โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

                     <RoY>

 

 

 

ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้า  ผมตื่นก่อนเซียนซีและจื่อหง

เพราะเค้าสองคน ค่อนข้างขี้เซาเล็กน้อย ผมเลยมาล้างหน้าแปรงฟัน

พอเสร็จผมก็มาดูมือถือ เพราะมีข้อความเข้า รุ่นพีส่งตารางงานมาให้

เฮ้อสุดท้ายก็ได้ทำงาน ผู้จัดการหน้าเงิน

 

 

"หยวนตื่นเข้าจังน่ะ" เสียงเซียนซีพูดทักขึ้น

 

"เอ้าตื่นแล้วเรอะ"

 

"นายนี้ตื่นเร็วกว่าพวกเราตลอดเลย" จื่อหงทักขึ้นอีก

 

"ไม่หรอกพวกนายไปล้างหน้าสิ จะได้ลงไปทานข้าวกัน"

 

"โอเค"

 

"ไม่สิทำอาหารเช้าต่างหาก"

 

"เอ๋?"

 

"เมื่อกี้รุ่นพีส่งตารางมาให้"

 

"เหอะสุดท้ายก็ทำงานน่ะสิ"

 

"อ๋อใช่"

 

 

 

 

หลังจากนั่น พวกเราก็ลงไปทพอาหารเช้า ผมรู้สึกประหม่าเพราะต้องใกล้ จุนไค

เฮ้อ ทำไหมมันอึดอัดอย่างนี้น่ะ ทั่งที่เราก็คุยกันปกติในรายการ 

 

 

 

 

พอเราทำเสร็จ ผมเกือบตายเลยที่เดียว รู้สึกถึงจิตสังหารจาก จื่อฉี อย่าให้นิสมีพลัง

กลับมาน่ะจ่ะเล่นให้เจ็บ ไปถึง เยื่อหัวใจเลย

 

<คิดร้ายเหมือนกันน่ะ>

 

"เห้ย โห้ตกใจหมดเลยมาไม่ให้ซุ่มให้เสียง"

 

<ก็ฉันเป็นเทวดานิ จะให้ทำไงได้ละ>

 

"เหอะเทวดาหมดน้ำยาละสิ"

 

<ปากดีจังน่ะใครก็ไม่รู้นั่งร้องไห้ขอให้ฉันพากลับ>

 

"เงียบไปเลย"

 

<ครับๆเป็นไงบางละ>

 

"แย่"

 

 

<เหอะ>

 

"แล้วตอนไหนพลังถึงจะกลับมาละ"

 

<สุดท้ายก็เรื่องนี้>

 

"ก็อยากรู้นิ"

 

<อีกนานเลย เพราะฉันใช่พลังไปเยอะน่ะ>

 

"ไปใช่ทำอะไรละ"

 

<ถามพ่อแม่นายสิ>

 

"ฉันไม่อยากเห็นหน้าพวกเขา"

 

<โอ๊ๆ จะบอกให้ว่าพ่อแม่นายกำลังจะเสียชีวิต>

 

"ห่ะทำไหม"

 

<เป็นห่วง?>

 

"เหอะปล่าวแค่อยากรู้"

 

<เฮ้อมนุษย์เน้อมนุษย์>

 

"พูดมาเร็วๆสิ"

 

<สองคนนั่นทำความเลวมากเกินไป ทำให้ชีวิตสั่นลงฉันเลยช่วยไว้ต่อชีวิตให้>

 

"ไปช่วยทำไหม"

 

<เฮ้อไม่ได้อยากช่วยแต่มันจำเป็นนิ>

 

"อ๋อเหรอ"

 

 

 

 

 

คงอยากรู้ละสิว่าทำไหม ผมถึงเกลียดพ่อกับแม่ขนาดนี้ ก็พวกเค้าสองคน

วันๆไม่ทำอะไร นอกจาก เหล้า การพนัน เท่านั่น ผมที่ทำงานพิเศษ

ทุกวัน เพื่อหาเงินเลี้ยงตัวเอง แต่พอมาถึงบ้านก็โดนเอาไปหมด

ผมก็ทำได้แค่ร้องไห้เท่านั่นแหละ แต่ก็สู้ต่อไป เฮ้อ 

ไม่อยากเล่าอดีตไม่น่าจดจำ กลับสู้ปัจจุบัน

 

 

 

 

ผมนั่งเช็ค ตารางอย่างตั้งใจ ถึงจะมีเลือกบาดใจ แต่งานสำคัญกว่า

คงเพราะผมมีประสบการณ์ มาก่อนงานต่างๆที่ได้รับมอบหมาย

ผมจะรับผิดชอบดี ผู้จัดการก็ชมอยู่บ่อยๆ

 

 

 

ขณะที่ผมกำลัง ตั่งใจทำงานอยู่ จื่อฉีที่ปกติจะอยู่เฉยๆ ก็เดินมาพร้อม

กล่อง ที่ผูกโบว์สีแดง แล้วมาหยุดตรงหน้าผม

 

"หยวนฉันมีอะไรจะให้น่ะ"

 

"กล่องนั่นเรอะ"

 

"ใช่ นี้ของเล็กๆน้อยๆจากฉัน"

 

 

เธอยื่น กล่องมาให้ผมแล้วก็เดินกลับห้องไป

ผมก็ไม่ได้สนใจเจ้ากล่องนี้หรอกแต่ก็สงสัยว่ามันมีอะไร

"หยวนอย่าเปิดน่ะ"เสียงเซียนซีดังขึ้นทำให้ผมตกใจ และทำกล่องนั่นตกมือไป

 

ho my got ตุ๊กแกตัวใหญ่มากอยู่ในกล่อง ดูจากขนาดตัวแล้วกัดแขนขาดสบายๆเลยละ= =" 

 

 

"เฮ้อเกือบไปแล้ว นายไม่เป็นอะไรน่ะ"

 

"อืมทำไหมนายรู้อะ"

 

"ฉันบังเอิญเห็นน่ะ เธอจับมันลงกล่องเองเลยน่ะ"

 

"ห่ะทำได้ขนาดนั่นเชียว"

 

"ฉันสงสัยเลยแอบตามมานี้แหละ"

 

"เธอเป็นใครกันเแน่"

 

 

 

 

ผมมาเช็คตารางอีกที่ ก็พบว่า ช่วงเย็นมีร้องเพลง จะร้องคู่ร้องเดียวก็ได้

ผมก็ค้นหาเพลงที่จะร้อง และฟังไปทั่งอย่างงั่นแหละ เพราะต้องทำงาน

จึงไม่มีเวลาซ้อมเท่าไหร่  แต่มันทำให้ผมนึกถึง ตอนที่ง้อจุนไคด้วยเพลง

ผมเคยบอกเค้าว่า เวลาผมร้องเพลง เนื้อเพลงจะเป็นความรู้สึกของผมจริงๆ

 

"หยวน"เซียนซีทักขึ้น

 

"นายจะร้องเพลงกำพวกเราไหม?" จื่อหงพูดขึ้น

 

"ไม่ละฉันจะร้องเดี่ยว"

 

"ได้สิ"

 

 

 

         พอถึงตอนเย็นหลังจากที่ พวกเราทำอาหารเย็นและกินเสร็จ ทีมงานก็ ตั้งคาราโอเกะ ให้ จัดสถานที่สะอลังการ มีดีเหมือนกันน่ะ

พวกรุ่นพีต่างก็ขึ้นไปร้องกัน จนเหลือแค่ พวกเรา 5 คน จุนไคกับจื่อฉีก็ ขึ้นไปร้องเพลงคู่รักหวานแว้ว เฮ้อ จะขาดใจตาย

หลังจากนั่นเซียนซีกับจื่อหงก็ขึ้นร้อง อิจฉาคู่นี้เหมือนกันน่ะผมเป็นสุดท้ายที่จะต้องร้อง ผมเดินไปจับไมค์ แล้วบอกให้ 

เริ่มเพลง ที่ผมเลือกไว้ เสียงเพลงก็ดังขึ้น แล้วผมก็เริ่มร้อง

 

 

 

 

เพลง Words I Couldn't Say Yet

 

 

 ฉันคิดถึงคุณมันผิดด้วยหรอ?   ฉันทำมากเกินไปมันผิดด้วยหรอ?

ฉันขอโทษที่รักคุณ ฉันปล่อยคุณไปไม่ได้ 

ฉันมองไปที่คุณ แต่ก็ไม่เห็นคุณ ฉันได้ยินเสียงของคุณจากที่ไหนสักแห่ง

คุณซ่อนอยู่ในหัวใจภายใต้น้ำตาของฉัน ฉันไม่พบคุณ

ราวกับว่า ฉันได้สัมผัสคุณด้วยมือของฉัน

ราวกับว่าฉันเห็นคุณด้วยตาของฉัน

ฉันจะพอแค่นี้เพราะยิ่งคิด มันยิ่งทำให้คิดถึงคุณ

หลังจากเวลาที่ยาวนาน ฉันเรียกชื่อคุณทั่งน้ำตา

ฉันคิดถึงคุณมันผิดด้วยหรอ? ฉันทำมากเกินไปมันผิดด้วยหรอ?

ฉันควรทำยังไง ถึงจะกล้าพูดออกไป มีหลายคำ ที่ฉันยังไม่ได้พูด

อย่างเช่นคำขอบคุณ  ฉันยังไม่ได้พูดคำว่าขอโทษ

  และคำว่ารัก......

 

 

 

 

พอผมร้องจบก็มีเสียงปรบมือดังขึ้น ผมสังเกตจุนไค เค้าไม่มีท่าทีว่าจะ อะไรมากกับ

เนื้อเพลงของผม เค้าคงลืมไปแล้วสิน่ะ  ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วกลับห้อง

ไปนอนทั่งน้ำตา

 

---------------------------------------------------------------------------

                                           <Jackson>

 

      

 

                 วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ดูไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ วันนี้หลังจากทำงานผมก็เดินเรื่อยเปลื่อยจนมาหยุดที่หน้าห้องจื่อฉี  ผมเห็นเธอกำลังคุยกับใครสักคนอยู่ผมต้องตะลึงกับสิ่งที่เธอทำเธอเล่นจับตุ๊กแก ตัวโคตรใหญ่ จับมือปล่าวด้วยน่ะ= =

พอเสร็จก็ผูกโบว์แล้วก็เดินออกมา ผมสงสัยเลยตามไปดู พบว่าเธอเอาไปให้หยวน

ผมไปห้ามทัน วันนี้ ต้องร้องเพลง พอผมฟังเพลงของหยวนแล้วก็รู้สึกสงสารเค้าเหมือนกันน่ะ

พอหยวนร้องจบหยวนก็ขอขึ้นไปนอนก่อน ผมก็คิดหาวิธีช่วยหยวน

เลยตัดสินใจ ไปคุยกับจื่อฉีให้รู้เรื่อง

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------                                                                                                            <หลิว จื่อหง>

 

 

 

 

เซียนซี เซียนซี นายอย่าเป็นอะไรน่ะ เซียนซีลืมตาสิ

ลืมตามาพูดกับฉันก่อน

 

 

ตอนนี้เซียนซีอยู่ในห้องผ่าตัด เค้าใครก็ไม่รู้ทำร้าย เค้ากระดูกแขนหัก และมีรอย

แผลเต็มตัวเหมือนถูกซ้อม อย่างนักเลย

พอผมเห็นเค้านอนอาบเลือดอยู่อย่างงั่น หัวใจก็แทบจะแตกสลาย

ใครกันน่ะที่ทำเค้าอย่างงี้

 

 

สักพักหมอก็ออกมา

 

 

 

"หมอครับเซียนซีเป็นไงบาง"

 

"เค้าไม่เป็นอะไรแล้วละครับ"

 

"เฮ้อ"

 

"แต่อาจจะยังนอนอยู่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการก่อนน่ะครับ กระดูกแขนซ้ายเค้าก็หักด้วยแถมมีแผลถูกแทงอยู่สองสามที่ด้วยเค้าไปถูกใครทำอไรมาเรอะ"

 

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับผมเห็นเค้านอนอยู่แถวๆหน้าห้องโรงแรมน่ะครับ"

 

"ครับ"

 

"ผมเข้าไปหาเค้าได้ไหมครับ"

 

"เชิญตามสบายครับ"

 

 

ผมเข้าไปดูเซียนซี เค้ายังหลับอยู่ ผมภาวนาขอไม่ให้เค้าเป็นอะไรเลย

 

 

 

------------------------------------------

 

I'M sorry  หวายไม่สามารถลง ได้หลายตอนค่ะTT ได้แค่วันละตอน

เท่านั่น  ตอนนี้ในสมุด หวายเขียนจบแล้ว แถมเขียนเรื่องใหม่ต่อสะงั่น= =

ขนาดเรื่องนี้ยังจะตาย ยังมีอารมณ์ไปแต่งอีกเรื่องสะงั่น
อย่าทิ้งกันน่า หวายขอโทดอุสาบอกว่าจะลง 2-3ตอนในวันเดียว
แต่ไม่สามารถทำได้TT  อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้ว ส่วนตอนจบ 
เดียวค่อยว่ากันอีกที่