โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)
9.7
หวายอายุ14ค่ะ
แชร์นิยายฟิคชั่น
19) Goodbye Mylove
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ <ROY>
วันนี้แล้วสิน่ะที่ ผมต้องหายไป ออกจากชีวิตแบบนี้ ชีวิตที่มีความสุขที่สุดเท่าที่เคยมีมา เฮ้อต้องทำธุระให้เสร็จแล้วสิ
ตอนนี้จุนไคคงจะอยู่ฉงชิ่งแล้ว เพราะเค้าต้องไปทำงานที่นั่น กว่าจะไปได้ เกือบตาย
ย้อนกลับไปเมื่อวาน
"หยวน ฉันจะไปฉงชิงวันหนึ่ง"
"แล้ว?"
"ฉันไม่อยากไป ฉันคิดถึงนายT^T"
"แค่วันเดียวเอง"
"วันเดียวมันเหมือนเป็นเดือนยังไงไม่รู้"
"รีบไปเลย"
"ม่ายยเอา"
"ไปแค่วันเดียวเอง"
"ตะเองเค้าไม่อยากไป"
"ไม่ต้องมาอ้อนเลยไปแค่วันเดียว ฉันไม่นอกใจหรอก"
"พูดอย่างงี้แปลว่าจะนอกใจเค้าใช่ไหม งั่นไม่ไป"
"ไร้สาระอีกแหละ ถ้าไม่ไปงั่นเราเลิกกัน"
"เฮือก!!! แง๊ๆๆไปก็ได้"
"ดีมาก"
เฮ้อกว่าจะยอมไปได้
"อ๋อแล้วเค้าจะกลับมาฉลองวันเกิดย้อนหลังให้ตะเองน่ะไปละ"
กลับสู้ปัจจุบัน
ผมไปที่สตูดิโอ เพื่อขอลาออกอย่างเป็นทางการ กับผู้จัดการหน้าเงิน
"ผู้จัดการครับ"
"เอ้าหยวนมีอะไรละ"
"คือผม..."
"อะไรละ"
"คือๆๆๆ"
"รีบๆพูดมาหน่อยฉันยุ่งน่ะ"
"ผมจะมาขอลาออกจากวงครับ"
"อ๋อแค่นั่นเองได้สิ...... .เห้ยอะไรน่ะ"
"ขอลาออกครับ"
"ไม่ได้นายดังขนาดนี้แล้ว นายไปเงินก็ไปหมดน่ะสิ เอ๊ย แฟนๆนายก็เสียใจแย่สิหยวน"
"เมื่อกี่ได้ยินว่าเงินน่ะ"
"หูฟาดมั่ง"
"ถึงผมไม่ต้องลาออกแต่อีกไม่นานต่อจากนนี้ผมก็ต้องหายไปอยู่ดีละครับ"
"(นิ่งแปป)"
"ผมยังอุสามาของลาออก หรือจะให้ผมหายไปดื่อๆละครับ"
"เฮ้ย ก็ได้แล้วแต่เธอละกัน แต่ต้องพูดเองน่ะ"
"ครับ ขอบคุณมาก"
ผมตกลงกับผู้จัดการว่าจะร้องเพลง(อีกแหละ) เพื่อบอกลาแฟนๆ พอร้องจบในตอนท้ายก็จะขอลาออกเหตุผลก็บลาๆไป
ผมมายืนในมุมกล้อง เสียงรุ่นพี นับถ่้อยหลัง พร้อมเสียงเพลงที่ดังขึ้น
เพลง Goodbye Mylove
น้ำตาของฉันได้จดจำเอาไว้ พื้นที่ของคุณถูกเติมเต็มไปหมดแล้ว
ไม่ว่าจะพยายามมากเท่าไหร่ ฉันก็ลบคุณออกไปไม่ได้
คุณเป็นทุกๆอย่างของฉัน
การจากลามันคือเรื่องเศร้า หัวใจของฉันปวดร้าว
แต่ถ้าคุณมีความสุข ถ้าคุณสามารถยิ้มได้ฉัน........
ฉันจะคิดถึงคุณให้มากกว่าตอนที่ฉันพยายามลบคุณออกไป
ฉันจะหลั่งน้ำตาให้มากกว่าวันนี้
เหมือนโชคชะตา ฉันคงไม่เจอใครที่เหมือนคุณอีกแล้ว
คุณคือหนึ่งเดียวเท่านั่น
ฉันขอให้คุณมีความสุขมากกว่าน้ำตาของฉันที่ไหลริน
Goodbye Mylove
ผมหวังหยวนจากวงTFBOYsผมขอลาออกจากวงตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ขอขอบคุณกำลังใจจากแฟนๆทุกคน ที่ค่อยให้ผมเสมอมา
ลาก่อนครับ
พอเสร็จตรงนี้แล้วก็เหลืออีก 2-3ที่ ไปบ้านก่อนดีกว่า
"คุณแม่ครับ"
"จ๋ะหยวนมีอะไรเหรอ"
"ผมจะต้องไปแล้วละครับ"
"ไปไหนเหรอจ๋ะ"
"ไปจากที่นี้ครับ"
"ทำไหมจ๋ะ อยู่ไม่สบายเหรอ"
"ไม่หรอกครับ ที่นี้ทั่งสบายแหละอบอุ่นผมไม่เคยมีความสุขเท่าอยู่ที่นี่มาก่อนเท่าบ้านหลังนี้ ขอขอบคุณจริงๆครับ"
"แล้วหยวนจะไปไหนละจ่ะ"
"ผมต้องกลับไปที่ที่ผมมาน่ะครับ"
"ไม่ไปไม่ได้เรอะจ่ะ"
"มันหมดเวลาของผมแล้วครับแล้วผมไม่สามารถ ปฏิเสธมันได้"
"จ๋ะ แม่เข้าใจแล้ว เธอชอบยังไงก็ทำอย่างงั่นละจ่ะ"
"นี้ช่วยเอาไว้ให้จุนไคด้วยน่ะครับ"
"อะไรเหรอจ่ะ"
"โทรศัพท์ของผมครับ "
"จ่ะ"
"งั่นผมไปก่อนน่ะครับ"
"จ่ะ ถ้ามีโอกาสกลับมาได้เสมอน่ะ ที่นี้ยินดีต้อนรับหยวนเสมอจ่ะ"
"ครับ" ผมแทบน้ำตาไหล เพราะผมอยู่กับคุณแม่ของจุนไคนานมากและเป็นเหมือนครอบครัวแท้ๆ การจากลานี้มันเศร้าจริงๆ
ยังพอมีเวลาไปหาเซียนซีกับจื่อหงดีกว่า
พูดแล้วผมก็มาถึงบ้านของเซียนซี รู้สึกสองคนนั่นกำลัง หวานแว้วกันอยู่= w= ไปขัดจะดีไหมเนี๊ย
"แหมหวานมากเดียวมดขึ้นน่ะ"
"เห้ยหยวน" พอทั่งสองได้ยินเสียงผมก็แยกออกจากกันทันที่
"เปลี่ยนสีหน้าเร็วจังน่ะท่านเซียน"
"นายมาทำอะไรเรอะหยวน"จื่อหงทักขึ้น
"ขอโทษที่มาขัดจังหวะ แต่ฉันแค่มาลาพวกนาย"
"นายจะไปไหน"
"ไปที่ไหนสักที่บนโลกนี้"
"อย่าพูดงี้สิ"
"ขอโทษแต่ฉันต้องไปจริงๆทั่งที่ฉันก็ไม่อยากไปสักเท่าไหร่"
"ล้อเล่นใช่ไหม"
"จริง"
'ไม่!อย่าไปน่ะหยวน"เซียนซีตะโกนร้องลั่นเพราะร่างของผมมันเริ่มจางลงไป ที่ละน้อย ถ้าพยายามจะมากอดผมแต่ผมกลับหายไปก่อน
"อะ มาอยู่ดาดฟ้าโรงเรียนได้ยังไงเนี๊ย"
<ฉันพามาเองแหละ>
"ทำไหม"
<ดูท้องห้าของโลกนี้เป็นครั่งสุดท้ายก็ไม่เลวน่ะ>
"นั่นสิ เหลือเวลาเท่าไหร่ละ"
<1นาที่>
"โห้ แค่เนี๊ย"
<ใช่สิ>
"เชอะ"
แล้วผมก็นอนมองท้องฟ้าของโลกนี้เป็นครั่งสุดท้าย
<อีก10วิ>
"อืม"
<อีก 9 . 8 ,7,6,5,4>
ลาก่อนน่ะโลกแห่งความฝัน ที่เหมือนจริง และเป็นโลกที่ฉันมีความสุขมากที่สุด ขอบคุณมากจริงๆ
<อีก3,2,1>
ลาก่อนชีวิตที่มีความสุขของฉัน
<0>
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
<Karry>
ผมรีบกลับบ้านทันที่ เมื่อได้ดูรายการที่หยวนเป็นถ่าย
พอกลับถึงบ้าน ผมก็วิ่งขึ้นไปบนห้อง ของหยวน บนห้องของหยวน ของใช้ต่างๆของหยวนได้หายไปหมด ไม่เหลืออะไรเลย
"แม่ครับหยวนละหยวนอยู่ไหน"
"หยวนไปแล้วละจ่ะ"
"ไปไหนครับไปไหน"
"แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันแต่หยวนภาพนี้ไว้ให้"
"โทรศัพท์ของหยวน"
ผมรับโทรศัพท์จากแม่แล้วขึ้นไป บนห้อง เชื่อมโปรเจตเตอร์เข้ากับโทรศัพท์แล้วก็เปิดคริปๆหนึ่งที่หยวนถ่ายเอาไว้
"ถ้านายได้ดูคริปนี้ฉันคงจะหายไปไหนไกลแสนไกล ฉันขอโทษที่ไม่ได้มาลานาย ด้วยตัวเอง เพราะฉันกลัว กลัวที่จะไปจากนายไม่ได้
ขอโทษที่ผิดสัญญาที่ให้ไว้ ที่บอกว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ฉันขอขอบคุณนายจริงๆ สำหรับ 3ปีที่ฉันมาอยู่ที่นี่ นายเป็นคนที่อบอุ่น
ฉันคงหาใครแบบนายไม่ได้อีกแล้วบนโลกใบนี้ ฉันขอมอบเพลงนี้ เพลงสุดท้ายที่ฉันจะร้องให้นาย "
พอหยวนร้องเพลง น้ำตาของผมมันก็ไหลออกมา ไม่หยุด กลั่นเท่าไหร่ก็กลั่นไม่ได้ ผมได้แต่ร้องไห้จนเพลงที่หยวนร้องจบลง
และประโยคสุดท้ายของเค้าก็คือ "ฉันจะจดจำเรื่องราวของเราไว้ในใจเสมอน่ะ หวังจุนไค"
แล้วคริปก็จบลง พร้อมน้ำตาที่ไหลรินไม่หยุด ย่อน
หยวน! ผมได้แต่ตะโกนชื่อหยวนไปทั่วห้อง
---------------------------------------------------------------------------------------------------
<ROY>
ผมตื่นขึ้นมาในบ้านที่ไม่ได้ใหญ่และไม่เล็กมากนัก นั่นคือบ้านเก่าของผมเอง พอเดินออกไปมองรอบๆก็เจอภาพเดิมๆ
ในที่สุดฉันก็กลับมาที่นี้สิน่ะ.............
โปรดติดตามตอนต่อไป
--------------------------------------------------------------------------------------------------
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
