Blacklist พิชิตใจยัยจอมแสบ
เขียนโดย 
ChiaraCastiglione
วันที่ 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.27 น.
แก้ไขเมื่อ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 01.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
33) เป็นห่วง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ>>Poppy<<
ในขณะที่ผมกำลังก่อไฟเพื่อจะย่างบาบีคิวก็ได้ยินเสียงตะโกนให้คนช่วย ผมกับเขื่อนมองหน้ากัน
“ป๊อป แกได้ยินเสียงเหมือนมีใครให้ช่วยป่ะ”
“ได้ยิน ปะ งั้นเรารีบไปดูกันเถอะ” ผมกับเขื่อนรีบไปดูที่จุดเกิดเหตุก็เห็นพิมยืนร้องไห้พอเธอเห็นผมก็เข้ามากอด
“เกิดอะไรขึ้นพิม”
“ฟางค่ะ ฟางค่ะป๊อป ฟางจมน้ำ” พอผมได้ยินเท่านั้นแหล่ะ ผมผละพิมออกห่างแล้วถอดรองเท้ากระโดดลงน้ำทันที ฟางอยู่ไหนนะ ผมมองหาฟางในน้ำแต่ก็ไม่พบใครผมทนไม่ไหวเลยขึ้นเหนือน้ำ
“ฟาง! ฟาง! เธออยู่ไหน” ผมเรียกเธอซ้ำไปซ้ำมาแต่ก็ไม่มีเงียบตอบรับ ส่วนเฟย์กับแก้วที่อยู่บนบกมาทีหลังพอรู้เรื่องก็ตกใจ ก็เลยช่วยกันเรียกฟาง ผมตัดสินใจดำน้ำลงไปหาอีกครั้งแต่ก็ไม่พบ ผมว่ายไปว่ายมาก็ไม่เจอร่างของฟางเธอแม้แต่นิดเดี๋ยวหรือว่ากระแสน้ำพัดร่างฟางไปแล้ว โถ่เว้ยยย ผมลองดำน้ำให้ลึกลงไปมากกว่านี้ สิ่งที่ผมเห็นในตอนนี้ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจไปอีกนิด เมื่อเห็นร่างของใครคนนึ่งที่ผมตามหาอยู่
ร่างของเธอโดนรากไม้ที่อยู่ใต้น้ำพันขาไว้ สงสัยเท้าของเธอไปเกี่ยวเข้า ผมรีบดึงรากไม้ออกจากขาของเธอ แล้วพาตัวเธอขึ้นไปยังบก
“พี่ฟาง..”เฟย์ที่เห็นพี่สาวตัวเองก็วิ่งเข้ามาหา “ฮือๆ พี่ฟางต้องไม่เป็นอะไรนะ”
ผมทำการปฐมพยายามเบื้องต้นเลยเธอก่อน ผมทั้งผายปอด ปั้มหัวใจ ผมทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาเรื่อย ๆ
“ป๊อปคุณทำอะไรค่ะ” อยู่ๆพิมก็ดึงแขนผม
“ช่วยฟางอยู่ไง”
“แล้วทำไมไม่ให้คนอื่นช่วย”
“ผมจะเป็นคนช่วยเขาเอง คุณอยู่เฉยๆเถอะ” ผมหันมาทำผายปอดและปั้มหัวใจต่อ จนในที่สุดฟางก็สำลักน้ำออกมา แต่เธอก็ยังไม่ได้สติ
ผมมองร่างบางที่นอนไม่ได้สติ เสื้อผ้าที่ใสเปียกไปหมดเผยให้เห็นชุดชั้นในและสัดส่วนของเธอ(เพราะเสื้อที่เธอใส่เป็นเสื้อสีขาว) ผมจะไม่ยอมให้ใครได้เห็นสัดส่วนของเธอหรอก ผมต้องเป็นคนได้เห็นเพียงคนเดียว
“เขื่อน แกถอดเสื้อกันหนาวมาให้ฉัน”
“อะไรนะ”
“เร็วดิ ถอดออกมา”
“เออ..” เขื่อนถอดเสื้อกันหนาวออกแล้วส่งมาให้ผม ผมสวมใส่ให้ฟางแล้วอุ้มเธอไปยังรถ
“พี่ฟาง..พี่ป๊อปพี่ฟางเป็นอะไร” ไปป์ที่เห็นผมอุ้มฟางมาก็ถาม แต่ผมก็ไม่ได้ตอบไปป์เพราะตอนนี้ผมไม่อยากคุยกับใครแล้ว ผมเป็นห่วงฟาง
“โทโมะ..ฉันจะเอารถคันนึ่งกลับไปก่อนนะ อีกคันแกก็พาทุกคนกลับแล้วกัน
“เออได้ๆ แกพาฟางไปเถอะ” ผมอุ้มฟางขึ้นรถแล้วขับออกไปโดยไม่สนใจใครแม้แต่พิมก็ตาม
>>Pide<<
ผมยืนมองด้วยความมึนงง “นี้มันเรื่องอะไรกัน พี่ฟางเป็นอะไร ใครก็ได้บอกผมหน่อย”
“ฟาง.. เขาจมน้ำอ่ะ ป๊อปปี้เลยกระโดดลงไปช่วย”
“พี่ฟางจะจมน้ำได้ไง ในเมื่อพี่ฟางเป็นคนบอกเฟย์เองว่าจะไปเอาโทรศัพท์” พี่เฟย์พูด
“ฮือๆ..พิมขอโทดพิมทำให้ฟางต้องจมน้ำเอง พอดีพิมจะมาล้างมือแต่กระแสน้ำมันแรงมากพิมเลยตกลงไปในน้ำ พิมร้องให้คนมาช่วย คนที่ช่วยพิมก็เป็นฟาง ฮือๆ พิมขอโทด” พี่พิมปล่อยโฮออกมา
“แต่พิมก็ว่ายน้ำเป็นนิ” พี่โทโมะถามบ้าง
“ก็ตอนนั้นพิมเป็นตะคริวนิ”
“เออช่างเถอะ.. ฟางปลอดภัยก็ดีแล้ว พวกเรารีบไปเก็บของแล้วตามไอ้ป๊อปไปดีกว่านะ” พอพี่เขื่อนพูดจบก็พากันแยกย้ายไปเก็บของแต่เหลือพี่พิมที่ยืนนิ่งเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
“พี่ไม่ไปเก็บของช่วยเขาเหรอ”
“ไปจ๊ะ ..”ตอนที่ผมถามขึ้นพี่พิมเหมือนตกใจอะไรบางอย่างก่อนจะเดินไปจากผม ผมมองร่างบางก่อนจะเดินตามไปบ้าง
“เก็บหมดแล้วใช่ไหม?” พี่โทโมะถามขึ้น
“น่าจะหมดแล้วนะ” พี่เขื่อนตอบ
“เฟย์ว่าเรารีบไปกันเถอะ ตอนนี้เฟย์อยากเจอพี่ฟางแล้ว ไม่รู้ว่าปานนี้เป็นไงบ้าง”
“เฟย์ใจเย็นๆก่อนนะ ฟางเขาปลอดภัยแล้ว ตอนนี้ป๊อปปี้ก็ดูแลอยู่ ป๊อปปี้คงไม่ปล่อยให้ฟางเป็นอะไรหรอก... อุ๊บ” พี่แก้วพูดแล้วเหลือบไปเห็นพี่พิมจ้องอย่างเคืองเลยหยุดพูดทันที
“ผมว่าเรารีบไปกันดีกว่านะ มีอะไรค่อยไปคุยกันในรถ”ผมพูดขึ้นบ้าง
>>Poppy<<
ผมนั่งมองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความเป็นห่วง หลังจากที่หมอมาตรวจดูอาการเมื่อกี้
“ป๊อปปี้...พี่ฟางฟิ้นหรือยัง?” เฟย์ที่กลับมาทีหลังก็วิ่งเปิดเข้าประตูห้องผมถามหาฟาง
“ยังเลย...หมอบอกว่า ถ้าอีก5 นาทียังหาฟางไม่เจอมีสิทธิ์ตายได้ ฟางขาดอากาศนานเกินไป ก็เลยยังไม่ฟื้น ต้องพักฟื้นอีกสักพัก”
“ป๊อปปี้..ทำไมตัวแกซีดแบบนี้แกไหวป่ะว่ะ” เขื่อนถามขึ้น
“ไหวดิ ฉันไม่ได้เป็นอะไร พวกแกไปพักเถอะ เดี๋ยวฉันจะอยู่เฝ้าฟางเอง...”
>>Pide<<
“เห้ย...ไอ้ป๊อป/ ป๊อป ...” อยู่ๆพี่ป๊อปก็ทรุดตัวลงไป พี่เขื่อนกับพี่โทโมะรีบวิ่งเข้าไปช่วยทันที
“ผมว่าอุ้มพี่ฟางไปห้องของพี่เขาเถอะครับ แล้วให้พี่ป๊อปพักผ่อนอยู่ห้องนี้” ผมพูดเสร็จก็เข้าไปอุ้มร่างพี่ฟางแล้วเดินออกไปจากห้องโดยมีพี่เฟย์ตามมาด้วย
“ห้องนี้เลยไปป์” พี่เฟย์วิ่งมาเปิดประตูให้ผม ผมอุ้มพี่ฟางเข้าไปแล้วว่างลงบนเตียง“ขอบใจมากนะ”
“ครับ.. ไม่เป็นไร” ผมเหลือบไปเห็นพี่ฟางค่อยๆรู้สึกตัวก็รีบบอกพี่เฟย์ “ พี่เฟย์ พี่ฟางฟื้นแล้ว”
“พี่ฟางๆ เป็นไงบ้าง”
“พี่ไม่เป็นไรแล้ว”
“พี่ฟางหิวไหม เดี๋ยวเฟย์ไปหาอะไรให้ทานนะ” พอพี่เฟย์พูดจบก็รีบออกจากห้องไปทันที
“พี่ฟางผมมีอะไรจะถาม...ทำไมพี่ฟางถึงจมน้ำมีใครทำอะไรพี่หรือป่าว” ผมมองหน้าพี่ฟางอย่างเอาคำตอบ
“ไม่มีใครทำอะไรพี่หรอก พี่ตกลงไปเอง”
“พี่ตกลงไปอย่างไง”
“พี่...พี่...”
“พี่ฟาง เฟย์เอาข้าวต้มมาแล้ว.. อ่ะลุกขึ้นมาทานก่อนนะจะได้มีแรง” พี่ฟางยังไม่ได้พูดอะไร พี่เฟย์ก็เข้ามาขัดซะก่อน
“ขอบใจนะเฟย์”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ผมเดินออกมาจากห้องของพี่ฟาง ผมว่าเรื่องนี้มันแปลกๆนะ มันต้องมีอะไรแน่ๆ ในขณะที่ผมกำลังใช้ความคิดอยู่นั้น ผมก็เหลือบไปเห็นพี่พิมเดินวนไปวนมาอยู่ที่เดิมเหมือนเขากังวลอะไรอยู่ ผมเลยเดินเข้าไปหาเธอ
“พี่พิมมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ครับ” ตอนที่เธอได้ยินเสียงผมเธอก็ทำท่าตกใจ
“ป่าวจ๊ะ...เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะ”
“เดี๋ยวครับ..พี่ไม่ไปดูพี่ฟางหน่อยเหรอ พี่ฟางช่วยพี่นะ”
“พี่ว่าพี่จะไปดูอยู่อ่ะ แต่ฟางก็พักผ่อนอยู่นิ เดี๋ยวถ้าฟางฟิ้นพี่จะไปแล้วกัน” พี่พิมจะเดินหนี
“พี่ฟางฟื้นแล้ว”
“ห่ะ...อะไรนะ” เธอตกใจแต่สีหน้าที่เธอตกใจ เหมือนมันไม่ใช่อาการดีใจ แต่เป็นอาการกลัวมากกว่า
“ทำไมพี่พิมทำหน้าอย่างกับกลัวอะไร”
“ป่าว..พี่ดีใจต่างหาก”
“เหรอครับ?...งั้นผมไปดีกว่า” ผมพูดจบก็เดินออกจากพี่พิม
>>Fang<<
“เฟย์ พี่มาอยู่นี้ได้ไงเหรอ”
“อ้อ..ป๊อปปี้เป็นคนช่วยพี่ขึ้นมาจากน้ำอ่ะ ป๊อปปี้หาพี่ฟางตั้งนานกว่าจะเจอแถมเขายังรีบขับรถพาพี่ฟางมาที่รีสอร์ทด้วยนะ เหมือนเขาเป็นห่วงพี่มากเลยแหล่ะ”
“เหรอ..แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนอ่ะ”
“เขาอยู่ที่ห้องเขาอ่ะ รู้สึกว่าจะไม่สบายด้วย....พี่ฟางๆ จะไปไหนอ่ะ”
“พี่จะไปหาป๊อปปี้อ่ะ”
“แต่พี่เพิ่งฟิ้นนะ ไม่พักผ่อนหน่อยเหรอ”
“ พี่ไม่เป็นไรแล้ว เดี๋ยวพี่มานะ” พอฉันพูดจบก็เดินออกจากห้องไปแล้วเดินไปยังห้องของป๊อปปี้
ก๊อกๆ
เงียบ......
ก๊อกๆ
เงียบ.....
“ป๊อปปี้..ป๊อปปี้.... ฉันเขาไปนะ” ฉันเปิดประตูเข้าไปยังห้องของป๊อปปี้ มองไปรอบๆก็เห็นเพียงป๊อปปี้ที่นอนบนเตียงอยู่คนเดียว ฉันจึงเดินเข้าไปหาเขาแล้วนั่งลงข้างๆเตียง
“ขอบใจนะที่ช่วยฉัน” ฉันนั่งพูดกับร่างที่นอนหลับอยู่ ฉันมองหน้าเขาสักพักก่อนจะตัดสิใจเดินออกไป
หมับ!! ฉันชะงักเมื่อมือมือใครบางคนมาจับแขน ฉันหันไปมองร่างที่นอนอยู่
“จะรีบไปไหนล่ะ” ป๊อปปี้ที่จับแขนฉันก็พูดขึ้น
“ก็ฉันเห็นนายหลับอยู่เลยไม่อยากกวน”
“เมื่อกี้นี้เธอพูดอะไรนะ ตอนที่ฉันหลับอยู่ฉันได้ยินไม่ชัด”
“ขอบใจนะที่ช่วยฉัน...”
“อืม...ฉันจะปล่อยให้คนที่ฉันรักเป็นอะไรไปได้ไง” ป๊อปปี้จ้องหน้าฉันแววตาของเขามันบ่งบอกเลยว่าเขาเป็นห่วงฉันมาก จนฉันรู้สึกเขิน
“นายหิวหรือป่าว..เดี๋ยวฉันจะหาอะไรมาให้นายทานนะ”
“อืม...” เขาตอบแล้วยิ้มให้ฉัน ฉันเลยเดินออกจากห้องเขาไปพอได้ข้าวต้มอุ่นมาก็ยกมาให้เขา
“ทำไมประตูมันแง้มอยู่นะจำได้ว่าปิดแล้วนิ” ฉันกำลังจะเปิดประตูเข้าไปแต่ต้องชะงักเมื่อคนที่อยู่ในห้องเป็นพิมกะป๊อปปี้ ภาพในตอนนี้พิมกำลังป้อนข้ามต้มให้ป๊อปปี้อยู่ “จริงสินะ เขาเป็นแฟนกันนิ แล้วเราเป็นอะไรกับเขาเนี้ย แฟนก็ไม่ใช่ปล่อยให้แฟนเขาดูแลเถอะ” ฉันหันหลังเดินกลับไป
“อ้าวพี่ฟางจะไปไหนเหรอ..จะเอาข้าวต้มไปให้ใคร”
ฉันมองถ้วยข้าวต้มก่อนจะยืนให้ไปป์ “อ่ะพี่เอาให้”
ไปป์รับไปมันอย่างงงๆ “ขอบคุณครับ” พอไปป์รับไปฉันก็เดินไปห้องของตัวเองทันที
“อ้าว...พี่ฟางกลับมาแล้วเหรอ ป๊อปปี้เป็นไงบ้าง”
“เขาก็ดีขึ้นแล้วล่ะ” ฉันตอบแล้วยิ้มให้กับเฟย์
“พี่ฟาง..เฟย์ถามจริงๆเถอะ ที่พี่ฟางจมหน้าเรื่องมันเป็นไงกันแน่”
ฉันมองหน้าน้องสาวด้วยความสับสนว่าจะบอกความจริงดีไหม แต่เฟย์ก็จ้องหน้าอย่างเอาคำตอบจนฉันตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้เฟย์ฟัง
“ห่ะอะไรนะ...เฟย์ไม่ยอมเฟย์จะไปเอาเรื่องพิม” เฟย์ทั้งตกใจและโมโหเธอลุกขึ้นจากเตียงเหมือนจะเดินออกจากห้องไปหาพิม แต่ฉันรั้งเฟย์เอาไว้ก่อน
“ช่างเถอะเฟย์ มันก็สมควรแล้วที่พี่จะโดนแบบนี้” ฉันก้มหน้าลงแล้วน้ำตามันก็ไหลออกมา เฟย์เห็นว่าฉันร้องไห้ก็เอาทิชชูส่งมาให้
“พี่ฟาง..แล้วพี่จะเอาไงต่อล่ะ”
“พี่จะพยายามอยู่ให้ห่างป๊อปปี้”
“แต่ถ้าพิมมาทำร้ายพี่อีกล่ะ”
“เขาคงไม่ทำอะไรพี่แล้วล่ะ ถ้าพี่ไม่ยุ่งกับป๊อปปี้ เอาเถอะเฟย์อย่าห่วงเลยนะ เราออกไปเดินเล่นกันไหม”
“อืม เอาสินานๆทีจะได้อยู่กับพี่ฟาง ถ้าไม่มีพี่ฟางเฟย์คงอยู่ไม่ได้แน่” พอเฟย์พอจบฉันกับเฟย์ก็พากันไปเดินเล่นริมหาด
โปรดติมตามตอนต่อไป........ลืมเรื่องนี้ไปแล้วเหรอ??? 
แต่ไม่เป็นไรนะเค้าจะแต่งให้จบ ....
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
