โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

     Jackson
 
 
  
 
วันนี้เสี่ยวไค พาเพื่อนใหม่ของตัวเองมาร่วมรายการ ของพวกเราเฉยเลย
ทั่งที่ตอนแรกบอกจะให้เขามาดูเฉยๆ แต่ช่างเถอะ
ก็จุนไคละน่ะ ใครจะไปรู้ความคิดของหมอนั่น
 
 
 
วันนี้ผมก็เงียบเหมือนเมื่อวาน เพราะอยู่ต่อหน้า จื่อหง
ผมก็เขินเขา จนพูดไม่ออก คงสงสัยละสิว่าทำไม
 
 
 
ย้อนไปเมื่อวานตอนเที่ยง
 
 
 
ถึงผมจะไม่ดังเท่าจุนไค แต่ก็พอมีแฟนคลับอบู่บาง พอรอดจากที่ตรงนั่นแล้วผมกระว่าจะไปกินข้าวบนดาดฟ้า
ไม่รู้อะไร ทำให้ผมอยากไปกิน บนดาดฟ้าของอาคารเรียนสองและบังเอินเจอ จื่อหงกำลังนั่งกินข้าวอยู่พอดี
 
 
 
 
"ไงเซียนๆนายก็มากินข้าวบนนี้เรอะ"   เขาทักผมขึ้นด้วยรอยยิ้มเหมือนออย่างเคย
 
 
"อื้มใช่"
 
 
 
"งั่นมากินด้วยกันสิ"
 
 
 
"อืม"
 
 
"เอ่อ นายเห็นเด็กใหม่ที่ย้ายเข้ามาวันนี้รึปล่าว"

 
"หืม?"
 
"ก็คนที่วิ่งผ่านหน้าห้องของสายเราไง"
 
 
"อ๋อ คนที่อยู่ห้องกับจุนไคน่ะเรอะ"
 
 
"รู้จัก?"
 
 
"ไม่อะ เห็นจุนไคไปนั่งกินข้าวด้วย ตอนที่ฉันลงไปซื้อข้าวน่ะ น่าจะเป็นเพื่อนกันละมั่ง"
 
 
"น่ารักดีน่ะเด็กใหม่คนนั่นน่ะ"
 
 
"ก็น่ารักดีอยู่หรอก"  แต่สู้นายไม่ได้  
 
 
"ยิ้มอะไรเซียนๆ"
 
 
"ปล่าว"
 
 
"นายคิดอะไรอยู่น่ะ"
 
 
"ไม่ได้คิดอะไร"

 
"จะบอกไหม นี้แหนะ"  เขาพูดพร้อมเอามือมาจี้ท้องผม
 
 
"ไม่หยุดน่ะ55+"   ผมอดไม่ได้เลยกระชากข้อมือเขาอย่างแรงมาทางผม แล้วเขาก็ลอยมาทับตัวผมเต็มๆ
สภาพเหมือน คู่แต่งงานใหม่ที่กำลังอินเลิฟกันเลยละ
 
 
"เห้ยเซียนซี นายทำฉันแรงไปน่ะ"
 
 
"แต่นายก็ไม่น่ามา จี้ฉันนิ"
 
 
 
"หี ไม่รู้ละนายมันพวกชอบใช่ความรุนแรง ฉันไม่เล่นกับนายแล้ว"
 
 
 
พอเขาพูดเสร็จเขาก็ หนีไป แต่แทนที่ผมจะโกดรธที่เขาพูดอย่างงั่นผมกลับ เขิน
ในเหตุการณ์ก่อนหน้านั่นจนไม่ได้ฟังเขาพูดสักเท่าไร
แต่มีคนบอกผมว่า ถ้ามีใครงอนคุณแปลว่า เขาอย่างให้คุณง้อ 
และในอีกความหมายคือเขาชอบคุณนั่นเอง ><หลังจากเรียกสติกลับมา
ผมก็เก็บของแล้วไปห้องเรียน เรียนตามปกติ
 
 
 
กลับสู้ปัจจุบัน
 
 
 
 
วันนี้หลังจากถ่ายรายการเสร็จ  กะว่าจะไปง้อเขาสักหน่อย แต่เขาก็หายไปจากสตูดิโอแล้ว
เล่นเอาสะผมฟงอยไปเลย เลยกลับบ้านนอนทั่งที่ความรู้สีกค้างอยู่อย่างงั่น
 
 
 
 
 
หลิว จื่อหง 
 
 
 
หลังเลิกเรียนผมได้รู้จักกับ หวังหยวน เพราะจุนไคพามาแนะนำให้รู้จัก 
ได้มารู้จักกับคนที่ผมพึ่งนินทา ไปไม่นานนี้กับเซียนซี 
นึกถึงเมื่อวานแล้ว ผมก็อายมากเพราะเกินอุบัติเหตุรัก เอ๊ยไม่ได้ ผมล้มทับเซียนซี
เพราะเขากระชากมือผม ตอนนั่นอายมาก เลยต้องกลบเกลื่อน ด้วยการงอนใส่เขา
ผมพูดออกไปแบบไม่คิด พอผมพูดจบก็รีบหนีมาก่อนที่จะ พูดหนักกว่านี้
หรือกว่าพูดความจริง><  หลังจากนั่นผมก็กลับห้องเรียน 
 
 
"นายเป็นอะไรจื่อหง หน้าแดงมาเชียว" เสียวเถาทักผมขึ้นเพราะหน้าผมมันออกแดงๆ
 
 
"ไม่มีอะไรหรอกน่า ไปนั่งที่ได้แล้ว"
 
 
"ครับๆ"
 
 
  
 
 กลับสู้ปัจจุบัน
 
 
 
หลังจากที่ผมถ่ายรายการเสร็จ ผมเลยออกมาก่อนเซียนซีเพราะว่าเขาดังเลยต้อง 
ยืนเก้กท่าหล่อให้แฟนๆถ่ายรูป  และผมก็มีสายเข้ามาในโทรศัพท์
พอบทสนทนาจบ ผมก็รีบขึ้นรถ แล้วบอกให้รถขับรถรีบกลับไปบ้านทันที
 
"จื่อหงเรอะลูก รีบกลับมาดูน้องหน่อยสิ น้องแกหัวฟาดพื้นห้องน้ำ"
 
 
"แม่รู้เรื่องจาก หยู่ห้าวว่าน้องลื่นเลยหัวฟาดห้องน้ำตอนนี้ไม่มีรถพาน้องไปโรงพยาบาลรีบกลับไปรับน้องเลยน่ะ"
 
 
 
ตอนนี้ผมตัดทุกเรื่องออกหมด คิดอยู่แค่เรื่องน้องอย่างเดียว
พอไปถึง ผมก็รีบพยุ่งร่างของ หยู่ฉวิน ขึ้นรถแล้วพาเขาไปส่งโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด
พอไปถึงหมอก็ออกมารับน้องผมไปเข้าห้องผ่าตัด ตอนนี้ผมอยู่ไม่เป็นสุข ในใจพูดแต่คำว่าขอโทษ
และโทษตัวเองที่ปล่อยน้อง ไว้อย่างงั่น
 
 
1ชั่วโมงผ่านไป
 
 
คุณหมอก็เดินออกมา
 
 
"ใครเป็นญาติของน้องคนนี้ครับ"

 
 
"ผมเองครับหมอ น้องผมเป็นยังไงบ้าง"
 
 
 
"โชคดีที่ ศีรษะ ของน้องคุณไม่ได้กระทบกระเทือกมากนัก จึ่งไม่เป็นอันตรายมาก"

 
"เฮ้อ โล่งอก"
 
 
 
"แต่พอตื่นขึ้นมาอาจจะจำใครไม่ได้ไปสักพักน่ะครับ"
 
 
 
"ครับขอบคุณหมอมากเลยครับ"
 
 
"ครับถ้าไม่อะไรแล้วหมอขอตัวออกน่ะครับ"
 
 
"เชิญเลยครับ"

 
หลังจากนั่นผมก็เขาไปหาน้องผม ผมนั่งเฝ้าน้องถึงสี่ทุมและก็หลับไป
 
 
"จื่อหงจ่ะ จื่อหงจ่ะ"
 
 
"หืม?"

 
"อ่าตื่นสักที่ หมอว่ายังไงบางจ่ะ"  แม่มาปลุกผมให้ตื่นจากนินทา
 
 
 
"หมอบอกว่าน้องไม่เป็นอันตรายมากน่ะครับ เพราะหัวฟาดพื้นไม่ค่อยแรงเท่าไหร่"

 
 
"งั่นก็ดีแล้วละจ่ะ"
 
 
 
"แต่ถ้าน้องตื่นมาอาจจะจำใครไม่ค่อยได้น่ะครับ"

 
"เฮ้อไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้วละ"
 
 
 
"ขอโทษน่ะครับที่ผมปล่อยน้องไว้ เลยต้องเป็นแบบนี้"  ผมพูดพร้อมน้ำตาที่ไหล

 
 
"ไม่หรอกจ่ะ งั่นเดี่ยวแม่เฝ้าต่อเองลูกไปนอนบ้านเถอะจ่ะ"

 
 
"แต่ผมอยากอยู่กับน้องน่ะครับ"
 
 
 
"ไม่ได้จ่ะ ไปนอนเถอะเดี่ยวแม่อยู่ดูแลเอง เราน่ะพรุ่งนี้ต้องไปเรียนน่ะ"
 
 
 
"ครับ" ผมรับคำแม่ก่อนจะเดินมาที่รถแล้วบอกให้เขาไปส่งผมที่บ้าน

 
 
พอผมมานึกอีกที่วันนี้ผมไม่ได้คุยกับเซียนซีเลย เฮ้อ ผมอยากได้กำลังใจจากเขาจริงๆ