โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

                     <ROY>
 
 
ผมกำลังนั่งดูรูปของจุนไคในเว๋ยป๋อ และคิดว่าเขาปกป้องเราโดยที่เราไม่รู้เรื่องอะไรเลยแต่อยู่ๆ จื่อหงก็เข้ามาแล้วบอกให้หนี เพราะพวกนั่นกำลังจะมา ผมก็อยากเจอเหมือนกัน
แต่เพราะคำว่า ที่จุนไคทำมันจะเสียเปล่าน่ะ ผมก็เลยยอมตามจื่อหงไปเขาพาผมมาโรงแรมแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจากที่นั่นสักเท่าไหร่ แล้วจื่อหงก็ขอกลับไปดูสถานการณ์ก่อน
ผมก็ไม่คิดอะไรแล้วก็หลับไปทั่งอย่างงั่น
 
 
 
พอเช้าผมก็ลงมาเดินเล่นและหาอะไรทาน ผมเดินเล่นไปทั่ว    
 แต่ขณะที่ผมกำลังเดินเล่นอยู่
ก็มีคนหน้าตาคุนๆ เดินเข้ามาและเตะเข้าที่ท้องผมอย่างจัง ล้มเลยที่เดียว
 
 
"นี้ไงฉันเจอแกแล้ว หวังหยวน" คนที่พูดอยู่ตรงหน้าคือนักเลงที่ผมซัดเขาตอนที่เข้าโรงเรียนใหม่ๆ
 
"ครั่งนี้มันไม่เหมือนครั่งที่แล้วหรอกน่ะ"
 
"เหอะ"ผมขัดขึ้นก่อนที่เค้ากำลังจะโม้เรื่องตัวเอง
 
"หน่อยแกตายสะเถอะ ลุมมันเลย"
 
 
 
พวกเขาพยายามจะลุมผม   มันคงง่ายละครับ
ผมสุ้กับพวกเขาได้สักพัก และมันก็จบลง แน่นอนผมชนะใสๆ
 
 
 
"ทำไหม ทำไหมฉันถึงทำอะไรแกไม่ได้"
 
 
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วพูดว่า ไม่รู้จักเทวดาคุมครองเรอะ
แล้วผมก็ตีพวกนี้จนสลบ แล้วหา อุปกรณ์ลากทั่ง4คนนี้ไปด้วย หนักเหมือนกันน่ะ
ขณะที่ผมกำลังแบกหรือลากก็ไม่รู้เดินไปด้วยผมก็สะดุดกับบทสนทนาหนึ่งเลยเข้าไปแจมสักหน่อย
 
 
 
"พีที่เธอว่าคือพวกนี้เรอะ"จื่อฉีหันมาทางผม เธอทำท่าทางตกใจ จื่อหงก็เหมือนกัน
 
"นี้แกทำอะไรพวกเขา"
 
"เอ้าฉันซักผ้าให้พวกเขามั่ง"
 
"ทำไหมถึงสู้กับพวกเขาได้ทั่งที่ขนาดจุนไคกับเซียนซียังทำอะไรไม่ได้เลย"
 
"เฮ้อเธอไม่มีสิทธิเรียกชื่อพวกเขาหรอกน่ะและพวกนี้ก็งั่นๆ"
 
"แกบังคับให้ฉันใช่ทางเลือกสุดท้าย"เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา
 
"จะโทรหาคนดันให้แจ้งเกิดเรอะ"
 
"ฉันจะเอาภาพน่าอายนี้ผมเน็ตดูสิว่ามันจะเป็นยังไง"
 
"ทำสิทำเลยฉันคิดว่ามันจะตรงข้ามกับที่เธอคิดไว้อีกน่ะ"
 
"5555ปากดีได้ก็แค่ตอนนี้เท่านั่นแหละ แกจะยิ้มได้สักเท่าไห่กัน"
 
"ฉันคิดว่าฉันค่อยจะเป็นคนพูดคำนั่นมากกว่าน่ะ"
 
"ว่าไงน่ะ" เธอถึงกับตกใจเมื่อเห็นข้อความแสดงความคิดเห็นเพราะเกือบทุกคนที่แสดงความคิดเห็น
 
ลงเป็นเสียงเดียวว่า จะค่อยเชียร์และสนันสนุนเสมอ และคำอื่นๆที่ให้กำลังใจจุนไคกับผม
 
"ทำไหมละ"เธอลงไปนั่งกับพื้นพร้อมน้ำตาที่ไหล
 
"ร้องไห้ตอนนี้มันยังเร็วไปน่ะ ลองดูโพสเก่าของจุนไคดูสิ"
 
พอผมพูดจบเธอก็มองและกดสักพัก
 
"เหอะฉันโง่เองแหละที่ใช่แผนนี้เป็นไม้ตายสุดท้าย"
 
 
อยากรู้ไหมว่าทำไหมเธอถึงพูดอย่างงั่น เอิ่มก็เพราะว่า มีคอมเม้นหนึ่งที่ทุกคนต่างเห็นด้วยและกดถูกใจเป็นล้าน(เวอร์)
 
<ฉันชอบที่จุนไคคู่กับหวังหยวนมกกว่าอีก น่าจะเปลียนจากผู้หญิงคนนี้เป็นหวังหยวนอะ>
กดถูกใจให้เลย
 
 
"บอกมาสิทำไหมถึงทำอย่างนี้"  ยังกับเรียกคำสารภาพของคนร้ายเลย= ="
 
"นายคงจำฉันไม่ได้สิน่ะ"
 
"หืม?"  จื่อฉีเริ่มลบเครื่องสำอางและเอาเครื่องแต่งกายออก
 
"ห่ะเธอ"
 
"จำได้แล้วสิน่ะ"
 
"ลูกสาวเจ้าของคอนโดที่ฉันเคยอยู่"ผมจำเธอไม่ได้เพราะเธอเปลี่ยนสไตร์การแต่งตัว
 
"ใช่ฉันเป็นลูกเจ้าของคอนโด ที่นายฟ้องไงละ"
 
"เหอะแม่เธอทำผิดก่อนเอง" เล่นวางยานอนหลับจะปล้นฉันนิ
 
"ผิดแล้วทำไหมต้องฟ้องด้วยละ"
 
"ผิดก็คือผิดสิ"
 
"เพราะนายทำให้ครอบครัวของฉันต้องล้มจม  ฉันสาบานว่าจะต้องแก้แค้นนายให้ได้"
 
"แล้วเธอไปหาพวกนี้มาจากไหนกัน"
 
"ฉันมีโปรแกรมติดตามตัวของคอนโดที่จะรู้ว่าลูกค้าของเราทำอะไรอยู่"
 
"ฟ้องได้อีกเรื่องเลยน่ะนิละเมิดสิทธิส่วนบุคคล"
 
"เชอะแล้วฉันก็รู้ว่านายมีเรื่องกับพวกนังเลงนี้ฉันเลยไปยื่นขอเสนอให้พวกเขาแน่นอนพวกเขาตกลง"
 
"ว้าว เธอนี้เก่ง แล้วจุนไคละและภาพด้วย"
 
"ภาพนั่นฉันบังเอิญได้เพราะโปรแกรมยังติดตามนายอยู่ส่วนจุนไคฉันก็บังเอิญเห็นเขาเหมือนกันเลยคิดแผนออก"
 
"อังเอิญเยอะจริงน่ะเธอ"
 
"ฉันขู่เขาไปพร้อมกับลุมซ้อมเขาและบอกว่าถ้าไม่ทำตามแล้วหวังหยวนจะโดนแบบนาย"
 
"โห่เลวได้ใจ"
 
"แต่เขาก็ยอมน่ะ"
 
"แน่นอนอยู่แล้วจุนไคของฉันสะอย่าง"
 
"ใช่และหลายครั่งที่เค้าขัดขืนแต่ก็ไม่สำเร็จ"
 
"แต่ตอนนี้เสียใจด้วย เธอต้องไปแล้วละตำรวจมาแล้ว"
 
"ว่าไงน่ะ ฉันอายุแค่15น่ะจะจับฉันได้ไง"
 
"ข้อหามันชัดเจนอยู่แล้ว ลาก่อนน่ะจื่อฉีฝากทักทายแม่เธอด้วยละ"
 
"ไม่!!!!!!"
 
 
 
พอตำรวจมา ก็พาทั่ง5คนนี้ไป ผมเลยพาจื่อหงไปโรงพยาบาลเพราะเค้าก็โดนหนักไม่ใช่ย่อยเหมือนกัน
ผมรู้สึกผิดมากเลยตอนนี้ เพราะผมคนเดียวทั่งสามคนเลยต้องเข้าโรงพยาบาลคิดแล้วน้ำตาจะไหล
หรือว่ามันไหลแล้ว? เอ้าถามตัวเอง55+
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
                      
 
 
                                           <Jackson>
 
 
 
 
พอผมได้ยินว่าจื่อหงเข้าโรงพยาบาลผมเลยจะไปหาเค้า
ขณะที่เดินไปด้วยความลำบากเพราะแผลที่ยังไม่หายดี
ก็เจอเข้ากับหยวนที่เดินเหม่อลอยมา
 
"หยวน"
 
"เอ้าเซียนซี"
 
"นายเป็นไงบาง"
 
"ก็อย่างที่เห็นฉันสบายดี"เค้าพูดออกมาอย่างร่าเริงบอกกับความเศร้านิดๆ
 
"แล้วจื่อหงละ"
 
"จื่อหงถูกซ้อมแต่ไม่มากเท่าไหร่หมอให้นอนดูอาการก่อนน่ะ"
 
"เฮ้อโล่งอกไปหน่อย"
 
"แล้วจื่อฉีละ"
 
"จื่อฉีคงจะอยู่ฮองกงแล้วมั่ง"
 
"ห่ะอะไรน่ะ"
 
"อยุ่ห้องกรงในสถานีตำรวจ"
 
"อ๋อ อย่าพูดให้เข้าใจผิดสิ"
 
"โทษที่ๆ"
 
"จบแล้วสิน่ะ"
 
"คงงั่นมั่ง แล้วนายก็เชิญกลับห้องไปเลย"
 
"แต่"
 
"ไม่ต้องมาตงมาแต่ กลับไป!" เป็นคำพูดที่เด็ดขาดมาก
 
"ครับ"
 
 
 
ผมก็ต้องทำตามที่หยวนบอก กลับมานอนที่ห้องของตัวเอง 
มันจบแล้วสิน่ะ
 
 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------