โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)
9.7
หวายอายุ14ค่ะ
แชร์นิยายฟิคชั่น
12) ทำร้ายฉันไม่ว่าแต่อย่าทำร้ายวงของพวกเรา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ <ROY>
ขณที่ผมกำลังเปิดดู เวยป๋อ เพื่อดูว่า ข้อความที่แฟนๆส่งมาให้ ผมก็ต้องตกใจกับภาพๆหนึ่งของที่จื่อฉีเอาลง
พอผมเห็นภาพนั่นผมก็ตรงไปหาจุนไคทันที่
"จุนไค"
"ื....."เค้าไม่สนใจผมแล้วเดินหนี
"หวังจุนไคหยุดเดี่ยวนี้น่ะ" ผมเดินไปจับแขนเค้า
"ปล่อย"
"ไม่ปล่อยนายกับฉันต้องคุยกันให้รู้เรื่อง"
"เรื่องอะไร"
"ทำไหมนายถึงทำอย่างงั่น"
"มันเป็นสิทธิของฉันไม่เกี่ยวกับนาย"
"ไม่เกี่ยวได้ไงนายทำร้ายฉันฉันไม่ว่าแต่นายอย่าได้ทำร้ายชื่อเสียงของวงTFBOYSอย่างงี้"
"นายไม่ได้เป็นอะไรกับฉันสักหน่อย ทำไหมฉันต้องเชื่อฟังนายด้วย"
พอสิ้นเสียงของจุนไคน้ำตาผมก็ ไหลออกมา โกหกสิน่ะที่ว่า จะรักฉันมากกว่าใครบนโลกใบนี้ โกหกสิน่ะที่ว่า จะรักฉันแค่คนเดียว
"ขอโทษ " จุนไคพูดขึ้น และแกะมือผมออกจากแขนเค้าแล้วก็เดินหนีไป
นายไม่ได้เป็นอะไรกับฉันสักหน่อย คำคำนี้ยังอยู่ในหัวผม
ทำไหมนายถึงทำกับฉันอย่างนี้ จุนไคนายเป็นอะไรไป
จุนไคเปลี่ยนไปตั่งแต่ ที่เค้ากลับมากจากฉงชิ่ง เค้ากลับมาพร้อมผู้หญิงคนหนึ่งชื่อว่า จื่อฉี เธอเป็นคนที่น่ารัก ตัวเด็ก เธอน่ารักจนน่าอิจฉา
เขากอดกับจุนไคทุกวัน และทำอะไรหวานๆ กันทุกๆวันโดยไม่แคร์สายตาใคร
พอผมเห็นภาพนั่น ใจผมแทบแตกสลาย เหมือนถูกแทงเข้าที่อกซ้ำแล้วซ้ำอีก
ที่ผมทะเลาะกับเค้าเมื่อกี่เพราะเค้า โพสภาพๆหนึ่งในเวยป๋อ
เป็นภาพที่ จื่อฉีกอดคอของจุนไค และจูบกัน ในรถ และมีมือของจุนไค ปิดที่ปากไว้เหมือนเซนเซอร์
พอเห็นภาพนั่นใจผมแทบฉีกเป็นชิ้นๆ เค้าทำไหมทำกับผมอย่างนี้ละ
แต่ที่สำคัญกว่า เค้าทำให้วงและแม่ของเค้าเสื่อมเสีย
ผมได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั่น ผมทำอะไรไม่ได้ เพราะผมไม่สิทธิในตัวของเค้าแล้ว
ไม่มีแล้วสิน่ะคนที่ค่อยอยู่ข้างๆเราเวลาเราขาดความอบอุ่น
ไม่มีแล้วสิน่ะคนที่ค่อยจับมือและเดินไปที่ต่างๆ
ไม่มีแล้วสิน่ะคนที่จะฝากรอยจูบให้เราเสมอเวลาเราท้อ
ไม่มีแล้วสิน่ะคำพูดหวานๆที่ชวนให้เขินอาย
ทำไหมนายถึงเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้จุนไค........
---------------------------------------------------------------------------------
<Jackson>
ตั่งแต่ที่จุนไคมีผู้หญิง หยวนก็ได้แต่ทำหน้าเศร้า และแอบไปร้องไห้อยู่เสมอ ผมทนไม่ได้ที่ต้องเห็นหยวนเป็นอย่างงั่น
หยวนเป็นเพื่อคนหนึ่งที่ ดีมากๆ เค้ายิ้มอย่างร่าเริงอยู่เสมอ ค่อยให้กำลังใจเวลา พวกเราท้อ แต่ตอนนี้ ผมกับเห็นแต่ยิ้ม
ที่เส้แสร้งทำเพื่อไม่ให้ใครเป็นห่วง หรือก็คือการฝืนยิ้มของเค้าเพราะผมดูเค้ามาตลอด
วันนี้ต้องไปพูดกับจุนไคให้รู้เรื่อง
"จุนไคนายมานี้เดียวสิ"
"ทำไหม"
"มานี้"แล้วผมก็ลากเค้ามาที่ ห้องพักนักแสดง
"มีอะไร"
"ทำไหมนายถึงทำอย่างงั่น"
"ทำอะไร"
"นายทำร้ายหยวนมากเกินไปแล้วน่ะ"
"ฉันกับหยวนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"
เพียะ พอสิ้นเสียงของจุนไค ผมก็ตบเค้าไปที่หนึ่ง
"นายกล้่าพูดได้ยังไงจุนไค"
"หึ....."
"สำหรับนายหยวนเป็นอะไร"
"เป็นแค่คนคนหนึ่ง"
หลังคำพูดของจุนไค ผมโกรธจนถึงขีดสุด ผมกระชากคอเสื้อของเค้า ยกหมัดจะต่อย
"หยุดเดี่ยวนี้น่ะเซียนซี" เสียงของจื่อหงห้ามขึ้น
"นายมาห้ามทำไหม"
"ต่อยจุนไคไปมันก็ไม่ได้อะไรปล่อยเค้าไปเถอะ" จื่อหงพูดพร้อมทำหน้าเศร้าๆ
ผมจึงยอมปล่อย
"ฝากไว้ก่อนเหอะ" ผมพูดจบแล้วก็เดินออกจากห้องไป
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
<หลิว จื่อหง>
วันนี้ ผมต้อง แอบเดินตามจุนไคและเซียนซีไปห้องนักแสดง พอผมไปถึงก็เห็นเซียนซี กำลังจะต่อยจุนไค
แต่ผมเข้าไปห้ามไว้สะก่อน อันที่จริงผมก็โกรธพอๆกับเซียนซีนั่นแหละ แต่ผมรู้จักจุนไคตั่งแต่เด็ก
เค้าไม่ใช่คนที่ชอบทำอย่างนั่น หลายครั่งที่ผมไปถามเค้า แต่เค้าก็ไม่พูดอะไร พุูดแค่ทำว่าขอโทษแล้วก็เดินหนี
ผมไม่เข้าใจเค้าเลยจริงๆ ทำไหมนายถึงเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้น่ะ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
สั่นไปปล่าวเนี๊ย อันที่จริงหวายจะเอาลงสองตอน แต่พอดี มีธุระ ด่วนมาก พรุ่งนี้จะลงต่อน่ะ สองตอนเลย><
เม้นเป็นกำลังใจด้วย เราจะมาดูกันว่า หยวนกับจุนไคจะเป็นยังไงต่อ แล้วจื่อฉีมาจากไหน อิอิ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
