รักสุดฤทธิ์

“ต้นหอม!!!!”

“ต้นหอมเคยคิดว่าคุณ...เป็นคนดี  จริงใจและเข้าใจพี่ไวท์มากที่สุดคนหนึ่ง...แต่วันนี้คุณกลับ

หยิบยื่นความเจ็บปวดนั้นให้พี่ไวท์โดยที่คุณไม่ได้คิดอะไรเลย....”

“ฟาน....ทำเพื่อนต้นหอมนะ...ฟานทำเพื่อความรักของเรา”

“ความรัก...สำหรับคุณมันคือการที่คุณมีความสุข...บนความทุกข์ของคนอื่น...งั้นเหรอ..คุณมัน

เห็นแก่ตัวที่สุด!!!!” น้ำตาของต้นหอมที่ไหลรินตรงหน้าผม...มันบีบหัวใจผมเหลือเกิน...ผมไม่

เข้าใจว่าต้นหอมตีความหมายจากความหวังดีของผมแบบนี้ได้ยังไง...ทั้ง ๆ ที่ผมทำเพื่อเค้า...

“ต้นห้อม...ฟานเค้าตั้งใจและพยายามจะช่วยเรานะ...พีผิดเองที่มองข้ามความรักของไวท์

ไป...ผิดเองที่อดทนไม่มากพอ...” เป็นผมอีกแล้วที่ทำให้ความรักของทั้งคู่เป็นแบบนี้...ไม่ว่าผม

จะทำยังไง...มันก็ดูแย่ไปหมด...

“ต้นหอม.....จะพาพี่ไวท์ไปพักผ่อนเอง...และขอย้ำตรงนี้ว่าห้าม!!!!ให้คุณและพี่กริชตามไป!!”

“แล้ว....ต้นหอมรู้เหรอว่าจะพาพี่ไวท์ไปไหน”

“เรื่องนั้นไม่ใช่ธุระอะไรของคุณ...หวังว่าคุณและพี่กริชคงจะเข้าใจนะค่ะ...และถ้าเป็นไปได้...คุณ

ฟาน...คุณกรุณากลับไปชะที!!!”

ต้นหอมเกลียดผมแล้ว...ผมคงไม่ต้องตัดใจแล้ว...บางทีที่นี่อาจไม่เหมาะกับผม...ผมเคยคิดว่า

ต้นหอมเป็นคนที่ยอมรับและเข้าใจความคิดของผมแต่ตอนนี้...มันไม่ใช่แล้ว...

“คุณฟาน....ผมขอโทษนะ....เพราะผมคุณถึง...”

“ไม่เป็นไรเลย...ทุกอย่างเป็นเพราะผมไม่ยอมรับความจริงต่างหาก...ว่าต้นหอมไม่เคยสนใจ

ผม...”

“คุณอยากพิสูจน์ไหมล่ะว่าต้นหอมไม่สนใจคุณอย่างที่คุณคิด...ผมคิดว่าผมช่วยคุณได้”

“พิสูจน์….ยังไง”

“คุณก็แค่.....”

สองวันผ่านไป

..............ห้องฟาน...........

“ก่อนอื่น....ผมอยากรู้ว่าคุณเคย แพ้อะไรรึเปล่า...อย่าพวก...อ่อ...อาหารทะเล...พวกกุ้ง...หอย...ปู...ปลา ...”

“แพ้...หมายถึงผมกินเข้าไปแล้ว...อ่อ...อ้วกออกมาเหรอ...หรือยังไง”

“ก็ประมาณนั้น...”

“ผม...แพ้ยา....”

“ยา...ยาอะไร...”

“ยานี่...ผมเคยเผลอทานเข้าไปเพราะไม่รู้ว่าตัวเองแพ้...จนถึงกับต้องพึ่งหมอเลยนะ...มันเจ็บปวดมาก”

“งั้น...ดีเลย...ผมว่าคุณคงรู้ใช่ไหมว่าผมจะให้คุณพิสูจน์ยังไง”

“เห้ย!!!...มันจะดีเหรอ...ผมต้องเสี่ยงขนาดนั้นเลย...ผมว่ามันไม่คุ้มมั้ง”

“หรือคุณจะแสดงละคร....คุณก็รู้ว่าต้นหอมฉลาดและเก่งเรื่องจับผิดแค่ไหน...ถ้าเกิดคุณแสดงไม่

ดีหรือต้นหอมจับได้ขึ้นมา...ผมว่าโอกาสที่คุณจะเสียต้นหอมไป...มันไม่ยากเลยนะ”

“ได้!!!...ผมจะลองดูสักตั้ง”

“อะ...ถึงเวลาที่คุณจะเริ่ม   ปฏิบัติการเล่ห์ค้น   รักแล้ว...ผมขอให้คุณโชคดีนะครับ” กริชยื่นยานั้นมาให้ผม...ผมจำได้ไม่มีวันลืมเลยว่าผมทรมานแค่ไหนเมื่อกินยานี้เข้าไป...แต่ครั้งนี้ผมยอมให้ตัวเองทรมานแบบนั้นเพื่อคุณนะ...ต้นหอม...

“อ่อ...คุณกินยาเข้าไปแค่ครึ่งหนึ่งก็พอนะ...ผมคิดว่าแค่ครึ่งหนึ่ง..คุณก็ได้หัวใจต้นหอมไปครองละ”

“ตกลง...”

หลังจากผมทานยาเข้าไป...เพียงแค่ครึ่งชั่วโมง..ผมรู้สึกอึดอัดและปวดหัว...แถมยังอยากอ้วก

มากด้วย...ผมทรมานแบบนี้...ต้นหอมคุณต้องใจอ่อนนะ...อย่าให้ความพยายามครั้งนี้ของผมมัน

สูญเปล่าอีกเลย...

“ผมรู้ว่าคุณทรมานนะฟาน...แต่คุณเชื่อมผมเถอะว่า..ความทรมานนี้..มันจะจางหายไป

แน่นอน...ขอแค่คุณอดทนรอ...อีกนิดเดียว...”อาการที่ฟานเป็นอยู่...มันดูแล้วน่าจะทรมาน

มาก...ใบหน้าที่ซีด...ปากที่สั่น ๆ แบบนั้น...บ่งบอกว่าฟานเจ็บปวดแค่ไหน...ผมจึงเริ่มแผน...

“ ฮัลโหล...พี่เช...อ่อ..คุณฟานไม่สบายมาก...คงไม่สามารถไปร่วมงานได้..ยังไงผมรบกวนพี่เช

ช่วยประสานงานต่อด้วยนะครับ...อ่อ...แล้วก็เห็นฟานบอกผมว่าเค้าลืมของที่ต้นหอม...อ่อ...ผม

รบกวนพี่โทรบอกต้นหอมให้มาหาฟานที่คอนโดได้ไหมครับ”

“อ้าว!!!...เหรอ...ได้ ๆๆ..เดี่ยวพี่จะบอกต้นหอมให้..พี่ฝากดูแลฟานหน่อยนะ..เค้าไม่มีใคร”

“ครับ...พี่เช..”

…………ห้องไวท์……..

“ต้นหอม...วันนี้พี่มีงานเดินแบบไม่ใช่เหรอ...”

“อ่อ..เค้ายกเลิกไปแล้วค่ะ...”

“ยกเลิก...”

“ค่ะ..พี่ไวท์...ต้นหอมจะพาพี่ไปเที่ยว....พี่อยากไปไหนไหม”

“ต้นหอม...เป็นอะไรรึเปล่า...”

“ปะ..เปล่า..ต้นหอมแค่เหนื่อย ๆ “

“ทะเลาะกับฟานรึเปล่า”

“ต้นหอมจะไปทะเลาะอะไรกับคนแบบนั้นละค่ะ...อ่อ..พี่ไวท์ต้นหอมขอตัวลงไปซื้อบัตรเติมเงินหน่อยนะค่ะ”

“อืม...ไปสิ” ช่วงนี้ต้นหอมแลปก ๆ ไม่ร่าเริง สดใส  แถมยังเงียบผิดปกติ…ต้นหอมเป็น

อะไร.....ยังไม่ทันที่จะคิดอะไร..เสียงโทรศัพท์ของต้นหอม...ก็ดังขึ้น

“ ฮัลโหล..ต้นหอมรึเปล่า..”

“พี่เช…..ไวท์เอง...พี่มีอะไรรึเปล่า...ต้นหอมออกไปธุระข้างนอก”

“คือ...เมื่อกี้กริชโทรมาบอกว่าฟานลืมของไว้ที่ต้นหอม...ให้ต้นหอมเอาของไปให้ที่คอนโดด่วน”

“ของ...ของอะไรเหรอพี่”

“พี่ก็ไม่รู้...ยังไงฝากไวท์บอกต้นหอมด้วยนะ...”

“ได้ครับ”

ฟานฝากอะไรไว้ที่ต้นหอมเหรอ...เอางี้ดีกว่าโทรหาฟานดีกว่า...ไม่ได้เจอนานละ..คิดถึงเหมือนกัน

“ ฮัลโหล...ฟาน...ฟานลืมอะไรที่ต้นหอมเหรอ...อ่อ..ให้ไวท์เอาไปให้ไหม”

“ไวท์!!!....”

“กริช!!!”

“เดี๋ยวๆๆ..ไวท์อย่าเพิ่งวาง..อ่อ..ฟานไม่รู้เป็นอะไร...นอนเพ้ออยู่บนห้อง...แถมหน้าซีดมาก

เลย...ไวท์พอจะรู้ไหมว่าฟานเค้าแพ้อะไรรึเปล่า..ดูแล้วอาการน่าเป็นห่วง”

“ฟาน!!!....” หลังจากวางสายไปสักพัก...ต้นหอมก็เข้ามาพอดี...

“ต้นหอมแย่แล้ว....ฟาน...อ่อ...ฟาน”

“ฟาน!!!...ฟานเป็นอะไรพี่ไวท์...พี่ไวท์”

“ไม่รู้เมื่อกี่พี่โทรหา...อ่อ..กริชรับสายบอกว่าฟานป่วยหนัก...เหมือนอาการแพ้อาไรสักอย่าง..ต้นหอมพอจะรู้ไหมว่าฟานแพ้อะไร”

“ฟาน!!!!”

ทันที่ที่ได้ยินว่าเค้าป่วย...ความรู้สึกแรกเลย...มันเป็นห่วงมาก...ยิ่งเค้าไม่ค่อยรู้จักใคร...คลีนิด

หมอ...หรือโรงพยายามอยู่ไหน..เค้าก็ยังไม่เคนรู้....เป็นห่วงจัง...อยากไปดูแลที่สุด....รอต้น

หอมนะค่ะฟาน...คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ…พี่ไวท์รีบขับรถไปยังคอนโดฟานทันที....

.......แผนการจะสำเร็จหรือไม่....ต้นหอมจะจับได้รึเปล่า...มาลุ้นกันต่อนะค่ะ^^......