Blacklist พิชิตใจยัยจอมแสบ
เขียนโดย 
ChiaraCastiglione
วันที่ 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.27 น.
แก้ไขเมื่อ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 01.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
30) เพราะรัก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“อ้าว...พี่ฟางกลับมาแล้วเหรอ” เฟย์ที่เห็นฉันเปิดประตูเข้ามาก็ถาม
“อืม..”
“ดูเหนื่อยๆนะทานอะไรมาหรือยังอ่ะ?”
“ยังเลยมีอะไรทานบ้างอ่ะ”
“วันนี้เฟย์ทำสปาเก็ตตี้เพิ่งเสร็จเมื่อกี้นี้เองมาทานด้วยกันสิ” ฉันเดินไปยังโต๊ะอาหารที่เฟย์จัดไว้เรียบร้อยแล้ว
“เฟย์คือน้องคนที่พี่ติวให้อ่ะ... ไปป์อ่ะเขาชวนไปภูเก็ตพอดีพ่อของเขาเพิ่งเปิดรีสอร์ทใหม่ ไปด้วยกันไหม”
“ไปๆ เฟย์อยากไปทะเล ช่วงนี้เรียนหนักไม่ได้พักเลย”
“อืม..เดี๋ยวพี่จะได้ไปบอกเขา”
“แล้ววันไหนอ่ะ”
“ยังไม่รู้เลยเดี๋ยวถ้ารู้จะบอกนะ” เฟย์พยักแล้วก้มทานสปาเก็ตตี้ที่อยู่ตรงหน้าต่อ
“เออ...พี่ฟางรู้เรื่องแก้วยังอ่ะ”
“เรื่องอะไรอ่ะ”
“ก็แก้วจะแต่งงานแล้วนะ เห็นบอกว่าอาทิตย์หน้าอ่ะ” ฉันที่ได้ยินเกือบสำลัก
“จริงดิ!!!”
“อืม แก้วโทรมาบอกก่อนที่พี่ฟางจะกลับมาอ่ะแล้วชวนเฟย์กับพี่ฟางด้วยนะ”
“งั้นพี่ต้องรีบไปหาชุดแล้วแหละ”
“เฟย์ไปด้วยดิ”
“จ้า..งั้นเราไปพรุ่งนี้เลยเนอะ”
“โอเช”
ณ ร้านตัดชุด
“ร้านนี้เลยเฟย์...เพื่อนพี่แนะนำมาว่าตัดสวยมาก” ฉันเดินนำหน้าน้องสาวเข้าไปในร้านพนักงานคนหนึ่งเดินมาหา
“ไม่ทราบว่าต้องการชุดแบบนี้ค่ะ..ถ้ายังไม่รู้ว่าอยากได้แบบไหนทางร้านของเรามีแบบให้ดูก่อนนะคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานเดินนำไปยังโซฟาแล้วหยิบหนังสือให้ฉันกับเฟย์เลือก
“แบบนี้จะมีลูกไม้..เหมาะกับคุณลูกค้ามากเลยนะคะ” ขณะที่พนักงานกำลังแนะนำชุดให้กับฉันอยู่ก็เหมือนมีใครเข้ามาในร้าน “เดี๋ยวคุณลูกค้าลองเลือกดูก่อนนะคะ ถ้าสนใจชุดไหนแบบไหนเรียกได้นะคะ”
“ค่ะ” พอฉันพูดจบพนักงานก็เดินไปหาลูกค้าอีกคนที่เพิ่งเข้ามา
“เห้ย..ป๊อปแกอยากได้ชุดแบบไหนว่ะ”
“ไม่รู้ว่ะ”
ฉันได้ยินเสียงที่คุ้นหูแต่ก็คิดเข้าข้างตัวเองคงจะหูฝาด มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง เสียงนั้นก็เข้ามาใกล้เลื่อนจนฉันกับเฟย์มองหน้ากัน แล้วสักพักก็มีร่างสูงสองคนเดินเข้ามาบริเวณที่ฉันกับเฟย์นั่งอยู่ สองคนนั้นหันมามองพวกเรา
“อ้าวววว...เฟย์มาทำอะไรที่นี้หรือว่ามาหาชุดไปงานแต่งไอ้โมะกับแก้ว”
“ใช่..พวกนายก็ด้วยเหรอ?”
“แน่นอนสิครับ...เพื่อนแต่งงานทั้งทีจะไม่ให้ไปแสดงความยินดีได้ไง แต่เมื่อไหร่จะถึงวันของเรานะ” เขื่อนพูดแล้วส่งสายตาไปทางเฟย์”
“คงจะไม่มีวันนั้นอ่ะ”
“ทำไมเฟย์พูดแบบนี้ล่ะใจร้าย” เขื่อนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“แกยังดีนะ..แกยังมีหวังว่าเฟย์จะได้แต่งกับแก แต่ฉันนี่สิแค่เปิดโอกาสให้ยังไม่เปิดเลย” ป๊อปปี้ที่เงียบมานานก็พูดขึ้น เขาพูดกับเขื่อนแต่สายตากลับจ้องมองฉัน
“เฟย์พี่ว่าเราสองคนไปเลือกดูชุดทางนั้นดีกว่า” ฉันดึงแขนเฟย์ให้ไปกับฉัน เพราะถ้าฉันยังยืนอยู่ตรงนี้อีกป๊อปปี้ต้องพูดเสียดสีฉันอีกแน่ๆ
“พี่ฟางชุดนี้ก็สวยนะ” ฉันหันไปมองน้องสาวที่หยิบชุดมาให้ดู
“ลองได้นะคะห้องลองทางนี้ค่ะ”
“ค่ะ..พี่ฟางก็ลองด้วยสิ” เฟย์เลือกดูชุดแล้วหยิบชุดหนึ่งมาให้ฉัน “อ่ะลองชุดนี้ เฟย์ว่าพี่ฟางใส่ต้องสวยแน่ๆเลย” ฉันกับเฟย์เดินไปยังห้องลอง สักพักเสียงเฟย์ก็ดังขึ้น
“พี่ฟางเสร็จยัง..”
“จร้า เสร็จแล้ว” ฉันเดินออกมาจากห้องลอง ฉันมองเฟย์ที่ใส่ชุดเกาะอกราตรีสีขาว ดูเรียบๆแต่พอเฟย์ใส่ดูเก๋ขึ้นมาทันที “สวยมากเลยเฟย์”
“ใช่...เฟย์สวยมากเลยเห็นแล้วก็อยากรีบแต่งงานเลยอ่ะ” เขื่อนที่ไม่รู้มาจากไหนก็พูดขึ้น
“แต่พี่ฟางเหมือนเจ้าหญิงเลยอ่ะ สวยเว่อร์” ชุดที่เฟย์เลือกให้คือชุดราตรียาว แขนกุด สีครีม แต่งระบายดอกไม้ที่ช่วงอก
“ถ้าฟางเป็นเจ้าหญิง...ไอ้ป๊อปคงเป็นเจ้าชายสินะ” เขื่อนพูดขึ้นอีกครั้ง ฉันมองหน้าป๊อปปี้ที่ตอนนี้ยืนล้วงกระเป๋ามองหน้าฉันเช่นกัน
“เอ้ามองกันอยู่นั้นแหล่ะ..เดี๋ยวฟางก็ท้องหรอกไอ้ป๊อป” พอเขื่อนพูดขึ้นฉันกับป๊อปปี้ก็ละสายตาออกจากกันแล้วหันไปคนทาง
“นิ...แล้วพวกนายเลือกชุดได้แล้วเหรอ” เฟย์พูดขึ้นบ้าง
“ได้แล้วล่ะ” เขื่อนตอบ เฟย์พยักหน้า
“พี่ฟางเฟย์ว่า เฟย์เอาชุดนี้แหละ”
“พี่ก็เหมือนกัน...งั้นเอาสองชุดนี้นะคะ” ฉันหันไปพูดกับพนักงาน พนักงานรับชุดนั้นไปแล้วใส่ถุงให้
“ขอบคุณที่อุดหนุนนะคะ โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ”
สัปดาห์ต่อมา
>>Kaew<<
“แก้วเป็นไงตื่นเต้นไหม” เฟย์ถามฉันที่กำลังแต่งหน้าอยู่
“ก็นิดหน่อยอ่ะ”
“ทำใจให้สบายนะแก้ว..ไม่ต้องคิดมาก” ฟางพูดขึ้นบ้าง
“ว่าแต่เฟย์กับฟางวันนี้สวยมากเลยอ่ะ”
“แหม..แก้วนั้นแหละวันนี้แก้วสวยที่สุดเลย แก้วใส่ชุดไทยดูดีอ่ะ” เฟย์พูดขึ้น
“เออ..แก้วว่าแต่ใครเป็นเพื่อนเจ้าสาวอ่ะ” ฟางถามขึ้น
“ก็เฟย์กับฟางไง..นี่แก้วยังไม่ได้บอกเหรอ”
“ไม่!!” เฟย์กับฟางพูดขึ้นพร้อมกัน
“อ้าวว...เหรอแหะๆ โทดที” ขณะที่พวกเราสามคนคุยกันอยู่นั้นก็มีคนเปิดประตูเข้ามา
“แก้วเสร็จยังลูกได้ฤกษ์แล้วนะ”
“ค่ะแม่” ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตามคุณแม่ไปมีฟางกับเฟย์เดินตามหลังมา ตอนนี้ฉันก็อยู่ในงานเรียบร้อยแล้ว แขกที่มาร่วมงานต่างคนก็มีหน้ามีตามีฐานะในสังคม
“อ้าวหนูแก้วมาแล้วจ๊ะ...โทโมะดูหนูแก้วสิสวยมากเลย ตาโมะแกโชคดีมากเลยนะที่ได้แต่งกับหนูแก้ว”
“ครับ” โทโมะตอบสั้นๆแค่นั้นแล้วเบี่ยงหน้าหนี ฉันนั่งลงตรงหน้าโทโมะก่อนแม่ของโทโมะจะพูดเรื่องเงินสินสอด แล้วบอกให้โทโมะสวมแหวนให้ฉัน
“เอานิ้วมาสิ” โทโมะพูดขึ้นฉันจึงยื่นมือไปให้โทโมะสวมแหวน
“หนูแก้วจ๊ะ ตาหนูสวมแหวนให้โทโมะแล้วจ๊ะ”
“ค่ะ” ฉันหยิบแหวนที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาแล้วสวมให้กับโทโมะบ้าง ทุกคนในงานต่างตบมือแสดงความยินดีให้กับเราทั้งคู่ ในที่สุดช่วงเช้าก็เสร็จสิ้นไปเหลือแต่ช่วงเย็นคืองานแต่ง
พอตกเย็น ฉันเปลี่ยนชุดเป็นชุดเปิดไหล่ แขนยาวลูกไม้ กระโปรงยาว
“แก้วสวยอีกแล้ว” ฟางพูดขึ้นหลังจากที่ฉันเปลี่ยนเสร็จ
“ขอบใจนะฟาง” ฉันยิ้มให้เพื่อนสาวสองคน
“แก้วลงไปข้างล่างได้แล้วลูกแขกมารอกันเยอะแล้วไปดูแลแขกสิ”
“ค่ะ” ฉันเดินตามแม่ไปห้องรับรอง
>>Fang<<
“พี่ฟางแขกเยอะเลยเนอะวันนี้แก้วคงเหนื่อยแย่”
“อืมก็ต้องเหนื่อยอยู่แล้วล่ะ” ฉันกับเฟย์ยืนมองแก้วกับโทโมะที่เดินไปโต๊ะนั้นโต๊ะนี้เพื่อรับแขก อย่ๆก็มีร่างสูงเดินเข้ามา
“เฟย์จ้า” เขื่อนเดินเข้ามาแล้วยืนอยู่ข้างๆเฟย์ เฟย์ที่เห็นว่าเป็นเขื่อนก็เบี่ยงหน้าหนี “อย่าทำหน้าแบบนี้สิ ไม่น่ารักเลย”
“ไม่น่ารักก็ไม่ได้สิ..ฉันไม่ได้อยากให้นายมาชมฉันสักหน่อย”
“เฟย์ ...เดี๋ยวพี่มานะ”
“พี่ฟางจะไปไหน..เฟยไปด้วยสิ”
“ไม่ต้องหรอกอยู่เนี้ยแหละ เดี๋ยวพี่มาแปปเดี๋ยว” พอฉันพูดจบก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที ฉันเดินออกมาจากโรงแรมแล้วไปยังสวนที่อยู่ข้างโรงแรมที่มีแสงกระทบกับน้ำพุเห็นแล้วรู้สึกผ่อนคลาย
“มายืนทำอะไรตรงนี้” ฉันหันไปมองตามเสียงก็พบว่าเป็นป๊อปปี้
“ป่าว”
“วันนี้เธอสวยมากเลยรู้ไหม”
“ขอบใจนะ” ฉันหันไปพูดกับป๊อปปี้แล้วจะเดินหนีเขา “โอ๊ยยย..” เขาเห็นฉันเหมือนจะล้มก็รีบเข้ามาพยุง
“เป็นอะไรหรือป่าว”
“ไม่เป็นไร” ฉันพูดแล้วผละเข้าออกแต่ก็ต้องล้มอีกครั้งเมื่อส้นสูงมันหัก
“มานั่งตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันดูให้” เขาพาฉันไปนั่งตรงม้านั่งใกล้ๆ เขาถอดรองเท้าของฉันออก
“เจ็บตรงนี้หรือป่าว” ฉันไม่ตอบแต่พยักหน้าให้เขา เขาค่อยๆบีบเท้าฉันจนฉันรู้สึกว่ามันเริ่มดีขึ้นแล้วก็บอกให้เขาพอ
“ฉันว่าฉันดีขึ้นแล้วล่ะ...”
“งั้นเหรอ..เอาอย่างนี้นะเดี๋ยวเธอใส่รองเท้าฉันก่อน”พอเขาพูดจบก็ถอดรองเท้าของเขามาให้ฉันใส่
“คือ..ไม่เป็นไร”
“ได้ไงเธอเป็นผู้หญิงนะ..ถ้าเดินๆไปเหยียบของมีคมเดี๋ยวเท้าเธอก็เป็นแผลหรอกใส่ไปเถอะ” ฉันมองร่างสูงด้วยความรู้สึกผิดที่ตอนนั้นฉันทำเขาเจ็บ เขาเป็นห่วงฉันมากขนาดนี้เลยเหรอ ป๊อปปี้ยืนขึ้นแล้วนั่งลงข้างฉัน
“ทำไมนายต้องมาทำดีกับฉันด้วยในเมื่อฉันทำร้ายนาย พยายามหนีนาย” ฉันถามป๊อปปี้
“เพราะรักไง..” พอฉันได้ยินคำนั้นน้ำตาก็คลอเบ้า “ฉันตัดใจไม่ได้..ฉันพยายามจะลืมเธอแต่ภาพเธอกลับฉายเข้ามาในหัว ฉันตัดเธอไม่ลงจริงๆ” ตอนนี้ฉันรู้สึกเจ็บที่หัวใจเหมือนมีมีดแทงอย่างไงอย่างงั้น ฉันนั่งเงียบโดยไม่พูดต่อจนป๊อปปี้พูดขึ้น
“ป่ะไปกันเถอะ” ป๊อปปี้พยุงฉันให้ลุกขึ้น
“อืม...” ป๊อปปี้พยุงฉันให้เดินไปแล้มืออีกข้างก็ถือรองเท้าให้ฉัน เอาง่ายๆเขาเดินเท้าเปล่า
“ป๊อปปี้...ขอบคุณนะ” ป๊อปปี้มองหน้าฉันแล้วยิ้ม เราสองคนเดินเพื่อที่จะเข้าไปในงานต่อ แต่ต้องชะงักเมื่อไปป์กับพิมยืนอยู่ตรงหน้า
“ป๊อป...คุณทำอะไรค่ะ” พิมถามขึ้น
“พอดีฟางเท้าแพลงอ่ะ ผมเลยพยุงช่วยเขา”
“แล้วทำไมฟางต้องใส่รองเท้าของป๊อปด้วยล่ะ”
“ก็ส้นมันหัก” ป๊อปปี้พูดแล้วชูรองเท้าให้ดู
“งั้นเหรอ...” ไปป์พูดแล้วเดินมาหาฉัน ไปป์พยุงฉันอีกข้าง “ป่ะไปกันเถอะเดี๋ยวผมจะดูแลพี่ฟางเอง” ไปป์ดึงฉันให้ไปทางเขา
“ป๊อปค่ะ พิมว่าเราเข้าไปในงานกันเถอะค่ะ” พิมดึงแขนป๊อปปี้
“เดี๋ยวผมไปเอารองเท้าที่รถก่อนแล้วจะตามเข้าไปคุณไปก่อนเถอะ” ป๊อปปี้พูดแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น พิมมองตามป๊อปปี้แล้วเดินเข้าไปในงาน ตอนนี้เหลือแค่ฉันกับไปป์
“พี่ฟางเป็นไงบ้าง”
“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ..เราเข้าไปในงานกันเถอะนะ”ไปป์พาฉันเข้าไปในงานตามที่ฉันบอก
ไปป์กับพิมไม่หน้ามาขัดเลย กำลังฟินได้ทีเรื่องราวจะเป็นไงต่อติดตามจร้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
