รักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

          ฟางรู้สึกโหวงในอกด้วยรู้ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมาเป็นจริงทุกอย่าง"ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ ฟางไม่สนใจหรอกยังไงฟางก็เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมายของพี่ป๊อปแล้วจะเต็มใจหรือไม่เต็มใจก็ต้องยุ่งกันอยู่ดี ฟางขอแค่คนนอกอย่าเข้ามายุ่งด้วยเท่านั้นคะฟางไม่อยากให้ใครทำผิดศีลข้อสามคะ"เสียงราบเรียบตอบกลับพลางจ้องหน้าอีกฝ่ายไม่หลบ
"เอ๊ ดูเหมือนคุณหวายจะไม่รู้นะคะว่าศีลข้อสามคืออะไรฟางบอกให้ก็ได้คะ กาเมสุ มิจฉาจารา เวรมณี งดเว้นจากการประพฤติผิดในกามคือห้ามไปเป็นมือที่สามของครอบครัวใครคะ"เสียงหวานพูดราบเรียบพร้อมรอยยิ้มนิดๆ
"แก...นังฟาง"หวายเดินไปหาฟางด้วยความรวดเร็ว พร้อมเงื้อมือหมายจะตบคนี่บังอาจด่าเธอให้สมกับความกรุ่นโกดของเธอ แต่ก่อนที่มือจะสัมผัสหน้าของอีกฝ่ายก็ได้ยินป๊อปปี้ตวาดด้วยเสียงอันดัง
"หยุดเดี๋ยวนี้ ถ้าเธอทำอะไรฟาง คืนนี้ฉันจะให้เธอไปพักที่อื่น"ร่างสูงใหญ่เดินด้วยท่าทางทรงอำนาจ ตาคมกริบมองหวายด้วยความเย็นชา นิ่งนาน จนคนถูกมองรู้สึกกลับกับสายตาแบบนี้ของเขา"พรุ่งนี้ฉันหวังว่าจะไม่เห็นหน้าเธอที่บ้านหลังนี้อีก เข้าใจมั้ย"
"คุณป๊อปคะ หวายขอโทด"
"ฉันไม่อยากฟัง หวังว่าเธอคงเข้าใจที่ฉันพูดนะ"
 
       ฟางเบือนหน้าออกทางทะเลมองคลื่นกระบฝั่งลูกแล้วลูกเล่า กันตัวเองออกมาเป็นคนนอกทันทีที่ทั้งสองคนคุยกัน ไม่สนใจว่าป๊อปปี้จะจัดการอย่างไร ขอแค่เธอไม่ต้องรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นมารู้ตัวอีกทีก็โดนอุ้มขึ้นโดยแขนแกร่งด้วยความตกใจจึงเผลอยกแขนขึ้นคล้องคอชายหนุ่มด้วยกลัวตก ตามองสบกัน ก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายมองเมนไปอีกทางด้วยใบหน้าบึงนิดๆแม้จะพยายามทำเป็นเฉย
      ไม่มีเสียงพูดจากทั้งสองระหว่างที่เขาอุ้มเธอขึ้นไปบนห้อง มีเพียงเสียงลมหายใจและเสียงหัวใจเต้นที่ต่างฝ่ายต่างได้ยินของกันและกันอย่างชัดเจน เมื่อเข้ามาถึงห้องป๊อปปี้ก็เดินไปส่งหญิงสาวไว้ในห้องนํ้าก่อนจะเดินหยิบชุดนอนไปยื่นให้อีกฝ่าย พร้อมเดินถอยออมานั่งรอที่เตียง
  
      ผ่านไปนานคนที่อยู่ในห้องนํ้าก็ไม่มีทีท่าว่าจะออกมาตาคมมองไปที่ประตูห้องนํ้าอย่างห่วงใย"ฟางเป็นอะไรหรือป่าว ทำไมไม่ออกมา"เรียกถามด้วยนํ้าเสียงห่องใย
"ไม่ได้เป็นอะไรคะ แต่ว่า เอ่อ..."เสียงตอบกลับมาอํ้าๆอึ้งๆ
"ถ้าไม่เป็นไรก็เปิดประตูเดี๋ยวนี้"
เวลาผ่านไปเป็นครู่กว่าหญิงสาวจะยื่นหน้าออกมา"คุณป๊อปคะ ฟางขอชุดนอนอีกชุดได้มั้ยคะ ฟางไม่อยากใส่ชุดนี้"
"พูดใหม่อีกทีสิ"เสียงทุ้มพูดขึ้นนิ่งๆจนคนฟังหน้ายุ่งว่าตัวเองทำอะไรผิดเขาถึงมาทำเสียงแบบนี้ใส่คิดไปคิดมาจนรู้ว่าเพราะอะไร จึงยิ้มหวานออกมาอย่างประจบเพื่อลดโทษ
"พี่ป๊อปคะ ฟางไม่อยากใส่ชุดนี้"เสียงพูดออดอ้อนแววตาเว้าวอนแต่ดูเหมือนว่าจะใช้ไม่ได้ผลกับเขา
ป๊อปปี้เมื่อเห็นสายตาแบบนั้นก็รู้ว่าถ้ารออีกนิดเดียวเขาต้องใจอ่อน จึงใช้มือดันประตูให้เปิดเบาๆก่อนแทรกตัวเขาไปอุ้มร่างอวบอิ่มในชุดนอนลูกไม้สีขาวที่แทบปิดอะไรไม่ได้ เพียงแค่นั้นร่างกายเขาก็ร้อนขึ้นอย่างง่ายดาย วางร่างบางลงบนที่นอน
"นอนได้แลัวและ ไม่ต้องเปลี่ยนชุดเพราะยังไงวันนี้พี่ไม่ทำอะไรคนขาเดี้ยงหรอก แต่ถ้าไปเปลี่ยนชุดก็ไม่แน่"พูดขู่เสร็จก็หยิบชุดนอนเข้าไปเปลี่ยนในห้องนํ้าเพียงนาทีเดียวก็เดินหน้าระรื่นขึ้นมานอนบนเตียง ที่ตอนนี้มีคนแกล้งหลับตาแต่ทำตัวแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ จนเขาอดหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้
ป๊อปปี้ขยับเข้าไปโอบกอดร่างบางจากด้านหลังพร้อมกับสูดความหอมจากซอคอหญิงสาวแรงๆคนในอ้อมแขนเขาดิ้นขยุกขยิก"ถ้ายังดิ้นไม่เลิกก็มาหาอะไรทำกันเถอะ"สิ้นเสียงพูดร่างบางก็หยุดนิ่งทันทีทันใด เขาจึงชะโงกตัวคนที่แกล้งหลับตาไม่เลิก ก่อนจะก้มลงจูบปากอวบอิ่ม สอดลิ้นเข้าไปชิมความหวานเนิ่นนาน เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนถ่ายทอดความรู้สึกผ่านการกระทำ จนลิ้นเล็กเริ่มตอบสนองอย่างกล้าๆกลัวๆ ผ่านไปเนินนานกว่าจะถอนจูบออกมาพร้อมกดจูบเบาอีกครั้ง ก่อนเอื้อมไปปิดไฟก่อนกลับมากอดร่างบางแล้วเข้าสู่นิทราที่แสนสุขพร้อมกัน