ใจร้าว

[ Jackson 'Part ]
มือของผมเต็มไปด้วยเลือด เลือดของน้อง น้องชายของผม ผมจ้องมือที่สั่นเทาอยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้ พอรู้ตัวอีกที่เจบีฮยองก็เอือมมือมาตบไหล่ผมเบาๆ
" น้องจะต้องไม่เป็นอะไร " 
เสียงปลอบใจจากพี่ใหญ่ไม่ได้ทำให้ผมกังวลน้อยลง ทำไม...เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไงกับน้องชายของผม น้องชายผู้อ่อนโยน ความรักอะไรกัน หากต้องมีมันแล้วน้องชายต้องเจ็บปวดและมีสภาพอย่างที่เห็น ผมขอไม่มีมันเลยดีกว่า!
ดาร์กเดินเข้ามาเงียบๆ เป็นสัญญาณว่าเรื่องที่ให้ไปทำเรียบร้อยแล้ว กล้องวงจรปิด! คนที่ทำน้องชายผมมันต้องได้รับโทษกับสิ่งที่บังอาจเอามือโสโครกมันแตะต้องน้องน้อย 
" มันอยู่ไหน "
" โกดังของเราครับ " เสียงเย็นชาที่เป็นเอกลักษณ์เอ่ยออกมาอย่างมั่นคง
"ดี อย่าพึ่งทำอะไรมันอั๊วจะเป็นคนจัดการมันเอง!! " แจ็คสันเอ่ยขึ้นอย่างเด็ดขาด
" ฮยอง!! " ้เสียงน้องเล็กที่วิ่งมาอย่างเหนื่อยหอบ ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดโต คงรู้แล้วสินะ ผมเดินเข้าไปใกล้น้องเล็กพร้อมกับเอ่ยสิ่งที่น้องเล็กเคยขอไว้
" แบบนี้แล้ว พี่คงทำให้น้องเล็กไม่ได้แล้ว .." ผมเดินออกมาจากจุดนั่นตรงไปยังรถสปอร์ตรุ่นพิเศษจากแลมโบกินี่ (Lamborghini) ผลิตจำนวนจำกัดเพียง 9 คันเท่านั้น ผมเหยียบคันเร่งโดยไม่สนใจว่าใครจะมองยังไง ในเมื่อตอนนี้หัวใจของผมเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ที่พร้อมจะระเบิดออกมาทุกเมื่อ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ของอีกชิ้นคงมาถึงแล้ว หึ .... นรกกำลังจะเริ่ม....
" ได้ของแล้วสินะ "
' ครับ! '
" เอาไปไว้ที่โกดัง !! ฉันกำลังไป "
..............................................................................................
[Youngjae 'Part ]
ผมลืมตาพร้อมกระพริบตาเพื่อปรับสภาพสายตาให้เข้ากับภาพตรงหน้า ที่นี่ที่ไหนกัน ผมจำได้ว่าผมขับรถออกมาจากงานแต่ง เมื่อเกิดเรื่อง เจ้าสาวของพี่ชายผมหายตัวไป แล้วก็มีมือสีดำอ้อมมาที่เบาะหลัง จากนั่นผมก็......
ผมเริ่มมองไปหยั่งบริเวณโดยรอบ ตัวของผมถูกหมัดติดกับเก้ากี้ไม้ อย่างแน่นหนา ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ผนังโดยรอบไม่มีหน้าต่างสักบาน เป็นเหมือนที่กักขังดีๆนี่เอง ไม่มีอะไรเลย ราบเรียบ ผนังเป็นเหล็กสีดำ ดูน่ากลัว แต่ผมที่เป็นลูกชายคนเล็กของตระกลูต้วน มาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในแถบฮ่องกงจะมีความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้ แต่บางอย่างกำลังบอกผมว่า สิ่งที่ผมกำลังจะเจอน่ากลัวกว่าที่ผมคิดไว้มาก
กึก!! ปัง!!! เสียงเปิดประตูเข้ามาอย่างไม่สนใจคนภายใน และการปรากฏตัวของบุคคล ชายหนุ่มที่เป็นรักแรกและรักเดียวของผม แจ็คสัน.....
" ไง มึง! นอนหลับสบายไม? " เสียงแข็งกระด้างเอ่ยออกมาด้วยโทนเสียงต่ำดูเย็นชากว่าทุกครั้งที่เราเจอกัน
" นี่มันอะไรกัน " ผมเอ่ยอย่างยากเย็น เหมือนรู้สึกว่าร่างกายขาดน้ำเป็นเวลานาน
" ก่อนที่จะมาเข้าเรื่องของเรา กูมีการแสดงเล็กๆน้อย จากคนของพี่มึง มาให้มึงดูด้วยหล่ะ ชเว ยองแจ บุตรชายคนเล็กของตระกลูต้วน หึหึ "
" หมายความว่าไง!! " ผมตระโกนกับไปสุดเสียง การแสดงอะไรกัน ..
"เอาพวกมันเข้ามา!! "
ร่างของชายสองคน ที่ผมจำได้ว่าเป็นการ์ดของพี่ชายผม มาอยู่ที่นี่ได้ไง! 
" จุ๊ๆ.. อย่าทำหน้าตาอย่างนั่นสิ นี่ไงของขวัญ สำหรับการต้อนรับมึง!" น้ำเสียงที่เค้าใช้ ทำให้ผมเสียวสันหลังวาบ ขออย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิด
ภาพชายสองคนที่ถูกหิ้วปีก โยนเข้ามาอยู่แทบเท้าของผม...ใครกัน! 
" เริ่มจากใครก่อนดีน่า..." ร่างสูงเดินวนไปรอบๆ ชายตัวใหญ่ที่นั่งคุกเข่า เนื้อตัวเต็มไปด้วยร่องรอยของการถูกทรมานมาก่อนแล้ว 
"เริ่มจากมึงก่อนแล้วกัน มือข้างไหนที่มึงใช้ทำร้ายน้องกู! " แจ็คสันก้มลงเต็ม จ้องไปในตาของการ์ดคนนั่น ยิ่งเพิ่มอาการตัวสั่นให้เค้ามากขึ้น 
"ได้โปรด..อย่าทำผม..ผมกลัวแล้.. " 
ปึป!! เสียงกระชากผมของการ์ดตัวโต แจ็คสันใช้มือหนึ่งกระชากผมให้ชายคนนั่นเงยหน้า พร้อมกับรอยยิ้มที่ดูอำมหิต เหมือนชายที่อยู่ตรงหน้าผมไม่ใช่แจ็คสัน.. คนที่แสนดีคนนั่น เค้าไปอยู่ไหนกัน!! 
อ๊ากกกกกกก!! เสียงกรีดร้องอย่างโหยโหนดังขึ้น เมื่อร่างสูงจับมีดและฟันสับไปที่ข้อมือของชายร่างโต เลือดสีสดไหลทะลักออกมาอย่างน่ากลัว กลิ่นคาวเลือดฟุ้งไปในอากาศทำให้ผมรู้สึกสะอิดสะเอียน
"อา..... กลิ่นเลือดมึงนี่หอมดีนะ ...แต่..มันยังไม่จบ หรอก!.." 
"อ้ากกกก อย่าทำผม กลัวแล้ว กลัวแล้ว ..." เสียงชายหนุ่มดังออกมาอย่างน่าเวทนา แต่คงไม่เข้าถึงหัวใจผู้ชายคนนี้แล้ว
เมื่อเค้าใช้เท้าผลักผู้ชายคนนั่นอย่างแรง ก่อนจะเหยียบลงไปอย่างข้อมือที่สั้นกุด ที่เค้าพึ่งฟันไป เลือดยังไหลออกมาไม่หยุด เค้าทำให้ผมเริ่มกลัว ฮึก..พี่มาร์ค...ช่วยด้วย..
" แล้วตอนที่น้องชายกูขอร้องมึง!!! มึงเคยคิดจะหยุดไมห๊ะ!! " เสียงตะคอกของแจ็คสัน เพิ่มความหวาดกลัวให้ชายที่คุกเข่าอยู่ข้างๆ รวมทั้งผมด้วย แจ็คสันสติหลุดไปแล้ว 
" หยุด..นะพอได้แล้ว " ผมตระโกนเพื่อเรียกสติของร่างสูง หวังให้เค้าได้สติ สักที...
" มึงห้ามกูไม่ได้หรอกยองแจ ..... เพราะมึงจะเป็นรายต่อไป "
" ฉันไปทำอะไรให้นาย และคนพวกนั่นไปทำอะไรให้นาย ฮึก...ทำไมถึงต้องทำร้ายกันหนักขนาดนี้ "
ผมไม่เข้าใจ และคงไม่เข้าใจมากไปกว่านี้ ถ้าเค้าไม่พูดในสิ่งที่ทำให้ผมช็อก
" มึงไม่ได้ทำหรอก ยองแจ แต่พี่มึงต่างหากที่เป็นคนทำ " ผมรู้ว่ามาร์คฮยองกับแบมแบมน้องชายของเค้าคบกัน แต่ก่อนที่มาร์คฮยองจะแต่งงานก็ได้บอกเลิกกันไปแล้วนิ แล้วนี่มันอะไรกัน
"หึ...แบมแบมโดนพี่มึงสั่งให้คนของมันกระทืบน้องกู จนตอนนี้น้องกูตกเลือดอยู่ที่โรงพยาบาล เป็นตายเท่ากัน!!! " 
"..!!!!!! ..."
" มึงได้ยินไม ว่าพี่มึงสั่งคนฆ่าลูกและเมียของตัวเอง!! "
"เรื่อง...นี้อาจ..จะเป็นเรื่องเข้าใจผิด ฮึก..มาร์คฮยองไม่ใช่คนแบบนั่น..ฮึก "
"หึ..งั้นไอ้สองคนนี้ มันคงเป็นหมาที่ไร้เจ้าของ งั้นหรอ!!! " 
"อ้ากกกกกกกกกก" เสียงร้องอย่างโหยโหนดังขึ้นอีก เมื่อเค้าใช้เท้ากระหน่ำเหยียบว้ำที่แผลของชายคนนั่นอย่างแรง 
ฮึก.. เสียงโหยหวนยังคงดังก้องต่อไป ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะหยุด ผมไม่สามารถหยุดเค้าได้ แจ็คสันน่ากลัวเกินไป..ฮึก....
"หยุด...ฮึก..พอแล้ว...สัก..สัก..ฮึก...ที " เสียงแหบแห้งเอ่ยออกมา จากปากผมอย่างคนไร้เรี่ยวแรง แต่กลับไม่สามารถหยุดยั้งเค้าได้เลย..ผมควรทำยังไงดี...