โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)
9.7
หวายอายุ14ค่ะ
แชร์นิยายฟิคชั่น
21) ยินดีต้อนรับสู้โลกใหม่ที่เป็นอันเก่าน่ะ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ <ROy>
ตอนนี้ผมถ่ายละคร เสร็จแล้ว เลยเก็บของกลับไปอยู่ที่เดิม นั้นคือบ้านของจุนไคนั่นเอง
"คุณป้ารู้รึปล่าวว่าฉันอยู่นี้"
"แม่ยังไม่รู้หรอก"
"อ้าว ทำไหมไม่บอก"
"เซอร์ไพรท์"
"อ้าวจุนไค ทำไหมพูดแมวๆอย่างงั่นละ"
"ทำไหมละ"
"ฉันก็ซวยสิ"
"ซวยอะไร"
โห้จุนไคน้อจุนไค ผมก็ตั้งตัวไม่ถูกเพราะ พูดบอกลาไปอย่างงั่น ก็ไม่ค่อยกล้าเข้าไปสักเท่าไหร่
ตอนนี้อยู่ หน้าประตูแล้ว
"แม่ครับ ดูสิมีใครมาหา"
"เห้ยจะประกาศทำไหม"
"จ่ะ?"
"มาสิหยวน"
"หยวน" คุณป้า ดูอึ่งไปแปปหนึ่ง
"สวัสดีครับ"
"กลับมาแล้วเรอะจ่ะ"
"ครับผมกลับมาแล้วครับ"
"ที่นี้ยินดีต้อนรับเสมอจ่ะ" แล้วคุณป้าก็เดินมากอด
"ครับ ขอโทษที่หายไปครับ"
"จ่ะ เข้ามาก่อนสิ"
ผมก็เอาของขึ้นไปเยอะไว้ที่ห้องเดิม ที่เคยอยู่ รู้สึกคิดถึงที่นี้เหมือนกันน่ะ
"หยวน" จุนไคพูดขึ้น
"หืม"
"นี้โทรศัพท์นาย" และเค้าก็ยื่น โทรศัพท์เครื่องที่ผมให้ไว้ก่อนไป มาให้
"โห้ อุสาเก็บไว้ให้เรอะเนี๊ย"
"แน่สิเป็นของที่สำคัญ สิ่งหนึ่งในขีวิตของฉันเลยละ เพราะมันได้จากนาย"
"เอิ่ม=////////="
"นายก็เป็นอย่างหนึ่งที่สำคัญในชีวิตของฉันเหมือนกันน่ะหยวน"
"ฉันก็เห็นนายเป็นสิ่งหนึ่งที่สำคัญในชีวิตของฉันเหมือนกันน่ะ"
"บอกมาเลยน่ะว่าคิดถึงฉันรึปล่าว"
"คิดถึงสิ คิดถึงมากๆด้วย"
"ฉันก็คิดถึงนายใจจะขาดเหมือนกัน ไม่ได้เจอหน้านายเหมือนใจจะขาดและไม่ได้สัมผัสร่างกายนายแบบนี้ด้วย"
"เหมือนกัน เอ๊! อะไรน่ะสัมผัสร่างกายเกี่ยวไร"
"งั่นเรามา โรแมทติกกันดีกว่า"
"อะไรน่ะ"
"มานี้เลยขอกอดหน่อย"
"อย่าน่ะเดี๋ยวคุณป้าเข้ามาเห็นจะทำไง"
"ล็อคประตูไว้ก็จบ" จุนไคพูดแล้วก็เดินไปล็อคประตูไว้
"เห้ย จะทำอะไรน่ะ"
"มานี้เลย"
"อย่าน่ะ" หนีสุดชีวิต
"ห้องเดินไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว"
"ไม่น่ะ" สุดท้ายก็ถูกจับได้ แถมโดนกดลงเตียงด้วย
"นี้จะทำอะไรน่ะ"
จุ๊บ
"อ๊ากปล่อยน่ะ"
"อย่าดิ้นสิ อย่าไม่หยุดจะจูบอีกที่"
"หยุดก็ได้ "
"น่ารักมาก"
จุ๊บ
"อ้าวหยุดแล้วทำไหมยังจูบอีกอะ"
"ข้อหาน่ารัก"
"ห่า"
"ไม่ได้เจอกันตั้ง1ปีแหนะ ต้องชดใข้ส่วนที่เหลือด้วย"
"ไม่!!!!!!!!!"
และแล้วผมก็เสร็จจุนไคสะงั่น ไม่อยากนึกภาพ เลย= =
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
<Jackson>
ผมต้องไปถ่ายละครในเมือง แห่งหนึ่ง แล้วบังเอิญเจอหยวน ซึ่งไม่คาดว่าจะเจอด้วยซ้ำ
แหมเจอแจ๊คพ๊อต ตอนมาทำงานอย่างงี้ ผมเลยโทรไปบอกจุนไค ว่ามีคนที่นายอย่างเจออยู่ที่นี้
หมอนั้นก็ รีบมาทันที่ ไว้ยังกับลิง พอเจอหยวนแล้ว ผมก็ไปบอกผู้จัดการน่าเงินว่าเห็นหยวนและ
คิดว่าจะให้เค้ามาร่วมแสดงด้วย ก็น่ะเรื่องนี้ผมจัดการเองทั่งหมดนั้นแหละ ผู้อยู่เบื้องหลังฮ่าๆ
พอหยวนกลับมาแล้ว แต่ก็ยังรู้ไม่ทั่วถึง สักเท่าไหร่ แต่ก็ดีที่เค้ากลับมาแล้ว
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
<Karry>
หยวนกลับมาแล้วจริงๆสิน่ะ พอไม่มีหยวนผมแทบใจสลายเหมือน บางอย่างที่สำคัญมากๆในชีวิตหายไป
แต่พอเค้ากลับมา มันก็รู้สึก มีกำลังใจมากขึ้น มีแรงสู้ต่อไป แหมยังกับว่าหยวนเป็นคนกระตุ้นหัวใจเลยแหะ
ฮ่าๆ อย่าว่าผมเวอร์ไปละ เพราะมันจริงๆ แน่นอนว่าหยวนกลับมาแล้วแต่ คนอื่นอีกหลายคนยังไม่รู้
"จุนไค"หยวนพูดขึ้น
"หืม มีอะไรเรอะ"
'นายเรียนที่ไหนเรอะ"
"โรงเรียนปี1น่ะ เป็นโรงเรียนหรูเลยน่ะ"
"โห้ถ้่าจะแพงอะสอบเข้ายากน่ะ"
"ไม่เป็นหรอกเรื่องเงิน แต่นายก็เก่งอยู่นิน่าจะสอบเข้าได้ง่ายๆ"
"งั่นมั่งฮ่าๆ"
ว่าไปแล้ว ตอนหยวนไปก็ จบ เกรด13พอดี (ม.6) ตอนอายุ18
"งั่นเดี๋ยวจะพาไปสมัครเรียนแล้วกัน"
"โอเค^^"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอิ่ม ไม่มีไรบรรยาย 55+ คือลงต่อเพราะหวายขาดการติดต่อไปหลายวันน่ะค่ะ
เดะเขียนอีกตอนลงไว้ ตั้งแต่ตอนต่อไปคือ ภาค3ที่แท้จริง หุๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
