รักสุดฤทธิ์

"มึง......คงเกลียดกูมากสินะ...ไวท์...กูขอโทษที่รบกวนมึง...กูพยายามแล้ว...แต่มันคงสายไป...ใช่ไหม.."

"ไวท์..อ่อ...กู" ผมควรจำทำยังไงดี...ควรจะกลับไปที่เดิม...หรือเลือกเดินทางใหม่แบบนี้...ต่อไป...

"มึงรู้ไหม...กูคิดถึงมึงแค่ไหน...กูอยากมาหามึงมาก...มากจนกูยอมให้มึงเกลียดกู...มากจนกูคิด

ว่ากูยอมมึงขนาดนี้แล้ว...มึงจะกลับมารักกูบ้าง...มึงแม่งโครตใจแข็งเลยว่ะ..."

กริชเอ่ยเสียงเรียบ...แล้วเงยหน้ามองผมที่ยืนอยู่...ผมเห็นแววตาความผิดหวัง  เสียใจ  เจ็บปวด

อยู่ในนั้น...ผมเดินไปในห้องน้ำหยิบยาสีฟันมาทาให้กริช...ผมรู้ว่าทำไมถึงทำแบบนั้น...รุ้แต่ว่าผม

เป็นห่วง..แต่ผมไม่อยากเจ็บแบบเดิม ๆ อีก....ผมจึง...

“ กู...ว่ามึงกลับไปชะ!!!...อย่ามาที่นี่อีก...” ไวท์หันหลังทันที่ที่ทายาให้ผมเสร็จ...ผมคงไม่

สามารถเปลี่ยนใจให้ไวท์กลับมาเป็นสติชจอมอ่อยของผมแล้วสินะ...ต่อไปอียอร์ตัวนี้คงไมมี

โอกาสได้ครอบครองหัวใจของสติชแล้ว...ผมจึงลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปทีประตู....จะเป็นไปได้

ไหม...ถ้าผมหันกลับไปหาไวท์แล้วไวท์สวมกอดผม...จะเป็นไปได้ไหมถ้าไวท์จะรั้งผมไว้ด้วยอ้อม

กอดสักครั้ง...มันคงเป็นได้แค่ความคิดทีไมมีวันเป็นจริง...

“ปัง!!!!”

เสียงประตูปิดลง....กริชกลับไปแล้ว....สุดท้ายผมก็ปล่อยให้ความรักมันหลุดมือไป...โดยทีผม

เป็นคนผลักให้มันออกไปจากชีวิตผมเอง....ผมทำในสิ่งที่ผมอยากทำแล้ว..แต่ทำไมหัวใจผมถึง

ต้องร้องไห้...ผมเดินไปเปิดประตู....เพราะผมหลอกตัวเองว่ากริชคงจะยืนรอผมอยู่...กริชยังรอให้

สติชกลับไปหาอียอร์รึเปล่....ยังรออยู่ใช่ไหม....ผมหลับตาลงเมือเปิดประตู...ความรู้สึกแรกทีเปิด

มันวางเปล่า...เป็นคำตอบได้ดีว่า...กริชไม่รอผม...ผมอยากให้มันเป็นแค่ความฝันได้ไหม....ผม

อยากลืมตาขึ้นมาแล้วพบกริชยืนอยู่...ตรงหน้าผม...แต่มันไม่มีจริง...ผมควรยอมรับในสิ่งทีผม

ทำได้แล้ว...มันจบแล้ว...ผมปิดหน้าร้องไห้ด้วยความเสียใจ...

เดินกลับไปที่โต๊ะ...ภาพต่าง ๆ ในวันนี้ที่กริชทำให้ผมมันผลุดขึ้นมาเต็มหัวผมไปหมด...

“นี่ไวท์ดูสิ...กริชซื้อขนม...ซื้อแตงโม...องุ่น...และชูชิมาฝาก....มากินกันดีกว่านะ”

““กริช!!!....ออกไป”

“อะ...นี่...อ้าปากสิ”  กริชเอาชูชิชื้นหนึ่งป้อมผม...ใบหน้าที่สดใส...และเปี่ยมไปด้วยความหวังของกริช....มันทำให้ผมทำร้ายไม่ลง...

“กู...มะ...ไม่กิน...”

“งั้น...กริชเอาแช่ไว้ในตู้เย็นนะ...ไวท์หิวเมื่อไหร่...บอกละกัน...”

“มึง..เอาออกไปให้หมด...กูบอกแล้วไง...กูไม่กิน!!!”

“อ่อ..กริชซื้ออันนี้มาให้ด้วยนะ” กริชไม่ฟัง...ไม่สนใจ..ที่ผมพูดเลย...ท่าทางที่กริชทำ...มัน

ทำให้ผมสับสน...ยิ่งกริช.....ยื่นเสื้อคลุมลายสติชที่ผมเคยบอกว่าอยากได้....มาตรงหน้า

ผม...ผมยิ่งทำตัวไม่ถูก

“มึง!!!....กลับมาทำไมว่ะ…มึง!!จำเรื่องบ้า ๆ ของเราทำไม...กูขอร้อง...มึงกลับไปชะ!!!”

“แล้วก็...กริชจำไม่ได้ว่าไวท์ชอบน้ำหอมขวดไหน....แต่กริชจำได้ว่าไวท์ชอบกลิ่นนี้...ลองดม

หน่อย”

“ไม่!!!...มึงกูบอกแล้วไงว่า...ไม่ต้องการ”

“ลองหน่อย...กริชว่ามันหอมดีนะ”

 “หมับ!!!....กริชว่าขนมปังพวกนี้....มันไม่อิ่มหรอก...เอานี่ดีกว่า”

“ข้าวมันไก่…” นานแล้วที่ผมไม่ได้กิน...ตั้งแต่ผมเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง..ผมก็พยายามหลีกเลี่ยง

มัน...ถึงแม้ว่าจะอยากกินมากแค่ไหนก็ตาม...ผมก็ต้องพยายามไม่นึกถึง...

“อะ...กินดิ...อ้าปากสิ...นี่มีน้ำชุบด้วยนะ...กำลังร้อน ๆ เลย..”

ทุกการกระทำ...ทุกคำพุดของกริชมันชัดเจนในหัวใจผมเสมอ...แต่ผมทำลายมันจนไมเหลือซาก

แล้ว....ผมทำร้ายหัวใจตัวเอง...มันก็สมควรแล้วที่ทุกอยางจะจบลงแบบนี้...หัวใจผมตอนนี้มัน

อ่อนแอเหลือเกิน....

“กริช...ไวท์...ยังรักและคิดถึงกริชเสมอ...ไวท์ยังรอให้อียอร์กลับมาหาสติช....กริชกลับมาได้

ไหม..”

ผมไม่รู้ตัวเลยว่า...เศษแก้วที่แตกมันตำเท้าผมตอนไหน...รุ้สึกอีกที...เมื่อเห็นเลือดติดอยู่ที

ฝ่าเท้าแล้ว...แต่มันไม่ได้ครึ่งหนึ่งของความเจ็บปวดในหัวใจผมเลย...ยิ่งผมพยายามจับที่ฝาเท้าดู

เพื่อเอาเศษแก้วออก...ผมก็ยิ่งปวด...ผู้คนที่เดินผ่านหน้าห้องผม...แต่ละคนมักเดินเลยผ่าน

ไป...จะมีใครสักคนไหมที่จะหยุดแล้วไตถาม...ไมมีเลยสักคน...ผมจึงเดินเขย่งหาไปปิด

ประตู...วินาทีที่ผมกำลังจะปิด...มีมือคู่หนึ่งคว้ามือผมเอาไว้….

“มึง...โอเคไหมว่ะ”

...........จบตอนแล้ว....ลุ้น ๆๆๆๆๆๆ กันต่อน้าาาาา^^..........