โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

                         <ROY>
 
 
 
 
 ณ บ้านตะกูลหวัง
 
 
 
 
 
"ทำไหมจุนจังทำอย่างงั่นละจ๊ะ"
 
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ"
 
"แม่ต้องคุยกับจุนไคให้รู้เรื่อง ต้องเล่นให้หนัก"
 
"ไม่ต้องหรอกครับผมว่า เค้าเองก็คงทำไปเพราะมีเหตุผล"
 
"เฮ้อ ทำไหมถึงทำอย่างนี้น่ะจุนไค"
 
"ช่างเค้าเถอะครับสักวันคงจะเห็นความจริง"
 
"แม่ไม่เคยสอนให้เค้าเป้นคนอย่างงี้สักครั่งเลยน่ะ" เธอพูดพร้อมซดเหล้าแก้วใหญ่
 
"อย่าดื่มมากน่ะครับ ไม่ดีต่อสุขภาพน่ะครับ"
 
"ฮ่าๆ"
 
"ใช่สิ หยวนย้ายออกมาจากห้องของจุนไคเลยน่ะ"
 
"หืม"
 
"แม่ไม่อยากให้หยวน ปวดใจเวลาเห็นเค้า"
 
"ครับขอบคุณครับ"
 
"งั่นขึ้นไปเก็บของย้ายเลยน่ะ"
 
"ครับ^^"
 
 
 
 
 
พอผมพูดเสร็จ ผมก็ขึ้นไปเก็บของอยู่บนห้อง พอผมเก็บของเสร็จ 
พอกำลังจะออกจากห้อง ผมก็มองเห็นเตียงของจุนไค ผมเลยไปนั่งและเอามือกวาด
ไปทั่วเตียงนึกถึงอดีต อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา พร้อมกับจุนไคที่เดินเข้ามา
 
 
ทำให้ผมรีบเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินหนีออกจากห้องไป
ตอนผมเดินออกมา ไม่รู้ว่า ตาผมมันลายหรือเพราะน้ำตาที่ไหลทำให้ดวงตา มองไม่ชัดก็ไม่รู้ ผมสักเกตเห็นน้ำตาของจุนไคที่ไหลออกมา ไม่ต่างจากผม 
สงสัยผมคงจะ ตาลายเอง
 
 
 
 
 
ผมมาที่ห้องใหม่ ซึ่งเป็นห้องที่ไม่ใหญ่มากนักแต่ก็ ดีกว่านอนที่ห้องนั่น
พอผมมาถึงก็เตรียมของจะไป เที่ยวเลย เพราะว่าพรุ่งนี้ ผู้จัดการให้งบมาก
เที่ยวเพราะเห็นว่าพวกเรา ทำงานกันเหนื่อยมากแล้ว ถึงให้ไปพัก แต่ผมไม่เชื่อ
ไอ้ผู้จัดการน่าเงินนั่นหรอก
 
 
 
 
วันเดินทาง
 
 
 
 
 
         ผมรีบออกจากบ้านก่อนจุนไคเพราะผมไม่อยากเห็นหน้าเค้า  ผมมาถึงเป็นคนแรกเลยขึ้นไป เลือกที่ไว้ก่อนคนอื่น 
สักพัก คนอื่นๆก็มาพร้อมเซียนซีและจื่อหง  และอีกคู่หนึ่งก็คือจุนไคกับจื่อฉีที่เดินกอดกันมา
 
 
 
         พอรถออก ผมก็แอบมอง ไปด้านหลังที่มีจุนไคกับจื่อฉีอยุ่   จื่อฉีเอาหัวซบที่ไหล่ของจุนไคและก็กอดเอวจุนไคไว้
ส่วนจุนไคก็เอามือ กอดตัวของจื่อฉีเหมือนกัน
 
 
ผมแทบร้องไห้เมื่อเห็นภาพนั่นแต่ เซียนซีดึงหน้าผมกลับมาก่อน
 
 
 
"อย่าไปมองสิ" เซียนซีพูดเสียงดุ
 
"ขอโทษ"
 
"ลืมๆหมอนั่นไปสะเถอะ มันกลายเป็นปีศาจไร้หัวใจไปแล้ว"
 
"ฉันจะพยายาม"
 
 
 
            พอรถไปถึงจุดหมาย ผมก็รีบลงทันที่และรีบเอาของไปไว้ที่ห้องพัก ผม-เซียนซี-จื่อหง นอนด้วยกัน ส่วนจุนไคกับจื่อฉีก็ขอนอนด้วยกัน
ผมปล่อยให้สองคนนั่น หวานแว้นกันในห้อง แล้วผมก็เลย ลงมาหาอะไร ดื่ม ร้อนๆ สักหน่อย ผมลงมาที่ตู้หยอดเหรี๊ยญน้ำกระป๋องกดที่โกโกร้อน
แล้วหยอดเหรียญ นี้ข้ามขั้นตอนนิ= =" พอผมหันมาก็ต้องตกใจ  ผมเห็นจุนไค อยู่ตรงหน้าทำให้ กระป๋องน้ำ หล่นไปลงกับพื่น
 
 
 
 
"ทำอะไรของนาย"
 
"ิ....."ผมเม้มปากไม่พูดอะไรแล้วหยิบกระป๋องขึ้นมา
 
"ทำไหมไม่พูดอะไร"
 
"ฉันคิดถึงนายน่ะ"
 
"หึนายไม่ต้องมาคิดถึงฉันหรอกเราก็เจอกันทุกวันอยู่แล้ว"
 
"ิ....." ผมเม้มปากไม่พูดอะไรแล้วพยายามกลั่นน้ำตา
 
"และไม่ต้องมาทำอะไรอย่างงี้กับฉันอีก"
 
"ถ้านายไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนน่ะ" ผมรีบหนีมาจากสถานการณ์นั่นก่อนจะ
 
 
น้ำตาปะทุ ออกมาอย่างหนัก ทำไหม ทั่งที่ฉันต่อยคนที่ทำให้ฉันเจ็บได้แบบ  สบายๆแต่กลับไม่สู้กับคนคนนี้
แต่ผมได้ยินเสียงแผ่วเบาทำให้ผมหยุดชะงัก และก็วิ่งต่อไปอีก  มันเป็นคนขอโทษ ของคนที่พึ่งทำร้ายผมเมื่อกี่
 
 
ผมวิ่งมาที่ระเบียงหน้าห้อง แล้วนั่งลงกับพื่น 
 
ทำไหมจุนไคถึงพูดอย่างงั่น
 
<ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน>
 
อือๆ...เค้าทำไหมเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้ละ
 
<ฉันขอโทษน่ะ ฉันคิดไม่ถึงส่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้>
 
ไม่หรอก 
 
 
ผมเช็ดน้ำตาแล้วเดินกลับห้องไป เพื่อไปนอนเพราะพรุ่งนี้ผมสังหรว่าจะมีงานเข้าแน่ๆ
 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
                      <Jackson>
 
 
 
 
 
วันนี้ พวกผมต้องไปเที่ยว เพราะผู้จัดการให้พัก ผมไม่เชื่อหรอก  ตอนนี้ผมยังห่วงหวังหยวนอยู่ ผมก็ไม่เข้าใจเค้าเหมือนกัน ทั่งที่
พอดูแล้วมันเจ็บเค้าก็ยังจะมอง ไปดูจุนไคกับจื่อฉี หวานแว้วกันอีก  ผมก็เลยต้องค่อยเตือนอยู่บ่อยๆ พอมาถึงพวกเราก็เอาของไปเก็บ
และผมก็ขอให้หยวนออกไปหาอะไรกิน ก่อน เพราผมต้องการหวานแว้ว  กับคนคนนี้สักหน่อย เพราะช่วงนี้ห่วงแต่หยวนเค้าก็ดูซึ่มๆไปบาง
 
 
แต่พอหยวนกลับมา ก็สังเกตว่าตาเค้าแดงๆ
 
 
 
"นายokไหมหยวน"
 
"อืม"
 
"นายเจอจุนไคใช่ป่ะ"
 
"อืม"
 
"อย่าไปสนใจหมอนั่นอีก บอกแล้วไง"
 
"ขอโทษ"
 
"ฉันไม่ต้องการคำขอโทษนายไม่ได้ผิด หมอนั่นต่างหาก"
 
"ขอโทษ"
 
"เฮ้อช่างเหอะ"
 
 
 
 
 
นอนได้แล้วละ  ผมมองไปที่หยวนอย่างเป็นห่วงเพราะเค้าช่วงนี้ไม่ค่อยได้ยิ้มเลย
ขอให้พรุ่งนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วยเถิด
 
 
 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
สั่นเฟร่อ
ขอโทษแต่หวายวันนี้ไม่ได้นอนเลย ทำได้แค่นี้ละค่ะ Sorry มากๆ พยายามจะแต่งต่อ แต่ตอนนี้ จะตายแล้ว
อันที่จริงในสมุดหวายแต่งใกล้จบแล้ว แต่ ยังไม่ได้พิมลง คอม ซึ่งมันก็ยากมากเลย เดี่ยวหวายจะพยายามมาแต่
เช้าเพื่อมาพิมและลง สัก2-3ตอน ในวันเดียวเลย ฮ่า สลบแปป