ก็เพิ่งจะรู้......หัวใจตัวเอง

 

 

 

 

เฟย์: หลับรึยังค่ะคุณแม่ 

 

 

 

 

ฟาง: ยัง รออยู่ไง จะหลับได้ไง 

 

 

 

 

แก้ว: อ่ะ นี้กระเป๋าแล้วก็ของใช้ ทุกอย่างอยู่ในนี้หมดแล้ว 

 

 

 

 

ฟาง: ขอบคุณนะ 

 

 

 

 

 

เฟย์: เอ่อ ฟาง เอ่อคือ พี่ป็อบ ฝากของมาให้

 

 

 

ฟาง: (หน้าฟางจากที่สดใสกลับเศร้าขึ้นมาอีกครั้ง) อะไรเหรอ

 

 

 

 

เฟย์: เหมือนเป็น อัลบั้มภาพอ่ะ อ่ะ 

 

 

 

 

ฟาง: (ฟางไม่รับ) ฝากตั้งไว้บนโต๊ะหน่อยสิ 

 

 

 

 

เฟย์: ไม่ดูเหรอ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่อ่ะ เอ่อ เฟย์ ทิ้งถังขยะตรงหน้าห้องน้ำเลย ฉันไม่อยากเห็นมันอีกแล้ว 

 

 

 

 

 

แก้ว: ทิ้งเลยเหรอฟาง 

 

 

 

 

 

ฟาง: อืม

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: ทิ้งแล้ว....งั้นพวกเรากลับบ้านก่อนนะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: อืม กลับบ้านดีๆนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                  กลางดึก ฟางลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำ แต่ก็ต้องหยุดเมื่อเห็นอัลบั้มภาพ ฟางจึงค่อยๆหยิบขึ้นมา น้ำตาก็เริ่มไหล ไม่ยอมหยุด เธอทำทุกอย่างด้วยความรัก แต่สุดท้ายสิ่งที่ได้คืนมามันทุกข์เหลือเกิน 

 

 

 

 

 

ฟาง: แม่ต้องลืมมันให้ได้ ต้องลืมมันให้ได้ ถึงแม้ว่าลูกจะไม่มีพ่อแต่แม่สัญญานะว่าแม่จะเลี้ยงลูกให้ดีที่สุด ลูกคือสิ่งเดียวที่แม่รัก แม่จะไม่ร้องไห้อีกแล้ว (ลูบท้องแบนราบ) 

 

 

 

 

 

 

 

                               

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เก็บของเส็จยังจ้ะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: เส็จแล้ว 

 

 

 

 

 

เขื่อน: เอ่อน้องฟาง 

 

 

 

 

ฟาง: พี่เขื่อน พี่โทโมะ 

 

 

 

 

เขื่อน: ฟางพอมีเวลาให้พี่มั้ย สักสิบนาทีก็ได้ 

 

 

 

 

เฟย์: ไม่มี มาทางไหน ออกไปทางนั้นเลย 

 

 

 

 

ฟาง: เฟย์ มีค่ะ พี่เขื่อนมีอะไรรึเปล่า 

 

 

 

 

เขื่อน: พี่อยากขอโทษฟาง กับเรื่องทั้งหมดอ่ะ ที่พวกพี่เอาความรู้สึกของฟางมาเล่น

 

 

 

 

โทโมะ: พี่เองก็ขอโทษฟางนะ ขอโทษจริงๆนะ ที่พี่ทำเรื่องเลวๆแบบนั้น 

 

 

 

 

 

ฟาง: ชั่งมันเถอะค่ะ ฟางลืมมันไปหมดแล้ว ลืมมันไปเถอะค่ะ อยู่กับปัจจุบัน แล้วก็เดินหน้าใช้ชีวิตต่อไป ฟางไม่ได้โกรธ หรือว่าเกลียดพี่สองคนเลย 

 

 

 

 

 

เขื่อน: แล้ว ป็อบปี้ล่ะ ฟางให้อภัยมันได้มั้ย 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางให้อภัยเขาไม่ได้ เพราะฟางไม่ได้โกรธเขา ฟางโกรธตัวเองตังหากที่ ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ ฟางไม่เจียมตัวเอง ไม่ต้องคิดมากนะค่ะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แล้วฟางจะไปอยู่ไหน 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่ต้องยุ่ง เพื่อนฉัน ฉันดูแลเอง เชิญ ออกไปได้แล้ว 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้ว ฉันคุยกับฟาง ไม่ใช่เธอ 

 

 

 

 

แก้ว: ฟางไม่อยากคุยกับนาย 

 

 

ฟาง: พอเถอะ ฟางจะกลับบ้านค่ะ ฟางจะกลับบ้าน