝ่ายพูดออกไปก่อนเพราะฉันรู้นิสัยเขาดีว่ายังไงเขาก็ไม่เป็นฝ่ายพูดก่อนแน่ๆ

“อะไร?” ไม่เห็นต้องพูดแบบนี้เลยก็ได้นิ

“จอด! ฉันจะลง” ฉันไม่อยากนั่งในรถเงียบๆแบบนี้อีกแล้วนะ สู้ให้ฉันลงไปดีกว่า!

“ไม่!! ฉันจะไปส่ง” ฉันเกลียดคนออกคำสั่งที่สุด!! เห้ยแล้วนี้ไม่ใช่ทางไปบ้านฉันซะหน่อย

“นี้นายจะไปไหนเนี่ย” จู่ๆเขาก็จอกรถและหยิบแว่นกันแดดมาใส่ไว้

“ลงมา!!” ออกคำสั่งกับฉันงั้นเหรอ

“ไม่!!” มีหรือฉันจะทำตามคำสั่งผู้ชายคนนี้ไม่มีวัน!!

“ฉันบอกให้เธอลงมา!!” เขากระขากตัวฉันออกมาจากรถ ฉันมันคนตัวเล็กนะกระชากแรงๆแบบนั้นอย่างที่คิดค่ะฉันปลิวไปกระแทกอกแกร่งของเขาทันที

“อ่อยเหรอ?” เหอะใครอยากอ่อยไม่ทราบ

“จะบ้าเหรอ?? ฉะ ฉันไม่ได้อ่อยซะหน่อย แล้วมาที่นี้ทำไม??” ฉันถามเขาเพราะเขาน่าจะพาฉันไปส่งบ้านสิ

“อาบน้ำมั้ง พามาร้านข้าวก็ต้องมากินข้าวสิยัยบ๊อง!!” ไม่เห็นต้องว่ากันเลยนิน๊าเหอะ!

“ฉันไม่ได้หิวนิ!” ฉันตอบปัดไปแต่ท้องเจ้ากรรมมันดันร้องซะสิ

“เธอโกหกฉันไม่เก่งเหมือนเดิมเลยนะแก้ว!!^-^” แพ้ค่ะฉันแพ้ใบหน้าโทโมะตอนยิ้มเป็นที่สุด

“ไปก็ไปสิ!!” ฉันกอดอกเดินนำเขาไปในร้านทันที!!

                ผ่านไป20 นาทีฉันก็กินอาหารในจานหมดแล้วแต่เขาสินั่นกินหรือนั่งดม

“นี้นายใช้ปากกินนะ ไม่ได้ใช้จมูกดม!” ฉันนั่งรอตั้งแต่ 10 นาทีแรกที่อาหารมาถึงละเฮ้อ!!

“มันเรื่องของฉันปะ??”

“โฮะ! ก็ใช่มันเรื่องของนาย แล้วนี้มันก็เรื่องของฉันที่จะต้องให้นายกินข้าวๆเร็วๆเพราะฉันมีงานที่ต้องทำต่อเข้าใจมั้ย!!”

“เรอะงานเยอะดีนิ แต่ฉันไม่รีบ!!” น๊อยยยย!!

“นี้นาย!!”

“หยุด!ถ้าไม่อยากโดนจะ”

“เอ่อเงียบก็ได้ หึ้ย!!” เอะอะอะไรก็จูบ โรคจิตชะมัดเลย ไอ้โรคจิต!!

                จากนั้นผ่านไป 5 นาทีแล้วก็ยังไม่เสร็จฉันเบื่อแล้วนะเฮ้ออออ

“นี้นาย!”

“อะไรเหรอ? เบื่ออีกหรือไงกัน?”

“เอ่อ ฉัน ฉันจะบอกว่าเรื่องวันนั้น ใจเปลี่ยนใจแล้ว!!”

“เรื่องวันนั้น วันไหนละ??” ไอ้นี้กวนเท้าแก้วซะแล้วนะ

“เรื่องรักษาแม่นายอ่ะ ฉันจะรักษาให้!!”

“เธอพูดจริงเหรอ^^” โอใจละลายยิ้มแบบนี้อีกแล้ว

“อื้ม! แต่ว่ามีข้อแม้นะ”

“อะไร?? ฉันยอมทำทุกอย่างเลย!!” เขาพูดแบบจริงจังมาก ฉันรู้ว่าเขาถ้ารับปากแล้วยังไงก็ต้องทำ

“ฉันอยากให้นายเลิกยุ่งกับฉันกับลูกฉันจะได้ไหม??”

“ทำไมละ”

“ฉันไม่อยากเป็นข่าว และอีกอย่างนายก็กำลังจะหมั้นไม่ใช่หรือไง” มันเจ็บนะที่ฉันพูดไปแบบนั้นอ่ะ

“ทำไมแก้ว ทำไมกันห๊ะ!!!” เขาตะคอกใส่ฉันเสียงเขาทำให้คนในร้านหันมามองที่โต๊ะที่เรานั่งอยู่

“ฉันไม่ได้รักคุณไง เข้าใจหรือยังห๊ะ!!” ฉันพูดพร้อมกับวิ่งหนีออกไปทันทีเพราะฉันไม่อยาก ไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกแล้ว ข่าวที่ฉันอ่านเมื่อเช้า ฉัน ฉันไม่อยากทำลายชีวิตดีๆของนายนะโทโมะ

                ตอนนี้ฉันเดินอยู่ริมถนนเพื่อที่จะกับบ้านให้ตายสิฉันลืมกระเป๋าไว้ที่รถของโทโมะฉันจึงจำใจต้องเดินกลับบ้าน

“คุณแก้วครับผมไปส่งไหม??” ฉันหันไปตามเสียงนั้นทันที

“อ้าวคุณเควิน! ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอค่ะ^^”

“ผมกำลังจะกลับนะครับพอดีเห็นคุณเดินอยู่ ^^ ผมไปส่งนะ ขึ้นรถครับ”

“ค่ะ ขอบคุณนะค่ะ ^^”

                หลังจากที่ทั้งคู่ออกรถไปก็มีสายตาคู่หนึ่งมองทั้งคู่อยู่โดยที่ไม่ละสายตาเลย!