รักสุดฤทธิ์

“กัป!!!....ปาย!!!...หมับ...” ผมกับปายตกลงกันว่าวันนี้จะมาหาไวท์เพื่อบอกข่าวดี...แต่เห็น
ใบหน้าของไวท์ที่มีน้ำตาเปื้อนเต็มไปหมด......ผมโครตจุก...การที่ไวท์มันทรมานกับความรู้สึก
แบบนี้...คนเดียว...ผมเข้าใจดีว่ามันรู้สึกยังไง...เมื่อไหร่ความรักที่ดี ๆ จะกลับมาเป็นของมันบ้าง
นะ....ผมจึงอดไม่ได้ที่จะ....
“แล้ว....นี่มึงอยู่คนเดียวเหรอ...ต้นหอมล่ะ”
“อ่อ...ต้นหอมไปธุระเรื่องงานอะ...ยังไม่กลับเลย”
“ไวท์...เพิ่งกลับมาจากห้างเหรอ...” เสียงปายเอ่ยถามเมื่อเปิดตู้เย็นแล้วพบว่า...มีของเต็มไปหมด...ผมจึงลุกเดินไปหาปาย...แต่...
“อืมม...อะ...โอ๊ย!!!”
“เป็นไรว่ะ!!!” เสียงกัปถามด้วยความตกใจ....พร้อมกับเดินตรงมาที่ผม
“ เมื่อกี้ทำถ้วยแตกอะ...แล้วก็เผลอเหยียบเข้า...ตะ...แต่...ไม่เป็นไรแล้ว”
“ไหน...ปายขอดูหน่อย...เห้ย!!...ไวท์แผลมันลึกมากเลยนะ...แล้วเลือดมันก็ไหลจนแข็งตัวไปแล้ว...”
“มะ..ไม่ต้องหรอกปาย”
“ไม่ได้นะ...ต้องเอาเศษแก้วออกก่อน...”
“ปะ..ปาย...เจ็บ....” ปายไม่รอช้ารีบเอาผ้าเช็ดแล้วใช้กรรไกรตัดเล็บคีบเอาเศษแก้วออก...ด้วย
ความที่มันค่อนข้างลึก...ทำให้ปายต้องพยายามเอาออก...แต่มันเจ็บมาก...จนผมเผลอเกาะแขน
ปายแน่น...
“ ก๊อก ๆๆๆๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น....
“ เดี๋ยวกูไปเปิดเอง...”
“พี่กัป...”
“ต้นหอม…”
“พี่ไวท์ละ....” ต้นหอมวิ่งเข้าไปทันทีที่เห็นไวท์...
“พี่ไวท์…กะ...เกิดอะไรขึ้น”
“ไม่เป็นไร...พี่เผลอทำของแตกแล้วเหยียบมันนิดหน่อย...ไม่มีไรแล้ว”
“ละ...แล้วพี่กริ..” บาดแผลและรอยน้ำตาที่เห็นมันไม่ช่วยให้คำตอบที่มีอยู่ในตอนนี้ชัดเจน
เลย...พี่ไวท์กับพี่กริชต้องมีปัญหาหรือทะเลาะกันอย่างแน่นอน...และถ้าเป็นแบบนั้น...คนที่จะ
ต้องรับผิอชอบก็คือ...ฟาน!!!
“ต้นหอม!!!...พี่ปวดหัวอะ...อยากพัก....อ่อ...ต้นหอมพาพี่ไปที่ห้องหน่อยนะ...กัปกับ
ปาย...ไวท์ขอโทษนะวันนี้...ไม่สะดวกที่จะคุยเลย...ไว้ไวท์ว่าง ๆ เราค่อยคุยกันนะ...” ผมดูออก
ว่าไวท์กำลังปิดบังผม...ผมต้องรู้ให้ได้ว่าไวท์กำลังปิดบังเรื่องอะไร...แต่ผมว่าผมคงรู้คำตอบได้
ไม่ยาก....
“งั้น...ปายกับกัป...กลับก่อนดีกว่า...ไวท์ก็ดูแลตัวเองดี ๆ นะ”
“อืม...ขอบใจมากนะปาย”
หลังจากกัปกับปายกลับไปแล้ว....ต้นหอมก็สวมกอดผม....ทั้งน้ำตาพร้อมกับ...
“ต้นหอมขอโทษนะ....พี่กริชมาที่นี่ใช่ไหม....พี่ไวท์เป็นแบบนี้เพราะพี่กริชรึเปล่า...พี่กริชทำอะไรพี่...”
“เปล่า...กริชไม่ได้ทำอะไรหรอก...เคลียร์ปัญหากันนิดหน่อย....แล้วมันก็จบลงแล้ว...ต้นหอมไม่ต้องคิดมากเลยนะ...”
“จบลงแล้ว!!!....จบลงแบบนี่เหรอ...แบบทีพีเจ็บตัวเสียน้ำตาแบบนี้เหรอ...”
“ต้นหอม...ไมเอานา...มันผ่านไปแล้ว”
“ไม!!!....ต้นหอมไมยอมให้มันผ่านไปและจบลงแบบนี้แน่นอน...”
…………กริช.................
ผมเดินเข้ามาในห้างตามที่นัดไว้กับฟานว่าจะเอากุญแจห้องไวท์มาคืน....
“ผมขอบคุณมาก...สำหรับความช่วยเหลือ…..”
“คุณ...มีไรให้ผมช่วยอีกไหม...ผมยินดีนะ”
“ไม่มีแล้ว...มันจบแล้ว”
“คุณ....ทำมันไม่สำเร็จใชไหม”
“ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว...และผมก็ไม่จำเป็นที่จะต้องบอกคุณ”
“ตอนนี้ไวท์ป่วยอยู่ที่ห้อง...เห็นต้นหอมบอกว่าบาดเจ็บตรงฝ่าเท้า...และที่สำคัญ...พรุ่งนี้ไวท์มี
งานเดินแบบที่สยามวันอีก...ผมเองก็ไม่อยากให้ไวท์รับงานนี้หรอกนะ...ผมกำลังหาวิธีไม่ให้ไวท์
ไปร่วมงานนี้...และผมก็คิดว่าคุณคงช่วยหาวิธีได้...ใช่ไหมครับ...”
“คุณ....ต้องการให้ผมทำอะไร”
“ผม....ก็แค่ออยากให้คุรพาไวท์ไปพักผ่อนที่อื่นบ้าง...”
“แล้ว...ทำไมต้องเป็นผม”
“เพราะคุณ...คือคนที่ไวท์อยากเจอที่สุด”
“หึ...หึ... ผมไม่ใช่เด็กนะที่คุณจะมาหลอกใช้”
“ผมอยากให้คุณดูนี่ก่อนที่จะ...ตัดสินใจ...”
………..ภาพวงจรปิด..........
“ปัง!!!!” เสียงประตูปิดลง....และภาพของไวท์ที่ทรุดลงร้องไห้อย่างน่าสงสาร....มันชัดเจนเหลือ
เกินว่าไวท์เจ็บปวดแค่ไหน...น้ำตาของไวท์ที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นมัน...ตอนนี้มันกลับมา
กระแทกใจผมอย่างแรง...ผมทำร้ายไวท์ขนาดนี้เลยเหรอ...เบื้องหลังความเย็นชาของไวท์...คือ
ความเจ็บปวด...และมันยิ่งชัดเจนขึ้นเมื่อ....
“กริช...ไวท์...ยังรักและคิดถึงกริชเสมอ...ไวท์ยังรอให้อียอร์กลับมาหาสติช....กริชกลับมาได้ไหม..”
...............................................................................
.”ไวท์!!!”
“คุณยังจะปฎิเสธไหมว่า...ไวท์ไม่รักคุณ”
“แต่ผมจะเจอไวท์ได้ไงล่ะ...แล้วไวท์จะยอมเจอผม...ยอมให้ผมพาไปรึเปล่า”
“เรื่องนั้นผมจัดการเอง…คุณแค่ทำตามที่ผมบอก...แค่นั้น”
“ผม...จะรอ...และก็ขอบคุณมากนะฟาน...ขอบคุณที่คุณช่วยผมมาตลอด”
“คุณ....ไม่ต้องขอบคุณผม...เพราะทุกอย่างที่ผมทำ...ผมทำเพราผมอยากได้....ต้นหอม”
“เพี้ยะ!!!!!....ฉันไว้ใจคนผิดจริง ๆ ฟาน!!!”
............เรื่องราวกำลังจะจบลงแล้วน้าาาาา ...........เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อ....อย่าลืมส่งกำลังใจมาด้วนนะค่ะ^^