รักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

       เช้าตรู่หลังจากที่ทุกคนทานอาหารเช้าเส็ดแล้วเจ้าของบ้านทั้งสองก็เดินออกมาส่งแขกทั้งสามคนกลับแม้ว่าหวายจะส่งสายตาไม่พอใจให้ป๊อปปี้และฟางตลอดเวลาแต่ก็ไม่มีใครสนใจ ทั้งหมดกล่าวอย่างแสนเสียดายที่มีโอกาสอยู่เที่ยวด้วยกันในเวลาอันน้อยนิด

"พิมไปก่อนนะคะคุณฟาง ฮันนี่"

"แล้วกลับมาเที่ยวด้วยกันใหม่นะคะ"    

    ฟางมองตามรถที่วิ่งออกไปทั้งสองคันจนลับสายตา หันมามองคนที่อยู่ข้างกายด้วยแววตานุ่มลึก เขาไปประคองร่างบางเดินเข้าไปในตัวบ้านด้วยกันเนื่องจากตอนเช้าเจ้าตัวยืนยันว่าเดินได้เพราะไม่อยากให้อุ้มไปไหนมาไหน ซึ่งตอนแรกเขาไม่ยอมแต่เมื่อเห็นสายตาคู่สวยออดอ้อน เขาถึงกับใจอ่อนทันที    

    ทั้งคู่เดินเข้าไปนั่งห้องนั่งเล่น พาร่างบางมานั่งลงบนโซฟาก่อนที่ตัวเองจะเดินไปหยิบซีดีหนังมาเปิดให้ฟางเลือก เส็ดแล้วก็มาเอนร่างนอนบนโซฟาโดยหนุนตักนุ่มของหญิงสาวนอนดูหนังด้วยกันโดยปราศจากคำพูดมีเพียงการกระทำและสายตาที่สื่อสารกันเงียบๆเหมือนต่างฝ่ายต่างรับรู้จึงปล่อยให้บรรยากาศอ่อนหวานดำเนินเรื่อยๆ  

    ตาคมจ้องมองหน้าสวยที่มองทีวีอย่างสนใจเนินนาน มือแกร่งยกมือเรียวที่กุมไว้มาจุมพิดเบาพร้อมกับเงยหน้าสบตาที่ละจากทีวีก้มลงสบตาเขา ตาทั้งคู่สบประสานกันเนิ่นนาน เนิ่นนานเป็นแววตาที่สื่อไปด้วยความรักละมุมละไม แววหวาน วื่อให้อีกฝ่ายรับรู้ความรู้สึกของเขาโดยไม่ต้องเอ่ยออกมาเป็นคำพูดเพราะเชื่อว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูด โดยหารู้ไม่ว่าธรรมชาติของผู้หญิงต้องการได้ยินการบอกรักเพื่อเป็นการยืนยันว่าเธอไม่ได้คิดไปเองฝ่ายเดียว  

     นัยน์ตาคู่สวยไหววูบเมื่อเห็นประกายตาบางอย่างที่เขาสื่อมาให้ แต่ก็ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง เพราะกลัวเป็นเพียงฝันละเมอเพ้อพกเหมือนที่ผ่านมา สุดท้ายคนที่เจ็บปวดก็มีเพียงเธอเท่านั้น เมื่อไม่อาจทานสายตาที่เต็มไปด้วยความหมายคู่นั้นได้จึงหันหน้าไปทางทะเลเหม่อลอยอยู่ในห่วงความคิด    

     ชายหนุ่มจับมือเรียวขึ้นจุมพิตเบาๆอีกรอบ"คิดอะไรอยู่ พี่รู้ด้วยได้มั้ย"นํ้าเสียงอ่อนโยนถามขึ้น ตาคมกริบจ้องอีกฝ่ายเขม่ง ลุกขึ้นนั่งข้างร่างบาง  

    "ฟางกำลังคิดถึงอตาคตคะ ฟางตัดสินใจแล้วว่าจะหย่า หลังจากนั้นฟางก็ต้องย้ายออกไปอยู่ที่อื่น"ตอบกลับอีกฝ่ายด้วยนํ้าเสียงแผ่วเบา หวังในใจเล็กๆว่จะได้ยินคำสัญญาหรือคำยืนยันว่าเรื่องราวทั้งหมดจะไม่เกิดขึ้น    

    ตาคมจ้องมองคนตรงหน้านิ่งๆแววตาไม่บ่งบอกอารมณ์และความรู้สึกนึกคิดมีเพียงความเรียบเฉยที่มาพร้อมกับความเงียบก่อนละสายตาไปมองทีวีอย่างสนอกสนใจ"เมื่อไหร่ละ"นํ้าเสียงเอื่อยเอ่ยถาม    

    ฟางเม้มปากเข้าหากันแน่เมื่อรับรู้ว่าเขายังคิดที่จะหย่าขาดเธออยู่เหมือนเดิม เมื่อหย่ากันแล้วทั้งสองก็กลายเป็นเพียงคนแปลกหน้า ที่ไม่มีโอกาสโคจรมาเจอกันได้อีก เพราะเส้นทางชีวิตของเขาและเธอแตกตางกันราวฟ้ากับดิน เงยหน้าขึ้นนิดๆเพื่อห้ามหยาดนํ้าตาไม่ให้ไหลรินออกมาแสดงถึงความเจ็บปวด  

    "ฟางอยากให้หย่ากันก่อนที่คุณท่านจะกลับมา แล้วฟางจะเป็นคนเรียนท่างเอง โดยระหว่างนี้ฟางจะขออาศัยไปก่อนชั่วคราวเมื่อคุณท่านกลับมาฟางถึงจะย้ายออกไปอยู่ข้างนอก ในระหว่างนี้เราสองคนจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก ฟางจะกลับไปนอนห้องเดิมและคืนนี้ฟางจะไำปนอนห้องที่คุณพิมนอนคะ"พยายามเค้นคำพูดออกมาทั้งๆที่ไม่มีแม้แต่เรียวแรงที่จะแปล่งเสียง หัวใจรู้สึกโหวงๆอ่อนแอพร้อมที่จะร้องไห้ตลอดเวลา    

    ป๊อปปี้มองคนอวดเก่งที่ขอหย่าจากเขาทั้งที่ตัวเองใกล้จะร้องไห้เต็มแก่ด้วยความอ่อนโยน รักใคร่ ปนรู้สึกผิด แต่คนได้รับกลับไม่มีโอกาสได้เห็นเพราะหันหน้าไปางอื่นเพื่อหลบซ่อนใบหน้าจากสายตาของเขา ร่างสูงลุกขึ้นเดินไปหยิบกีต้าร์ที่พิงไว้ข้างผนังแล้วเดินกับมาที่เดิม  

   "ก็เอาสิ"พูดอย่างไม่ใส่ใจ"อยากฟังเพลงมั้ยที่จะร้องให้ฟัง"พูดจบก็ลองทดสอบเสียงกีต้าร์เบาๆมือยกรีโหมดขึ้นกดปิดทีวีที่เปิดค้างไว้    

    ฟางแทบร้องไห้โฮออกมาดังๆเมื่อเห็นท่าทีไม่สนใจใยดีของเขา ทั้งที่เธอกำลังพูดถึงเรื่องสำคัญอยู่แท้ๆแต่เขากลับอารมณ์เสียจนหยิบกีต้าร์มาเล่น    

   "พี่ชอบเล่นกีต้าร์ที่สุดเลยรู้มั้ย เวลาเครียดพี่ก็แอบหนีมาหัวหิน เพื่อมาอยู่กับความสงบและเสียงเพลงที่ช่วยปลดปล่อยความคิดให้ล่องลอยออกไป บางครั้งก็ทำให้เรารู้ว่าเรื่องบางเรื่องเป็นเพียงแต่เรื่องเล็กน้อย ขอแค่ให้เรากล้าที่จะเผชิญหน้ากับมัน"ป๊อปปี้เล่าเรื่องขแงตัวเองไปเรื่อยๆตายังจับจ้องอยู่ที่กีต้าร์ฟางลืมความรู้สึกที่เกิดขึ้นอย่างไม่รู้ตัวเพราะเผลอฟังเรื่องส่วนตัวของเขาที่ยอมเล่าให้เธอฟังเป็นครั้งแรก      

     ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นยิ้มให้คนร่างบางที่จ้องเขา"อยากฟังเพลงอะไร แต่พี่ว่าฟังเพลงนี้ดีกว่า"คนถูกถามค้อนให้เขาเบาๆด้วยท่าทางน่ารักแม้ตาและจมูกยังแดงๆ      

   คนบ้า!แล้วจะมาถามเธอทำไม  

  เสียงนุ่มที่เปล่องออกมาเรียกให้คนฟังมองด้วยความหลงใหลกับความไพเราะ           

วันที่เธอได้บอกลา วันที่เธอได้บอกมา      

ว่าถึงเวลาต้องไป มันยังไม่ทันเตรียมตัว      

ยังไม่ทันได้เตรียมใจ ชีวิตที่ไม่มีเธอ      

อยากจะหยุดอยากจะฉุดรั้งเธอเอาไว้      

แต่เข้าใจและรักเธอ เลยต้องยอมปล่อยเธอไป      

มันลำบากลำบนทุกข์ทนแทบไม่ไหว    

ห้ามใจไม่ให้พบเจอ    

อดตาหลับขับตานอนมันยังคงละเมอ      

 คิดถึงเธอทุกคืน      

ใจมันหายทุกครั้งที่รู้ว่ามันคือเรื่องจริง      

 ตอนฉันตื่น ทนแทบไม่ไหว        

มีเพียงสิ่งเดียวที่อยากขอให้เธอจำ      

และเป็นสิ่งเดียวที่อยากขอให้เธอทำ      

 คือลืมลืมฉันลืมไปก่อน ได้ไหมลืมไปก่อน      

 ทำเหมือนว่าเราไม่เคยได้พบกัน      

เพราะอยากขอลองดูใหม่    

รู้แล้วเธอชอบผู้ชายแบบไหน    

จะได้หลงรักฉันใหม่อีกครั้ง ยังจำเรื่องราวดีๆ    

ที่เรามีให้แก่กัน เหมือนฝันช่างประทับใจ  

ฉันจะจำทุกเม็ดจะเก็บทุกอนูไว้    

ไม่มีวันลืมเธอ ยิ่งรู้ว่าเธอยังรักและยังเป็นห่วงกัน    

มันทำให้ฉันเพ้อเจ้อ ทนแทบไม่ไหว

     ตาคมทอดมองคนตรงหน้าอย่างมีความหมาย สื่อทุกความรู้สึกผ่านเสียงเพลงมือบรรเลงเพลง อย่าางพลิ้วไหว มองจ้องคนที่ชื่อว่าเป็นภรรยาไม่คลาดสายตา  

มีเพียงสิ่งเดียวที่อยากขอให้เธอจำ

และเป็นสิ่งเดียวที่อยากขอให้เธอทำ

คือลืมลืมฉันลืมไปก่อน ได้ไหมลืมไปก่อน

ทำเหมือนว่าเราไม่เคยได้พบกัน

เพราะอยากขอลองดูใหม่

รู้แล้วเธอชอบผู้ชายแบบไหน

จะได้หลงรักฉันใหม่อีกครั้ง   

   ฟางมองการกระทำของคนที่นั่งร้องเพลงอย่างไม่เข้าใจ สิ่งที่เขาทำทั้งหมดขัดกับคำตอบก่อนหน้านี้ของเขาอย่างสิ้นเชิงไม่อยากเข้าข้างตัวเองว่าเพลงนี้เขาตั้งใจร้องให้เธอโดยเฉพาะ แต่แววตาที่ทอดมาก็แปลเป็นอท่นไม่ได้ ความคิดตีกันสับสนวุ่นวายไปหมด จนไม่มั่นใจว่าจะเชื่อในสิ่งที่ตาเห็ฯหรือสิ่งที่ได้ยิน

   เมื่อเห็นท่าทางสับสนของคนที่นั่งฟังเพลงอยู่ป๊อปปี้จึงแย้มยิ้มออกมาอย่างเข้าใจ ลุกขึ้นเอากีต้าร์ไปเก็บไว้ที่เดิม และเปิดหนังที่ใส่แผ่นคางไว้เดินมานั่งข้างๆเธอก่อนจะจับร่างบาขึ้นมานั่งบนตัก สองแขนโอบกอดเอาไว้วางคางไว้บนบ่านุ่มสอดความหอมจากซอกคอ ก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มนุ่ม

   "พี่ป๊อป เดี๋ยวเราจะหย่าจากกันแล้ว อย่ามาทำแบบนี้กับฟางนะ"

   เสียงหัวเราะห้าวทุ่มดังขึ้นข้างๆหูก่อนจะได้ยินเสียงกระซิบ"แล้วหย่ากันหรือยังละ ถ้ายังก็แสดงว่าพี่ก็มีสิทธิ์ทุกอย่างที่เป็นหน้าที่สามีที่ดี"ป๊อปปี้พูดขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์

    "แต่ฟางไม่ต้องการให้ทำแบบนี้นี่คะ สามีที่ดีฟางก็ไม่ต้องการแล้วด้วย"เสียงหวานเถียงขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้

     "ไม่เป็นไรนี่พี่อยากทำก็พอ ฟางอยู่เฉยๆไปเถอะ"ตอบด้วยรอยยิ้มกวนๆจึงเห็ฯสายตามู่ทู่ไม่พอใจของคนตรงหน้า จึงแกล้งหอมแก้มนวลซํ้าๆไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว

     มือเรียวดันแก้มสากๆออกห่าง"เอาหน้าไปไกลๆเลย ฟางเจ็บนะ"ความจริงเธอก็ไม่ได้เจ็บมากมายอะไรหรอก เพียงแต่หาเรื่องให้อีกฝ่ายหยุดเอาเปรียบเท่านั้น

     "เจ็บจริงหรอ พี่ไม่ได้โกนหนวดเมื่อเช้า คิดว่าฟางชอบซะอีก อุส่าคิดว่าเซ็กซี่แบบดิบๆซะอีก"พูดอย่างรู้ทันว่าอีกฝ่ายไม่ได้เจ็บจริงเพราะว่าเขาทำเบาๆเท่านั้น

     "ไม่เลยสักนิดเดียว"ความจริงก็ยอมรับหรอกว่าเขาดูเซ็กซี่แบบเถือนๆส่งให้ดูหล่อกระชากใจมากกว่าเดิม แต่เรื่องอะไรเธอจะยอมรับให้เขาได้ใจ 

     "ไม่เป็นไรนี่ ฟางไม่คิดแบบนั้นแต่คนอื่นอาจคิดก็ได้"พอเขาพูดจบประโยคก็เห็นหน้าหวานหันมามองตาเขียว พร้อมส่งสายตาเรืองรองมาให้อย่างปัจจุบันทันด่วน พยายามดิ้นลงจากตักแต่ไม่ว่าดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุดจากแขนแกร่ง เสียงหายใจอย่างเหนื่อยหอบเรียกเสียงหัวเราะอย่างสำราญใจจากคนตัวโตทันที

    "ก็ไปสิคะ ถ้าอยู่ตรงนี้ไม่มีคนอื่นหรอกมีแต่ฟางคนเดียว"เสียงหวานพูดประชดอย่างลืมตัว กว่าจะรู้ตัวว่าเผลอแสดงท่าทีเหมือนหึงหวงออกไปก็ไม่ทันแล้ว เห็นได้จากสายตาของเขา

    "ไม่ละ อยากนอนกอดเมีย จะไปให้คนอื่นดูทำไมละก็เมียตัวหอมขนาดนี้ไม่ยอมให้ห่างหรอก"พูดจบก็แกล้งซุกหน้าลงกับคอพร้อมกับถูไถเบาๆให้อีกฝ่ายจั๊กจี้ จนเกิดเสียงหัวเราะหวานๆ ป๊อปปี้จึงแกล้งไม่ยอมหยุดจนเกิดเสียงหัวเเราะดังประสานกันทั่วห้องนั่งเล่นจนเล็ดลอดออกไปแข่งกับเสียงคลื่นลมตามชายหาด เสียงหัวเราะยังมีขึ้นเป็นระยะๆตลอดทั้งวัน

พอทุกคนไม่อยู่เนี้ย ก็หวานยิ่งกว่าเดิมอีกนะ55555  อีกไม่กี่ตอนก็จบละ อย่าลืมติดตามและให้กำลังใจด้วยนะคะ