Blacklist พิชิตใจยัยจอมแสบ
8.4
เขียนโดย 
ChiaraCastiglione
วันที่ 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.27 น.
41 ตอน
253 วิจารณ์
54.69K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 01.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
29) แค่ในนาม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ “ฉันก็รักฟางเหมือนกัน”
“แต่พี่ก็มีพี่พิมอยู่แล้ว”
“แกไม่ต้องเอาพิมมาอ้าง... ยังไงฉันก็ไม่หลีกทางให้แกหรอก”
“งั้นก็ได้ ผมจะไม่เกรงใจแล้วนะ”
“งั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือนแล้วกัน”
“พี่ก็รู้นิว่าผม..อยากได้อะไรก็ต้องได้”
“ไปป์แกก็รู้นิว่าถ้าฉันไม่ให้ยังไง...ยังไงแกก็ไม่ได้”พอผมพูดจบก็เหยียบคันเร่ง ด้วยความโมโห
>>Kaew<<
“เฟย์...รายงานทำเสร็จยังอ่ะ” ฉันเดินไปหาเพื่อนสาวที่กำลังนั่งเล่นโน๊ตบุ๊คอยู่
“ใกล้แล้วล่ะ”
“อ้อ...เค”
“แก้วว่าแต่วันนั้นอ่ะ ที่เพื่อนนายเขื่อนพาแกไปไหนอ่ะ”
“ไปกินข้าวอ่ะ”
“ไปกินข้าว..สนิทกันขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ก็...เขาเป็นคู่หมั่นฉัน”
“อะไรนะ!” เฟย์ที่ยกขวดน้ำดื่มถึงกับน้ำพุ้งออกมา “ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม?”
“ใช่..แกไม่ได้หูฝาด” ในขณะที่พวกเราสองคนคุยกันอยู่นั้น ก็มีมือของใครบางคนมาจับข้อมือฉันแล้วกระชากเข้าไปหา ฉันมองร่างสูงด้วยความสงสัย เฟย์ที่เห็นแบบนั้นก็ลุกขึ้นมาดึงแขนฉันไว้อีกข้าง
“จะพาแก้วไปไหนอ่ะ?”
“มันไม่ใช่เรื่องของเธอ”
“แต่แก้วเป็นเพื่อนฉันนะ ถึงนานจะเป็นคู่หมั้นก็ตาม”
“ถ้าฉันแต่งงานกับยัยนี้ เธอก็เป็นคนนอกอยู่ดี” ฉันที่ถูกสองคนนี้ดึงแขนคนละข้าง มองพวกเขาเถียงกันก็ทนไม่ไหว
“หยุด!...คุณมีอะไรหรือป่าว” ฉันหันหน้าไปถามโทโมะ
“ฉันมารับเธอกลับ” เขาพูดแล้วดึงแขนฉันอีกครั้ง
“แต่..”
“ไม่ต้องแต่.. ฉันรู้ว่าเธอไม่มีเรียนแล้ว” ฉันยังไม่ได้พูดอะไรโทโมะก็ลากฉันไป ฉันหันมามองเฟย์ที่ตอนนี้ทำหน้าเหวอ
“ขึ้นรถสิ”
“คุณไม่ต้องมารับฉันกลับก็ได้นะคะ..ฉันกลับเองได้”
“ถ้าแม่ฉันไม่สั่ง ..ฉันก็ไม่มารับเธอหรอกนะ ขึ้นรถเดี๋ยวนี้”
ฉันขึ้นรถอย่างโดยดี โทโมะขับรถพาฉันออกจากมอ...แต่ทางที่เขาจะไปไม่ใช่ทางกลับบ้านฉันนิ
“นี่คุณจะพาฉันไปไหนค่ะ?”
“ทำไมเธอชอบถามนู้นถามนี้จัง”
“ก็...คุณไม่บอกฉัน ไม่อธิบายให้ฉันฟังอย่างเมื่อกี้อยู่ดีๆก็มากระชากฉัน..จะไม่ให้ถามมได้ไง” ฉันมองหน้าโทโมะอย่างงอน
“โอเค..ฉันผิดเองแหละ ที่ทำแบบนั้นกับเธอ ก็วันนี้แม่ฉันนัดกับแม่เธอให้ออกมาทานข้าวด้วยกัน แม่ฉันเลยให้ฉันมารับเธอไปพร้อมกัน”
“อ๋อ” ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจ “อธิบายตั้งแต่ทีแรกก็จบแหล่ะ”
“อะไรนะ?”
“ป่าว”
ตอนนี้โทโมะจอดรถอยู่ที่หน้าภัตตาคารแห่งหนึ่งใจกลางเมือง ฉันเปิดประตูลงจากรถของเขา เขาเดินนำหน้าไปยังโต๊ะที่จองกันไว้ พอเดินไปถึงฉันก็เห็นแม่และพ่อแม่ของโทโมะนั่งอยู่ก่อนแล้ว ฉันยกมือไหว้คุณลุงคุณป้า
“สวัสดีค่ะ คุณลุงคุณป้า”
“ตายแล้วหนูแก้วไม่ต้องเรียกคุณลุงคุณป้าหรอกจ๊ะ เรียกคุณพ่อคุณแม่ดีกว่านะ”
“ค่ะ ^^ ” ฉันยื้มแห้งๆให้กับคุณป้า
“หนูแก้วนี้น่ารักมากเลยนะค่ะ เหมาะสมกับตาโมะที่สุดเลย” คุณป้าหันไปพูดกับแม่ฉัน
“ค่ะ..จริงค่ะคุณพี่” แม่ฉันเสริม
“ผมว่าเรามาเข้าเรื่องเลยดีกว่านะ...ผมให้คุณหญิงแพรว(แม่ของโทโมะ)ไปดูฤกษ์แต่งงานให้สองคนนี้แล้ว”
“แล้วเมื่อไหร่ค่ะ” แม่ฉันถามขึ้น
“อาทิตย์หน้า หมั้นเช้าแต่งเร็ว”
“ห่ะ!!อะไรนะคะ/ ห่ะอะไรนะครับ” ฉันกับโทโมะพูดขึ้นพร้อมกันด้วยความตกใจ
“มันเร็วเกินไปไหมครับ”
“ไม่เร็วเกินไปหรอกตาโมะ”
“เออ..แล้วหลังจากแต่งเสร็จก็ไปฮันนีมูนกันเลยนะ เพราะเห็นว่าพ่อของป๊อปปี้กำลังจะเปิดรีสอร์ทใหม่อยู่ภูเก็ต จริงๆเขาชวนพ่อแต่พ่อจะให้แกพาหนูแก้วไปแทน”
หลังจากพ่อของโทโมะพูดจบก็มีอาหารมาเสิร์ฟฉันนั่งทานได้สักพักก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
“แก้วขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” ฉันเดินไปเข้าห้องน้ำ พอทำธุระเสร็จฉันกำลังจะออกจากห้องน้ำก็ต้องชะงักเมื่อโทโมะยืนอยู่หน้าห้องน้ำ
“มีอะไรหรือป่าว” โทโมะมองหน้าฉันนิ่งก็จะพูด
“ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าทำไมพ่อแม่ฉันถึงชอบเธอนัก แต่ฉันไม่ได้ชอบเธอรู้ไว้ซะด้วย”
ฉันอึ้งกับคำพูดของโทโมะไม่คิดว่าเขาจะพูดกับฉันขนาดนี้ “ฉันก็ไม่ได้ชอบคุณ ไม่ได้อยากจะแต่งงานกับคุณ..” ฉันเงียบไปสักพักก่อนจะพูดต่อ
“แต่ที่ฉันแต่งงานกับคุณเพราะฉันทำเพื่อแม่และเป็นความต้องการของคุณลุงคุณป้า...แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ถ้าแต่งงานกันแล้วฉันขอแค่เวลา 1เดือนฉันจะหย่ากับคุณ และที่เราแต่งงานกันก็แต่งกันในนามเท่านั้น” พอฉันพูดจบก็เดินหนีไปทันที อยู่ๆน้ำตาก็คลอทำไมเขาถึงใจร้ายขนาดนี้ เขามีจิตใจอยู่หรือป่าว ผู้ชายบ้าคนไม่มีหัวใจ
>>Fang<<
“ตรงนี้เข้าใจไหม” ฉันถามไปป์ที่กำลังตั้งใจวิชาที่ฉันสอน
“มันเป็นแบบนี้ใช่ไหม”
“อ่ะ..ใช่”
“อ๋อ..เป็นแบบนี้เอง....พี่ฟางคือ คุณพ่อเพิ่งจะเปิดรีสอร์ทใหม่ที่ภูเก็ตผมเลยจะชวนพี่ฟางไปด้วย ไปด้วยกันนะ”
“คือพี่ไปไม่ได้หรอก..พี่ทิ้งเฟย์อยู่คนเดียวไม่ได้”
“งั้นก็ให้พี่เฟย์ไปด้วยสิ คุณพ่อเขาฝากมาชวนให้พี่ใปให้ได้เลย”
“เออ...งั้นให้พี่ไปถามเฟย์ก่อนนะ...แล้วเดี๋ยวมาบอก”
“เดี๋ยวผมมานะ..พี่ฟางรอก่อนนะอย่าเพิ่งกลับบ้านล่ะ” ฉันพยักหน้าให้กับไปป์ ไปป์เดินเข้าไปในบ้านแล้วเดินถือกล่องออกมาด้วย เขายื่นกล่องนั้นส่งมาให้ฉัน
“อะไรอ่ะ” ฉันชี้กล่องนั้นด้วยความสงสัย
“คัพเค้ก มีร้านมาเปิดใหม่อยู่หน้าโรงเรียนผมเลยซื้อฝาก”
“ไม่ต้องลำบากก็ได้นะ ...”
“มันไม่ลำบากหรอกผมทำเพื่อคน...”
“เออ.. ฉันว่าฉันกลับบ้านดีกว่า”
“อ๋อ..งั้นผมไปส่งนะ”
“ไม่เป็นไร”
“เดี๋ยวผมไปส่ง” ฉันกำลังจะปฏิเสธเขาอีกครั้งแต่ก็มีแม่บ้านตัดหน้าเรียกไปป์ซะก่อน
“คุณไปป์ค่ะ.. คุณแม่ขคุยกับคุณไปป์ค่ะ”
“คุณแม่โทรมาเหรอครับ...งั้นพี่ฟางกับคนเดียวได้นะ เดี๋ยววันหลังผมจะไปส่ง กลับบ้านดีๆนะครับ” พอไปพูดจบก็เดินเข้าบ้านไปส่วนฉันก็เดินออกมารอรถที่หน้าบ้านของเขา
“คงมีความสุขมากสินะ” เสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้น ฉันหันไปมองตามเสียง
“พูดอะไรของนาย”
“เห็นอยู่ตำตา.. อย่าทำเป็นไร้เดียงสา”
“เธอจะไปไหน..”
“ฉันจะเดินไปรอรถอยู่ทางโน้น”
“ทำไมยืนอยู่ใกล้ฉันมันจะขาดใจตายมากเลยเหรอ”
“ใช่”
“แล้วกล่องนั้นไปป์ให้มาใช่ไหม” ฉันยังไม่ได้ทันตอบอะไร เขาก็แย่งกล่องนั้นไป เขาทิ้งกล่องนั้นกับพื้นแล้วเหยียบมันอย่างไม่ใยดี
“นายทำบ้าอะไรเนี้ย”
“ทำไม! หวงมากเลยเหรอ”
“ฉันไม่ได้หวงแต่นายไม่ควรที่จะทำแบบนี้”
“แล้วแบบไหนที่ควรล่ะ..แบบนี้ใช่ไหม” ป๊อปปี้มองหน้าฉันก่อนจะขยี้จูบที่ปากฉันแบบไม่ปรานีมินำซ้ำเขาพยายามจะเอาลิ้นสอดเข้าไปในช่องปากของฉัน ฉันพยายามเอาเล็บจิกที่แผ่นหลังแต่ก็ไม่ได้ผล จนฉันตัดสินใจให้ลิ้นเขาเข้ามาในปาก แล้วกัดลิ้นเขาอย่างแรงจนป๊อปปี้ต้องผลักฉันออก
“โอ๊ยยยนี่เธอมันเจ็บนะ”
“ก็ใครบอกให้นายมาทำแบบนี้กับฉันก่อนล่ะ”
“เก่งนักใช่ไหม” ป๊อปปี้ทำท่าจะเข้ามาหาฉันอีกรอบ พอฉันเห็นแท็กซี่ก็โบกทันที ฉันขึ้นแท็กซี่อย่างรวดเร็ว
“เธอหนีได้แค่ครั้งนี้ล่ะ” ฉันได้ยินเสียงป๊อปปี้พูดตามหลังมา
มาอัพแล้วนะ เรื่องราวจะเป็นไงต่อไปติดตามจร้า....
“แต่พี่ก็มีพี่พิมอยู่แล้ว”
“แกไม่ต้องเอาพิมมาอ้าง... ยังไงฉันก็ไม่หลีกทางให้แกหรอก”
“งั้นก็ได้ ผมจะไม่เกรงใจแล้วนะ”
“งั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือนแล้วกัน”
“พี่ก็รู้นิว่าผม..อยากได้อะไรก็ต้องได้”
“ไปป์แกก็รู้นิว่าถ้าฉันไม่ให้ยังไง...ยังไงแกก็ไม่ได้”พอผมพูดจบก็เหยียบคันเร่ง ด้วยความโมโห
>>Kaew<<
“เฟย์...รายงานทำเสร็จยังอ่ะ” ฉันเดินไปหาเพื่อนสาวที่กำลังนั่งเล่นโน๊ตบุ๊คอยู่
“ใกล้แล้วล่ะ”
“อ้อ...เค”
“แก้วว่าแต่วันนั้นอ่ะ ที่เพื่อนนายเขื่อนพาแกไปไหนอ่ะ”
“ไปกินข้าวอ่ะ”
“ไปกินข้าว..สนิทกันขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ก็...เขาเป็นคู่หมั่นฉัน”
“อะไรนะ!” เฟย์ที่ยกขวดน้ำดื่มถึงกับน้ำพุ้งออกมา “ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม?”
“ใช่..แกไม่ได้หูฝาด” ในขณะที่พวกเราสองคนคุยกันอยู่นั้น ก็มีมือของใครบางคนมาจับข้อมือฉันแล้วกระชากเข้าไปหา ฉันมองร่างสูงด้วยความสงสัย เฟย์ที่เห็นแบบนั้นก็ลุกขึ้นมาดึงแขนฉันไว้อีกข้าง
“จะพาแก้วไปไหนอ่ะ?”
“มันไม่ใช่เรื่องของเธอ”
“แต่แก้วเป็นเพื่อนฉันนะ ถึงนานจะเป็นคู่หมั้นก็ตาม”
“ถ้าฉันแต่งงานกับยัยนี้ เธอก็เป็นคนนอกอยู่ดี” ฉันที่ถูกสองคนนี้ดึงแขนคนละข้าง มองพวกเขาเถียงกันก็ทนไม่ไหว
“หยุด!...คุณมีอะไรหรือป่าว” ฉันหันหน้าไปถามโทโมะ
“ฉันมารับเธอกลับ” เขาพูดแล้วดึงแขนฉันอีกครั้ง
“แต่..”
“ไม่ต้องแต่.. ฉันรู้ว่าเธอไม่มีเรียนแล้ว” ฉันยังไม่ได้พูดอะไรโทโมะก็ลากฉันไป ฉันหันมามองเฟย์ที่ตอนนี้ทำหน้าเหวอ
“ขึ้นรถสิ”
“คุณไม่ต้องมารับฉันกลับก็ได้นะคะ..ฉันกลับเองได้”
“ถ้าแม่ฉันไม่สั่ง ..ฉันก็ไม่มารับเธอหรอกนะ ขึ้นรถเดี๋ยวนี้”
ฉันขึ้นรถอย่างโดยดี โทโมะขับรถพาฉันออกจากมอ...แต่ทางที่เขาจะไปไม่ใช่ทางกลับบ้านฉันนิ
“นี่คุณจะพาฉันไปไหนค่ะ?”
“ทำไมเธอชอบถามนู้นถามนี้จัง”
“ก็...คุณไม่บอกฉัน ไม่อธิบายให้ฉันฟังอย่างเมื่อกี้อยู่ดีๆก็มากระชากฉัน..จะไม่ให้ถามมได้ไง” ฉันมองหน้าโทโมะอย่างงอน
“โอเค..ฉันผิดเองแหละ ที่ทำแบบนั้นกับเธอ ก็วันนี้แม่ฉันนัดกับแม่เธอให้ออกมาทานข้าวด้วยกัน แม่ฉันเลยให้ฉันมารับเธอไปพร้อมกัน”
“อ๋อ” ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจ “อธิบายตั้งแต่ทีแรกก็จบแหล่ะ”
“อะไรนะ?”
“ป่าว”
ตอนนี้โทโมะจอดรถอยู่ที่หน้าภัตตาคารแห่งหนึ่งใจกลางเมือง ฉันเปิดประตูลงจากรถของเขา เขาเดินนำหน้าไปยังโต๊ะที่จองกันไว้ พอเดินไปถึงฉันก็เห็นแม่และพ่อแม่ของโทโมะนั่งอยู่ก่อนแล้ว ฉันยกมือไหว้คุณลุงคุณป้า
“สวัสดีค่ะ คุณลุงคุณป้า”
“ตายแล้วหนูแก้วไม่ต้องเรียกคุณลุงคุณป้าหรอกจ๊ะ เรียกคุณพ่อคุณแม่ดีกว่านะ”
“ค่ะ ^^ ” ฉันยื้มแห้งๆให้กับคุณป้า
“หนูแก้วนี้น่ารักมากเลยนะค่ะ เหมาะสมกับตาโมะที่สุดเลย” คุณป้าหันไปพูดกับแม่ฉัน
“ค่ะ..จริงค่ะคุณพี่” แม่ฉันเสริม
“ผมว่าเรามาเข้าเรื่องเลยดีกว่านะ...ผมให้คุณหญิงแพรว(แม่ของโทโมะ)ไปดูฤกษ์แต่งงานให้สองคนนี้แล้ว”
“แล้วเมื่อไหร่ค่ะ” แม่ฉันถามขึ้น
“อาทิตย์หน้า หมั้นเช้าแต่งเร็ว”
“ห่ะ!!อะไรนะคะ/ ห่ะอะไรนะครับ” ฉันกับโทโมะพูดขึ้นพร้อมกันด้วยความตกใจ
“มันเร็วเกินไปไหมครับ”
“ไม่เร็วเกินไปหรอกตาโมะ”
“เออ..แล้วหลังจากแต่งเสร็จก็ไปฮันนีมูนกันเลยนะ เพราะเห็นว่าพ่อของป๊อปปี้กำลังจะเปิดรีสอร์ทใหม่อยู่ภูเก็ต จริงๆเขาชวนพ่อแต่พ่อจะให้แกพาหนูแก้วไปแทน”
หลังจากพ่อของโทโมะพูดจบก็มีอาหารมาเสิร์ฟฉันนั่งทานได้สักพักก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
“แก้วขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” ฉันเดินไปเข้าห้องน้ำ พอทำธุระเสร็จฉันกำลังจะออกจากห้องน้ำก็ต้องชะงักเมื่อโทโมะยืนอยู่หน้าห้องน้ำ
“มีอะไรหรือป่าว” โทโมะมองหน้าฉันนิ่งก็จะพูด
“ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าทำไมพ่อแม่ฉันถึงชอบเธอนัก แต่ฉันไม่ได้ชอบเธอรู้ไว้ซะด้วย”
ฉันอึ้งกับคำพูดของโทโมะไม่คิดว่าเขาจะพูดกับฉันขนาดนี้ “ฉันก็ไม่ได้ชอบคุณ ไม่ได้อยากจะแต่งงานกับคุณ..” ฉันเงียบไปสักพักก่อนจะพูดต่อ
“แต่ที่ฉันแต่งงานกับคุณเพราะฉันทำเพื่อแม่และเป็นความต้องการของคุณลุงคุณป้า...แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ถ้าแต่งงานกันแล้วฉันขอแค่เวลา 1เดือนฉันจะหย่ากับคุณ และที่เราแต่งงานกันก็แต่งกันในนามเท่านั้น” พอฉันพูดจบก็เดินหนีไปทันที อยู่ๆน้ำตาก็คลอทำไมเขาถึงใจร้ายขนาดนี้ เขามีจิตใจอยู่หรือป่าว ผู้ชายบ้าคนไม่มีหัวใจ
>>Fang<<
“ตรงนี้เข้าใจไหม” ฉันถามไปป์ที่กำลังตั้งใจวิชาที่ฉันสอน
“มันเป็นแบบนี้ใช่ไหม”
“อ่ะ..ใช่”
“อ๋อ..เป็นแบบนี้เอง....พี่ฟางคือ คุณพ่อเพิ่งจะเปิดรีสอร์ทใหม่ที่ภูเก็ตผมเลยจะชวนพี่ฟางไปด้วย ไปด้วยกันนะ”
“คือพี่ไปไม่ได้หรอก..พี่ทิ้งเฟย์อยู่คนเดียวไม่ได้”
“งั้นก็ให้พี่เฟย์ไปด้วยสิ คุณพ่อเขาฝากมาชวนให้พี่ใปให้ได้เลย”
“เออ...งั้นให้พี่ไปถามเฟย์ก่อนนะ...แล้วเดี๋ยวมาบอก”
“เดี๋ยวผมมานะ..พี่ฟางรอก่อนนะอย่าเพิ่งกลับบ้านล่ะ” ฉันพยักหน้าให้กับไปป์ ไปป์เดินเข้าไปในบ้านแล้วเดินถือกล่องออกมาด้วย เขายื่นกล่องนั้นส่งมาให้ฉัน
“อะไรอ่ะ” ฉันชี้กล่องนั้นด้วยความสงสัย
“คัพเค้ก มีร้านมาเปิดใหม่อยู่หน้าโรงเรียนผมเลยซื้อฝาก”
“ไม่ต้องลำบากก็ได้นะ ...”
“มันไม่ลำบากหรอกผมทำเพื่อคน...”
“เออ.. ฉันว่าฉันกลับบ้านดีกว่า”
“อ๋อ..งั้นผมไปส่งนะ”
“ไม่เป็นไร”
“เดี๋ยวผมไปส่ง” ฉันกำลังจะปฏิเสธเขาอีกครั้งแต่ก็มีแม่บ้านตัดหน้าเรียกไปป์ซะก่อน
“คุณไปป์ค่ะ.. คุณแม่ขคุยกับคุณไปป์ค่ะ”
“คุณแม่โทรมาเหรอครับ...งั้นพี่ฟางกับคนเดียวได้นะ เดี๋ยววันหลังผมจะไปส่ง กลับบ้านดีๆนะครับ” พอไปพูดจบก็เดินเข้าบ้านไปส่วนฉันก็เดินออกมารอรถที่หน้าบ้านของเขา
“คงมีความสุขมากสินะ” เสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้น ฉันหันไปมองตามเสียง
“พูดอะไรของนาย”
“เห็นอยู่ตำตา.. อย่าทำเป็นไร้เดียงสา”
“เธอจะไปไหน..”
“ฉันจะเดินไปรอรถอยู่ทางโน้น”
“ทำไมยืนอยู่ใกล้ฉันมันจะขาดใจตายมากเลยเหรอ”
“ใช่”
“แล้วกล่องนั้นไปป์ให้มาใช่ไหม” ฉันยังไม่ได้ทันตอบอะไร เขาก็แย่งกล่องนั้นไป เขาทิ้งกล่องนั้นกับพื้นแล้วเหยียบมันอย่างไม่ใยดี
“นายทำบ้าอะไรเนี้ย”
“ทำไม! หวงมากเลยเหรอ”
“ฉันไม่ได้หวงแต่นายไม่ควรที่จะทำแบบนี้”
“แล้วแบบไหนที่ควรล่ะ..แบบนี้ใช่ไหม” ป๊อปปี้มองหน้าฉันก่อนจะขยี้จูบที่ปากฉันแบบไม่ปรานีมินำซ้ำเขาพยายามจะเอาลิ้นสอดเข้าไปในช่องปากของฉัน ฉันพยายามเอาเล็บจิกที่แผ่นหลังแต่ก็ไม่ได้ผล จนฉันตัดสินใจให้ลิ้นเขาเข้ามาในปาก แล้วกัดลิ้นเขาอย่างแรงจนป๊อปปี้ต้องผลักฉันออก
“โอ๊ยยยนี่เธอมันเจ็บนะ”
“ก็ใครบอกให้นายมาทำแบบนี้กับฉันก่อนล่ะ”
“เก่งนักใช่ไหม” ป๊อปปี้ทำท่าจะเข้ามาหาฉันอีกรอบ พอฉันเห็นแท็กซี่ก็โบกทันที ฉันขึ้นแท็กซี่อย่างรวดเร็ว
“เธอหนีได้แค่ครั้งนี้ล่ะ” ฉันได้ยินเสียงป๊อปปี้พูดตามหลังมา
มาอัพแล้วนะ เรื่องราวจะเป็นไงต่อไปติดตามจร้า....
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
