รักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

ร่างเล็กเดินตามแผ่นหลังกว้าง จ้องมองคนที่ทำท่าเป็นปกติเหมือนเมื่อสักครู่ไ่มีอะไรเกินขึ้น เป็นเหมือนสายลมที่พัดผ่าน....ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปไม่มีความหมายอะไร ต่างกับเธอลิบลับที่ไม่อาจเก็บอาการได้
มัวแต่จมอยู่นความคิดของตัวเองจนไม่รู้ว่าได้เดินมาถึงบ้านบ้านแล้ว 
 
"ฮันนี่ คิดถึงจังเลยยยยย"สาวสวยวิ่งจากรถโผเข้ากอดป๊อปปี้อย่างแรง
 
ฟางเมินออกจากภาพบาดตาข้างหน้า เมื่อเห็นท่าทางอ่อนโยนและเป็นธรรมชาติของทั้งสอง ที่เขาไม่เคยแสดงออกเลยเมื่ออยู่กับเธอมีแต่ความเย็นชา จึงมองเฆ็นว่าโทโมะเพื่อนสนิทของป๊อปปี้เดินลงมาจากฝั่งด้านคนขับ พร้อมส่งยิ้มมาให้เมื่อเห็นมาเธอมอง
 
"สวัสดีครับคุณฟาง"เสียงเอ่ยทักของโทโมะนั้นแหละจึงทำให้ทั้งสองคนที่คุยกันอย่างสนิสนมหันมาทางเธอเป็นตาเดียว 
 
"สวัสดีค่ะ คุณโทโมะ"เธอกล่าวทักด้วยรอยยิ้ม
 
"คุณฟางสบายดีนะครับ ไม่เจอกันแป๊ปเดียวตั้งแต่วันงาน เจออีกรอบรู้สึกว่าสวยขึ้นกว่าเดิมมากเลยนะครับ ปกติผมว่าก็สวยอยู่แล้ว น่าเสียดาย นี่ถ้าผมเจอคุณก่อนเพื่อนรักของผมนะ เพื่อนก็เพื่อนเถอะครับ ผมไม่มีทางยอมแพ้แน่"เขาเป็นคนทะเล้นชอบพูดคุยสนุกสนานกับคนอื่นไปทั่ว เมื่อเห็นภรรยาของเพื่อนจึกอดหยอกเล่นไม่ได้ แต่เมื่อมองไปเห็นสายตาของเพื่อนแล้ว ก็รู็สึกอยากจะหัวเราะออกมาดังๆเพราะแม้ว่ามันจะดูราบเรียบแต่คนที่สนิทกับป๊อปปี้อย่างเขามีหรือที่จะดูไม่ออกว่ามันไม่ได้ราบเรียบอย่างที่เจ้าตัวแสดงออกมาสักนิด รู้หรอกว่าภายใต้หน้ากากนั้นเต็มไปด้วยความหึงหวง อาจถึงขั้นรักเลยก็ได้ เพราะเขาเคยสังเกตท่าทางของมันหลายครั้งแล้ว
 
"สบายดีค่ะ คุณโทโมะก็พูดเกินไป ฟางก็เหมือนเดิมแหละค่ะ ฟางว่าคุณปากหวานเกินไปเองต่างหาก"คำพูดโต้ตอบของฟางเรียนเสียงหัวเราะจากโทโม๊ะดังๆเพราะนานๆจะมีคนว่าเขาตรงๆต่อหน้าให้ได้ยินอย่างนี้
 
ใบหน้าสวยจืดจ่อยลงพร้อมกับค่อยๆหุบยยิ้มเมื่อสบตากับคนหน้าดุ ขยับตัวอย่างอึดอัดเมื่อรู้สึกว่าเขาไม่พอใจทั้งๆที่ท่าางของเขายังปกติแต่เธอรู้สึกได้
'นี่เธอไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจ'
 
โทโมะแทบหลุดหัวเราะออกมาดังๆแต่ยังดีที่ยั้งไว้ทัน จะไม่ให้เจาอยากหัวเราะได้ไงก็เพื่อนเขาทำท่าข่มขวัญภรรยาสาวน้อยขนาดนั้น ทำเป็นปากแข็งว่าไม่ชอบแถมยังทำ่าทางกลบเกลื่อนขนาดนั้น ทั้งที่สายตาที่ใช้มองคงอยากกินสาวน้อยทั้งตัวแล้ว  
 
โทโมะกวาดสายสายตาสำรวจอ่างสุภาพ ก่อนที่จะสะดุดที่ลำคอที่มีรอยคิสมาร์คสีแดงเป็นจํ้าๆอยู่สองสามรอย ซึ้งเจ้าตัวคงไม่รู้แต่ที่แน่ๆเขารู้ว่าเป็นฝีมือใครทำ ก็ไหนมันบอกว่าเกลียดนักเกลียดหนาไง คนเกลียดกัแต่ทำไมออกมาเป็นแบบนี้ล้ะ อย่างนี้มันเข้าสุภาษิตที่ว่าเกลียดตัวกินไข่ปลาไหลกินนํ้าแกงชัดๆ
  ไอ้ปากแข็งเอ๊ย!
 
"สวัสดีค่ะ คุณฟาง ฉันชื่อพิมเป็นเพื่อนสนิของฮนนี่ตั้งแต่เรียนที่อังกฤษ ยินดีที่ได้รู้จักผู้หญิงที่ทำให้ป๊อปปี้สละโสด รู้มั้ยคะว่าพิมรอวันนี้มานานแค่ไหน วันที่เพลย์บอยตัวพ่อสละโสดเสียที"
 
"เรียกฟางเฉยๆก็ได้ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักคุณพิมเช่นกันค่ะ"ก่อนที่ทั้งหมดจะคุยกันไปมากกว่านี้ รถเบนซ์สีดำก็เลี้ยวเข้ามาจอด ร่างในชุดสายเดี่ยวสีแดงก้าวฉับๆเข้ามากอดแขนป๊อปปี้ข้างที่ว่าง
 
"คุณป๊อปค่ะ นั่นใครทำไมยืนจับแขนคุณอย่างนั้น หน้าไม่อายเลยนะค่ะทั้งๆที่ภรรยาของเขายืนอยู่ทั้งคน"หวายปรายตามองฟางแวบเดียวทำหน้าตาเหมือนหญิงสาวเป็นตัวอะไรสักอย่างที่เดินอยู่อย่างถนน ก่อนจะหันหน้ามาจ้องมองผู้หญิงที่เกาะแขนผู้ชายของเธออยู่
 
 
"ว่าไงค่ะฮันนี่ ตอบเลยค่ะว่าเราสองคนเป็นอะไรกันแะสนิทกันมากแค่ไหน"
 
"พิมนี่หวาย"  "หวายนี่พิม"ชายหนุ่มแนะนำสั่นๆห้วนๆไม่แนะนำว่าทั้งคู่อยู่ในสถานะอะไร 
 
"เอาละ เข้าไปข้างในกันได้แล้ว"พอพูดจบก็เดินทันทีไม่สนใจผู้เป็นภรรยา 
 
ฟางเดินเข้าไปในบ้านเงียบ ก่อนจะขึ้นไปข้างบน วายตาคู่สวยกวาดมองไปรอบอย่างอ้างว้างโดดเดี่ยวรู้สึกเหมือนเดินขึ้นบนเทือกเขาสูงเพียงลำพัง แม้มองไปข้างบนจะเห็นหลังของคนที่เดิยอยู่ข้างหน้าแต่ก็ไม่มีใครสักคนที่หันกลับม่ที่เธอหรือ....หยุดรอ   ไม่มีสักครั้งที่เขาจะพูดดีทำดีกับเธอเหมือนคนอื่นๆ เธออยากจะเป็นคนๆนั้นที่เขาห่วงเขารัก
 
อีกนานแค่ไหนที่ฝันของเธอจะเป็นจริงและอีกนานมั้ยที่เขาจะหันมามองเธอ แล้วเมื่อไหร่เขาจะรักเธอเหมือนที่เธอรักเขา เธอควรจะรอหรือควรจะถอยดี