ใจร้าว

อาการปวดหัวของผมนับวันยิ่งรุนแรงมากขึ้น ดวงตาของผมเองก็มองไม่เห็นอีกแล้ว ชีวิตของผม
 
อยู่ต่อไปเพื่ออะไรกัน ผมสูญเสียทุกอย่าง ลูกน้อยที่ยังไม่เคยเห็นหน้า คนที่ผมรักมากที่สุด แม้
 
กระทั่งดวงตา ผมจะมีชีวิตอยู่ต่ออย่างน่าสมเพชอย่างนี้น่ะหรอ ตัวปัญหา ภาระของพี่ๆ เสียงเหล่า
 
นี้ดังก้องในหัวผมตลอดเวลา แม้แต่ตอนหลับตา ภาพเหตุการณ์ที่ครอบครัวของผมหลั่งน้ำตา
 
เพราะผม ยังติดตามหลอกหลอน หรือว่าผมควรจะหายไปจากโลกใบนี้สักที.......
 
แกร๊ก....เสียงเปิดประตูเรียกผมตื่นจากภวังค์ความคิด มือน้อยๆปาดน้ำตาอย่างเร่งรีบ ผมไม่อยาก
 
ให้ใครเป็นห่วงผมอีก ทุกคนเจ็บปวดเพาะผมมามากพอแล้ว
 
" ยู.. " ในขณะที่ผมคิดว่าคงเป็นน้องเล็กที่นอนเฝ้าผมทุกวัน เดินเข้ามา ผมก็รับรู้ไออุ่นจากร่าง
 
หนา กลิ่นกายเฉพาะของพี่ชายคนรอง
 
" ฮึก..แจ็คสันฮยอง .." ผมเอ่ยเสียงแผ่วเบา พี่ชายคนรองที่มักจะนั่งทำงานในห้องนอนของผม
 
เสมอ อามรณ์ร้อนแต่กลับมักตามใจและอดทนกับนิสัยของผมที่สุด พี่ชายที่เลี้ยงผมมากับมือพร้อม
 
กับเจบีฮยอง พี่ชายที่ดูแลผมแทนคุณแม่ที่เสียไป
 
" ฮยองฮึก..หายไปไหนมา....." ผมซบลงไหล่ของแจ็คสันฮยอง พร้อมกับเอ่ยคำถามที่สงสัยมา
 
นาน ทำไมตอนที่ผมตื่นมาถึงไม่เจอแจ็คสันฮยอง คิดน้อยใจว่าคงเห็น งานสำคัญกว่าผมอีกตาม
 
เคย คอยแต่ตัดพ้อ พี่ชายคนนี้...
 
"โอ้ๆ เงียบนะจุ จุ พี่อยู่นี่แล้ว เด็กดี นิ่งนะครับ " แจ็คสันฮยองเอ่ยปลอบผมเบาๆ พร้อมโยกตัวผม
 
ในอ้อมกอดไปมา เหมือนอย่างที่เคยทำ
 
" ฮืออ....ฮึก....." หยุดไม่ได้ น้ำตาหยุดไหลไม่ได้จริงๆๆ
 
ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ มีแต่เสียงสะอื้นของผมและเสียงปลอบเบาๆของแจ็คสันฮยองเท่า
 
นั่น ก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงอ้อมกอดอีก 2 คนที่เข้ามากอดผมด้วย เจบีฮยอง น้องเล็ก.......
 
ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ผมอยากจะหยุดเวลานี้ไว้ แต่เวลามักไม่เคยพอเลยสำหรับพวกเรา
" น้องน้อย......" แจ็คสันฮยองเอ่ยเรียกผมเบาๆ พร้อมยังไม่หยุดโยกตัวผมไปมา น้องเล็กและเจ
 
บีฮยอง ผละออกไปแล้ว แต่ผมรู้ว่าพวกเค้ายังคงยืนอยู่ข้างๆผมเสมอ ถึงแม้ว่าดวงตาของผมจะ
 
มองไม่เห็นเลยก็ตาม 
 
" ครับฮยอง..." ผมเอ่ยเสียงเบาอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นของแจ็คสันฮยอง ผมรู้สึกถึงน้ำเสียงที่สั่น
 
เทา อะไรกัน ฮยองกำลังหวาดกลัว พี่ชายของผมกำลังหวาดกลัวเรื่องอะไรกัน!
 
" พี่มีเรื่องจะบอก......." แจ็คสันฮยองยังคงเอ่ยเสียงเบาๆ พร้อมกอดผมแน่นขึ้น 
 
" มีอะไรรึเปล่าครับ แจ็คสันฮยอง " ผมผละออกจากอ้อมกอดอันอบอุ่น พร้อมกับเงยหน้าไปใน
 
ทางที่ผมคิดว่าแจ็คสันฮยองอยู่
 
" ตัวเล็ก....ยังอยู่กับเรานะ..." เสียงแผ่วเบาแต่กับก้องดังในหัวของผม หัวใจที่คิดว่าแหลกสลาย
 
ไม่เหลืออะไร กับชุ่มช่ำขึ้นในพริบตา
 
" ลู...ก..ฮึก...ตั..วเล็ก...ฮึก..ฮึก..ยังอยู่...ลูก..ลูกแบม..ยังอยู่ " ผมเอ่ยคำนั่นว้ำไปซ้ำมา ผม
 
ไม่ได้ฝนไปใช่ไม ลูก..ลูกยังอยู่ ....ลูกแม่ 
 
" แต่ว่า..." แต่แล้ว เสียงสะั่นเครือของแจ็คสันฮยองก็ปลุกผมออกจากภวังค์ น้ำเสียงที่เจ็บปวด
 
ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก..นะ..
 
" แต่อะไรหรอครับฮยอง...."
 
 

........................................................................................................