ใจร้าว

[ JB 'Part ]
" แต่ว่า ...." แจ็คสัน กำลังเอ่ยบอกในสิ่งที่ผมกลัว ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย ทำได้เพียงยืนกำหมัดแน่น เจ็บ เจ็บจนพูดไม่ออก แจ็คสันเข้มแข็งกว่าผมมาก ถึงแม้ว่าจะเสียงสั่นเครือเกินไปก็เถอะ ผมรับรู้ถึงสมผัสเย็นชื่น มือน้องเล็กกำลังกำหมัดผมแน่น เราสองคนสบตากัน ไม่มีใครไม่เจ็บปวด
ก่อนหน้านั่น 
" ผม.ฮึก.อยากให้รักษาน้อง" แจ็คสันลุกขึ้นยืน เอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดกับผม นายเลือกแล้วสินะ
" ฮยองจะทำอย่างงั้นไม่ได้นะครับ!!! " ในขณะที่เรากำลังจะตัดสินใจในเรื่องนี้ เสียงตระโกนดังออกมาจากร่างสูงที่ยืนแอบฟังผมกับแจ็คสันอยู่ก็ดังขึ้น
" น้องเล็ก!!!//น้องเล็ก!!! " 
" มันไม่ยุติธรรมกับแบมแบมฮยองเลยนะครับ " น้องเล็กวิ่งเข้ามาหาพวกผม น้ำตายังไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง 
" แต่เรากำลังจะเสียน้องน้อยไปนะน้องเล็ก " แจ็คสันเอ่ยเสียงเครียด พร้อมกับหันมาขอความเห็นจากผม
" แต่แบมแบมฮยองควรรู้เรื่องนี้นะครับ " น้องเล็กพูดขึ้น พร้อมหันมากดดันผมอีกทาง ผมควรจะทำยังไงดี 
" ฮยอง แบมแบมฮยองควรรู้นะครับ "
" ............................"
" ถ้าหากฮยองทั้งสองไม่บอก ผมจะเป็นคนบอกเอง! "
" น้องเล็ก!!//น้องเล็ก!! "
" น้องไม่รักแบมแบมหรอ น้องอยากเสียเค้าไปใช่ไม " แจ็คสันหันไปตะคอกน้องเล็ก อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมควรหยุดทั้งสองคน ก่อนที่ผมจะห้าม น้องเล็กก็เอ่ยสิ่งที่ทำให้พวกผมนึกละอาย
" ฮยองต่างหากที่ไม่รักแบมแบมฮยอง ถ้าฮยองรักและหวังดีกับแบมแบมฮยองจริง ก็ควรพูดความจริง เพื่อที่จะให้แบมแบมฮยองตัดสินใจเองสิครับ "
"................................................"
" พวกเราไม่สามารถก้าวก่ายชีวิตของแต่ละคนได้หรอกนะครับ ถึงแม้พวกเราจะเป็นครอบครัว แต่ทุกคนควรที่จะสามารถเลือกเส้นทางของตัวเองได้ "
".................................................."
" พวกเรามีหน้าที่แค่คอยอยู่เคียงข้างกันและกัน ในเวลาที่ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดล้ม คอยห่วงใยในเวลาที่ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดท้อ คอยช่วยเหลือในเวลาที่ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดหมดแรง และกลับมาพักสถานที่ ที่เรียกว่าบ้าน เรียกว่าครอบครัวนะครับฮึก..ฮือ.."
น้องเล็กกำลังร้องไห้ ร้องไห้อย่างไม่เก็บอีกต่อไปแล้ว น้องที่เคยเข้มแข็ง คนที่ไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็น น้องกำลังเจ็บปวดไม่ต่างกับผมและแจ็คสัน ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เด็กน้อยยูคยอมโตแล้ว ...
ผมกับแจ็คสันมองหน้ากัน ตัดสินใจแล้ว แม้ว่ามันจะเจ็บปวด เราสองคนเดินเข้าไปใกล้น้องเล็กที่ยืนร้องไห้กำหมัดแน่นอยู่ ครอบครัวหรอ ใช่สินะ ครอบครัวของผม ผมกับแจ็คสันโอบกอดน้องเล็กไว้ แน่น พวกเราจะก้าวผ่านมันไปด้วยกัน แม้หนทางข้างหน้าจะมืดมิดเหลือเกิน
.......................................................................................................
" แต่อะไรหรอครับฮยอง " น้ำเสียงสั่นไหวของน้องน้อย ปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์ความคิด ผมรู้สึกได้ถึงมือที่บีบแน่นของน้องเล็ก ร่างกายที่สั่นเทาของน้องน้อย แววตาที่ฉายแววเจ็บปวดของแจ็คสัน 
." ตอนนี้....น้องน้อยกำลังป่วยอยู่นะครับ....."
" ฮยอง...หม...ายความว่ายังไงครับ!!! " เสียงตกใจพร้อมสั่นเครือของน้องน้อย บีบคั้นหัวใจของผมเหลือเกิน 
" น้องต้องเลือกแบมแบม " ผมซึ่งทนไม่ไหวเดินเข้าไปลูบศีรษะที่ปกคุมด้วยเส้นไหมนุ่มๆของน้องเบาๆ 
" ผม..ป่วยเป็นอะไรครับฮยอง " ฟังดูเสียงน้อยๆ นั่นแผ่วเบาเหลือเกิน 
" ฮยองป่วยเป็นโรคเหมือนแม่สามครับ " น้องเล็กที่ยืนอยู่ก้าวเข้ามาคุกเข่าลงตรงหน้าร่างบาง เอื้อมมาบีบมือน้องน้อยเบาๆ
" ฮึก....โรคเหมือนคุณแม่หรอ...ผมป่วย...เป็นโรคเหมือนคุณแม่หรอครับ... " น้องน้อยยสะฮึกเบาๆ หยดน้ำตาเม็ดใสแต่ละหยดเหมือนน้ำกรดที่ราดรดลงหัวใจของพวกเราทุกคน
" อีกนาน..แค่ไหน..ครับ.....อีกนานพอที่ผมจะคลอดตัวเล็กหรือเปล่าฮึก..." เสียงของน้องบ่งบอกการตัดสินใจอย่างแน่วแน่ น้องได้เลือกแล้ว ในเส้นทางที่ผมกลัว
" 1 ปี หากน้องไม่รักษา เวลาที่เหลืออยู่ 1 ปี หรือน้อยกว่านั่น " ผมพูดเสียงสั่น กั้นไม่อยู่แล้วน้ำตาผมรินไหลออกมา มากมายกว่าที่เคยร้อง
แจ็คสันและน้องเล็ก หันมามองหน้าผมอย่างตกใจในคำตอบ ที่ผมไม่เคยได้บอกพวกเค้า... 
" เราจะเดินไปด้วยกันนะครับ ฮยอง " น้องเล็กหันไปหาร่างบางที่เอามือกุมท้องเอาไว้ ใช่เราจะเดินไปด้วยการ อาจมีทางรักษาแบบใหม่ก็ได้ ต่อให้ต้องทุมเงินสักกี่ร้อยล้าน เหรียญ ผมก็ยินดีที่จะจ่าย ต่อให้ต้องตามหมอมาทั่วทุกมุมโลก พวกเราก็พร้อมจะเสี่ยง ขอแค่ ดวงใจของพวกเรา ไม่จากไปไหน ..... เราจะอยู่เคียงข้างกันและกันตลอดไป 
พวกเราโอบกอดกันและกัน ถ่ายทอดความรัก ความห่วงใย ผูกพันธ์ สายสัมพันธ์ที่เรียกว่าพี่น้อง ครอบครัว จะไม่มีการทิ้งใครคนใดคนหนึ่งไว้เพียงลำพัง จะไม่มีอีกแล้ว.....
......................................................................................................