รักสุดฤทธิ์
เขียนโดย 
chadaapp
วันที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 09.05 น.
แก้ไขเมื่อ 29 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 09.49 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
44) จุดจบ (8)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ต้นหอม!!!!”
“ต้นหอมเคยคิดว่าคุณ...เป็นคนดี จริงใจและเข้าใจพี่ไวท์มากที่สุดคนหนึ่ง...แต่วันนี้คุณกลับ
หยิบยื่นความเจ็บปวดนั้นให้พี่ไวท์โดยที่คุณไม่ได้คิดอะไรเลย....”
“ฟาน....ทำเพื่อนต้นหอมนะ...ฟานทำเพื่อความรักของเรา”
“ความรัก...สำหรับคุณมันคือการที่คุณมีความสุข...บนความทุกข์ของคนอื่น...งั้นเหรอ..คุณมัน
เห็นแก่ตัวที่สุด!!!!” น้ำตาของต้นหอมที่ไหลรินตรงหน้าผม...มันบีบหัวใจผมเหลือเกิน...ผมไม่
เข้าใจว่าต้นหอมตีความหมายจากความหวังดีของผมแบบนี้ได้ยังไง...ทั้ง ๆ ที่ผมทำเพื่อเค้า...
“ต้นห้อม...ฟานเค้าตั้งใจและพยายามจะช่วยเรานะ...พีผิดเองที่มองข้ามความรักของไวท์
ไป...ผิดเองที่อดทนไม่มากพอ...” เป็นผมอีกแล้วที่ทำให้ความรักของทั้งคู่เป็นแบบนี้...ไม่ว่าผม
จะทำยังไง...มันก็ดูแย่ไปหมด...
“ต้นหอม.....จะพาพี่ไวท์ไปพักผ่อนเอง...และขอย้ำตรงนี้ว่าห้าม!!!!ให้คุณและพี่กริชตามไป!!”
“แล้ว....ต้นหอมรู้เหรอว่าจะพาพี่ไวท์ไปไหน”
“เรื่องนั้นไม่ใช่ธุระอะไรของคุณ...หวังว่าคุณและพี่กริชคงจะเข้าใจนะค่ะ...และถ้าเป็นไปได้...คุณ
ฟาน...คุณกรุณากลับไปชะที!!!”
ต้นหอมเกลียดผมแล้ว...ผมคงไม่ต้องตัดใจแล้ว...บางทีที่นี่อาจไม่เหมาะกับผม...ผมเคยคิดว่า
ต้นหอมเป็นคนที่ยอมรับและเข้าใจความคิดของผมแต่ตอนนี้...มันไม่ใช่แล้ว...
“คุณฟาน....ผมขอโทษนะ....เพราะผมคุณถึง...”
“ไม่เป็นไรเลย...ทุกอย่างเป็นเพราะผมไม่ยอมรับความจริงต่างหาก...ว่าต้นหอมไม่เคยสนใจ
ผม...”
“คุณอยากพิสูจน์ไหมล่ะว่าต้นหอมไม่สนใจคุณอย่างที่คุณคิด...ผมคิดว่าผมช่วยคุณได้”
“พิสูจน์….ยังไง”
“คุณก็แค่.....”
สองวันผ่านไป
..............ห้องฟาน...........
“ก่อนอื่น....ผมอยากรู้ว่าคุณเคย แพ้อะไรรึเปล่า...อย่าพวก...อ่อ...อาหารทะเล...พวกกุ้ง...หอย...ปู...ปลา ...”
“แพ้...หมายถึงผมกินเข้าไปแล้ว...อ่อ...อ้วกออกมาเหรอ...หรือยังไง”
“ก็ประมาณนั้น...”
“ผม...แพ้ยา....”
“ยา...ยาอะไร...”
“ยานี่...ผมเคยเผลอทานเข้าไปเพราะไม่รู้ว่าตัวเองแพ้...จนถึงกับต้องพึ่งหมอเลยนะ...มันเจ็บปวดมาก”
“งั้น...ดีเลย...ผมว่าคุณคงรู้ใช่ไหมว่าผมจะให้คุณพิสูจน์ยังไง”
“เห้ย!!!...มันจะดีเหรอ...ผมต้องเสี่ยงขนาดนั้นเลย...ผมว่ามันไม่คุ้มมั้ง”
“หรือคุณจะแสดงละคร....คุณก็รู้ว่าต้นหอมฉลาดและเก่งเรื่องจับผิดแค่ไหน...ถ้าเกิดคุณแสดงไม่
ดีหรือต้นหอมจับได้ขึ้นมา...ผมว่าโอกาสที่คุณจะเสียต้นหอมไป...มันไม่ยากเลยนะ”
“ได้!!!...ผมจะลองดูสักตั้ง”
“อะ...ถึงเวลาที่คุณจะเริ่ม ปฏิบัติการเล่ห์ค้น รักแล้ว...ผมขอให้คุณโชคดีนะครับ” กริชยื่นยานั้นมาให้ผม...ผมจำได้ไม่มีวันลืมเลยว่าผมทรมานแค่ไหนเมื่อกินยานี้เข้าไป...แต่ครั้งนี้ผมยอมให้ตัวเองทรมานแบบนั้นเพื่อคุณนะ...ต้นหอม...
“อ่อ...คุณกินยาเข้าไปแค่ครึ่งหนึ่งก็พอนะ...ผมคิดว่าแค่ครึ่งหนึ่ง..คุณก็ได้หัวใจต้นหอมไปครองละ”
“ตกลง...”
หลังจากผมทานยาเข้าไป...เพียงแค่ครึ่งชั่วโมง..ผมรู้สึกอึดอัดและปวดหัว...แถมยังอยากอ้วก
มากด้วย...ผมทรมานแบบนี้...ต้นหอมคุณต้องใจอ่อนนะ...อย่าให้ความพยายามครั้งนี้ของผมมัน
สูญเปล่าอีกเลย...
“ผมรู้ว่าคุณทรมานนะฟาน...แต่คุณเชื่อมผมเถอะว่า..ความทรมานนี้..มันจะจางหายไป
แน่นอน...ขอแค่คุณอดทนรอ...อีกนิดเดียว...”อาการที่ฟานเป็นอยู่...มันดูแล้วน่าจะทรมาน
มาก...ใบหน้าที่ซีด...ปากที่สั่น ๆ แบบนั้น...บ่งบอกว่าฟานเจ็บปวดแค่ไหน...ผมจึงเริ่มแผน...
“ ฮัลโหล...พี่เช...อ่อ..คุณฟานไม่สบายมาก...คงไม่สามารถไปร่วมงานได้..ยังไงผมรบกวนพี่เช
ช่วยประสานงานต่อด้วยนะครับ...อ่อ...แล้วก็เห็นฟานบอกผมว่าเค้าลืมของที่ต้นหอม...อ่อ...ผม
รบกวนพี่โทรบอกต้นหอมให้มาหาฟานที่คอนโดได้ไหมครับ”
“อ้าว!!!...เหรอ...ได้ ๆๆ..เดี่ยวพี่จะบอกต้นหอมให้..พี่ฝากดูแลฟานหน่อยนะ..เค้าไม่มีใคร”
“ครับ...พี่เช..”
…………ห้องไวท์……..
“ต้นหอม...วันนี้พี่มีงานเดินแบบไม่ใช่เหรอ...”
“อ่อ..เค้ายกเลิกไปแล้วค่ะ...”
“ยกเลิก...”
“ค่ะ..พี่ไวท์...ต้นหอมจะพาพี่ไปเที่ยว....พี่อยากไปไหนไหม”
“ต้นหอม...เป็นอะไรรึเปล่า...”
“ปะ..เปล่า..ต้นหอมแค่เหนื่อย ๆ “
“ทะเลาะกับฟานรึเปล่า”
“ต้นหอมจะไปทะเลาะอะไรกับคนแบบนั้นละค่ะ...อ่อ..พี่ไวท์ต้นหอมขอตัวลงไปซื้อบัตรเติมเงินหน่อยนะค่ะ”
“อืม...ไปสิ” ช่วงนี้ต้นหอมแลปก ๆ ไม่ร่าเริง สดใส แถมยังเงียบผิดปกติ…ต้นหอมเป็น
อะไร.....ยังไม่ทันที่จะคิดอะไร..เสียงโทรศัพท์ของต้นหอม...ก็ดังขึ้น
“ ฮัลโหล..ต้นหอมรึเปล่า..”
“พี่เช…..ไวท์เอง...พี่มีอะไรรึเปล่า...ต้นหอมออกไปธุระข้างนอก”
“คือ...เมื่อกี้กริชโทรมาบอกว่าฟานลืมของไว้ที่ต้นหอม...ให้ต้นหอมเอาของไปให้ที่คอนโดด่วน”
“ของ...ของอะไรเหรอพี่”
“พี่ก็ไม่รู้...ยังไงฝากไวท์บอกต้นหอมด้วยนะ...”
“ได้ครับ”
ฟานฝากอะไรไว้ที่ต้นหอมเหรอ...เอางี้ดีกว่าโทรหาฟานดีกว่า...ไม่ได้เจอนานละ..คิดถึงเหมือนกัน
“ ฮัลโหล...ฟาน...ฟานลืมอะไรที่ต้นหอมเหรอ...อ่อ..ให้ไวท์เอาไปให้ไหม”
“ไวท์!!!....”
“กริช!!!”
“เดี๋ยวๆๆ..ไวท์อย่าเพิ่งวาง..อ่อ..ฟานไม่รู้เป็นอะไร...นอนเพ้ออยู่บนห้อง...แถมหน้าซีดมาก
เลย...ไวท์พอจะรู้ไหมว่าฟานเค้าแพ้อะไรรึเปล่า..ดูแล้วอาการน่าเป็นห่วง”
“ฟาน!!!....” หลังจากวางสายไปสักพัก...ต้นหอมก็เข้ามาพอดี...
“ต้นหอมแย่แล้ว....ฟาน...อ่อ...ฟาน”
“ฟาน!!!...ฟานเป็นอะไรพี่ไวท์...พี่ไวท์”
“ไม่รู้เมื่อกี่พี่โทรหา...อ่อ..กริชรับสายบอกว่าฟานป่วยหนัก...เหมือนอาการแพ้อาไรสักอย่าง..ต้นหอมพอจะรู้ไหมว่าฟานแพ้อะไร”
“ฟาน!!!!”
ทันที่ที่ได้ยินว่าเค้าป่วย...ความรู้สึกแรกเลย...มันเป็นห่วงมาก...ยิ่งเค้าไม่ค่อยรู้จักใคร...คลีนิด
หมอ...หรือโรงพยายามอยู่ไหน..เค้าก็ยังไม่เคนรู้....เป็นห่วงจัง...อยากไปดูแลที่สุด....รอต้น
หอมนะค่ะฟาน...คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ…พี่ไวท์รีบขับรถไปยังคอนโดฟานทันที....
.......แผนการจะสำเร็จหรือไม่....ต้นหอมจะจับได้รึเปล่า...มาลุ้นกันต่อนะค่ะ^^......
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
