โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

 
 
 
   !หยวน
 
 
 
 
 
 
"ตอบมาสิ"  ร่างของเค้านิ่งสนิท  ไม่มีปฏิกิริยา ตอบรับกับคำพูดของผม
ผมเดินเข้าไปกอดเค้าเอาไว้
 
 
 
 
หยวนยื่นนิ่งไม่ขยับตัวเลยแม้แต่น้อย
"หยวน"  อีกฝ่ายไม่ตอบรับอะไรทั่งนั้น ได้แต่ยื่นนิ่ง
พอผมพลิกตัวเค้ามาทางผม
 
 
 
 
ใบหน้าหน้าของเค้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา
"หยวน"  เค้ายังคงก้มหน้าและไม่พูดอะไร
 
 
"มีอะไรก็พูดมาตรงๆสิ" 
 
 
"หยวนกลัว"   ในที่สุดเค้าก็พูด ด้วยเสียง สะอึกสะอืน
 
 
"กลัว? กลัวอะไร"
 
 
"หยวนกลัว หยวนกลัวจุนไคจะทิ้งหยวนไป หยวนกลัวจุนไคไม่รักหยวน หยวนกลัวจุนไคเกลียดหยวน"
 
 
"ฉันไม่เกลียด ไม่ทิ้งหยวนหรอก"  ผมกอดหยวนเอาไว้แน่น
 
 
 
"จุนไคใจร้าย  ทำไหมถึงพูดแบบนั้นด้วย ทำไหมถึงทำสายตาแบบนั้นใส่หยวน "
 
 
"ฉันขอโทษที่ทำแบบนั้น ฉันไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้น " ผมก็รู้ได้ทันที่ว่าหยวน
ความจำกลับมาแล้ว
 
 
 
"จุนไคไม่โกรธและเกลียดหยวนใช่ไหม"
 
 
"อืมไม่โกรธและไม่เกลียดหรอก ฉันไม่เคยโกรธหยวนอยู่แล้ว กลับบ้านพักกันเถอะ"
 
 
"อืม"
 
 
 
 
 
 
 
----------------------------------------------------------------------------------------
 
                                  
 
 
                                                                     <RoY>
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ในขณะที่ผมกำลัง กลับไปที่บ้านพัก  ร่างของผมได้อยู่บนหลัง ของคนรักที่เค้ากำลังพาผมกลับ
 
 
 
 
ในตอนนี้ความทรงจำผมกลับมาแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกแปลกๆอยู่
วันที่ผมได้ความทรงจำกลับมานั้น  เป็นวันที่ผมกำลังไปซื้อขนมที่ชอบ  
ในขณะที่ผมกำลังเดินผ่านถนนเส้นหนึ่ง อยู่ๆก็ปวดหัวขึ้นมา 
 
 
 
 
 
มันคือที่ๆ ผมกับจุนไคทะเลาะกัน และที่ที่ผมถูกรถชน  น้ำตาของผมไหลออกมา 
พร้อมกับอาการปวดหัวที่รุนแรงขึ้น  ภาพความทรงจำที่หายไป ค่อยๆกลับมา
และแทนที่จะดีใจที่ความจำกลับมา  มันกลับเป็นความหวาดกลัวขึ้นมาแทน
กลัวว่าเค้าจะไม่อยู่กับเรา กลัวว่าเค้าจะเกลียดเรา
 
 
 
 
 
 
 หลังจากที่ผ่านความหวาดระแวงมาได้ 
ผมก็กลับมาถึงบ้าน  ก็เจอผู้จัดการเข้า ซิ่งไม่ได้เจอนานเหมือนกัน
 
 
 
 
"เอ้าหยวน"
 
 
"ผู้จัดการ.."
 
 
"หือ ความจำกลับมาแล้วเรอะถึงจำฉันได้"
 
 
"ครับพอจำได้บางแล้ว"
 
 
"ดีเลยจะให้ไปทำงานที่เกาหลี พอดี"
 
 
"ไกลจัง แต่ไปทำไหมครับ"
 
 
"ไปถ่ายโฆษณา"
 
 
"ผมพึ่งจะจำความได้ ให้ทำงานเลยเรอะครับ" โหดจริง
 
 
"เถอะน่า ที่นั้นมีคอนเสริต์ SISTARด้วยน่ะ"
 
 
"จริงเรอะครับ  งั่นไปครับ"
 
 
"งั่นเตรียมตัวเลย ฉันจะโทรหาจุนไคกับเซียนซีก่อน"
 
 
"ผู้จัดการครับพอจื่อหงไปด้วยได้ไหมครับ"
 
 
"เอ๋ ได้สิ"
 
 
"ครับ ขอบคุณมากครับ"
 
 
 
 ว่าแล้วผมก็เตรียมตัวไปเกาหลี  ที่ผมอยากไปเกาหลีมีสามข้อใหญ่ๆ
 
 
1.อาหารเกาหลีอร่อย
 
2.อยากไปดูรายการถ่ายทำรายการวาไรตี้
 
3.ชอบวงSISTAR
 
 
 
 
 
ผมโทรหาจื่อหงดีกว่า
 
 
 
L: ฮะโหล่ครับ
 
R: จื่อหง
 
L: เอ้าหยวนเรอะ ว่าไง
 
R: ไปเกาหลีกัน
 
L: !ห่ะ
 
R: ไปต้องมาห่ะ ไปเตรียมตัวเลย เดี๋ยวฉันไปรับ
 
L: อะไรน่ะ
 
R: เร็วๆละ แค่นี้ละบาย
 
 
 
 
ผมชอบพูดให้จบเร็วๆแล้ววางแบบนี้ละ ฮ่าๆสนุกดี
 
 
 
 
 
  หลังจากนั้น 1ชั่วโมง ผู้จัดการก็โทรมาบอกว่าให้ผมไปก่อนเลย
เดี๋ยวพีเสียวหม่าจะพาไป ขึ้นเครื่องและพาไปบ้านพัก  เค้าบอกว่าติดต่อจุนไคกับเซียนยังไม่ได้
ผมก็สงสัย จนเห็นเค้าสองคนอยู่ที่สนามบินนี้แหละ  เฮ้อทำอะไรบ้าบอจริงๆ
 
 
 
 
 และในขณะที่เดินทางผมก็คุยกับจื่อหงไปเรื่อยๆ
 
 
 
"ความจำนายกลับมาแล้วเรอะ"
 
 
"ใช่สิ "  ผมพูดพร้อมหยิบพิชซ่าเข้าปาก
 
 
"ดูจากท่าทางแล้วน่าจะจริง"
 
 
"เหอะน่า เราจะไปดูSISTAR กันน่ะ"  และหยิบอีกชิ้น
 
 
"นายน่าจะเห็นใจเงินฉันบางน่ะ"
 
 
"ฉันเลี้ยงเอง"
 
 
"เงินเยอะนักเรอะ"
 
 
"ก็ช่วงที่ฉันยังจำอะไรไม่ได้ ความต้องการมันก็หายไปด้วยเลยเหลือเงินเยอะเลย"
 
 
"นายแทบไม่ได้ซื้ออะไรเลยเรอะ"
 
 
"ใช่สิ จุนไคซื้อให้หมดเลย พอได้เงินมาก็เก็บไว้"
 
 
"โห้"
 
 
"เห้ย ฉันลืมบอกคุณป้าว่าจะไปไหน"
 
 
"เห้ยฉันก็ลืมบอกพ่อกับแม่"
 
 
"ช่างเถอะเดี๋ยวผู้จัดการก็บอกให้เองละ"
 
 
"นั้นสิน่ะ"
 
 
 
 
 กลับสู้ปัจจุบัน
 
 
 
 
 
ตอนนี้ถึงบ้านพักแล้ว แต่ทำไหมรู้สึกแปลกๆอยู่
เหมือน จะกำลังมีเรื่องเกิดขึ้นยังไงยังงั่น
แต่ก็ช่างเถอะ
 
 
 
--------------------------------------------------------------------------------------
 
 
                                                                                                                                                                            <หลิว  จื่อหง>
 
 
 
 
 
 
 
 
  วันนี้ผมต้องเฝ้าบ้านคนเดียว ทำไหมพ่อกับแม่ถึง ทำกับผมอย่างงี้TT
ปล่อยให้เราเฝ้าบ้านแล้วตัวเอง ไปหาเที่ยว  แล้วน้องอีกน้องคนหายหัวไปไหนละเนี๊ย
สงสัยจะแอบขึ้นรถไปกับพ่อแม่ มั่ง
 
 
 
 
ในขณะที่ผมกำลังจะเบื่อตาย  หยวนก็โทรมาหา
แปลกน่ะ ตั้งแต่ที่หยวนความจำเสื่อม เค้าก็ไม่เคยโทรหาผมนิ
 
 
 
 
เค้าโทรมาพูดสามสี่ประโยคแล้วตัดสาย  เฮ้อทำไหมเค้าถึงชอบทำแบบนี้น่ะ
ถึงจะโกรธแต่ก็ดีใจที่ได้ไปเกาหลี  ไปแกะคลังแปป
 
 
 
 
พอเจอกันก็ได้ คุยกัน และตามที่คิดความจำของเค้ากลับมาแล้ว
และไปที่เกาหลีผมก็กลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ผมเลยแอบติดเครื่อง ส่งสัญญาณไว้ที่เสื้อหยวน
และเปิด GPS ด้วย
 
 
 
และมันก็เกิดขึ้นจริงๆ  โชคดีสะเหลือเกิน  แต่ถ้าให้ดีมันต้องไม่เกิดขึ้นสิ
 
 
 
ณ  ปัจจุบัน
 
 
 
 
 
ผมก็ได้แต่มองสองคนนี้  หวานให้กัน  อิจฉาเหมือนกันแหะ  เซียนซีอยู่ไหน
 
 
 
 
!!!!เห้ย  อยู่ๆ ผมก็ถูกปิดปากแล้วถูกลากพาเข้าห้องอะไรก็ไม่รู้
 
 
 
พอลืมตาขึ้น  ในห้องเต็มไปด้วย ของตกแต่งมายมาก และวิดีโอที่มีการกระทำของผม กำลังเล่นอยู่
เอ๋นี้มัน  พอหันหลังมาก็เจอเซียนซี
 
 
 
"ตาบ้าทำอะไรเนี๊ย"
 
 
 
"โห้มาถึงก็ด่าบ้าเลยเรอะ"
 
 
"อย่ามาเนียนเลยน่ะปล่อยฉันเดี๋ยวนี้"  ผมถูกเค้ากอดเอาไว้
 
 
"ครับๆ"   ขณะที่เค้ากำลังจะปล่อย ใบหน้าของเค้าก็เข้ามาใกล้เรื่อยๆ
 
 
 
 
จุ๊บ x2
 
 
 
0_0!?
 
 
 
 
"ทำอะไรน่ะ"  ผมรีบเอาหน้าออกจากริมฝีปากอันร้อนรุ่ม ของเค้า
 
 
"รู้ไหม ทำให้ฉันเป็นห่วงมากแค่ไหน"
 
 
"ทำไหมต้องมาห่วงฉันด้วย"
 
 
"ก็นายเป็นคนสำคัญ ของฉันยังไงละ"
 
 
"ชิส์"
 
 
"อย่าทำหน้าอย่างงั่นสิ  เรามาสนุกกันดีกว่า"
 
 
"หมายความว่าไง"
 
 
"น่าจะรู้น่ะ"  เค้าพูดพร้อมถอดเสื้อนอกออก
 
 
"จะทำอะไรของนายน่ะ"
 
 
"วันนี้ฉันตามหานายแทบตายเลยน่ะ"
 
 
"ตายไปเลย"
 
 
"พูดงี้เค้าเสียใจน่ะ"
 
 
"ไม่สน"
 
 
"เดี๋ยวจะทำให้สนเดี๋ยวนี้แหละ"
 
 
"อย่าน่ะ"  เราก็วิ่งอ้อมไปอ้อมมาในห้อง
 
 
 
และก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
 
 
 
 
>/////<   (ถ้าอยากรู้ว่าเป็นไงค่อยมาว่ากันอีกที่น่ะค่ะ มิสามารถออกอากาศได้ 55+)
 
 
 
---------------------------------------------------------------------------------------
 
 
                        
 
                                                               <Karry>
 
 
 
 
 
   ตอนนี้พวกเรากลับบ้านแล้ว   เนื่องจากงานเสร็จแล้ว  ชิส์ไม่ให้เที่ยวบ้างเลย
พอมาถึงหยวนเค้าขอ ไปซื้อของที่ต้องการก่อน ผมเลยกลับมาก่อน  ผมก็อยากไปกับหยวนน่ะแต่
เค้าบอกให้ผมไปหาแม่เพราะ แม่น่าจะเป็นห่วงอยู่  โดนสั่ง
 
 
 
แม่ครับ  ผมกลับมาแล้ว   
 
 
 
เอ๊หายไปไหนกันหมดน่ะ
 
 
 
แม่ครับอยู่รึปล่าวครับ    แม่ครับไปซื้อของเรอะ?
 
 
รถก็ยังอยู่นิ  แม่ครับ    
 
 
 
ไปไหนกันน่ะ     ผมเลยเดินขึ้นมาที่ห้องของแม่
 
 
 
 
พอเปิดเข้าไปก็พบกับโทรศัพท์ของแม่ ที่เชื่อมกับจอโปรเจตเตอร์อยู่
อ๋อมีวิดีโอที่พึ่งเล่นจบไปครั่งหนึ่งด้วย  ผมเลยลองกดเล่นอีกที่
 
 
 
 
! นั้นมันแม่นิ ถูกมัดอยู่กับเก้าอี้
 
 
 
และมีคน เดินเข้ามา
 
 
 
ว่าไงเจ้าหนู  เห็นแม่แกแล้วใช่ไหม  ถ้าไม่อยากให้แม่แกเป็นอะไร
ก็มาหาฉัน  พร้อมเงิน  จำนวน10ล้านหยวน
 
 
 
แต่ให้แกมาแค่คนเดียวเท่านั้น  ถ้าบอกตำรวจ แม่แก
 
 
 
ตาย!
 
 
---------------------------------------------------------------
 
แต่งสดๆเมื่อเช้านี้เอง  แต่งโหดไปรึปล่าวค่ะนิ  อย่าว่ากันน่ะค่ะ  เรื่องยังไม่จบง่ายๆ  ตราบที่หวายยังไม่เบื่อละน่ะ
แต่ก็ใกล้จบแล้วละอยากทำ  ทายาท  
 
 
 
อ๋อสำหรับคนที่คอมเม้นเสมอมา  หวายมีนิยายตอนพิเศษให้น่ะค่ะ  แต่หวายต้องไปขอ ลิขสิทธิ์ตัวละครก่อน
เพราะน้องเค้าน่ารักมาก ผู้ชายน่ะ  จะมาเป็นผู้จัดการในตอนนี้  แต่ถ้าเค้าไม่ยอมก็อีกเรื่องค่ะ  55+
ชื่อ  ถ้านายไม่รักก็อย่ามาทำให้ฉันรัก   
(มิกล้าขอน้องเค้าอะ)
 
 
ขอโทษด้วยน่ะค่ะที่แต่ง แต่แนวแบบนี้  แต่มันถูกกำหนดเอาไว้แล้ว
จะมีเรื่องให้คุณตกใจค่ะ  หลังจากนั้นหวายจะเปลี่ยนไปแต่งอีกแนวค่ะ
(ถ้าไม่ขี้เกลียด 555+)