[ JB 'Part ]
" นั่งก่อน " เซฮุนเอ่ยเสียงเครียด ภายในห้องเงียบจนผมรู้สึกอึดอัด
" แบมแบมป่วย เป็นอะไร " ผมเอ่ยเสียงเครียดไม่แพ้กัน
" ตอนที่กูตรวจร่างกายของแบมแบม กุได้วิจัยผลตรวจเลือดของแบมแบมด้วย "
" แล้วไง? " ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจ และต้องการคำอธิบายมากกว่านี้
" ฟังให้ดีนะเจบี แบมแบมป่วยเป็น. มะเร็งเม็ดเลือดขาวชนิดเฉียบพลัน (Acute leukemias) เกิดจากการเพิ่มจำนวนของเซลล์เม็ดเลือดตัวอ่อนอย่างรวดเร็ว ซึ่งส่งผลให้ไขกระดูกไม่สามารถสร้างเซลล์เม็ดเลือดที่ปกติได้ !"
เสียงของเซฮุนไม่อาจเข้ามาในหัวผมได้อีก น้องป่วย โรคเดียวกับแม่สามป่วย เรื่องที่ผมกลัวมาตลอด มันเกิดขึ้นแล้ว
" เป็นไปได้ยังไง!!! " ผมตะคอกเพื่อนเสียงดัง ผมรู้ว่าไม่ควรใส่อามรณ์กับคนที่ไม่เกี่ยวข้อง เพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่มีใครคาดคิด แต่ผมก็ยังพาล
" พอ..พอจะมีทา..งรักษาให้..หายขาดไม.." ไม่รู้ว่าเสียงของผมหายไปไหนทำไมมันถึงฟังดูแหบเพร่าขนาดนี้
" เจบี มะเร็งเม็ดเลือดขาวชนิดเฉียบพลันมักเกิดกับเด็ก โดยผู้ป่วยจะต้องได้รับการรักษาอย่างรวดเร็ว ถ้าหากไม่ได้รับการรักษาอาจจะทำให้ผู้ป่วยเสียชีวิตภายในไม่กี่เดือน และตอนนี้.."
"หมายความว่ายังไง!! บอกกูมา "
" กูสังเกตอาการของแบมแบมมแล้ว น้องมีอาการซีดและเหนื่อยง่าย เป็นอาการสำคัญที่พบบ่อยมาก เหตุจากการที่ไขกระดูกไม่สามารถสร้างเซลล์เม็ดเลือดแดงได้ตามปกติ "
"และอาการเลือดออกง่าย มีสาเหตุมาจากเกล็ดเลือดต่ำ เนื่องจากไขกระดูกสร้างได้น้อยลง อาจมีเลือดออกในจอประสาทตา ทำให้ตามัวได้ ถ้ามีภาวะเลือดออกในสมองมักจะรุนแรงและทำให้เสียชีวิตได้ อึก.." เซฮุนกลืนน้ำลาย ทำให้ผมรู้ว่ามันเองก็เครียดมาก
"แล้วยังไง .."
" เราสามารถรักษาแบมแบม คือการรักษาเพื่อชักนำให้โรคสงบสมบูรณ์ (Induction of remission) เป็นการให้ยาเคมีบำบัดเพื่อให้ผู้ป่วยเข้าสู่ระยะโรคสงบสมบูรณ์ (Complete remission หรือ CR ) ยาเคมีบำบัดมาตรฐานในปัจจุบันคือ สูตร 3+7 ได้แก่การให้ anthracycline (doxorubicin หรือ idarubicin) ทางหลอดเลือดดำ 3 วัน ร่วมกับ cytosine arabinoside ทางหลอดเลือดดำ 7 วัน พบว่า ประมาณร้อยละ 50-70 ของผู้ป่วยสามารถเข้าสู่ระยะ CR ได้ "
" น้องกูจะหายใช่ไม เซฮุน บอกกูมา "
" ฟังนะเจบี การที่จะบอกว่าแบมแบมอยู่ในระยะ CR หรือไม่นั้นอาศัยดูจาก อาการต่าง ๆ หายเป็นปกติ การตรวจร่างกาย ผลการตรวจเลือดกลับมาอยู่ในเกณฑ์ปกติหมด ที่สำคัญคือ การตรวจไขกระดูกพบเซลล์เม็ดเลือดชนิดต่าง ๆ ปกติ และพบเซลล์มะเร็งเม็ดเลือดขาว (blast cell) น้อยกว่าร้อยละ 5 ของเซลล์ทั้งหมด
การที่แบมแบมเข้าสู่ภาวะ CR ไม่ได้หมายความว่าเซลล์มะเร็งจะหมดไปจากร่างกาย แต่ว่ามีอยู่ในจำนวนที่น้อยเกินกว่าที่วิธีตรวจทางห้องปฏิบัติการธรรมดาจะตรวจได้ ดังนั้นจึงมีความจำเป็นที่จะต้องให้เคมีบำบัด หลังจากที่แบมแบมเข้าสู่ภาวะ CR แล้ว เพื่อให้แบมแบมหายขาดจากโรคจริง ๆ "
" แปลว่ามีทางรักษาใช่ไม " ผมพูดขึ้นอย่างมีความหวัง น้องน้อยต้องหาย
" มันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของแบมแบม " มึงหมายความว่าไง เซฮุน
" แบมแบมยังไม่แท้ง เจบี " เสียงที่บอกดูเหมือนจะแผ่วเบา หลานผมยังอยู่ ผมควรดีใจ ใช่ไม?
" ดีกูจะรีบไปบอกแบม..แบม " ผมกำลังจะวิ่งไปบอก น้องน้อย น้องยังไม่เสียตัวเล็กไป ผมต้องไปบอก..
" นี่หล่ะเรื่องสำคัญที่กูอยากบอกให้มึงรู้ " เซฮุนเอ่ยออกมา พร้อมยืนจ้องหน้าผม ทำให้ผมเริ่มกลัวคำตอบที่มันกำลังจะพูด
"ทำไม.."
" ตอนนี้ แบมแบมไม่สามารถเข้ารับการรักษาได้เจบี "
"ทำไม ! ทำไมถึงเข้ารับการรักษาไม่ได้ ! " ผมเดินตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของเซฮุนอย่างแรง
"เพราะคนท้องไม่สามารถรับสารเคมี ที่จะเข้าไปบำบัดรักษามะเร็งเม็ดเลือดขาวได้ไงหล่ะ เจบี! "
.......................................................................................................
ผมเดินกลับมายืนตรงหน้าห้องของน้องน้อยอย่างเหม่อลอย ตุบ! ผมล้มตัวนั่งลงตรงหน้าห้องของน้องเงียบๆ ฮึก..ทำไม ผมถึงอ่อนแออย่างนี้..ฮึก..น้องน้อย พี่ควรทำยังไงดี...ฮึก...
" ฮยอง.." เสียงนุ่มของน้องเล็กปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์ที่ผมคิดอยู่
" น้องเล็ก.."
" ฮยองทำไมมานั่งตรงนี้หล่ะครับ ทำไมไม่เข้าไปข้างใน.." น้องเล็กประคองร่างอันไร้เรี่ยวแรงของผมขึ้น เหนือยเหลือเกินฮึกๆ
หมับ! น้องเล็กดูตกใจที่ผมแสดงด้านอ่อนแอให้เค้าเห็น...
" ขออยู่อย่างนี้สักพักนะ "
".............." ไร้เสียงตอบรับนอกจากอ้อมกอด ที่กระชับกอดผมแน่นขึ้น ฮึก...พี่ควรทำยังไดีน้องเล็ก พี่ชายคนนี้ควรทำยังทำไงดี...เรื่องบางเรื่อง มันช่างตัดสินใจยากเหลือเกิน น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาช้าๆๆ ภายใต้อ้อมกอดของน้องชายคนเล็กของบ้าน
.....................................................................................................
[ BamBam 'Part ]
ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตู ไม่ได้ทำให้ผมละความสนใจไปจากหน้าท้องของตัวเอง ฮึก..ลูกแม่..ทำไม..หนูไม่อยากอยู่กับแม่หรอลูก.....
มาร์คฮยอง..ฮึก ..แบมแยากเจอมาร์คฮยอง ถึงแม้ใครจะว่าผมโง่ งมงายยังไง แต่ผมมั่นใจว่า ทุกอย่างที่มาร์คฮยองทำต้องมีเหตุผล ฮึก...
" น้องน้อย.." เสียงทุ้ม ที่แฝงแววเศร้าศร้อยของเจบีฮยอง เรียกความสนใจจากผม ภาพของบุคคลตรงหน้าทำให้ผมใจหาย เจบีฮยองเป็นอะไร
" ฮยองเป็นอะไรครับ!" ผมเอ่ยอย่างตกใจ ดวงตาที่บวมเกิดจากการร้องไห้อย่างหนัก เป็นรอยแดงจ้ำๆ ดูน่าสงสาร
"น้องน้อย...."
หมับ! ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว ที่เราสองพี่น้องไม่ได้กอดกันและกัน อ้อมกอดของพี่ชาย ยังคงอบอุ่นเหมือนเดิม
" ฮยองอย่าร้องไห้ " ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาเบาๆ ฮยองพี่ชายที่เข้มแข็ง ได้โปรดอย่าร้องไห้ ให้กับน้องชายที่ไม่เอาไหนคนนี้เลย ....
ใจจ้าว
