รักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

ภายในห้องรับแขกที่มีของตกแต่งที่สวยงามแต่บรรยากาศกลับไม่สวยงามแบบในห้องรับแขกมันเต็มไปด้วยความโกรธ ความโมโหและเสียใจ  รมฝีปากเม้มแน่บ่งบอกถึงความดื้อดึงของเจ้าของได้เป็นอย่างดี  ขณะที่คนเป็นแม่มองแผ่นหลังของลูกชายสีหน้าเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ตั้งใจ ที่ไม่มีอะไรสามารถสั่นคลอดความตังใจของนางได้
"แม่ขอยืนยันคำเดิมว่าลูกต้องแต่งงานกับหนูฟาง"คุณหญิงบอกลูกลูกชายด้วยเสียงเข้มและหนักแน่น
 
"แต่แม่ก็รู้นิครับว่าผมยังไม่พร้อมแต่งงาน"ชายหนุ่มปฏิเสธด้วยนํ้าเสียงดื้อดึงและไม่ยินยอมทำตามคำสั่งของคนเป็นแม่
 
"ไม่พร้อมได้ยังไง ลูกทำงานประสบความสำเร็จตั้งมากมายและแถมอายุก็สมควรที่จะแต่งงานไม่แล้ว ยังไงลูกก็ต้องแต่งนะตาป๊อป แม่ไม่ยอมให้แกเอาผู้หญิงชั้นตํ่าพวกนั้นมาเป็นเมียลูกเด็ดขาด"นํ้าเสียงเปล่งออกมาเต็มไปด้วยความเฉียบขาดและไม่ยอมอ่อนข้อให้
 
"ผู้หญิงที่แม่หาให้ดีตรงไหนครับเป็นแค่เด็กที่แม่เก็บมาเลี้ยง ผมไม่เห็นว่าจะมีคุณสมบัติที่เหมาะจะมาเป็นเมียผมตรงไหนเลย"
 
"ความดีไงตาป๊อป แม่แน่ใจว่าหนูฟางดีกว่าผู้หญิงที่ลูกควงอยู่ทุกวันนี้แน่ๆ  เอาล้ะตาป๊อป แม่จะยังไม่เอาคำตอบตอนนี้หรอก ให้เก็บไปคิดดูก่อน แต่ถ้งป๊อปไม่แต่งก็ไม่ต้องมาเรียกแม่ว่าแม่อีก"
ป๊อปปี้หันมาจ้องผู้เป็นแม่ด้วยความตะลึงและคาดไม่ถึงว่าแม่จะใช้วิธีนี้ในการบีบบังคับให้เค้าแต่งงานกับธนันต์ธรญ์ เด็กผู้หญิงที่ไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาเลยแม้ว่าจะอยู่บ้านหลังเดียวกันมาตลอด 4 ปี
 
เขาถอนหายใจออกเฮือกใหญ่"ผมขอเวลาหน่อยนะครับคุณแม่ แล้วผมจะมาให้คำตอบในเรื่องนี้"หลังจากพูดจบชายหนุ่มก็เดินออกมาจากห้องนั้นแต่สายตาก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงที่แม่ของเขาบังคับให้แต่งงานด้วย ชายหนุ่มเดินเขาไปถึงตัวธนันต์ธรญ์ก่อนที่จะกระชากแขนหญิงสาวให้หันกลับมามองทางเขา
 
"คุณป๊อป"เสียงครางแผ่วๆดังจากปากของหญิงสาว
 
"ใช่ฉันเอง"นํ้าเสียงที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากของป๊อปปี้เต็มไปด้วยความเข้มและเย็นเฉียบจนทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกกลัวเขาขึ้นมา
 
"คุณป๊อปมีอะไรให้ฟางรับใช้หรอค่ะ"
"มีแน่นอนธนันต์ธรญ์ มานี่"ชายหนุ่มลากหญิงสาวให้เข้าไปในห้องรับแขกที่อยู่ด้านล่างของบ้าน พอถึงหน้าห้องมือแกร่งของเขาก็เอื้อมไปเปิดประตู ก่อนที่จะผลักเธอให้เข้าไปในห้องอย่างแรงจนหญิงสาวล้มลงกระแทกพื้นห้องอย่างยังไม่ทันตั้งตัว
 
"ทำไมคุณป๊อปทำกับฟางขนาดนี้ด้วยคะ คุยกันดีฟางก็เข้าใจ"ฟางพูดด้วยนํ้าเสียงที่ไม่พอใจกับการกระทำของเขาที่ทำกับเธอแบบนี้
 
"อย่างเธอสมควรที่จะโดนแบบนี้แหละ ทำไมอยากจับฉันเป็นผัวมากละสิ ผู้ชายคนอื่นสนองเธอไม่ถึงใจหรือไงถึงได้หวังที่จะมาจับฉันหรือว่าอยากได้สมบัติ อย่าได้หวังไปเลยเธอไม่มีทางทำสำเร็จหรอก"
 
"เพี๊ย" เสียงฝ่ามือกระทบแก้มของผู้ชายหน้าดุที่ยืนอยู่ตรงหน้าดังขึ้นจนฝ้ายชายหันไปอีกทาง
"คุณป๊อปไม่มีสิทธิ์มาดูถูกฟางแบบนี้ ถึงฟางจะจน แต่ฟางก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพูด" ฟางขึ้นเสียงดังด้วยความโกรธที่เขาดูถูกเธอ
 
"ทำไมพอฉันพูดความจริงเข้าหน่อยทำเป็นรับไม่ได้ หรือจะบอกว่าไม่จริงว่าเธอแอบรักฉันอยู่ และรักฉันมานานแล้วด้วยฉันรู้มาตลอดแต่ฉันไม่ชอบเธอและเกลียดเธอมากด้วยซํ้า ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีทางได้มาเปฺช็นเมียของฉันหรอกเพราะเธอไม่คู่ควร"ชายหนุ่มพูดด้วยนํ้าเสียงดูถูก
 
"คุณรู้"คำพูดผ่านจากริมฝีปากที่สั่นระริกนั้นแสนเบา แต่ชายหนุ่มก็ได้ยินเพราะยืนอยู่ใกล้ชิดกันจนเขาได้กลิ่นหอมที่ลอยมาจากตัวเธฮ จนทำให้เขารู้สึกแปลกและปั่นป่วนอยากที่จะอยู่ใกล้ๆเอาจมูกเข้าไปซุกไซร้สูดดมกิ่นหอมนั้น
 
"ใช่ฉันรู้และอย่าหวังเลยว่าผู้หญิงตํ่าๆอย่างเธอจะได้มาเป็นเมียฉัน"
"เพี๊ย"เสียงฝ่ามือกระทบกับใบหน้าหล่อเหลาจนหน้าหันปตามแรงตบ
"นี่เธอตบฉันอีกอบแล้วนะ  ฉันไม่ปล่อยให้เธอลอยนวลแน่ๆ"พอพูดจบริมฝีปากของชายหนุ่มก็ประกบลงมายังริมฝีปากบางอย่างกระแทกกระทั้นและรุนแรงอย่างไม่ปราณีริมฝีปากหน้าขดขยีขมเม้มริมฝรปากจิ้มลิ้มทั้งบนและล่างของฟางอย่างต้องการลงโทษที่เธอบังอาจมาตบหน้าของเขา 
ฟางผลักชายหนุ่มออกและตบหน้าเขาไปอย่างแรง
 
 
ไม่รู้สนุกหรือป่าวแต่ก็จะพยายามมาอัพให้ทุกวันน้าาาา