Blacklist พิชิตใจยัยจอมแสบ
8.4
เขียนโดย 
ChiaraCastiglione
วันที่ 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.27 น.
41 ตอน
253 วิจารณ์
54.63K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 01.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
32) จมน้ำ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ>>Poppy<<
ผมยืนมองฟางที่เดินเล่นอยู่ริมหาดกับน้องชายผม ผมเห็นฟางที่ชวนไปป์กลับผมเลยไปดักรอเธออยู่หน้าห้องของเธอ
“กลับมาแล้วเหรอ สนุกมากไหม”
“สนุกมาก...นายมีอะไรหรือป่าว”
“ทำไมฉันต้องมีเรื่องถึงจะคุยกับเธอได้ใช่ไหม”
“มันไม่ใช่อย่างงั้น”
“เธอก็รู้นิว่าฉันไม่มีเหตุผลอะไรนอกจาก...ฉันอยากอยู่ใกล้เธอ” ผมดึงฟางเข้ามาจูบอย่างอ่อนโยนแปลกที่ฟางไม่มีทีท่าว่าจะขัดขืน ผมค่อยๆบรรจงจูบริมฝีปากฟางไปเรื่อย แล้วเลื่อนไปที่แก้มและกระซิบเธอที่ข้างหู
“เมื่อไหร่กันที่เธอจะยอมใจอ่อน เมื่อไหร่เราจะได้คบกัน แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้อยู่ใกล้เธอแบบไม่หลบๆซ่อนๆสักที...ฟาง”
“นายก็รู้..ฉันไม่อยากทำร้ายพิม พิมเขาก็มีหัวใจ เจ็บเป็น ให้เรื่องของเราไม่จบไป ลืมมันซะเถอะนะ คิดซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นกับพวกเราเลย” พูดจบเธอก็กำลังจะเดินกลับห้องไป
“ฟาง..เธอชอบไปป์ใช่ไหม” เธอชะงักแล้วหันมาตอบผม
“ใช่..ฉันชอบเขา นายรู้อย่างนี้แล้วก็เลิกยุ่งกับฉันเถอะนะ”
ผมมองร่างบางที่เดินจากไปในหัวสมองผมตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า ผมพูดอะไรไม่ออกเหมือนมันจุกอยู่ภายใน ทำไมเหรอผมมันไม่ดีตรงไหน ผมสู้ไปป์ไม่ได้เลยใช่ไหม ในเมื่อผมมาก่อน คำถามนี้มันยังคงซ้ำไปซ้ำมาในหัวของผม ผมจะไม่ยอมให้ทั้งสองคนมีความสุขกันหรอก ฟางต้องเป็นของผมเท่านั้น ผมตัดสิ้นใจเดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง
>>Keaw<<
“นี่นาย พาฉันไปไหนเนี้ย”
“คุณภรรยาครับ..ผมเป็นสามีคุณนะ พูดดีๆหน่อย”
“ได้ค่ะ..คุณสามีค่ะ คุณจะพาฉันไปไหนค่ะ พอใจยัง”
“โอเค พอใจแหล่ะ.. ผมจะพาคุณมาพบใครคนนึ่ง เป็นคนสำคัญของผม”
พอฉันได้ยยินแบบนั้นถึงกับใจหวิว คนสำคัญงั้นเหรอ คงไม่ใช่สิ่งที่ฉันคิดนะ โทโมะขับรถพาฉันออกมาจากรีสอร์ท รู้สีกว่าห่างไกลกับรีสอร์ทมากออกไปนอกเมืองภูเก็ต
“นี่คุณมันออกนอกภูเก็ตแล้วนะ จะเขาพังงาแล้ว”
“อยู่เฉยๆเถอะ ผมไม่พาคุณไปขายแล้วกัน” ฉันมองหันมองหนุ่มข้างอย่างหงุดหงิดที่ไม่ยอมบอกอะไรเลย โทโมะขับรถไปสักพักเขาก็จอดอยู่ที่แห่งหนึ่งมันเหมือนกันบ้านส่วนอย่างไงอย่างงั้น
“ลงมาสิคุณ” ฉันเปิดประตูรถแล้วลงตามที่เขาบอกฉันมองไปรอบๆอย่างสงสัย
“ผมอยากให้คุณเจอผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่ผมรักมากที่สุด เข้ามาสิ” ฉันเดินตามโทโมะไปทำไมอยู่ดีใจฉันเต้นแรงขนาดนี้นะ มันเหมือนฉันกลัวอะไรบางอย่าง แต่สิ่งที่ฉันกลัวก็ต้องหยุดไปเมื่อคนตรงหน้าเป็นย่าของโทโมะ
“สวัสดีครับคุณย่า” โทโมะไหว้ผู้เป็นย่า “นี่แก้วนะครับ เธอเป็นภรรยาของผม” พอโทโมะแนะนำฉัน ฉันก็ยกมือไหว้ย่าของโทโมะ”
“สวัสดีค่ะ หนูชื่อแก้วค่ะ” ฉันแนะนำตัวเองอีกครั้ง
“สวัสดีจ๊ะ หนูนี่น่ารักจังเลยนะ ขับมาเหนื่อยๆเข้ามาพักก่อนสิลูก มาๆ” ฉันมองรอบๆบ้านที่แต่งเป็นทรงไทย ตามผนังก็มีกรอบรูปแขวนอยู่เต็มไปหมด ฉันสังเก็ตเห็นรูปตออนเด็กของโทโมะ ฉันเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายเอาไว้
“คุณทำอะไรนะ” ฉันหันไปหาโทโมะด้วยความตกใจ
“ป่าว ไม่ได้ทำอะไรนิ”
“ไม่มีอะไรก็ไปทานข้าวได้แล้ว คุณย่าให้แม่บ้านจัดอาหารเสร็จแล้ว”
“อ๋อโอเคๆ” ฉันยิ้มแป้นให้โทโมะแล้วเดินตามเขาไปยังโต๊ะอาหาร
“ย่าให้แม่บ้านจัดห้องให้พวกเราแล้วนะ” คุณย่าพูดขึ้นระหว่างรับประทานอาหาร
“อะไรนะคะ พวกเราจะค้างคืนที่นี้เหรอ” ฉันหันหน้าไปทางโทโมะ
“ใช่จ๊ะ โทโมะไม่ได้บอกหนูเหรอจ๊ะ”
“ค่ะ เขาไม่ได้บอกอะไรแก้วเลย”
“ตาโมะทำไมไม่บอกน้องล่ะลูก”
“ผมก็บอกอยู่นะครับ แค่บอกไม่หมด”
“บอกว่าอะไรล่ะ”
“บอกว่าผมจะพามาหาคนสำคัญ” โทโมะพูดแล้วเดินเข้าไปอ้อนคุณย่า เป็นอีกมุมนะที่ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้ฉันก็อดยิ้มตามไม่ได้
“เอาล่ะ..ไปอาบน้ำอาบท่ากันดีกว่านะลูก จะได้พักผ่อนนะ”ฃ
“ครับ/ค่ะ” ฉันกลับโทโมะเดินเข้าไปในห้องที่คุณย่าเตรียมเอาไว้ให้ แล้วเหลือบไปเห็นรูปของโทโมตั้งอยู่บนหัวเตียง
“ห้องนี้เป็นห้องของนายเหรอ”
“ใช่...แต่ก่อนฉันอยู่กับคุณย่า พอมอต้นฉันต้องย้ายไปอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ที่กรุงเทพ นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้กลับมาที่นี้”
“แต่วันนี้นายก็กลับมาหาท่านแล้วนิ”
“ใช่และที่สำคัญฉันพาคนพิเศษมาหาท่านด้วยเช่นกัน” พอฉันได้ยินคำหลังก็รู้สึกหน้าร้อนๆโดยไม่รู้ตัว
“ฉันว่าฉันไปอาบน้ำดีกว่า” ฉันเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยความเขิน
“จะกลับกันแล้วเหรอลูก” คุณย่ามายืนส่งพวกเราที่หน้าบ้านของทาน
“ใช่ครับ..ผมนัดกับเพื่อนไว้ว่าวันนี้จะไปเที่ยวน้ำตกกัน เอาไว้คราวหน้าถ้าผมว่างมากกว่านี้ผมจะมาหาคุณย่านะครับ”
“จ๊ะ แล้วพาหนูแก้วมาอีกนะจ๊ะ”
“ครับงั้นผมลาแล้วนะครับ” โทโมะไหว้ลาย่าของตัวเอง
“แก้วลาแล้วนะคะ สวัสดีค่ะคุณย่า”
“ขับรถดีๆนะลูก”
ตอนนี้โทโมะก็พาฉันกลับมาถึงรีสอร์ทของป๊อปปี้เรียบร้อยแล้ว ทุกคนมองหน้าพวกเราสองคนแบบแปลกก่อนเฟย์จะพูดขึ้น
“สองคนนี้ไปไหนกันมาอ่ะ หายไปทั้งคืนเลยนะ”
“สงสัยคงจะไปหาที่ปั้มลูกอ่ะ” เขื่อนเสริมขึ้น
“จะบ้าเหรอไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย” ฉันแย้งขึ้น
“ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยนะแก้ว”
“จริงๆนะ”
“นี่นายก็ช่วยพูดหน่อยสิ” ฉันหันไปพูดกับโทโมะที่เอาแต่ยืนเงียบ
“ก็มันเป็นความจริงจะไปแก้ตัวทำไหมล่ะ” ฉันอึ้งกับคำพูดของโทโมะ
“นั้นไงๆ...ฮ่าๆๆ”
“เออนะ..อย่าไปแซวเขาเลยยังไงเขาก็แต่งงานกันแล้วมันก้เรื่องของเขา พวกเราจะไปกันได้ยัง นี่ก็มันสายแล้วนะ ออกเดินทางสักทีเถอะ” ป๊อปปี้ตัดบท ขอบใจนายมากเลยนะที่ช่วยตัดบทฉัน ฉันคิดในใจ
พวกเราขึ้นรถตู้แล้วมายังน้ำตกโตนไทรน้ำตกจังหวัดภูเก็ต อากาศที่นี้ดูเย็นสบายแล้วน้ำใสมาก
“ถึงแล้วๆ” เขื่อนพูดขึ้น
“อากาศที่นี้ดีจังเลยเนอะพี่ฟาง”
“น้ำน่าเล่นมากเลยเฟย์ เดี๋ยวพวกเราไปเล่นน้ำกันนะ”
“เดี๋ยวเรามาจัดของกันก่อนดีกว่านะคะ” พิมพูดขึ้นแล้วเดินนำหน้าไปกับป๊อปปี้
>>Fang<<
“โทรศัพท์อยู่ไหนนะ” ฉันค้นหาโทรศัพท์ตามกระเป๋าที่ถือมาด้วย แต่ก็ไม่เจอ
“พี่ฟางจะไปไหนอ่ะ”
“พี่ว่าจะไปหาโทรศัพท์อยู่บนรถหน่อยอ่ะ เผื่อมันจะตกอยู่ในรถ” ฉันบอกเฟย์แล้วเดินไปที่รถ “อ่ะอยู่นี้ไง”
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย” ฉันได้ยินเสียงเหมือนมีคนขอให้ช่วยเลยรีบวิ่งไปดู
“พิม!!”
“ฟาง..ช่วยพิมด้วย” พอพิมเห็นฉันก็ขอให้ฉันช่วย ทำไงดีฉันก็ว่ายน้ำไม่เป็น ก็เหลือบไปมองเห็นไม้ยาวก็เลยรีบหยิบไม้นั้น ก่อนจะเดินไปยังโคนหินที่อยู่ใกล้พิม แล้วยืนไม้นั้นให้พิมจับแล้วดึงพิม
“พิมจับไว้นะ” ฉันพยายามดึงพิมขึ้นมา แต่กระแสน้ำก็เริ่มแรงขึ้นเรื่อย ฉันดึงเธอจนจับสามารถจับมือพิมได้แล้ว ก็พยายามจะดึงเธอขึ้นมาแต่ก็เหมือนฉันโดนดึงให้ตกน้ำ
“อร๊ายยยย...ช่วยด้วย พิมช่วยฟางด้วย” ตอนที่ฉันตกลงไปในน้ำพิมก็ถือจังหวะนี้ขึ้นไปอยู่ในโคนหิน เธอยืนกอดอกมองหน้าฉัน
“คิดว่าฉันจะจมน้ำจริงๆเหรอ คิดว่าฉันจะช่วยเธอเหรอฝันไปเถอะฟาง เพราะเธอทำให้ป๊อปต้องเปลี่ยนไป เพราะเธอทำให้ป๊อปหมดรักฉัน เราสองคนรักกันดีแต่มีเธอเข้ามา งั้นเธอก็หายไปจากโลกนี้ซะ หายไปจากชีวิตฉัน ชีวิตป๊อป ถ้าไม่มีเธอสักคนป๊อปเขาจะรักฉันคนเดียว เธอตายไปซะเถอะ”
“ไม่นะ ช่วยฉันด้วย ได้โปรด” ฉันมองร่างบางที่ยืนกอดอกยิ้มอย่างสะใจ ฉันรู้สึกว่าฉันต้านทานกับกระแสน้ำไม่ไหวแล้ว ในที่สุดฉันก็ค่อยๆจมลงไปในตอนนี้ฉันไม่เห็นหน้าใครเห็นเพียงแค่แสงสะท้อนลงมาในน้ำเท่านั้น แล้วอยู่ๆฉันไปวูบไปในที่สุด
ผมยืนมองฟางที่เดินเล่นอยู่ริมหาดกับน้องชายผม ผมเห็นฟางที่ชวนไปป์กลับผมเลยไปดักรอเธออยู่หน้าห้องของเธอ
“กลับมาแล้วเหรอ สนุกมากไหม”
“สนุกมาก...นายมีอะไรหรือป่าว”
“ทำไมฉันต้องมีเรื่องถึงจะคุยกับเธอได้ใช่ไหม”
“มันไม่ใช่อย่างงั้น”
“เธอก็รู้นิว่าฉันไม่มีเหตุผลอะไรนอกจาก...ฉันอยากอยู่ใกล้เธอ” ผมดึงฟางเข้ามาจูบอย่างอ่อนโยนแปลกที่ฟางไม่มีทีท่าว่าจะขัดขืน ผมค่อยๆบรรจงจูบริมฝีปากฟางไปเรื่อย แล้วเลื่อนไปที่แก้มและกระซิบเธอที่ข้างหู
“เมื่อไหร่กันที่เธอจะยอมใจอ่อน เมื่อไหร่เราจะได้คบกัน แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้อยู่ใกล้เธอแบบไม่หลบๆซ่อนๆสักที...ฟาง”
“นายก็รู้..ฉันไม่อยากทำร้ายพิม พิมเขาก็มีหัวใจ เจ็บเป็น ให้เรื่องของเราไม่จบไป ลืมมันซะเถอะนะ คิดซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นกับพวกเราเลย” พูดจบเธอก็กำลังจะเดินกลับห้องไป
“ฟาง..เธอชอบไปป์ใช่ไหม” เธอชะงักแล้วหันมาตอบผม
“ใช่..ฉันชอบเขา นายรู้อย่างนี้แล้วก็เลิกยุ่งกับฉันเถอะนะ”
ผมมองร่างบางที่เดินจากไปในหัวสมองผมตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า ผมพูดอะไรไม่ออกเหมือนมันจุกอยู่ภายใน ทำไมเหรอผมมันไม่ดีตรงไหน ผมสู้ไปป์ไม่ได้เลยใช่ไหม ในเมื่อผมมาก่อน คำถามนี้มันยังคงซ้ำไปซ้ำมาในหัวของผม ผมจะไม่ยอมให้ทั้งสองคนมีความสุขกันหรอก ฟางต้องเป็นของผมเท่านั้น ผมตัดสิ้นใจเดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง
>>Keaw<<
“นี่นาย พาฉันไปไหนเนี้ย”
“คุณภรรยาครับ..ผมเป็นสามีคุณนะ พูดดีๆหน่อย”
“ได้ค่ะ..คุณสามีค่ะ คุณจะพาฉันไปไหนค่ะ พอใจยัง”
“โอเค พอใจแหล่ะ.. ผมจะพาคุณมาพบใครคนนึ่ง เป็นคนสำคัญของผม”
พอฉันได้ยยินแบบนั้นถึงกับใจหวิว คนสำคัญงั้นเหรอ คงไม่ใช่สิ่งที่ฉันคิดนะ โทโมะขับรถพาฉันออกมาจากรีสอร์ท รู้สีกว่าห่างไกลกับรีสอร์ทมากออกไปนอกเมืองภูเก็ต
“นี่คุณมันออกนอกภูเก็ตแล้วนะ จะเขาพังงาแล้ว”
“อยู่เฉยๆเถอะ ผมไม่พาคุณไปขายแล้วกัน” ฉันมองหันมองหนุ่มข้างอย่างหงุดหงิดที่ไม่ยอมบอกอะไรเลย โทโมะขับรถไปสักพักเขาก็จอดอยู่ที่แห่งหนึ่งมันเหมือนกันบ้านส่วนอย่างไงอย่างงั้น
“ลงมาสิคุณ” ฉันเปิดประตูรถแล้วลงตามที่เขาบอกฉันมองไปรอบๆอย่างสงสัย
“ผมอยากให้คุณเจอผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่ผมรักมากที่สุด เข้ามาสิ” ฉันเดินตามโทโมะไปทำไมอยู่ดีใจฉันเต้นแรงขนาดนี้นะ มันเหมือนฉันกลัวอะไรบางอย่าง แต่สิ่งที่ฉันกลัวก็ต้องหยุดไปเมื่อคนตรงหน้าเป็นย่าของโทโมะ
“สวัสดีครับคุณย่า” โทโมะไหว้ผู้เป็นย่า “นี่แก้วนะครับ เธอเป็นภรรยาของผม” พอโทโมะแนะนำฉัน ฉันก็ยกมือไหว้ย่าของโทโมะ”
“สวัสดีค่ะ หนูชื่อแก้วค่ะ” ฉันแนะนำตัวเองอีกครั้ง
“สวัสดีจ๊ะ หนูนี่น่ารักจังเลยนะ ขับมาเหนื่อยๆเข้ามาพักก่อนสิลูก มาๆ” ฉันมองรอบๆบ้านที่แต่งเป็นทรงไทย ตามผนังก็มีกรอบรูปแขวนอยู่เต็มไปหมด ฉันสังเก็ตเห็นรูปตออนเด็กของโทโมะ ฉันเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายเอาไว้
“คุณทำอะไรนะ” ฉันหันไปหาโทโมะด้วยความตกใจ
“ป่าว ไม่ได้ทำอะไรนิ”
“ไม่มีอะไรก็ไปทานข้าวได้แล้ว คุณย่าให้แม่บ้านจัดอาหารเสร็จแล้ว”
“อ๋อโอเคๆ” ฉันยิ้มแป้นให้โทโมะแล้วเดินตามเขาไปยังโต๊ะอาหาร
“ย่าให้แม่บ้านจัดห้องให้พวกเราแล้วนะ” คุณย่าพูดขึ้นระหว่างรับประทานอาหาร
“อะไรนะคะ พวกเราจะค้างคืนที่นี้เหรอ” ฉันหันหน้าไปทางโทโมะ
“ใช่จ๊ะ โทโมะไม่ได้บอกหนูเหรอจ๊ะ”
“ค่ะ เขาไม่ได้บอกอะไรแก้วเลย”
“ตาโมะทำไมไม่บอกน้องล่ะลูก”
“ผมก็บอกอยู่นะครับ แค่บอกไม่หมด”
“บอกว่าอะไรล่ะ”
“บอกว่าผมจะพามาหาคนสำคัญ” โทโมะพูดแล้วเดินเข้าไปอ้อนคุณย่า เป็นอีกมุมนะที่ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้ฉันก็อดยิ้มตามไม่ได้
“เอาล่ะ..ไปอาบน้ำอาบท่ากันดีกว่านะลูก จะได้พักผ่อนนะ”ฃ
“ครับ/ค่ะ” ฉันกลับโทโมะเดินเข้าไปในห้องที่คุณย่าเตรียมเอาไว้ให้ แล้วเหลือบไปเห็นรูปของโทโมตั้งอยู่บนหัวเตียง
“ห้องนี้เป็นห้องของนายเหรอ”
“ใช่...แต่ก่อนฉันอยู่กับคุณย่า พอมอต้นฉันต้องย้ายไปอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ที่กรุงเทพ นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้กลับมาที่นี้”
“แต่วันนี้นายก็กลับมาหาท่านแล้วนิ”
“ใช่และที่สำคัญฉันพาคนพิเศษมาหาท่านด้วยเช่นกัน” พอฉันได้ยินคำหลังก็รู้สึกหน้าร้อนๆโดยไม่รู้ตัว
“ฉันว่าฉันไปอาบน้ำดีกว่า” ฉันเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยความเขิน
“จะกลับกันแล้วเหรอลูก” คุณย่ามายืนส่งพวกเราที่หน้าบ้านของทาน
“ใช่ครับ..ผมนัดกับเพื่อนไว้ว่าวันนี้จะไปเที่ยวน้ำตกกัน เอาไว้คราวหน้าถ้าผมว่างมากกว่านี้ผมจะมาหาคุณย่านะครับ”
“จ๊ะ แล้วพาหนูแก้วมาอีกนะจ๊ะ”
“ครับงั้นผมลาแล้วนะครับ” โทโมะไหว้ลาย่าของตัวเอง
“แก้วลาแล้วนะคะ สวัสดีค่ะคุณย่า”
“ขับรถดีๆนะลูก”
ตอนนี้โทโมะก็พาฉันกลับมาถึงรีสอร์ทของป๊อปปี้เรียบร้อยแล้ว ทุกคนมองหน้าพวกเราสองคนแบบแปลกก่อนเฟย์จะพูดขึ้น
“สองคนนี้ไปไหนกันมาอ่ะ หายไปทั้งคืนเลยนะ”
“สงสัยคงจะไปหาที่ปั้มลูกอ่ะ” เขื่อนเสริมขึ้น
“จะบ้าเหรอไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย” ฉันแย้งขึ้น
“ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยนะแก้ว”
“จริงๆนะ”
“นี่นายก็ช่วยพูดหน่อยสิ” ฉันหันไปพูดกับโทโมะที่เอาแต่ยืนเงียบ
“ก็มันเป็นความจริงจะไปแก้ตัวทำไหมล่ะ” ฉันอึ้งกับคำพูดของโทโมะ
“นั้นไงๆ...ฮ่าๆๆ”
“เออนะ..อย่าไปแซวเขาเลยยังไงเขาก็แต่งงานกันแล้วมันก้เรื่องของเขา พวกเราจะไปกันได้ยัง นี่ก็มันสายแล้วนะ ออกเดินทางสักทีเถอะ” ป๊อปปี้ตัดบท ขอบใจนายมากเลยนะที่ช่วยตัดบทฉัน ฉันคิดในใจ
พวกเราขึ้นรถตู้แล้วมายังน้ำตกโตนไทรน้ำตกจังหวัดภูเก็ต อากาศที่นี้ดูเย็นสบายแล้วน้ำใสมาก
“ถึงแล้วๆ” เขื่อนพูดขึ้น
“อากาศที่นี้ดีจังเลยเนอะพี่ฟาง”
“น้ำน่าเล่นมากเลยเฟย์ เดี๋ยวพวกเราไปเล่นน้ำกันนะ”
“เดี๋ยวเรามาจัดของกันก่อนดีกว่านะคะ” พิมพูดขึ้นแล้วเดินนำหน้าไปกับป๊อปปี้
>>Fang<<
“โทรศัพท์อยู่ไหนนะ” ฉันค้นหาโทรศัพท์ตามกระเป๋าที่ถือมาด้วย แต่ก็ไม่เจอ
“พี่ฟางจะไปไหนอ่ะ”
“พี่ว่าจะไปหาโทรศัพท์อยู่บนรถหน่อยอ่ะ เผื่อมันจะตกอยู่ในรถ” ฉันบอกเฟย์แล้วเดินไปที่รถ “อ่ะอยู่นี้ไง”
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย” ฉันได้ยินเสียงเหมือนมีคนขอให้ช่วยเลยรีบวิ่งไปดู
“พิม!!”
“ฟาง..ช่วยพิมด้วย” พอพิมเห็นฉันก็ขอให้ฉันช่วย ทำไงดีฉันก็ว่ายน้ำไม่เป็น ก็เหลือบไปมองเห็นไม้ยาวก็เลยรีบหยิบไม้นั้น ก่อนจะเดินไปยังโคนหินที่อยู่ใกล้พิม แล้วยืนไม้นั้นให้พิมจับแล้วดึงพิม
“พิมจับไว้นะ” ฉันพยายามดึงพิมขึ้นมา แต่กระแสน้ำก็เริ่มแรงขึ้นเรื่อย ฉันดึงเธอจนจับสามารถจับมือพิมได้แล้ว ก็พยายามจะดึงเธอขึ้นมาแต่ก็เหมือนฉันโดนดึงให้ตกน้ำ
“อร๊ายยยย...ช่วยด้วย พิมช่วยฟางด้วย” ตอนที่ฉันตกลงไปในน้ำพิมก็ถือจังหวะนี้ขึ้นไปอยู่ในโคนหิน เธอยืนกอดอกมองหน้าฉัน
“คิดว่าฉันจะจมน้ำจริงๆเหรอ คิดว่าฉันจะช่วยเธอเหรอฝันไปเถอะฟาง เพราะเธอทำให้ป๊อปต้องเปลี่ยนไป เพราะเธอทำให้ป๊อปหมดรักฉัน เราสองคนรักกันดีแต่มีเธอเข้ามา งั้นเธอก็หายไปจากโลกนี้ซะ หายไปจากชีวิตฉัน ชีวิตป๊อป ถ้าไม่มีเธอสักคนป๊อปเขาจะรักฉันคนเดียว เธอตายไปซะเถอะ”
“ไม่นะ ช่วยฉันด้วย ได้โปรด” ฉันมองร่างบางที่ยืนกอดอกยิ้มอย่างสะใจ ฉันรู้สึกว่าฉันต้านทานกับกระแสน้ำไม่ไหวแล้ว ในที่สุดฉันก็ค่อยๆจมลงไปในตอนนี้ฉันไม่เห็นหน้าใครเห็นเพียงแค่แสงสะท้อนลงมาในน้ำเท่านั้น แล้วอยู่ๆฉันไปวูบไปในที่สุด
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
