โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)
9.7
หวายอายุ14ค่ะ
แชร์นิยายฟิคชั่น
5) ความรู้สึกของฉันที่เปลียนไป <ไคXหยวน>
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ <Roy>
แสงอาทิตย์ ตอนเช้าส่องเข้ามาในห้อง ทำให้ผมตื่นจากความฝัน
"= = นี้ กี่โมงนิ"
<6.30 น่ะ>
"รู้ได้ไง"
<ก็ที่หัวเตียงนายมันมีนาฬิกาอยู่นิ>
"อ้าวมีด้วยเรอะ ไม่สังเกตเลย= ="
<จะนอนอีกนานไหม ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว เดียวที่รักนายก็มา
แหละ>
"ครับๆ เห้ยเดียวใครที่รัก"
<ก็จุนไค ของนายไง>
"ไม่ใช่มั่ง"
<ฉันรู้ทุกอย่างแหละ อย่าโกหก>
"ชิส์"
หลังจากที่ผมถูกนิสพูดจิก ผมก็ไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อลงไปรอคนบางคน
ที่จะมารับผม โดยไม่ถามสักคำว่าผมอยากรึปล่าว
7.00
"เอ้ายังไม่มาอีกเรอะ อุสารีบลงมา"
<แหมมีงอนด้วย>
"มางงมางอนอะไรกันละ"
สักพักรถของจุนไคก็มาจอดอยู่ตรงหน้าผม
"นายช้า5นาที่น่ะจุนไค"
"ขอโทษที่มั่วแต่ซื้ออะไรอยู่เลยช้าน่ะ"
"ซื้ออะไร"
"ฉันซื้อ ขนมปังกับนมมาให้นายน่ะ"
"=//////= เรอะขอบใจน่ะ"
พอผมพูดขอบใจเสร็จ เขาก็ยิ้มแยกเขี้ยว
"จะยิ้มอีกนานไหม ไปโรงเรียนกันเดียวสายพอดี่"
"ครับๆ"
"หยวน"
"อะไร?"
"นายรู้รึปล่าวว่าน้องของจื่อหงเข้าโรงพยาบาลน่ะ"
"ห่ะ อะไรน่ะ ทำไหมเข้าโรงพยาบาลแล้วเป็นอะไรรึปล่าว"
"ถามเป้นชุดเชี่ยว บอกว่าหัวฟาดพื้นแต่ไม่เป็นอะไรมาก"
"เฮ้อนึกว่าเป็นอะไร"
"นายนี้ห่วง คนอื่นจังน่ะ"
"ฉันก็เป็นงี้ตั้งแต่ไหนแล้วละ =3="
"น่ารักสะจริงน่ะ"
"ห่ะอะไรน่ะ"
"ปล่าวหรอก อะถึงโรงเรียนแหละ"
"ไปเรียนกัน^^"
"นี้หยวน"
"หืม"
"ตอนเลิกเรียน รอฉันหน่อยน่ะ"
"ทำไหมเรอะ"
"พอดีฉันมีธุระน่ะ"
"อืมได้สิ"
พอเลิกเรียน ผมก็ออกมารอจุนไคที่รถของเขา และบอกคนขับรถให้รอเพราะจุนไคมีธุระ
สักพักเขาออกมา พร้อมกับอะไรสักอย่าง ในมือ
"อะไรน่ะ"
"อ๋อจดหมายของน้องจื่อหงน่ะ พอดีวันนี้ฉันกะว่าจะไปเยียมเลยไปเอามาให้"
"งั่นก็ดีสิ ^^" แหมเป้นคนดีจังน่ะ
"ป่ะไปกัน"
หลังจากนั่งรถได้ เกือบ20นาที่ รถก็มาจอดอยู่หน้าโรงพยาบาล
และผมก็โดนจุนไค ลากไปทั่วทุกทิศ และมาหยุดอยู่หน้าห้องของ
น้องจื่อหง
"เมื่อกี่นายหลงใช่ไหม จุนไค"
"ปล่าวสักหน่อย"
"ไม่ต้องมาปล่าวเลย นายเล่นลากฉันไปตั่งแต่ชั้นหนึ่งถึงชั้นสิบสอง แล้วห้องของน้องจื่อหงอยู่ชั้นสองยังมาโกหกอีก= ="
"ครับๆ ผมผิดเองที่พาหลงพอใจยัง"
"เฮ้อ"
"เอ้าละ เลิกบ่นและเข้าไปเถอะ"
"= ="
"อ้าวจุนไค มาเยียมน้องฉวินเรอะจ่ะ"
"ครับ"
"ขอบใจน่ะที่อุสามาเยียม"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ แล้วนี้ จดหมายที่คุณครูบอกให้ผมเอามาให้ครับ เป็นจดหมายที่เพื่อนๆเขียนให้ครับ"
"ขอบใจน่ะจ่ะ ไม่น่าลำบากเลย"
"ไม่เป็นไหร่หรอกครับ แค่นี้เอง"
"แล้วนั่นใครเรอะจ่ะ เพื่อนจุนไคเรอะ?"
"ผมหวังหยวนครับ ยินดีที่ได้รู้จัก"
"เช่นกันจร้า ขอบคุณน่ะที่อุสามากเยียม"
"หวังหยวนเป็นห่วงน้องฉวินมากเลยน่ะครับ"
"เฮ้ นายนิ"
"ขอบใจน่ะจ่ะที่ เป็นห่วงน้องน่ะ"
"แล้วนี้จื่อหงไปไหนแล้วละครับ"
"ไม่รู้เหมือนกันจะ บอกว่าจะมาแต่ตอนนี้ยังไม่มาเลย"
"อ๋อ งั่นเรอะครับ"
"เดี่ยวก็คงจะมามั่งจะ"
"อ๋อครับงั่นพวกเรากลับก่อนน่ะครับ"
"จ่ะ ขอบคุณที่มาเยียมน่ะ"
"ครับ^^"
หลังจากที่บอกลาแม่ของจื่อหงแล้ว จุนไคก็ไปส่งผมที่คอนโดและเดินเข้าไปส่งที่หน้าห้อง
"งั่นพรุ่งนี้เดียวฉันจะมารับเหมือนเดิมน่ะ"
"อืม"
"ไว้เจอกัน"
"ไว้เจอกัน"
"หยวน"
"หืมอะไรเรอะ" วันนี้จะได้เข้าห้องไหมนิ= =
"ฉันมีอะไรจะบอก ขยับเข้ามาหน่อยสิ"
"หืมว่าไง"
จุ๊บ
O_o
"ราตรีสวัสดิน่ะหวังหยวน"
พอเขาจูบผมเสร็จเขาก็รีบเผ่นหนีไป
ไอ้แมวขโมย><
พอผมตะโกนด่าเขาเสร็จผมก็มานอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ในห้อง
<แหมมีความสุขจริงน่ะ>
"ลองโดนจูบบางไหมละ"
<ก็หายกันนิตอนนั่นนายก็จูบเขาเหมือนกัน>
"อันนั่นฉันรักษาให้เขา"
<เหรอ>
"เอ่อนิส พาฉันไปโรงพยาบาลหน่อยสิ"
<ไปทำไหม ไปเอาถุงยางมาใช่เรอะ>
"บ้าเรอะ ฉันอยากรักษาน้องของจื่อหงน่ะ"
<แหม นางฟ้าเดินดินชัดๆ>
"อยู่แล้วแต่ทำไหมเป็นนางฟ้าละนิ"
<ยังจะถาม เอ่อๆเดียวฉันพาไปหลับตาสิ>
สักพัก นิสก็พาผมมาถึง ห้องของน้องฉวิน แบบไม่รู้ตัว
<อะถึงแหละ>
"ขอบใจ"
<โห้แผลใหญ่ใช่เล่นเลยน่ะนิ กล้าจูบเรอะ ถามจริง>
"กล้าสิ"
ขณะที่ผมกำลังจูบรักษา น้องเขาแต่ยังไม่ทันเสร็จก็มีคนเข้ามาในห้องทำให้ผมรีบไปหลบ
"นั่นมันจื่อหงกับเซียนซีนิมาทำอะไรปานนี้"
<ฉันพากลับละน่ะ>
"เห้ยเดียว"
ผมพูดยังไม่ทันจบ นิสก็พาผมกลับ
<เฮ้อเกือบแล้วไหมละ>
"อืม"
<นายเป็นอะไร>
"อ๋อ ปล่าวหรอกฉันนอนละน่ะ"
<Karry>
วันนี้ผมตื่นเช้ากว่าทุกวัน เพื่อไปรับหยวนไปโรงเรียนด้วยกัน
และขณะไปรับเขาผมก็ คิดว่าหยวนคงไม่ได้กินข้าวเลยไปซื้อขนมปังกับนมมาให้เขา
นั่นทำให้ผมสายไป5นาที่ แต่ผมก็ได้รับคำขอบคุณจากเขา คุมค่าที่ทำจริงๆ
วันนี้ผมคิดว่าาจะไปเยียมน้องของจื่อหงเลยไปเอาจดหมายจากห้องพักครู
ที่คุณครูของน้องฉวินบอกให้ไปเอา
"ขอบคุณจะ่ที่อุสามา"
"ไม่เป็นไรหรอกครับเรื่องแค่นี้เอง"
"ครูฝากด้วยละ"
"ครับงั่นผมไปก่อนน่ะครับ"
พอผมรับจดหมายมาจากคุณครูแล้วผมจึงรีบไปหาหวังหยวนที่ยืนรอผมอยู่
และก็ไปโรงพยาบาลตามเป้าหมาย
พอไปถึงก็รีบจับมือหยวนเดินรอบโรงพยาบาล
ไม่อะไรหรอกครับผมแค่อยากจับมือหยวนและเดินไปด้วยกันนานๆเฉยๆ
พอไปถึงผมก็เอาจดหมายไปให้แม่ของน้องเขาและก็ขอตัวกลับ
ผมไปส่งหยวนที่ห้อง แล้วก่อนกลับ ก็ขโมยแก้มซ้ายเขาไปที่หนึ่ง
แล้วผมก็รีบหนีมา ก่อนโดนเขาด่าใส่
วันนี้ผมช่างมีความสุขเหลือเกิน^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
