โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

 

 

<<Karry>>

 

 

 

 

 

 

 

 

 ปี๊ปๆ  ปี๊ปๆ   ปี๊ปๆ  ปี๊ปๆ   เสียงนาฬิกาปลุกดังทั่วห้อง ทำให้ผมตื่นขึ้น 

 และมีอาการปวดหัวเล็กน้อยผมลุกขึ้นจากเตียง มองดูรอบข้าง 

 ดูเหมือนเมื่อวานผมจะเกิดอาการแปลกๆขึ้นสิน่ะ

 

 

อ๋อ!  ลืมแนะนำตัว  ผมชื่อแครี่หรือหวังจุนไค!  ผมเกิดที่จีนตอนอายุ10ขอบถูกย้ายไปอเมริกา

จริงๆแล้วผมต้องมาเกาหลี ตอนอายุ 17ไม่ก็18  แต่คุณพ่ออยากให้มาก่อน1ปี หลังจากที่ผมอยากเป็นดารานั้นเอง

 

 

ที่มาก่อนกำหนดก็เพราะจะได้คุ้นเคยกับภาษาที่นี้และใช่สำเนียงได้อย่างถูกต้อง 

อีกเหตุผลหนึ่งที่ผมมาเกาหลีก็เพราะมาตามหารักแรก ของผม  หวังหยวน  

 

 

อ๋อหลายคนคงจะสงสัยว่าทำไหมผมถึงจำเรื่องราวในอดีตได้ทั่งที่ผมเกิดใหม่แล้ว

ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน  แต่ตอนผมอายุ15    

 

 

ผมฝันเห็นใครสักคน เขาบอกว่าจะคืนความทรงจำเก่าให้ 

 และก็ขอโทษผมสำหรับทุกเรื่องที่เกิดขึ้่นเขาฝากผมขอโทษหยวนด้วย 

เขาบอกว่าหยวนอยู่ใน เกาหลี  ผมก็เลยขอคุณพ่อว่าอยากเป็นดารา

 

 

เพราะถ้าหยวนจะหาที่อยู่คงจะเป็นอาชีพนี้แหละ  แต่ผมไม่แน่ใจว่าเขาอยู่บริษัทไหน ผมก็เลย

คิดว่าเขาชอบsistar  น่าจะอยู่ที่ starship แน่ๆ ผมก็เลยมาที่นี้

 

 

 

แต่เมื่อผมมากลับไม่เจอหยวน ผมกลับเจอแต่คนที่นิสัยคล้ายหยวนเฉยๆ  เขาชื่อรอย

เด็กฝึกเหมือนกับผม  ตอนนั้นเขามาเฝ้าไข้ผม  ทั้งที่ผมว่าร้ายให้เขาขนาดนั้น 

 

 

 

แถมเมื่อคืนนี้  เขายังช่วยผมอีก  ผมเห็นสิ่งที่เคยเห็น เมื่อครั้งอดีต ครั้งที่ผมทะเลาะกับหยวน

แล้วเขาถูกรถชน  ผมรสติแตก ทำอะไรไม่ถูก  ส่วนเขาก็มาช่วยผมและผมก็หลับไป

ตื่นขึ้นมาก็เป็นแบบนี้แหละ  เฮ้อ

 

 

ผมเดินไปห้องซ้อม  ก่อนใคร เพื่อซ้อมก่อนผมพยายามทำเป็นตัวอย่างแต่ก็ไม่มีใครทำตามผมเลย

เสียเปล่าจริงๆ   ประมาณ 15 นาที่ต่อมา ก็เริ่มมีคนมาเรื่อยๆ  จนถึงคนสุดท้าย คือรอย

ที่ดูอ่อนแรง ปวกเปียกสุดๆ  ถึงเขาจะมีนิสัยคล้ายหยวน  แต่ก็ไม่ใช่หยวน

 

 

 

"เอ้าๆ  มาซ้อมกันได้แล้ว เห็นแครี่ไหมเขามาซ้อมก่อนเวลาเสมอ"  คนที่กำลังพูดชมผมอยู่นั้นก็คือรุ่นพีในบริษัทที่ใจดีมาช่วยฝึกซ้อมให้ 

 

"รอย  นายมานี้สิ ไปนั่งทำไหมหลังห้อง"

 

"ครับ ฮ.... ฮัดชิว!!!!!"  นั้นเสียงจามใช่ไหม แต่ที่น่าตกใจกว่านั้น ทุกคนในห้องพากันออกห่างจากหยวนปิดหน้าปิดจมูก

 

"รอย เป็นหวัดเรอะ"

 

"ครับ ฮ...ฮัดชิว!!"

 

"อย่าน้อยใจน่ะ แต่พวกเราใกล้ได้เดบิวแล้วและยังมีงานต้องทำอีกหลายอย่างจะมาเป็นหวัดไม่ได้ เข้าใจน่ะ"

 

"อืม  ฮ...ฮัวชิว!!".

 

"นายออกไปเถอะ"

 

"แต่..."

 

"ออกไปรักษาตัวให้หายก่อน ค่อยมาซ้อมก็ได้"

 

"ครับ ฮัดชิว!!"

 

"บอกให้ออกไปไง" หลังจากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องไป แต่ที่เขาเป็นหวัดก็เพราะผม ช่วยไม่ได้สิน่ะ

 

 

 

พอพักเที่ยง ผมก็เดินออกจากห้อง เพื่อไปซื้อยากับโจ๊กมาให้เขา คงจะดีขึ้น

 

 

 

  ก๊อกๆ   ก๊อกๆ  ก๊อกๆ   ผมเคาะประตูห้องเขา

 

"ครับ"  เขาเปิดประตูออกมา

 

"นี้นาย  ฉันให้"  ผมยื่นซองยากับถุงโจ๊กให้

 

"เอ่อ... ขอบใจน่ะ" เขารับแล้วยิ้มนิดๆ

 

"ฉันไปละ"

 

"อ่า..."  ผมเดินออกมาด้วยความอายเล็กน้อย  ทำไหมผมถึงไม่กล้ามองตาเขากันน่ะ

 

"แครี่" เสียงรอย เรียกผมจากข้างหลัง

 

"มีอะไรเรอะ"

 

"นี้ฉันให้"  เขายื่นถาดข้าวแกงกระหรี่ มาให้

 

"ไม่เป็นไร นายเก็บไว้กินเถอะ "  

 

"รับไว้เถอะ ฉันทำเองเลยน่ะ ค่อยเอาถาดมาคืนก็ได้"

 

"แต่ว่า.."

 

"รับไปเถอะน่า"

 

"อืม" ผมรับมาเพราะเกรงใจ

 

"งั่นไว้เจอกันน่ะ"

 

"อืมขอบคุณน่ะ  จะท่านให้อร่อยเลย" เขายิ้มแล้วก็เดินกลับไป

 

 

 

 

ปกติผมไม่กินข้าวเที่ยงน่ะ เพราะกลัวเหมือนพ่อ = =" แต่กินสักหน่อยคงไม่เป็นไร  ผมเดินกลับไปห้องแล้วก็มากินดู

ตักคำแรก   อ่ำ.....  เอ๊ะ 

ตักคำที่สอง  อ่ำ.......   มันเหมือนแกกระหรี่ที่หยวนเคยทำให้กินเลย  คงไม่ใช่หรอกมั้ง ...

  

 

--------------

เฮือก เกือบไม่ทัน