โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

                        <Roy>
 
 
 
 บรรยากาศ บ้านๆที่แสนจะคิดถึงเล็กน้อย สายลมอ่อนๆพัดเข้ามาในบ้าน  
ชีวิตใน ฉบับ เดิม เมื่อสามปีที่แล้ว เฮ้อ   จุนไคจะทำอะไรอยู่น่ะ เซียนซี จือหง  คุณป้า
 
 
 
<เอ้าเลิกเพ้อได้ยัง>
 
"นิดหนึ่งน่า"
 
<แหม แล้วจะเอายังไงต่อละ>
 
"หืม"
 
<จะใช่ชีวิตยังไง จะเรียนไหม หรือจะทำงาน นายยังอายุ15อยู่น่ะ >
 
"ฉัน18ไม่ใช่เรอะ"
 
<ลืมแล้วเรอะสัญญา>
 
"อ๋อ พอกลับมาก็อายุเท่าเดิม ยอดเยียมเลย= ="
 
<จะยังไงต่อละ>
 
"ความรู้ฉันได้จากที่ปักกิ่งแล้ว งั่นทำงานอย่างเดียวละกัน"
 
<แหมแล้วแต่ละกัน>
 
"แต่ทำไหมของพวกนี้มันคุนๆ"
 
<เป็นของขวัญวันเกิดปีนี้ละกัน ฉันย้ายของที่นายเคยใช่ในปักกิ่งมาให้น่ะ>
 
"แหมใจดีจัง "
 
<อยู่แล้ว>
 
"ไปเดินชมบรรยายกาศบ้านๆแปปอ๋อไปหางานด้วย"
 
<ตามสบายฉันไปแหละ>
 
"ไปแล้วเรอะ"
 
<ใช่สิหมดหน้าที่แหละ>
 
"งั่นขอบคุณสำหรับทุกอย่างน่ะ"
 
<โอ๋>
 
"ว่างๆกลับมาหากันด้วยน่า"
 
<โอเคแล้วจะกลับมา>
 
"สัญญาน่ะ"
 
<สัญญา^^>

 
 
 
พอผมสั่งเสียเอ๊ย บอกลานิสแล้ว ก็เดินไปรอบๆ ฟื้นความจำแปป พอเดินไปรอบๆก็มีแต่คนตกใจเมื่อเห็นผม
ที่แรกที่ผมนึกถึงก็คือ ร้านกาแฟ พอนึกแล้วก็เดินไป 
 
 
ณ ร้านกาแฟ 
 
 
ผมเดินอย่างช้าๆเปิดประตูร้าน จะมีเสียงกระดิ่ง เล็กน้อย พอเข้ามาในร้าน ก็ได้ยินเสียง ต้อนรับ ว่า ยินดีต้อนรับครับ 
พอเจ้าของเสียงหันหน้ามา ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นผม
 
 
"หยวน!!!!..."
 
"ไม่ได้เจอกันนานเลยน่ะครับคุณลุง"
 
"หยวน หยวนจริงๆด้วย"
 
"ครับ"
 
"หายไปไหนมา ตั้ง3ปี"
 
"ขอโทษด้วยครับ ผมไปธุระที่ปักกิ่งน่ะครับแต่รีบมากเลยไม่ได้ลาคุณลุงน่ะครับ"  แถไปเรื่อย 55+
 
"โอ๊ ไม่เป็นไรหรอก แล้วนี้มาทำอะไรเรอะ "
 
"ผมกะว่าจะมาทำงานกับคุณลุงอีกรอบน่ะครับได้รึปล่าว"
 
"อืม"
 
"ได้รึปล่าวครับ"ไม่ได้แน่เลยT^T
 
"อืม ได้สิ ถ้าเป็นหยวน ลุงยินดีรับเสมอ ยินดีต้อนรับสู้บ้านเก่าน่ะหยวน"  น้ำตาจะไหล
 
"ขอบคุณมากๆครับ"
 
"เริ่มงานวันนี้เลยสิ"
 
"ครับ"

 
 
 
 อธิบายหน่อยละกัน เผื่อไม่รู้ ก็ที่รู้กันผม ทำงานพิเศษเพื่อเลี้ยงตัวเอง แน่นอนว่าหนึ่งในนั่นคือที่นี้
ผมเจอคุณลุงตอนหางาน เวลาผมหมดกำลังใจ เพราะพ่อแม่ คุณลุงก็ชอบจะมาปลอบใจด้วยโกโก้ร้อน แก้วหนึ่ง
คุณลุงเป็นเหมือนครอบครัวของผมคนหนึ่งเลยละ 
 
 
 
 
1 ปีผ่านไป 
 
 
ผมทำงาน เหมือนทุกวัน ใช้ชีวิตโดยที่ไม่มี พ่อแม่ หรือจุนไค 
 
"โอ๊หยวน" เพื่อน พนักงานคนหนึ่งทักขึ้น
 
"อะไรหรอ"
 
"วันนี้รู้สึกว่าจะมี ดารามาถ่ายละครเรื่องอะไรนี้แหละ"
 
"ดารา?"
 
"วงอะไรTFนี้แหละ"
 
"อย่าบอกน่ะว่าTFBOYS"
 
"อ๋อนั่นแหละ"
 
"ห่ะอะไรน่ะ"
 
"ทำไหมรู้จักเรอะ ได้ยินว่าวงนี้พึ่งเสียสมาชิกไปหนึ่งคนชื่อน่ะไรนี้แหละ"
 
"ช่างเถอะ แล้วเค้าจะมาตอนไหน"
 
"น่าจะช่วง6โมงเย็นน่ะ"  ตายห่าตอนนี้ 17.50น. 
 
"เอ่อๆเดี๋ยวขอกลับบ้านก่นเวลาน่ะ ฝากบอกคุณลุงด้วย"
 
"ห่ะทำไหมอะ"
 
"เอ่อน่าฉันไปละ เปลี่ยนเสื้อก่อน"
 
"อ่าๆ"
 
 
 
พอผมเปลี่ยนเสื้อเสร็จ พวกเค้าก็มาพอดี ผมเลยแอบออกไปหลังร้านและกลับบ้านไป รอดหวุดหวิด
และผมก็กลับบ้านไปโดยที่ไม่มีใครเห็นผม และผมก็ไม่เห็นใคร

 
 
พอวันต่อมา ผมก็มาทำงานปกติแต่ ว่า จ....   จื่อหง & เซียนซี มาสวีตอะไรกันในร้านนี้ = =
ทำม่าย  นายมาอยู่ที่นี้แล้วฉันจะทำงานยังไงละเนี๊ย 
เอิ่ม คิดซิ หยวน คิดซิ  อ๋อรู้แหละ ใส่แว่นตากับผ้าปิดปากก็จบ มั่ง 
 
 
"เอ้าหยวน ทำไหมใส่ผ้าปิดปากกับแว่นละ" คุณลุงทักขึ้น
 
"ผมเป็นหวัดนิดหน่อยน่ะครับ ส่วนแว่นใส่กันแสงครับ"
 
"อ๋อ งั่นดูแลสุขภาพด้วยละ ถ้าไม่ไหวก็กลับได้น่ะ"
 
"ครับ ไม่เป็นไร"  ไม่เป็นไรสะเมื่อไหร่ละอยากกลับจะตายT^T
 
"อ่าๆตามใจแล้วกัน" 
 
 
ผมก็พยายามไม่เดินไปแถวที่ จื่อหงกับเซียนซีนั่ง แต่มันก็ไม่ง่ายอย่างงั่นน่ะสิ
 
"หยวนเอา กาแฟ กับชานมไปให้ลูกค้าโตะนั่นที่ "
 
"ครับโต๊ะไหนเรอะครับ"
 
"โต๊ะ9น่ะ"
 
"ห่ะ เอ๊ยปล่าวครับเดี๋ยวผมเอาไปให้"  ซวยแล้วไง โต๊ะ9 จื่อหงกับเซียนซีนั่งอยู่ แต่ว่าใครสั่งกาแฟเซียนซีเรอะ
นี้เล่นกินกาแฟเลยเรอะ เดี๋ยวเหอะ เอ๊ยแต่เรื่องนั่นช่างเถอะเอาไงดีเนี๊ย
เอาไงเอากัน 
 
"กาแฟ กับชานมได้แล้วครับ" ดัดเสียงแปป
 
"อ๋อครับ" เซียนซีดูจ้องผมเป็นพิเศษ 
 
"ดื่มให้อร่อยน่ะครับ"  ผมพยายามจะเดินหนีแต่ 
 
"เดี๋ยวสิ" เซียนซีจับมือผมไว้
 
"อะไรเหรอครับ"
 
"หยวน หยวนใช่ไหม"  พอพูดชื่อผม จื่อหงก็หันมา 
 
"จำคนผิดรึปล่าวครับ" 
 
"ฉันจำได้แม้ว่านายจะปิดปากหรือใส่แว่นตาอยู่เพราะตอนหนีแฟนๆจะชอบใส่กัน"
 
"ผมจะเคยเป็นดาราได้ยังไงละขนาดเงินซื้อโทรศัพท์ยังไม่มีด้วยซ้ำ"  เกี่ยว?
 
"แก้ตัวไม่เก่งเหมือนเดิมเลยน่ะ" ยังจิกไม่เลิก อย่าให้ฉันเหมือนเดิมน่ะ จะตบสักที่
 
"ผมว่าคุณจำคนผิดครับ และคุณรบกวนเวลางานของผมอยู่น่ะ"
 
"งั่นเรอะงั่นฉันขอซื้อเวลานายหน่อยได้ไหมละ "เซียนซีพูด พร้อมยื่นหน้ามาใกล้ และมีรังสีอำมหิตจากจื่อหงแรงมาก
 
"พูดอะไรของคุณน่ะ อย่าเอาหน้าเข้ามาสิ"
 
"เรอะ" ยุ่งพูดเค้าก็ยุ่งยื่นหน้ามาใกล้
 
"พอแล้วๆเดี๋ยวจื่อหงก็ฆ่าฉันพอดี"
 
"แหมไหนว่าไม่รู้จักเราไง"
 
"ชิส์"
 
"หยวนนายจริงๆเรอะ"
 
"ไม่ใช่มั่ง "
 
โอ๊ย  จื่อหงเข้ามากอดทันที่ 
 
"เจ็บน่ะจื่อหง"
 
"อือๆหยวน "อ้าวเห้ย ร้องไห้ทำไหมจื่อหง
 
"อย่าร้องสิอายคน"
 
"โทษที่ ฉันคงคิดถึงนายเกินไป"
 
"หายไปไหนมาเป็นปีน่ะหยวน"
 
"เรื่องมันยาวน่ะ"
 
"รู้ไหมว่าตั้งแต่นายหายไปรู้สึกเหมือนความสดใสของวงหายไป"
 
"ขอโทษน่ะ แต่อย่าบอกเรื่องที่ฉันอยู่นี้กับจุนไคน่ะ"
 
"จุนไคไม่ได้มาหรอก "
 
"ห่ะทำไหมเรอะ"
 
"เพราะเค้าจิตตกตั้งแต่ที่นายหายไป เค้าก็ไม่มีจิตใจทำอะไรเลยนายก็ไม่ทำ"
 
"ทำไหมถึงเป็นอย่างงั่นละ" นี้ผมผิดเรอะ ห่ะ = =
 
"แต่ก็อย่าบอกเค้าน่ะฉันยังไม่อยากให้เค้าเจอฉัน"  แหมก็เล่นถ่ายคลิปขนาดนั่นแล้วไปเจอก็ยังไงอยู่น่ะ
 
"อืม" ทำไหมเซียนซีทำตาเจ้าเลห์แปลกๆแหะ
 
"งั่นฉันไปทำงานก่อนน่ะ"
 
"นายอยู่ไหนเรอะหยวน"
 
"ไม่ต้องรู้หรอก"
 
"ก็ได้ๆ"
 
"ไปแหละ"
 
 
 
ผมรีบ เผ่นหนีกลับบ้านทันที กลับมานอน พักเหนื่อย เพราะ ต้องสู้กับความเจ้าเลห์ของเซียนซี และรังสีอำมหิตของจื่อหง
เฮ้อเหนื่อยจัง  และผมก็หลับไป 
 
 
พอเช้า ก็ได้ยินเสียง เคาะประตู ผมก็มีอาการง่วงนอนเล็กน้อย สงสัยคุณลุงจะมาหา
ผมก็เปิดไปพร้อมเสียงทัก
 
"ใครครับ"  
 
"หยวน"
 
  ผมถึงกับอึ่งตาค้าง พอผมขยี้ตาเสร็จก็มองคนที่อยู่ตรงหน้า 
 
"จ..จุนไค"
 
"หยวน หยวนจริงๆด้วย "  และจุนไคก็เข้ามากอดผม แรงเต็มที่
 
"โอ๊ยเจ็บน่ะจุนไค " ทำไหมคนพวกนี้ชอบกอดจัง 
 
"ขอโทษน่ะ"
 
"เฮือก" 
 
"ว่าแต่มานี้เลย"  และเค้าก็ยกตัวผมขึ้นแบกเข้ามาท่าเจ้าบ่าวเจ้าสาวเค้าหอ เห้ยไม่ใช่แหละ
 
"ปล่อยน่ะอะไรนิ"
 
"ไปไหนทำไหมไม่บอกฉันสักคำ"
 
"ฉันก็ทิ้งโทรศัพท์ให้แล้วไง"
 
"ใช่มีแค่ไม่กี่ประโยครู้ไหมทำฉันร้องไห้ไปขนาดไหน"
 
"แหมอยากเห็นตอนนายร้องไห้แล้วสิ"
 
"ฉันจะทำให้นายร้องไห้ก่อนแน่ละ"
 
"แล้วนายมานี้ได้ไง"
 
"เซียนซีบอกมาน่ะ ส่วนที่อยู่ถามคุณลุงเจ้าของร้านกาแฟน่ะ"
 
"เจ้าเซียนซี อย่าให้เจอเหอะจะตบสักที่"
 
"หวานกันอยู่เหรอฉันรบกวนรึปล่าว"  เซียนซีพูดขึ้นพร้อมเดินเข้ามาในบ้าน
 
"นายบอกจุนไคว่าฉันอยู่นี้เรอะ"
 
"ใช่สิ"
 
"ขยับมาใกล้ๆหน่อยสิจะตบสักที่" 
 
"ฮ่าๆรอดจากตรงนั่นก่อนเหอะ"
 
"อย่าให้ฉันหลุดไปได้เหอะ"
 
"ฮ่าๆฉันไปแหละ เดี๋ยวต้องไปเตรียมอะไรสักหน่อย"
 
"หยุดน่ะ"
 
"หยวนตั้งแต่เม่อกี่แล้วน่ะฉันอยู่นี้ทั่งคนยังไปคุยกับเซียนซีอยู่ได้อย่างงี้ต้อง"
 
"ห่ะ อะไรน่ะ"
 
 
 
จุ๊บ
 
 
 
"จุนไค ไอ้หน้าแมว ไอ้แมวขโมย"
 
"ฮ่าๆ ด่าแบบนี้ละหยวนของฉัน"
 
"ชิส์"
 
"กลับไปกับฉันน่ะหยวน"
 
"แต่ฉันไม่ใช่คนที่นายรู้จักแล้วน่ะฉันไม่ใช่คนเดิมที่เคยเป็นดาราแล้วน่ะ"
 
"ยังไงนายก็ยังเป็นหยวนถึงไม่ใช่คนเดิมแต่นายก็ยังเป็นหยวนที่ฉันรู้จัก"
 
"แต่...."
 
"ไม่ต้องมาแต่เลย"
 
"อืมกลับก็กลับ"
 
"นี้แหละหยวนของฉัน"
 
"ใครของนายกัน"
 
"ฮ่าๆ ต่อไหม"
 
"บ้า"
 
 
และผมก็ยอมกลับไปโดยดี และพอเดินไปถึง ที่พักของพวกนักแสดง ก็ต้องเจอกับผู้จัดการหน้าเงิน
 
 
"อ่ามาแล้วเรอะ"
 
"ผู้จัดการ "
 
"ยินดีต้อนรับ สู้งานใหม่ที่เป็นอันเก่า"
 
"หืม "  ผมสังเกตเห็นเซียนซียิ้มอยู่ข้างหลัง
 
"รู้ใช่ไหมว่าพวกเรามาทำไหม"
 
"มาถ่ายหนังเรอะ"
 
"ใช่แล้วนายก็ต้องมาร่วมแสดงด้วยถือว่าเป็นการเปิดตัวอีกครั่ง"
 
"ห่ะ" และผมก็ฟังผู้จัดการร่ายยาว มาก จนแทบตามไม่ทัน สรุปคือผมต้องเล่นหนังเพื่อกลับมาดังอีกรอบ 
โดยการแสดงเป็นพนักงานร้านกาแฟ เพราะเป็นอยู่แล้วมันก็ง่ายสำหรับผม
 
 
"หยวน"เซียนซีทักขึ้น
 
"หืม"
 
"ทำไหมนายดูเด็กลงรึปล่าว นายเหมือนเมื่อเจอกันครั่งแรกเลย"
 
"คิดไปเองมั่ง" เพราะ พรที่ใช้ หมดเลยกลับมาเป็นเด็กอายุ 15 เหมือนเดิมแต่เค้ายังไม่รู้
 
โชคดีน่ะเนี๊ยที่หน้าตา อายุ15 กับ 18 ไม่ต่างกันสักเท่าไหร่
"นั่นสิฉันคงคิดมากไปเอง"
 
ผมก็กลับมาใช่ชีวิต ดาราเหมือนเดิม  เปิดตัวด้วยหนังเรื่องนี้ แหมอะไรจะบังเอิญขนาดนี้
กลับมาเป็นดาราอีกแล้วสิน่ะ ก็ดีเหมือนกัน
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
                       <Karry>

 
 
ตั้งแต่ที่หยวนหายตัวไป ผมก็ สังกะตาย เรียนไม่เข้าหัวและ ไม่ทำงานอีกด้วย แต่ไม่ถึงขนาด ถูกเตะออกจากการเป็นดารา
เพราะผมคิดว่า หากผมถ่ายรายการ หยวนอาจจะเห็นผมสักที่ใน โลกนี้ก็ได้  
วันนี้รู้สึกว่า จะมีถ่ายหนัง แนวการใช่ชีวิต เด็กนักเรียนทำงาน บลาๆ
แต่ผมไม่สนใจหรอก ผมก็อยู่เหมือนเดิม พอตอนเย็นกะว่าจะไปหากินข้าว
 
 
 
ปี๊ดๆๆ เสียงโทรศัพท์ ของผมดังขึ้น
 
 
"ฮะโหล"
 
"ไงจุนไค"
 
"เซียนซีมีอะไร"
 
"ฉันมีอะไรที่น่าเซอร์ไพทร์ด้วยละ"
 
"อะไรละ"
 
"มาที่ที่ฉันถ่ายหนังสิ"
 
"บอกมาก่อนฉันถึงจะไป"
 
"คนที่หายตัวไปเมื่อ 1ปีก่อน ฉันเจอคน คนนั่นแหละ"
 
"หยวนเรอะ ใช่หยวนไหม"
 
"ก็ไม่รู้สิน่ะมาดูเองละกัน"
 
 
 
 
พอได้ยินเช่นนั่นก็รีบมาที่นี้ทันที่ เป็นเมือง ที่อยู่ใกล้ๆฉงชิ่ง จึงมาได้โดยไม่ใช่เวลามากสักเท่าไหร่
พอมาถึงผมก็มากระชากคอเซียนซีทันที่
 
"อ่าๆใจเย็นสิ"
 
"หยวนอยู่ไหน"
 
"ฉันก็ไม่รู้หรอกแต่ฉันว่า เจ้าของร้านกาแฟน่าจะรุ้"
 
 
 
 
พอเซียนซีพูดจบผมก็ปล่อยเมื่อ จากคอของเค้าและเดินเข้าไปหาเจ้าของร้านกาแฟ
และถามทางเค้า ก็รู้ว่าหยวนอยู่ในซอยสุดทาง นี้เอง พอผมรู้ กะว่าจะไปหาเลยแต่ผมคิดว่าหยวนคงจะเหนื่อยจากการทำงาน
ผมเลยไปตอนเช้าแทน และก็ พาเค้ากลับมา เป็นดาราอีกครั่งตอนแรกเค้าดูลังเลแต่ผมก็ทำมให้เค้ากลับมาอีกครั่ง
ผมรู้สึกดีใจมากที่ หยวนกลับมา ผมจะไม่ให้เค้าไปไหนอีกแล้ว ละ
 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------