โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

 

 วันรุ่งขึ้น ท่านประธานอยากให้เด็กฝึกมี ประสบการณ์ ในการขึ้นโชว์ต่างๆ 

เลยให้พวกเราตามรุ่นพีไปหนึ่งวัน ไปดูรายการโชว์ รายการวาไร้ตี้ บลาๆ  

 

 

 

 

 พอช่วงค่ำ พวกเขาก็ปล่อยให้พวกผม อิสระ  ประมาณ2 ชั่วโมง  น้อยแหะ   

ผมเดินเล่นแถวๆถนนคนเดินเมืองปูซาน ผมเดินมาเจอ แครี่กำลังมองอะไร 

บ้างอย่างเขามองอะไรอะ??   ผมเลยลองเดินไปหาเขา  

 

 

"นายมองอะไรเรอะ"

 

"นั้น" เขาชี้ไปที่ถนนฝั่งตรงข้าม

 

"หืม"

 

"นั้นน่ะ นายเห็นคู่รักนั้นป่ะ" คู่รัก?  อ๋อผมเห็นคู่รักคู่นั้นกำลังคุยกันอยู่เหมือนทะเลาะกันแหะ ดูเหมือนทั้งสองจะแยกทางกันแหะ

 

 

พวกเขาทำให้ผมนึกถึงตอนที่ผมทะเลาะกับเขาแล้วเราก็เดินไปคนละฝั่งกันเหมือนสองคนนี้ 

และ ..... 

 

 

"อ๊ะ ฝนเริ่มต้นแล้วแหะ แครี่ไปกันเถอะผมจะตกแล้วน่ะ"  เขาไม่ตอบเอาแต่มอง ผู้หญิงคนนั้น 

 

 

 

 

ปี๊ดๆ   ปี๊ดๆ  ปี๊้ดๆ     ตึม !!!!!     ร... ร.  รถชนผู้หญิงคนนั้นอะ!!!! 

ตายละต้องโทรหา 911 แล้ว ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร ทามกลางฝนที่เริ่มตกแรงขึ้น

 

"ฮโหลครับ  มีคนถูกรถชนครับ"

 

"ที่ไหนครับ "

 

"แถวๆถนนใจกลางเมื่องปูซานครับ รีบมาน่ะครับ"

 

"ครับๆ"  ผมรีบเก็บก่อนโทรศัพท์ผมจะเปียก มากกว่านี้ 

 

"แครี่ไปเถอะ"  !เอ๊ะ แครี่นายเป็นอะไรน่ะ  เขานั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าผม

 

"!ไม่.....   ไม่!!! หยวนไม่!!...." เห้ยเรานิ ทำไหมเขาจำได้ไม่สิ หรือเขารู้อยู่แล้ว   

 

"นายเป็นอะไร" 

 

"ไม่น่ะ!!!"   เขาร้องเสียงดังไปทั่ว ถนน พร้อมกับผู้ชายที่เห็นคนรักถูกรถชน  

 

"เป็นอะไรไปน่ะ"

 

"ไม่!!"   เขาดูไม่มีสติเลย  ดูเหมือนจะร้องไห้ด้วยแล้วฝนก็เริ่มตกแรงขึ้น

 

"แครี่ เขาไปอยู่ในร่มก่อนเดี๋ยว เป็นหวัดน่ะ"  ผมพยายามพยุงตัวเขาเข้าไปในตัวอาคารแถวนั้น

 

 

ตอนนี้เขายังนั่งสั่นอยู่ผมไม่แน่ใจว่าเขากลัวหรือเขาหนาวกันแน่

 

 

"นายเป็นอะไรรึปล่าว"

 

"ฉันไม่เป็นอะไร "

 

"ไม่เป็นอะไรก็บ้าสิ นายเป็นขนาดนี้"

 

"ฉันไม่เป็นอะไร "

 

 

"เดี๋ยวนาย อยู่เฉยๆน่ะ"  ผมถอดเสื้อนอกออกแล้วคุมเขาไว้ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาพวกรุ่นพี ให้มารับ

 

 

 

 พอถึงบริษัทก็มีคนมาพาเขาไป  เขาต้องเป็นคนใหญ่คนโตแน่เลย เพราะตอนที่ผมโทรหาพวกรุ่นพีว่าแครี่มีอาการแปลกๆ

 

 

และตากฝนอยู่ บอกอาการเขาไปคราวๆ พวกเขาก็ดิ่งกันมาอย่างเร็วเลย ไปถึง1นาที่ถึงอะ แถมมีคนมารับขนาดนี้จะยังไงก็ชั้งเถอะ ตอนนี้ผมต้องไปอาบน้ำสระผมก่อนจะเป็นหวัด 

 เฮ้อซวยจริงๆวันนี้

 

 

ว่าแต่ทำไหมเขาจำเรื่องนั้นได้น่ะ ทำไหมเขาจำชื่อเราได้? ไม่เข้าใจเลย หรือว่าเขาจำได้ แต่เขาไม่รู้ว่าหยวนคือเรา

 

 

คงเป็นเพราะผมเปลี่ยนทรงผมใหม่ และหน้าตาผมก็เปลี่ยนไปเยอะมากๆ คือไม่เหลือใบหน้าเดิมเลย

 

 

แต่เขาเกิดใหม่แล้วน่ะ เป็นไปไม่ได้หรอก ที่จะเหลือความทรงจำนี้อยู่ เว้นแต่จะมีคนคืนความทรงจำให้ให้เขา.....

 

 

 

ช่างเถอะ!!  ยังไงตอนนี้ ก็รีบไปอ่านน้ำดีกว่า  เดี๋ยวเป็น ห..... ฮัดชิว!!!!    นั้นไงเป็นหวัดจนได้สิ  วันนี้มันวันอะไรเนี๊ยเฮ้อ..