รักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

"อ้าวคุณฟางทำไมยังไม่เปลี่ยนชุดค่ะ หรือว่าจะไปชุดนี้ แต่พวกเราตกลงกันว่าจะไปฟังเพลงต่อ หรือว่าป๊อปลืมบอกคะว่าทานข้าวเสร็จแล้วเราจะไปฟังเพลงกันต่อ พิวว่าถ้าไปชุดนี้คงไม่เหมาะเท่าไหร่หรอกค่ะ" ฟางถามด้วยความแปลกใจด้วยความแปลกใจอย่างไม่ต้องการคำตอบ พร้อมทั้งเสนอแนะให้เธอไปเปลี่ยนชุดด้วยรอยยิ้มจริงใจ

"เอาอย่างนี้ดีกว่าค่ะ พิมว่าคุณฟางไปเลี่ยนชุด พวกเรารอสักครู่คงไม่เป็นไรใช่ไหมฮันนี่"พิมหันไปปรึกษาป๊อปปี้อย่างสนิทสนม เหมือนสามีภรรยามากกว่าเธอ ตาคมหันมองฟางเพียงแวบเดียวก่อนตอบ

"แล้วแต่พิมสิ" ตอนแรกฟางทำหน้างงก่อนจะเปลี่ยนเป็นพอจะเดาเรื่องทั้งหมดออกแล้วว่าทุกคนคุยเรื่องอะไรกันป๊อปปี้ไม่ได้ลืมบอกเธอหรอกว่าจะออกไปกินข้าวและฟังเพลงต่อ  แต่เขา...ตั้งใจไม่บอกเลยตากหาก เป็นการกีดกันเธอออกมาจากกลุ่มอย่างง่ายๆเพราะ...เขาไม่อยากให้เธอไปด้วย

และดูเหมือนว่าเขาจะทำสำเร็จ ความจริงข้อนี้เรียกความร้อนให้พวดพุ่วรอบๆดวงตา ความอับอายวิ่งพล่านบนใบหน้า ตาคู่สวยหลุบมองตํ่า พยายามข่มความรู้สึกไว้ภายใน

ฟางคลี่ยิ้มออกมาอย่างพยยาม มือเย็บเฉียบจับกันไว้มั่น  มองไปทางป๊อปปี้ เขาคงอยากให้เธอเป็นตัวตลก อับอายขายหน้า แม้จะรู้เช่นนั้นก็อดที่จะรักษาหน้าของตัวเองไว้ไม่ได้ แม้ว่าไม่มีใครเชื่อ

"ฟางรู้สึกปวดหัวยังไงไม่รู้ เชิญทุกคนไปสนุกกันเถอะค่ะ ฟางคงต้องขอตัว"นํ้าเสียงตอนท้ายสบัดนิดๆ มองไปทางผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีอย่างตัดพ้อ จากนั้นก็มองพื้นไม่อยากสบตาใคร

"เป็นอะไรมากหรือเปล่าค่ะ กินยาหรือยัง ไปหาหมอมั้ย"นํ้าเสียงเป็นห่วงเป็นใย เดินมาจับไปหน้าผากฟาง

"เอ๋ตัวก็ไม่ร้อนนี่ค่ะ"

"ฟางไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ กินยานอนพักเดี๋ยวคงหาย ของคุณมากคะที่เป็นห่วง"อย่างน้อยก็มีพิมที่เป็นห่วงเธออย่างจริงใจแม้ว่าคนๆนั้นอาจจะเป็นคนรักของสามีของเธอ  เพราะเธอรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้เสแสร้ง ดีกว่าความเย็นชาที่ได้รับจากป๊อปปี้เป็นไหนๆ

"ดี ก็เห็นๆกันอยู่ว่ายังไม่ตายทำเป็นห่วงนั่นห่วงนี้"หวายพูดแทรกขึ้นด้วยความรำคาญ ปรายตามองพิมอย่างไม่พอใจที่ทำให้ทุกคนต้องเสียเวลา กวาดตามองอีกฝ่ายอย่างเหยียดยัน ระคนสมเพชได้แต่งงานกับป๊อปปี้ทั้งทีแต่ผู้ชายกลับไม่สนใจ คิดแล้วก็อยากจะหัวเราะใสหน้าดังๆ

"ถ้าพูดแล้วมันไม่สร้างสรรค์ก็ไม่ต้องพูดก็ได้นะ หวาย"นํ้าเสียงเยียบ จ้องหน้าหวายด้วยความไม่พอใจ

"แล้วที่ฉันถามเพราะเป็นห่วง ฉันไม่เห็นว่ามันจะเสียเวลาตรงไหน หรือว่าเธอมันใจดำตนสะกดคำว่านํ้าใจไม่เป็น"

หวายหน้าแงด้วยความไม่พอใจอยากตอกกลับด้วยคำพูดแรงที่จ่อปากอยู่ตอนนี้  แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเธอยังอยากรักษาภาพลักษณ์เวลาอยู่ต่อหน้าป๊อปปี้

"ก็ได้ยินกันแล้วไงคะว่าฟางไม่เป็นไรแล้ว อีกอย่างหวายหิวแล้วด้วย เลยอยากไปร้านไวๆทำให้คุณพิมถึงมองหวายในแง่ร้ายแบบนี้ละคะ" นํ้าเสียงออดอ้อนขอความเห็นใจจากป๊อปปี้ สายตามองพิมที่ตอนนี้เบ้ปากตอบกลับมาอย่างเฉือดเฉือน

ฟางเบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้า

"คุณฟางต้องการให้ผมซื้ออะไรเข้ามาให้ก่อนมั้ยครับ"โทโมะถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเหตุหารณ์ตรงหน้ากำลังจะยืดเยื้อออกไปอย่างไม่จบง่าย แล้วไอ้เพื่อนตัวดีของเขาก็เอาแต่เฉยไม่ยอมพูดอะไรสักคำ

พิมยังมองไปทางหวายอย่างไม่พอใจ แต่เมื่อได้ยินคำถามของโทโมะก็อดรู้สึกเห็นด้วยไม่ได้

"จริงด้วยคุณฟางจะทานอะไรดีคะเดี๋ยวซื้อแล้วแวะเอาเข้ามาให้ก่อน"สายตาจ้องมองฟางอย่างรอคำตอบ ยิ่งเธอหน้าซีดเผือดแล้วยิ่งเป็นห่วงเพราะสงสัยหญิงสาวจะปวดหัวมาก 

"ไม่เป็นไรค่ะ ฟางหาอะไรในครัวทานก็ได้ค่ะ ยังไงก็ขอบคุณนะคะ"ความจริงเธอก็ไม่รู้หรอกว่าในครัวมีอะไรให้เธอทานได้บ้างเผลอๆอาจจะไม่มีอะไรด้วยซํ้า แต่แค่บะหมี่ซองดียวก็คงหน้าจะมี ตอนนี้อยากขอให้ทั้งหมดไปให้พ้นๆหน้าเธอเร็วๆเท่านั้น อาจจะฟังดูร้าย แต่เธอคิดแบบนั้นจริงๆ

ป๊อปปี้มองไปที่ฟางด้วยใบหน้าเรียบเฉย"ในเมื่อไม่มีอะไรแล้วพวกเราก็ไปกันเถอะ"เสียงทุ่มพูดตัดบทก่อนที่เหตุการณ์ตรงหน้าจะยืดเยื้อไปมากกว่านี้ ตาคมกริบจ้องมองคนที่ชื่อว่าภรรยาอยู่เป็นครู่ ร่างสูงสง่าจึกออกเดินพร้อมกับหวายที่เกาะแขนอยู่ข้างกาย ดาราสาวส่งสายตาเยาะเย้ยปนสมเพชให้ฟาง ยกยิ้มเพีงมุมปาก ก่อนจะสะบัดหน้าใส่แล้วเดินควงกันออกไป

ตาคู่สวยมองทั้งสี่ไปจนลับสายตา ถอนหายใจกับตัวเองเบาๆเหมือนกับโล่งอกที่ซื้อเวลาทำใจสำหรับตัวเองได้อีกอีกพักแม้ว่าอาจจะเพียงคืนนี้เท่านั้น ส่วนที่เหลือก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของพรุ่งนี้ก็แล้วกัน เมื่อคิดได้ดังนั้นจึกหมุนร่างเดินเข้าไปในครัวเพื่อดูว่ามีอะไรที่พอทำอาหารสำหรับทานคนเดียวได้บ้าง เพราะบางทีเธออาจจะต้องเดินๆไปหาทานข้างนอก

สงสารฟางจัง อดทนอีกหน่อยน้าาาา  ไม่รู้สนุกหรือป่าวแแต่ยังไงก็ช่วยติดตามด้วยนะค่ะถ้าว่างๆจะมาอัพให้ทุกวันน้าาาาา