โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)
9.7
หวายอายุ14ค่ะ
แชร์นิยายฟิคชั่น
3) ความสุขเล็กๆของฉัน ในโลกใบใหม่
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความพอกลับมาจากโรงเรียน แสนอันตรายแล้ว ผมก็มาทำความเข้าใจกับที่อยู่ใหม่
"ไม่เห็นมีของใช่เลย- -"
<ฉันคิดว่านายอาจจะอยากซื้อเองอะเลยไม่ได้ซื้อไรให้ไว้>
"เฮ้อช่างเถอะเดียวหาเวลาว่างไปซื้อเองก็ได้ นอนดีกว่า"
Karry
หลังจากที่ผม เลิกเรียนแล้ว ผมเลยลงมารอ รถของผมที่หน้่าโรงเรียนพร้อมกับเซียนซี เพื่อนรัก
"เสี่ยวไค นายเป็นอะไรเหม่อเชียว"
"เปล่าหรอก แค่คิดอะไรเพลินๆน่ะ"
"หืม คิดถึง ใครรึปล่าวนิ"
"ไม่มี"
"ขอให้จริงเถอะ"
"อ๋อ นั่น จื่อหงนิ ไงจื่อหง"
"ไง จุนไค เซียนๆ" เขาพูดพร้อมส่งยิ้มมาให้เราสองคน
"วันนี้ต้องออกรายการTFGO ใช่ป่ะ"
"อื้มใช่ วันนี้ต้องประดิษฐ์ ของเล่นใช่ป่ะ"
"ใช่^^ น่าสนุกเนอะ"
"ฉันก็ว่างั่น"
"เซียนซี นายทำไมไม่พูดอะไรเลยละ" ผมทักเซียนซี เพราะเขาเงียบมาสักพักแล้ว
"อ๋อ ปล่าวหรอก"
"งั่นก็ดี อ๋อนั่นรถมาแหละ ไปกันเถอะ"
"อื้ม"
หลังจากที่ถ่ายรายการเสร็จพวกเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน และก็ไปหาไรกินแล้วนอน
แหมชีวิตดีจังเลย แต่ผมรู้สึกห่วง เพื่อนตัวแสบของผม ทำไมวันนี้มันเงียบจัง
เฮ้อช่างเถอะ มันก็เงียบเป็นปกติอยู่แล้ว
Jackson
วันนี้หลังเลิกเรียน ผมเดินไปรอรถพร้อมจุนไค และเจอจื่อหงเข้า ผมได้แต่เงียบ เพราะอายจื่อหงที่เดิน
เข้ามา ทำไมผมอายเขาน่ะเรอะ เอิ่ม...................... อายไม่อยากบอก><
เอาเป็นว่าผมเขินเขาแต่หน้านิ่งเฉยๆ
พอถ่ายรายการเสร็จ ผมก็รีบ เผ่นออกมาจากที่นั่น ทันที่ แต่ถูก จื่อหง รังไว้ก่อน
"มีอะไรเรอะ จื่อหง"
"วันนี้นายเป็นอะไร ทำไมเงียบจัง รึเพราะฉันพูดแบบนั่นออกไป"
"ไม่เกี่ยวนิ ฉันแค่เหนื่อยเรียนวันนี้เฉยๆ"
"แค่นั่นก็ดี แล้ว ฉันเป็นห่วงนายเป็นเซียนๆ"
"...." ผมไม่พูดอะไร แต่ผมเขินจนไม่กล้ามองหน้าจื่อหง
"ไม่มีอะไรแล้วงั่นฉันกลับก่อนน่ะ"
ล"อื้ม พรุ่งนี้เจอกันน่ะ"
"พรุ่งนี้เจอกัน"
ผมรีบกลับบ้านทันที่เพราะกลัวจะ เขินจนทำอะไรไม่ถูก พอกลับมาถึงบ้านผมก็มานอนกอดหมอนด้วยความเขินและหลับไป
หลิว จื่อหง
วันนี้ผมมาถ่ายรายการTFGO ตามที่นัดหมายกันไว้
ผมเห็นเซียนๆ เงียบอย่างงั่นเลยนึก ถึงเรื่องที่ผมไปคุยกับเค้า
ผมคิดว่าเขาอาจจะไม่ชอบที่ผมพูดอย่างงั่น ผมเลยไปรอเขา
หลังจากถ่ายรายการเสร็จ ผมถามว่าทำไหมวันนี้ถึงทำตัวแปลกๆ
แต่เขาก็บอกว่าแค่เหนื่อย เหอะ ผมคงเชื่อหรอก
คงเป็นเพราะตอนเที่ยงที่ผมไปพูดกับเขาแน่ๆเลย
ROy
ผมตื่นขึ้นมาในวันใหม่ที่เหน็บหนาว
"ตอนเช้ามันช่างหนาว เหลือเกิน"
<จะไม่ให้หนาวได้ไง นายเล่นเปิดแอร์ สะ 20 องศาแหนะ>
"ยุ่งน่ะ แล้วมาขัดจังหวะฉันทำไหม กำลังอิน"
<มั่วแต่นอนอยู่นั่นแหละ ไปแต่งตัวไปโรงเรียนได้แล้ว>
"ครับๆ สั่งยังกับแม่ฉันเลยน่ะ"
พอทำธุระส่วนตัวเสร็จ ผมก็ลง มาหาอะไรกินตอนเช้าแถวหน้าคอนโด
ก่อนที่จะ เทเลพอทไปโรงเรียนอย่างเคย
พอถึงโรงเรียนผมก็รีบขึ้นมาบนห้องเพื่อรอคุณครู เข้า
จากนั่นสักพักหวังจุนไคก็เดินเข้ามา นั่งข้างผม
และอาจารย์ก็เดินเข้ามาพอดี่
"เอาละ ฟังทางนี้น่ะจ่ะ คาบเช้าพวกครูจะต้องประชุมกัน เพราะงั่นตั่งแต่คาบนี้ถึงเที่ยง ว่างน่ะจ่ะ"
พอครูพูดเสร็จก็ออกจากห้องไป พร้อมเสียง เย้ดีใจของนักเรียน
บวกกับเสียงโห่ เพราะบ้างคนก็อย่างเรียนมาก
แต่ก็ดีเหมือนกัน จะได้มีเวลาอ่านหนังสือ (ทำอาหาร)
"นายชอบทำอาหารเรอะ" จุนไคทักขึ้น
"ก็ชอบน่ะสนุกดี"
"งั่นวันนี้นายว่าง ป่ะ?"
"ทำไม"
"วันนี้ไปดูพวกเราถ่ายรายการ TFGO ปล่าว"
"ไม่อะ ฉันไม่ว่าง" อันที่จริงว่างสุดๆ
"ไปเถอะน่า น่าๆ" เขาพูดพร้อมยื่นหน้ามาใกล้ แทบจะรวมร่างกัน
"เอ่อๆ ไปก็ได้" เพราะยังไงก็ว่างอยู่แล้ว
"เย้"
เลิกเรียนเวลา ผ่านไปไว้เหมือนโกหก
พอเลิกเรียน จุนไค ก็ลากผมไปรอหน้ารถที่หน้าโรงเรียน และก็เห็นเพื่อนของเขาอีกสองคน
"เซียนซี จื่อหง นี้หยวน น่ะ เขาจะไปดูรายการของพวกเรา"
"อ๋อ ฉันจื่อหงน่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก"
"ฉันเซียนซีน่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก"
"เหมือนกัน ^^"
"อ่ารถมาแหละไปกันเถอะ"
พอพวกเราขึ้นรถแล้ว สักพักก็ถึง สตูดิโอของพวกเขา
"เอ้าจุนไค จื่องหง เซียนๆ มาแล้วเรอะ"
"ครับ"
"แล้วนั่นใครเรอะ"
"อ๋อเพื่อนที่โรงเรียนผมน่ะ ครับ ผมว่าจะให้เขา มารวมรายการวันนี้น่ะครับ"
"อะไรน่ะ" เสียงผมเซียนซีและจื่อหงพูดออกมาพร้อมกัน
"อ๋อได้สิ"
"จุนไค นายมานี้เลย"
"อะไรเรอะ"
"ถามฉันสักคำยังว่าฉันอยากเล่นน่ะ"
"เอ้า ฉันเห็นนาย บอกชอบทำอาหารเลยชวนมาน่ะ"
"แค่เนี๊ย"
"อืม ไปกันได้แหละผู้จัดการเรียกละ"
"ฝากไว้ก่อนเถอะ"
มาพบกับรายการTFGOเหมือน อย่างเคย ผมหวังจุนไค ครับ
ผมหลิวจื่อหง ผมอี้หยาง เซียนซี ครับ และคนอื่นๆ
วันนี้ผมมีแขกรับเชิญพิเศษจากโรงเรียนของผมเอง
แนะนำตัวสิครับ
ผมหวังหยวนครับ ขอฝากตัวด้วย
วันนี้เขาจะพาเรามาทำอาหารแสนอร่อยกันครับ
ขอชื่อเมนูด้วยครับ
วันนี้ผมจะทำ แกงกระหรี่ครับ
ว้าว น่าอร่อยจังเลย งั่นพวกเราไปทำกันเลยครับ
หลังจากที่ผมโชว์พรสวรรค์ในการพูดแล้ว ก็พากันทำอาหาร
และรายการก็จบลงอย่างดี
"ฉันกลับได้ยังนิ = ="
"อ๋อ งั่นกลับกันเถอะเดียวฉันไปส่งบ้านนายอยุ่ไหนละ"
"ไม่เป็นไรเดี่ยวฉันกลับเองได้"
"ไม่ได้ฉันพานายมา ฉันก็ต้องพานายกลับ"
"แต่"
"ไม่มีมาตงมาแต่เลย มาขึ้นรถ"
ผมบอกที่อยู่ให้ไปแล้วเขาก็พาบอกให้คนขับรถขับไปส่ง
สักพักรถก็จอดหน้าคอนโดของผม
"นี้แหละที่พักฉัน "
"นายอยู่คนเดียวเรอะ "
"ใช่สิทำไม"
"ปล่าวหรอก"
"งั่นฉันไปน่ะ"
"เดียวๆ ฉันขอเบอร์นายหน่อยสิเพื่อมีไรฉันจะได้โทรหา"
"ฉันไม่มีโทรศัพท์หรอก" ยังไม่ได้ซื้อนิ
"อ้าวเสียดายจัง งั่นเดียวพรุ่งนี้ฉันจะมารับนายน่ะตอน7.00เช้าน่ะ"
"เดียวฉันยัง..."
ผมพูดไม่ทันจบเขาก็ให้คนขับรถออกรถและไป
"พูดเองเอ่อเองสะงั่น"
ผมไม่สนใจและกลับเข้าคอนโดของตัวเอง นอนอย่างเดียว
Karry
วันนี้เป็นอีกวันที่สดใส วันนี้ผมชวนหยวนไป ดูรายการแต่ผมก็
ดันบอกให้เขามาถ่ายรายการด้วยสะงั่น 55+
พอถ่ายรายการเสร็จ ผมก็พาหยวนไปส่งที่คอนโดของเขา
เขาอยู่คอนโดคนเดียว เก่งจังเลย และผมก็บอกว่าจะมารับเขาตอน
7.00 เช้า พอผมพูดเสร็จ ก็รีบบอกให้คนขับรถออกรถไป
เพราะผมไม่อยากฟังคำตอบของเขา เอาแต่ใจน่ะนิ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
