ถ้ารักกันเปิดใจได้มั้ยเธอ

บนรถ 

โทโมะนั่งถอนหายใจไม่ยอมออกรถจนแก้วต้องหันมาถาม

แก้ว:จะถอนหายใจอีกนานมั้ยเมื่อไหร่จะออกรถ

โทโมะ:ฉันไม่อยากไป

แก้ว:เราตกลงกันแล้วนะ

โทโมะ:เธอไม่เปลี่ยนใจหรอ

แก้ว:ไม่ รีบไปได้แล้วฉันอยากกลับบ้าน

โทโมะ:โอเคๆ

โทโมะขับรถออกไปจากร้านอาหารตรงไปยังบ้าน

บ้านไทยานนท์

โทโมะและแก้วลงจากรถแต่โทโมะไม่ยอมเดินเข้าบ้าน

แก้ว:ทำไมไม่เข้าบ้านล่ะ

โทโมะ:.......

โทโมะทำหน้าเครียดไม่พูดอะไรแก้วเห็นแล้วเอามือมาจับมือโทโมะ

แก้ว:ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่นายยังดีที่มีพวกเขาอยู่และเขาก็อยากให้นายกลับมาพวกเขาอยากเจอนายนายโชคดีมากนะ

โทโมะมองไปที่มือแล้วเงยหน้าขึ้นมา

โทโมะ:จับแล้วห้ามปล่อยนะ

แก้ว:นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะล้อเล่นนะ

โทโมะ:ไป เข้าบ้าน

โทโมะจูงมือแก้วเข้าบ้านไปก็เจอกับพ่อและแม่ของโทโมะแต่พวกเขามองแก้วแบบไม่พอใจทันที

โทโมะ:หวัดดีครับ

แก้ว:สวัสดีค่ะ

แม่โทโมะ:กองไว้ตรงนั้นแหละ

พ่อโทโมะ:แกพาใครมา เธอเป็นอะไรกับลูกชายฉัน

โทโมะ:ทำไมพ่อกับแม่พูดแบบนี้ล่ะครับ

พ่อโทโมะ:ฉันเป็นพ่อแกนะ แกคบใครมีหัวนอนปลายเท้าหรือป่าวก็ไม่รู้

โทโมะ:มันจะมากไปแล้วนะครับ

แม่โทโมะ:เงียบไปเลยนะโทโมะนี่พ่อเรานะ

โทโมะ:แต่แก้วเขาปะ.......

แก้ว:หนูไม่ได้เป็นอะไรกับเขาหรอกค่ะเราแค่รู้จักกัน

โทโมะ:เธอไม่ต้องพูดแล้วแหละ ฉันว่าเรากลับดีกว่า

พ่อโทโมะ:แกมาแค่นี้น่ะหรอ

โทโมะ:ใช่ครับ เพราะถ้าแก้วไม่บังคับให้ผมมาผมก็ไม่มาหรอกครับ

แม่โทโมะ:ทำไมแกพูดกับพ่อแบบนี้

โทโมะ:ผมโตแล้วนะครับพ่อกับแม่เลิกคิดแทนผมสักทีชีวิตผมผมเลือกเองได้

โทโมะจูงมือแก้วออกไปจากบ้าน