ใจร้าว

อาการปวดหัวของผมนับวันยิ่งรุนแรงมากขึ้น ดวงตาของผมเองก็มองไม่เห็นอีกแล้ว ชีวิตของผม

อยู่ต่อไปเพื่ออะไรกัน ผมสูญเสียทุกอย่าง ลูกน้อยที่ยังไม่เคยเห็นหน้า คนที่ผมรักมากที่สุด แม้

กระทั่งดวงตา ผมจะมีชีวิตอยู่ต่ออย่างน่าสมเพชอย่างนี้น่ะหรอ ตัวปัญหา ภาระของพี่ๆ เสียงเหล่า

นี้ดังก้องในหัวผมตลอดเวลา แม้แต่ตอนหลับตา ภาพเหตุการณ์ที่ครอบครัวของผมหลั่งน้ำตา

เพราะผม ยังติดตามหลอกหลอน หรือว่าผมควรจะหายไปจากโลกใบนี้สักที.......

แกร๊ก....เสียงเปิดประตูเรียกผมตื่นจากภวังค์ความคิด มือน้อยๆปาดน้ำตาอย่างเร่งรีบ ผมไม่อยาก

ให้ใครเป็นห่วงผมอีก ทุกคนเจ็บปวดเพาะผมมามากพอแล้ว

" ยู.. " ในขณะที่ผมคิดว่าคงเป็นน้องเล็กที่นอนเฝ้าผมทุกวัน เดินเข้ามา ผมก็รับรู้ไออุ่นจากร่าง

หนา กลิ่นกายเฉพาะของพี่ชายคนรอง

" ฮึก..แจ็คสันฮยอง .." ผมเอ่ยเสียงแผ่วเบา พี่ชายคนรองที่มักจะนั่งทำงานในห้องนอนของผม

เสมอ อามรณ์ร้อนแต่กลับมักตามใจและอดทนกับนิสัยของผมที่สุด พี่ชายที่เลี้ยงผมมากับมือพร้อม

กับเจบีฮยอง พี่ชายที่ดูแลผมแทนคุณแม่ที่เสียไป

" ฮยองฮึก..หายไปไหนมา....." ผมซบลงไหล่ของแจ็คสันฮยอง พร้อมกับเอ่ยคำถามที่สงสัยมา

นาน ทำไมตอนที่ผมตื่นมาถึงไม่เจอแจ็คสันฮยอง คิดน้อยใจว่าคงเห็น งานสำคัญกว่าผมอีกตาม

เคย คอยแต่ตัดพ้อ พี่ชายคนนี้...

"โอ้ๆ เงียบนะจุ จุ พี่อยู่นี่แล้ว เด็กดี นิ่งนะครับ " แจ็คสันฮยองเอ่ยปลอบผมเบาๆ พร้อมโยกตัวผม

ในอ้อมกอดไปมา เหมือนอย่างที่เคยทำ

" ฮืออ....ฮึก....." หยุดไม่ได้ น้ำตาหยุดไหลไม่ได้จริงๆๆ

ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ มีแต่เสียงสะอื้นของผมและเสียงปลอบเบาๆของแจ็คสันฮยองเท่า

นั่น ก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงอ้อมกอดอีก 2 คนที่เข้ามากอดผมด้วย เจบีฮยอง น้องเล็ก.......

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ผมอยากจะหยุดเวลานี้ไว้ แต่เวลามักไม่เคยพอเลยสำหรับพวกเรา

" น้องน้อย......" แจ็คสันฮยองเอ่ยเรียกผมเบาๆ พร้อมยังไม่หยุดโยกตัวผมไปมา น้องเล็กและเจ

บีฮยอง ผละออกไปแล้ว แต่ผมรู้ว่าพวกเค้ายังคงยืนอยู่ข้างๆผมเสมอ ถึงแม้ว่าดวงตาของผมจะ

มองไม่เห็นเลยก็ตาม 

" ครับฮยอง..." ผมเอ่ยเสียงเบาอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นของแจ็คสันฮยอง ผมรู้สึกถึงน้ำเสียงที่สั่น

เทา อะไรกัน ฮยองกำลังหวาดกลัว พี่ชายของผมกำลังหวาดกลัวเรื่องอะไรกัน!

" พี่มีเรื่องจะบอก......." แจ็คสันฮยองยังคงเอ่ยเสียงเบาๆ พร้อมกอดผมแน่นขึ้น 

" มีอะไรรึเปล่าครับ แจ็คสันฮยอง " ผมผละออกจากอ้อมกอดอันอบอุ่น พร้อมกับเงยหน้าไปใน

ทางที่ผมคิดว่าแจ็คสันฮยองอยู่

" ตัวเล็ก....ยังอยู่กับเรานะ..." เสียงแผ่วเบาแต่กับก้องดังในหัวของผม หัวใจที่คิดว่าแหลกสลาย

ไม่เหลืออะไร กับชุ่มช่ำขึ้นในพริบตา

" ลู...ก..ฮึก...ตั..วเล็ก...ฮึก..ฮึก..ยังอยู่...ลูก..ลูกแบม..ยังอยู่ " ผมเอ่ยคำนั่นว้ำไปซ้ำมา ผม

ไม่ได้ฝนไปใช่ไม ลูก..ลูกยังอยู่ ....ลูกแม่ 

" แต่ว่า..." แต่แล้ว เสียงสะั่นเครือของแจ็คสันฮยองก็ปลุกผมออกจากภวังค์ น้ำเสียงที่เจ็บปวด

ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก..นะ..

" แต่อะไรหรอครับฮยอง...."