ใจร้าว

[ YOUNGJAE ' PART ]เวลาผ่านมา 6 เดือนแล้ว 6 เดือนที่เป็นเหมือนขุมนรกสำหรับผม ทุกคืนผมต้องรองรับอามรณ์ของหวัง แจ็คสัน ผู้ชายใจร้าย หัวใจของเค้ามันไม่ใช่คนอีกต่อไปแล้ว ร่างกายของผมไม่มีส่วนไหนที่ไม่เจ็บปวด ทุกจุดของร่างกายมีแต่รอยเขียวช้ำ ตั้งแต่เค้าออกไปข้างนอกในวันนั่น เค้าก็เอาแต่สบถคำหยาบคายใส่ผม แล้วทำร้ายผมมากยิ่งขึ้น เค้าโยนความผิดทั้งหมดมาที่ผม ทำลายหัวใจของผมจนแหลกละเอียด ไม่เหลืออีกแล้ว ความรู้สึกรัก กับผู้ชายคนนี้ ความอดทนของคนเรายิ่งมีขีดจำกัด และความอดทนของผม มันสิ้นสุดแล้ว วันนี้ เค้าไม่อยู่เป็นโอกาสของผมที่จะได้รับอิสระซะที พ่อครับแม่ครับ ผมกำลังจะเดินทางไปหานะครับรอผมอีกนิดนะครับ แต่ละก้าวเดินของผมเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เหมือนผมเดินอยู่บนคมมีด บาดลึกจนถึงหัวใจ เจ็บจนแทบเเดินไม่ไหว แต่ผมต้องทำ ผมต้องหนีจากคนใจร้ายก่อนที่เค้าจะกลับมา ไม่งั้น ผมต้องพบเจอกับความเจ็บปวดแสนสาหัสที่เค้าจะกระทำบนร่างกายผมอีกแน่ๆ และผมจะไม่มีวันทนแล้ว ผมเดินมายังตู้ยา ที่ในนั่นมียาหลากหลายชนิดบรรจุอยู่ และแล้วผมก็เห็นยาที่ผมต้องการ มันคือยานอนหลับชนิดรุนแรง แจ็คสันคงไม่รู้ หรือเค้าไม่ได้สังเกต แต่มันคือความหวังเดียวของผมที่จะหนีไปจากคนใจร้ายอย่างเค้า ในเมื่อความผิดทุกอย่างที่เค้าโยนมาให้ผม ผมคิดว่าผมชดใช้ให้เค้ามากพอแล้ว มากเกินพอแล้วจริงๆ น้ำตาที่ไหลรินอาบใบหน้าผมนี้ จะเป็นน้ำตาหยดสุดท้ายที่ผมจะร้องไห้ ให้กับเค้า ผู้ชายไร้หัวใจคนนั่น! ผมเดินตรงมายังบานประตูห้องน้ำเบาๆ โดยหวังว่าจะไม่มีใคร เข้ามาในขณะที่ผมเปิดน้ำอยู่ สายโซ่ตรวนที่ผูกติดกับข้อเท้าของผม โชคดีที่มันยาวถึงอ่างอาบน้ำพอดี ผมเปิดก๊อกน้ำ นั่งมองดูสายน้ำที่ไหลลงอ่างอย่างใจเย็น อ่า....อีกไม่นานผมก็จะเป็นอิสระ อิสระจากทุกอย่างที่พันธนาการผมไว้ น้ำตาของผมจะไม่ไหลอีกแล้วร่างบอบบางที่ทั้งเนื้อตัวมีแต่รอยเขียวช้ำ รอยฟาดที่เกิดจากร่างสูงฟาดกระทบผิวหนังบอบบาง ผมก้าวลงอ่างน้ำช้าๆ ผิวหนังที่บอบบาง กระทบกับผืนน้ำทำให้เกิดอาการเจ็บแสบได้ไม่ยาก เพราะแผลยังไม่หายดี หรือไม่มีวันหายก็ไม่รู้ เพราะมันเพิ่มขึ้นทุกวัน กระปุกยานอนหลับถูกเปิดออกด้วยมือบาง ยาเม็ดสีเหลือง เกือบยี่สิบเม็ดเข้าไปในปากของร่างบางไม่หยุด จนหมดเม็ดสุดท้าย " อืม..... ง่วงจัง ใกล้แล้ว แจใกล้จะเจอพ่อกับแม่แล้ว รอผมด้วยนะครับ ฮีก..." น้ำตาไหลรินออกจากหางตา ขอให้การนิทรานี่้ ไม่มีวันลืมตาตื่นขึ้นมา พบเจอคนใจร้ายอีกเลย ด้วยเถอะครับ......
.....................................................................................................
[Jackson 'Part ]
วันนี้ จิตใจของผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ลางสังหรณ์บอกให้ผมรีบกลับมาที่คอนโด ไปหาร่างบอบบางที่ผมทำร้ายเค้า อยากจะเอ่ยถ้อยคำขอโทษ แต่ปากมันแข็งได้แต่ทำร้ายเค้าต่างๆนาๆ ผมรู้ว่า ยองแจไม่รู้เรื่องเลวๆที่พี่ชายของเค้าทำ แต่ผมก็ยังอดโยนความผิดให้เค้าไม่ได้ เพื่อจะรั้งไว้ ให้เค้าอยู่กับผม ให้เค้ามีแต่ผม เพียงผมคนเดียว ผมมันคงดูเป็นคนเลว ในสายตาทุกคน แต่หากคนได้ลองรักใครสักคน คุณจะทำทุกวิถีทาง เพื่อจะกักขังเค้าไว้ เพื่อให้เค้าอยู่กับคุณให้นานที่สุด แม้การกระทำนั่นจะทำร้ายจิตใจของคนที่คุณรักมากเท่าไหร่ก็ตาม " เมียอั๊วอยู่ไหน!!! " ผมยืนถามการด์ที่ยืนเฝ้าหน้าประตูคอนโด เพราะผมไม่ไว้ใจที่จะปล่อย คนที่ขึ้นชื่อว่าเมียไว้คนเดียว กลัวใจยองแจเหลือเกินครับ กลัวว่าเค้าจะหนีผมไป หัวใจของผมยิ่งเหมือนมีไฟมาร้น ผมรีบเปิดประตูเข้าไปหาร่างบางทันที ภาวนาขอให้ผมเจอ ร่างบอบบางนอนอยู่บนเตียง ไม่ลุกไปไหน แต่แล้ว หัวใจของผมก็ชาวาบ เพราะไร้เงาร่างบางบนเตียง หายไปไหน เป็นไปไม่ได้ ที่ยองแจจะหนีออกไปทางหน้าต่าง เพราะผมอยู่ชั้นบนสุด และยิ่งเป็นไปไม่ได้ ที่ร่างบางจะหนีออกไปตรงประตูได้ เพราะการ์ดที่ผมให้คุมอยู่หน้าคอนโด มีตั้ง 8 คน ไม่มีใคร หรืออะไร หลุดรอดจากสายตาการ์ดของผมได้ ซ่าา!!! เสียงน้ำ จากไหน เรียวขายาว ของผมก้าวเข้าไปใกล้ประตูห้องน้ำช้าๆ หรือร่างบางอาบน้ำอยู่ แกร๊ก...ประตูไม่ได้ล็อก และแล้ว ภาพที่ผมเห็น เกือบทำให้ผมล้มทั้งยืน " ยองแจ!!!! " ผมรีบอุ้มร่างบางที่เนื้อตัวซีดอย่างน่าใจหาย ได้โปรดอย่าเป็นอะไร " เกิดอะไรขึ้นครับนาย !!! " เหล่าการ์ด กู่กันเข้ามา ด้วยหน้าตาแตกตื่น มันน่าสั่งให้ฆ่าตัวตายให้หมด ดูแลเมียผมยังไง ถึงได้ปล่อยให้ร่างบางคิดฆ่าตัวตาย " เอารถออก ถ้าเมียอั๊วเป็นอะไรไป พวกลือต้องไปอยู่เป็นเพื่อนเมียอั๊วในโลกหน้าทั้งหมด!!! " ผมตระโกนอย่างเดือดดาล น้ำตาที่ไม่คิดว่าจะไหลให้ใครอีกแล้วนอกจากน้องน้อย แต่ ณ ตอนนี้ตรงนี้ นาทีนี้ กับไหลให้คนในอ้อมแขน อย่างมากมาย จนน่าตกใจ" หนูเล็กอย่าเป็นอะไรนะครับ เฮียอยู่นี่แล้วนะครับ " ผมก้มลงกระซิบข้างๆใบหูของร่างบางเบาๆ นานเท่าไหร่แล้ว ที่ไม่ได้เรียกชื่อนี่กับร่างบางตรงหน้า ชื่อเล่นที่รู้กันแค่สองคน" อืออ...เฮียจ๋า....ฮึก...หนูเล็กปวดหัวจังเลย...ฮีก...ปวดหัว.." ร่างบางรู้สึกตัว พร้อมกับเลือดกำเดาที่ไหลออกมาอย่างมากมาย " หนูเล็ก!!! อย่าเป็นอะไรนะครับ พูดกับเฮียก่อน ได้โปรด.... " ในที่สุด ทุกอย่างก็เกือบสายไป เมื่อผมรู้ใจตัวเอง ว่าไม่อาจเสียเค้าไปได้ ความแค้นทั้งหมด ผมยกให้ แต่ได้โปรดเถอะครับพระผู้เป็นเจ้า ได้โปรด อย่าพรากหนูเล็กไปอีกคนเลย อย่าพรากคนสำคัญของผมไปอีกเลย....ฮึก....น้ำตาลูกผู้ชาย ของคนอย่างหวัง แจ็คสัน ผู้ไม่แคร์คนทั้งโลก นอกจากครอบครัว ในวันนี้ เค้าได้หลั่งน้ำตาให้แด่ผู้ที่เป็นเจ้าดวงใจของเค้า.....เมื่อรู้ก็สายไป......