Blacklist พิชิตใจยัยจอมแสบ

“เฮ้ออออ...เรียนเสร็จสักทีเหนื่อยมาทั้งวันแหล่ะ กลับบ้านไปแช่น้ำอุ่นๆดีกว่า” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองหลังจากเดินออกมาจากห้องเรียน

 

 

            “ฟางแกจะไปไหนต่อป่ะ” หวายที่เดินตามหลังฉันมาก็ถาม

 

 

            “อืม..ไม่อ่ะ คงจะกลับบ้านเลย”

 

 

            “อ๋อ..งั้นฉันกลับก่อนนะแกแล้วเจอกันพรุ่งนี้”

 

 

            “โอเค..บ๊ายบาย” ฉันโบกมือให้กับหวายก่อนจะแยกย้ายไปคนละทาง ระหว่างที่ฉันเดินไปตามทางเดินสายตาฉันก็ไปสะดุดกับร่างสูงที่นอนอยู่ตรงไม้หินอ่อนหน้าตึก

 

 

            “ยังรออีกเหรอ” ฉันพูดเบาๆก่อนจะเดินไปหาร่างสูง ฉันสะกิดแขนไปป์

 

 

            “ไปป์..ไปป์” พอร่างสูงรู้สึกตัวเขาก็เอามือขยี้ตาเหมือนเด็กเพิ่งตื่น

 

 

            “อ้าว..พี่ฟางมาแล้วเหรอ” พอไปป์รู้ว่าเป็นฉันเขาก็ยิ้มแป้น

 

 

            “ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก”

 

 

            “ก็ผมบอกแล้วว่าจะรอ”

 

 

            “หึ..นายนี่ดื้อจริงๆนะ ฉันบอกแล้วไงว่าเรียนค่ำ...” ขณะที่ฉันกำลังพูดอยู่นั้น ไปป์ก็ลุกขึ้นมาดึงแขนฉันแล้วลากไปที่รถของเขา

 

 

            “พี่ป๊อป” ไปป์เรียกชื่อพี่ชายของเขาที่ตอนนี้ยืนพิงรถของไปป์อยู่ “พี่มาทำอะไรที่นี้”

 

 

            “ก็มารอแกไง..แล้วนี่จะพากันไปไหนเหรอ..ไปด้วยดิ” ป๊อปทำหน้ากวนใส่ไปป์

 

 

            “ไปไหนก็ได้มันไม่เกี่ยวกับพี่”

 

 

            “ถ้าแกบอกฉันจะก็จะไปด้วย”

 

 

            “ผมไม่ให้ไป”

 

 

            “แต่ฉันจะไป”

 

 

            “ก็ผมบอกว่าไม่ให้ไง”

 

 

            “ฉันเป็นพี่แกนะ ..ฉันจะไป!” พวกเขาพากันเถียงได้สักพักจนฉันที่ยืนฟังเริ่มรำคาญ

 

 

            “ไม่ต้องเถียงกันแล้ว..ไปกันให้หมดนี้แหล่ะ” พอพวกเขาได้ยินก็พากันหันมามองฉัน

ป๊อปปี้ยิ้มแป้นส่วนไปป์หน้าบึ้ง คงขัดใจเขาอ่ะ แต่ให้ทำไงได้ล่ะ  ระหว่างที่นั่งอยู่บนรถป๊อปปี้กับไปป์นั่งหน้าส่วนฉันนั่งหลัง ตอนแรกก็เหมือนฉันจะได้นั่งหน้านะ แต่ป๊อปปี้เขาตัดหน้าไปนั่งก่อน ฉันเลยต้องมานั่งหลัง

 

 

“พี่ฟางอยากกินอะไร” ไปป์ที่ตอนนี้กำลังขับรถก็มองกระจกหลังถาม

 

 

“อืม...”ฉันคิกสักพักแล้วสายตาก็มองไปเห็นร้านก๋วยเตี๋ยวเล็กอยู่ข้างทาง “นี่ๆร้านนี้จอดข้างหน้าเลย”

 

 

ไปป์จอดรถแล้วหันาถามฉัน “ร้านนี้เหรอ”แล้วชี้ไปที่ร้าน

 

 

“อืม..ทำไมหรือว่าพวกนายสองพี่น้องกินไม่ได้ ถ้ากินไม่ได้ก็กลับบ้านใครบ้านมัน”

 

 

“ฉันกินได้อยู่แล้ว” ป๊อปปี้หันมาบอก

 

 

“ผมก็กินได้”

 

 

“งั้นก็ดี..” พอฉันพูดจบก็เปิดประตูลงจากรถ แล้วสองพี่น้องก็ลงตามมา “เดี๋ยวฉันสั่งให้เอาอะไรล่ะ”

 

 

“ผมเอาเหมือนพี่ฟาง”

 

 

“เหมือนกัน”

 

 

ฉันมองสองพี่น้องคู่นี้แล้วส่ายหน้ากับความอยากเอาชนะของทั้งสองคน ก่อนจะเดินไปสั่งก๋วยเตี๋ยวแล้วเดินไปนั่งโต๊ะที่ว่างแล้วทั้งคู่ก็เดินตามมานั่งข้างๆ สักพักก็มีเด็กมาเสิร์ฟก๋วยเตี๋ยว

 

 

“ได้แล้วค่ะ” เด็กเสิร์ฟวางชามก๋วยเตี๋ยวลง

 

 

“หอมจัง” ฉันสูบกลิ่นของก๋วยเตี๋ยวเข้าไป พอฉันมองไปยังป๊อปปี้กับไปป์ก็เห็นเขาสองคนนั่งมองฉันแล้วอมยิ้ม

 

 

“พวกนายยิ้มอะไรกัน”ป๊อปปี้ที่ได้ยินฉันพูดก็หุบยิ้มแล้วกินก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ตรงหน้า

 

 

“ก็พี่ฟางน่ารักอ่ะ” ไปป์พูดขึ้น พอป๊อปปี้ได้ยินแบบนั้นก็วางตะเกียบเสียงดัง ฉันกับไปป์เลยหันไปมองป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองเราสองคนแล้ว

 

 

“มองอะไรกันกินไปดิ” ฉันกับไปป์เลยก้มหน้ากินต่อไป ผู้ชายอะไรเอาแต่ใจชะมัด

 

 

“พี่ฟาง..อ่ะให้” ไปป์คีบเอาลูกชิ้นที่อยู่ในชามของเขามาใส่ชามของฉัน ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรป๊อปปี้ก็ขโมยลูกชิ้นที่ไปป์เอามาให้ฉันไปซะแล้ว

 

 

“ขอบใจ” ป๊อปปี้พูดแล้วก็ยิ้มอย่างกวนๆไปป์ ไปป์มองหน้าพี่ชายอย่างเคือง แล้วเขาก็คีบเนื้อหมูให้ฉันอีก พอป๊อปปี้เห็นก็คีบเอาเนื้อหมูไปอีกครั้ง ฉันมองการกระทำของสองพี่น้องก็ทนไม่ไหว

 

 

“นี่..ฉันว่าต่างคนต่างกินเถอะนะ ไปป์นายก็กินของนายไม่ต้องเอามาให้ฉัน ส่วนป๊อปปี้นายก็เลิกแกล้งน้องได้แล้ว..เข้าใจไหม?”

 

 

            “อืม..”ป๊อปปี้พูดแค่นั้นแล้วก็ก้มหน้ากินก๋วยเตี๋ยว ฉันเลยหันไปมองไปป์

 

 

            “โอเค..”ไปป์ตอบมาแค่นั้นเขาก็ก้มหน้ากินต่อ

 

 

พอพวกเรากินก๋วยเตี๋ยวเสร็จก็พากันกลับบ้านป๊อปปี้กับไปป์มาส่งฉันที่คอนโด แต่ขากลับป๊อปปี้เป็นฝ่ายขับรถเอง ตอนนี้ฉันกับไปป์ยืนอยู่หน้าคอนโด

 

 

            “พี่ฟาง...ฝันดีนะครับ”

 

 

            “อืม...ฝันดีนะ” ไปป์มองหน้าฉันแล้วจับมือ ร่างสูงาค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ฉัน แต่ต้องชะงักเมื่อป๊อปปี้บีบแตรรถเรียก

 

 

            “จะไปได้ยัง?”

ไปป์หันไปมองพี่ชายอย่างหมดอารมณ์ก่อนจะหันมาพูดกับฉัน “ผมกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันที่บ้าน” พอไปป์พูดจบก็เดินไปขึ้นรถ

 

 

>>Poppy<<

 

            ผมนั่งมองน้องชายยืนพลอดรักกับคนที่ผมรัก….อยู่เนื้ยนะ ผมนั่งทำบ้าอะไรอยู่เนี้ย ผมควรที่จะเข้าไปกระชากคอน้องชายของผมสิ แต่ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้

 

 

            “จะไปได้ยัง?”

 

 

            ถ้าผมไม่ขัดจังหวะคงจะจูบกันแล้วมั้ง เหอะทีไอ้ไปป์อยากจะเข้าหามันแต่ทีผมเนี้ยอยากจะหนีจริงๆเลยยนะ

 

 

            “พี่ป๊อป...”

 

 

            “อะไร”

 

 

            “พี่หลีกทางให้ผมเถอะนะ...ผมรักพี่ฟาง”

 

 

เอาแล้วสิ...อยู่ๆไปป์มาบอกให้ป๊อปปี้หลีกทางให้ซะงั้น ป๊อปปี้จะว่าไงน๊าาา.. ติดตามจร้า