ถ้ารักกันเปิดใจได้มั้ยเธอ

บนรถ 
โทโมะนั่งถอนหายใจไม่ยอมออกรถจนแก้วต้องหันมาถาม
แก้ว:จะถอนหายใจอีกนานมั้ยเมื่อไหร่จะออกรถ
โทโมะ:ฉันไม่อยากไป
แก้ว:เราตกลงกันแล้วนะ
โทโมะ:เธอไม่เปลี่ยนใจหรอ
แก้ว:ไม่ รีบไปได้แล้วฉันอยากกลับบ้าน
โทโมะ:โอเคๆ
โทโมะขับรถออกไปจากร้านอาหารตรงไปยังบ้าน
 
บ้านไทยานนท์
โทโมะและแก้วลงจากรถแต่โทโมะไม่ยอมเดินเข้าบ้าน
แก้ว:ทำไมไม่เข้าบ้านล่ะ
โทโมะ:.......
โทโมะทำหน้าเครียดไม่พูดอะไรแก้วเห็นแล้วเอามือมาจับมือโทโมะ
แก้ว:ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่นายยังดีที่มีพวกเขาอยู่และเขาก็อยากให้นายกลับมาพวกเขาอยากเจอนายนายโชคดีมากนะ
โทโมะมองไปที่มือแล้วเงยหน้าขึ้นมา
โทโมะ:จับแล้วห้ามปล่อยนะ
แก้ว:นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะล้อเล่นนะ
โทโมะ:ไป เข้าบ้าน
โทโมะจูงมือแก้วเข้าบ้านไปก็เจอกับพ่อและแม่ของโทโมะแต่พวกเขามองแก้วแบบไม่พอใจทันที
โทโมะ:หวัดดีครับ
แก้ว:สวัสดีค่ะ
แม่โทโมะ:กองไว้ตรงนั้นแหละ
พ่อโทโมะ:แกพาใครมา เธอเป็นอะไรกับลูกชายฉัน
โทโมะ:ทำไมพ่อกับแม่พูดแบบนี้ล่ะครับ
พ่อโทโมะ:ฉันเป็นพ่อแกนะ แกคบใครมีหัวนอนปลายเท้าหรือป่าวก็ไม่รู้
โทโมะ:มันจะมากไปแล้วนะครับ
แม่โทโมะ:เงียบไปเลยนะโทโมะนี่พ่อเรานะ
โทโมะ:แต่แก้วเขาปะ.......
แก้ว:หนูไม่ได้เป็นอะไรกับเขาหรอกค่ะเราแค่รู้จักกัน
โทโมะ:เธอไม่ต้องพูดแล้วแหละ ฉันว่าเรากลับดีกว่า
พ่อโทโมะ:แกมาแค่นี้น่ะหรอ
โทโมะ:ใช่ครับ เพราะถ้าแก้วไม่บังคับให้ผมมาผมก็ไม่มาหรอกครับ
แม่โทโมะ:ทำไมแกพูดกับพ่อแบบนี้
โทโมะ:ผมโตแล้วนะครับพ่อกับแม่เลิกคิดแทนผมสักทีชีวิตผมผมเลือกเองได้
โทโมะจูงมือแก้วออกไปจากบ้าน