รักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

คุณหญิงเดินออกมาส่ง นางหันไปพูดกับลูกชายเพื่อบอกให้เขาระวังตัวเที่ยวให้สนุก ก่อนที่จะเดินมากอดฟางไว้อย่างให้กำลังใจ

"เที่ยวให้สนุกนะหนูฟาง "

"คะ คุณแม่รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ "

ร่างสูงเดินขึ้นรถโดยมีคนขับรถเปิดประตูให้เธอจึงเดินตามขึ้นไปนั่ง ตามองภาพบ้านี่มีคุณหญิงยินมองอยู่จนลับสายตา บรรยากาศภายในรถเงียบกริบ สร้างความอึดอัดให้เธออย่างมาก ขนตางงานยาวปิดลงเพราะคิดว่านอนคงจะดีกว่าอยู่ในบรรยากาศเช่นนี้ใช่เวลาเพียงไม่นานก็หลับเข้าสู่นิทราอย่างง่ายดาย

ศีรษะได้รูปของคนที่หับใหลขยับไปมาเมื่อรถเลี้ยว โดยมีตาคู่หนึ่งมองไม่คลาดสายตาตั้งแต่รู้ตัวว่าคนที่นั่งข้างๆหลบไปแล้ว มือแกร่งเอื้อมดันหัวมาซบไหล่ของเขา ร่างเล็กๆจึงดูหลับสบายมากขึ้น หารู้ไม่ว่าการกระของเขาตกอยู่ในสายตาของคนขับรถที่ตอนนี้ยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีที่เขาได้รู้ความลับบางอย่างที่ใครบางคนเก็บเอาไว้แต่ด้วยความห่วงใยทำให้เจ้าตัวปิดมันไม่มิด

ปอร์เช่คันหรูเลี้ยวเข้าไปจอดบ้านพักอากาศสองชั้น ร่างท่วมของสตรีวัยกลางคนที่เป็นผู้ดูแลบ้านหลังนี้วิ่งออกมาต้อนรับ พร้อมกับลูกน้องทั้งสองลงไปขนกระเป๋าเข้าบ้าน 

ใบหน้าสวยงัวเงียตื่นมองซ้ายมองขวาก่อนจะรู้ว่ารถหยุดนิ่งกับที่แล้ว หันมามองตนข้างกายเมื่อรู้ว่าเธอนั่งอยู่แนบชิดกับเขา ใบหน้าสวยแดงซ่านด้วยควาอาย ทำตัวไม่ถูก เพราะตาคมยังไม่เคลื่อนออกจากใบหน้าเธอ หันซ้ายหันขวาอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี ก่อนที่จะพึมพำขอโทษด้วยนํ้าเสียงอันเบาติดอยู่ใบลำคอ ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านหาห้องพัก

ร่างเล็กๆลุกขึ้นยืนเพื่อเดินไปเอากระเป๋า"ฟางไปเอากระเป๋านะค่ะ แล้วฟางขอพักแล้วกันค่ะ"

"ไม่ได้ห้องนี้มีคนพักแล้ว"ร่างเล็กเอียงคอหน่อยๆสีหน้าเต็มไปด้วยความแปลกใจ ก็เธอเห็นมีเขากับเธอ แล้วเขาก็อยู่อีกห้องไปแล้ว และก็เหลืออีกตั้งสามห้อง

"จะมีคนมาพักหรอค่ะ"ก็ไหนว่าเขาไม่ชอบให้ใครมาพักที่นี้ด้วยไงละ"ถ้าอย่างนั้นฟางขอเลือกขอเลือกห้องที่เหลือก็แล้วกันค่ะ"

"อีกสองห้องก็ไม่ว่าง"นํ้าเสียงเรียบเบือนหน้าไปมองทางอื่น เพราะเขายังไม่อยากพ่ายแพ้อย่างหมดรูปให้กับยายแม่มดหน้าสวยหุ่นเย้ายวนตรงหน้า

ใบหน้าสวยก้มหน้าลงอย่างใช่ความคิดว่าเขาให้เธอพักที่ไหนกันแย่"ข้างล่างมีห้องพักอีกหรอค่ะทำไมฟางไม่เห็นหรือจะให้ฟางไปนอนกับป้าแจ่มค่ะ"

"แม้ว่าฉันจะไม่ได้อยากแต่งงานกับเธอแต่ก็ช่วยรักษาหน้าฉันหน่อยเถอะแม่คุณ คนเขารู้กันทั้งบางแล้วว่าฉันแต่งงานกับเธอถ้าเธอกับฉันแยกห้องนอนกันฉันจะเอาไปไว้ที่ไหน ฉันถามทีเถอะในหัวสวยๆของเธอเนี้ยมันคิดอะไรเป็นกับเขาอย่างหรือเปล่าหรือวันๆคิดแต่ว่าจะจับผู้ชายรวยๆ"

"ฟางมีสมองคิดเองคะแต่ว่ามันจะคิดเรื่องอะไรก็เป็นเรื่องส่วนตัวของฟางคุณป๊อปไม่เกี่ยว แล้วเรื่องนี้ก็เหมือนฉันเพราะคิดแล้วไงคะว่าคุณเองก็คงไม่อยากที่จะอยู่ใกล้ผู้หญิงน่ารังเกียจห้าไม่อายคนนั้นที่คุณพูดถึง เธอเลยพยายามที่จะหนีไปไกลๆสายตาคุณ เรื่องแค่นี้ทำไมคุณป๊อปต้องทำเหมือนไม่คิดด้วยค่ะ หรือว่าหาที่ระบายอารมณ์พอไม่เจอใครเลยมาลงที่ฟาง ถ้าเป็นแบบนั้นฟางไม่ถือหรอกค่ะเพื่อเป็นการช่วยเพื่อนมนุษย์ด้วยกันให้พ้นจากการทุรนทุราย"

"ช่างเก่งกล้าสะจริงนะแม่คุณ ฉันก็อยากรู้จริงๆว่าเก่งสักแค่ไหนกัน" ร่างแกร่งเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วตวัดเอวร่างเล็กมาชิดกับแผ่นอกกว้าง รัดรึงแน่นขึ้นจนแทบหลอมละลายกลายเป็นเนื้อเดียวกัน 

"เจ็บ....ปล่อยฟางนะ "เสียงหวานสั่นนิดเมื่อเขาเคลื่อนใบบหน้าเข้าใกล้ซอกคอเธอ ลมหายใจร้อนๆที่ลินรดเรียกให้หัวใจเต้นระรัว

"ปากดีอย่างนี้เธอต้องโดนทำโทษรู้มั้ย แล้วบทลงโทษต้องเป็นแบบนี้"พูดจบก็ฉกปากลงบนลำคอขาวผ่อง  ก่อนที่จะดูดแรงๆจนเกิดเสียง

"ยะ อย่าค่ะคุณป๊อป" 

ความร้อนที่ทะลุองศาความเดือดที่เพราะรํ่าร้องต้องการผู้หญิงตรงหน้าอย่างบ้าเลือด เขาไมาอยากจะเชื่อว่าจะต้องการเธอจนอดทนไม่ไหว ทั้งๆที่กับผู้หญิงคนอื่นเขากับทำมันได้ง่ายสามารถควบคุมตัวเองได้ แต่ให้ตายเถอะมันใช้ไม่ได้กับผู้หญิงที่ชื่อธนันต์ธรญ์ และตอนนี้เขาต้องการจูบปากอวบอิ่มที่หวานที่เคยลิ้มลองิีกแล้ว

หรือว่าเขาต้องกลืนนํ้าลายตัวเองจริงๆ!

มือจับท้ายทอยเล็กเอาไว้อย่างมั่นคงเหมือนว่ามันจะหนีหาย แววตาที่เคยเย็นชาตอนนี้กลับเต็บไปด้วยความต้องการ จนฟางมองอยู่ในระยะใบหน้าที่ห่างกันแค่คืบแดงซ่านไปทั่วทั้งหน้า ลมหายใจของทั้งสองสอดประสานกันเหมือนทั้งคู่รอเวลาที่ปากของทั้งสองจะมาบรรจบกัน ตาสวยหลับตาลงอย่างรอคอย แต่กลับโดนทำลายด้วยนํ้าเสียงที่ดังขึ้น

"คุณฟาง คุณป๊อปคะ แขกที่คุณบอกป้าไว้ว่าจะมามาถึงแล้วค่ะ"

มาดูกันสิว่า  ป๊อปปี้จะทนความรู้สึกของตัวเองได้นานแค่ไหนนนนน

ฟางทนอีกหน่อยน้าาา     สนุกหรือป่าวอะยังไงก็บอกได้นะค่ะ