ใจร้าว

[ JB 'Part ]
 
ภาพของน้องน้อยที่นั่งเหม่อลอย บีบคั้นหัวใจของผมให้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ตอนที่น้องลืมตาตื่น
 
มา...ผมไม่สามารถเผชิญหน้ากับน้องน้อยได้ เลยปล่อยให้น้องเล็กอยู่ข้างๆน้องน้อยแทนผม ผมรู้
 
ว่าตอนนี้คนที่น้องน้อยต้องพึ่งพาที่สุดคือผม แต่ผมอ่อนแอเกินไปตอนนี้ ขอโทษดวงใจของพี่..
 
2 ชั่วโมงก่อน
 
ร่างบางกระพริบตาเบาๆ พร้อมกับการขยับตัวเพื่อบอกให้คนที่เฝ้าอยู่รู้ว่า ร่างบางฟิ้นแล้ว 
 
"ล..ลู..ลูก..ฮึก...อื้น..ลูกแม่.." เสียงร้องไห้ดังออกมาอย่างน่าสงสารส่งผลให้คนที่เฝ้าอยู่ปวดใจ
 
ไปด้วย 
 
"ฮยอง..." ยูคยอมทำได้เพียงแต่กอดปลอบร่างบางเบาๆ เค้ารู้ว่าไม่สามารถ ทำอะไรไปได้
 
มากกว่านี้ ...
 
"อย่า..ร้อง.." 
 
" ลู..ลูกแม่ ฮึก..อื้อ..อื้อ..ลู..กก..." 
 
" ยูคยอม ลูกพี่ล่ะ ...เค้ายังอยู่กับพี่..ใช่ไม..."
 
" ..................."
 
"ยูคลูกยังอยู่ ฮึก..ใช่ไม "
 
" ฮยอง...น้องไปสบายแล้วนะครับ "
 
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด... " ไม่จริง! ไม่จริง!! เ..ค้าต้อ..ง อยู่สิ...เรา
 
สัญญา..ฮึก..กันแล้ว... .."
 
" ฮยอง...." ร่างของน้องชายสองคนกอดกัน ทำให้ผมกำหมัดแน่น ครอบครัวของเราเสียตัวน้อยไ
 
ปแล้ว ..ถึงแม้ยังไม่เห็นหน้า แต่ก็รู้สึกผูกพัน.... คนที่น่าสงสารที่สุด ก็ไม่พ้นน้องน้อย....
 
ตุบ! ๆหมัดที่กระแทกกำแพงไม่ได้ช่วยคลายความเจ็บปวดที่มันอั้นแน่น อยู่ในใจได้ เนื้อที่ฉีดขาด
 
ยังไม่เท่าหัวใจผม! แค้น!! ความรู้สึกที่บอกได้ในตอนนี้
 
" ทำบ้าอะไรของแกว่ะ!! " เซฮุนเดินเข้ามาแยกผมออกจากผนัง ที่ผมใช้หมัดชกจนเนื้อหมัดฉีก
 
ขาด 
 
" อย่ามายุ่ง!! " ผมตะคอกใส่เพื่อนรัก ตอนนี้ผมต้องหาทางระบายอารมณ์ก่อนจะไปพบน้องน้อย
 
" ก่อนที่แกจะสติแตกไปมากกว่านี้ แกควรรู้อาการของแบมแบมก่อนเถอะ " เสียงเซฮุนที่เอ่ยออก
 
มาอย่างแผ่วเบา เข้าไปกระตุกโสตประสาทของผม เรื่องน้องน้อย ผมทำหน้าสงสัย และเซฮุนมัน
 
คงรู้ 
 
" ตามมา "
 
เส้นทางไปห้องพักของไอ้ฮุนมันก็ไม่ได้ไกลอะไรนัก แต่ทำไมตอนนี้ผมกลับรู้สึกว่าไม่ควรที่จะ
 
เข้าไปในตอนนี้ ระลอกคลื่นมักจะมาซ้ำอีกครั้งเสมอ...