รักสุดฤทธิ์

………….ไวท์……………

ตอนนี้ผมนั่งมองหน้ากริชอยู่….หากเป็นไปได้ผมอยากหยุดเวลาตรงนี้ไว้….อยากให้ความรักของผมกับกริช….มั่งคง  ยาวนาน  และเคียงข้างกันแบบนี้ตลอดไป….แต่มันคงเป็นไปไม่ได้….ผมเอื้อมมือไปปัดปอยผมที่มันหล่นลงมา…แต่..

“หมับ!!!...ตื่นนานรึยังครับ…อืมมม” กริชจับมือผมทันทีที่ผมสัมผัสกับผมของกริช…รอยยิ้ม  สายตา  ที่จ้องมามอง…มันทำให้ผมใจหาย…เมื่อต้องคิดว่า…เหลือเวลาอีกแค่…ครึ่งชั่งโมง…สำหรับวันนี้…

“กริช…อ่อ…หมดเวลาสำหรับวันนี้แล้ว…ไวท์ขอบคุณมากนะ…ไวท์มีความสุขมากที่มีกริชอยู่ข้างๆ แบบนี้…ไวท์รักกริชนะ…จุ๊บ!!”

“ไวท์!!” น้ำตาที่อ่อล้นตรงขอบตาของไวท์…ทำให้อึดอัดเหลือเกิน…ผมเป็นคนทำให้เรื่องราวทุกอย่างมันเป็นแบบนี้….ผมคงต้องกลับไปจัดการทุกอย่างให้มันถูกต้องก่อน…ผมรู้ว่าไวท์รู้สึกยังไง….ผมเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน…

“กริช…ไวท์ทำชูชิเสร็จแล้ว…ระ…เรามากินกันดีกว่า…กินเพื่อฉลองมื้อสุดท้ายของเราไง…มื้อ…สุด…ท้า..” กริชจูบผม…เมื่อเห็นว่าผมจะพูดคำสุดท้ายออกไป…รสชาติของจูบในวันนี้มัน…หน่วงเหลือเกิน….จูบครั้งสุดท้าย…สัมผัสครั้งสุดท้าย…ของเรา…มันทรมานใจผมเหลือ…

“ไม่พูดได้ไหม…กูสัญญานะ…ถ้ากูเคลียร์เรื่องนี้จบ…กูจะกลับมา….”

กริชเอื้อมมือการเซ็คน้ำตาให้ผม…แล้วอ้อมกอดจากด้านหลัง…ผมหันหน้าเข้าหากริช….ความสั่นไหวในดวงตาของกริชตอนนี้มีน้ำตาคลออยู่…ผมจึง…

“ขอให้เวลาแห่งความสุขของเราตรงนี้…เป็นคำสัญญานะกริช…ไม่ว่าเวลาจะนานแค่ไหน…กริชยังรอกริชตรงนี้ที่เดิมเสมอ…สัญญา”

“กู…ไม่ต้องการคำสัญญาแบบนี้…มันเหมือนการสัญญาเพื่อจะจากกันมากกว่า…สัญญาของกู…กูขอฝากไว้…ที่ตรงนี้…”

“กะ…กริช…” กริชดันหลังผมให้ชิดกับลำตัวกริช…แล้วล้วงเอาต่างหูคู่หนึ่งที่สลักชื่อกริช…”K” แล้ว…เจาะมันลงไปที่ติ่งหูผม…อาจจะด้วยความตกใจทำให้ผมไม่รู้สึกเจ็บ…เมื่อกริชเจาะ…ผมเป็นคนไม่ชอบใส่ต่างหู…เพราะรู้สึกว่ามันไม่เหมาะกับผม…แต่สำหรับความรักของเรา…ผมเหมาะสมที่จะใส่มันที่สุด

“มึง…ห้ามถอดรู้ไหม…กูก็ใส่อีกข้างหนึ่งเหมือนกัน…” ผมมองไปยังติ่งหูด้านขวาของกริชที่มีตัวอักษรเล็ก ๆ“W” ติดอยู่…

“นี่ต่างหากคือคำสัญญาของกู…กูฝากไว้…ให้มึงดูแล…”

“ไวท์…จะดูแลมัน…ให้ดีที่สุด…”

หลังจากนั้นไวท์ก็จัดแจงตั้งโต๊ะเพื่อฉลองความรักของเรา…ชูชิมื้อนี้จะไม่ใช่มื้อสุดท้ายแน่นอน…มันจะเป็นมื้อที่พิเศษสุดสำหรับเรา…เพื่อเป็นตัวเสริมสร้างพลังในการก้าวผ่านอุปสรรคไปด้วยกัน….เท่านั้น…

“เดี๋ยวกู…ไปส่งมึงที่หอ…”

“มะ..ไม่ต้อง…กริชกลับไปหาแนนเถอะ…ไวท์กลับเองได้”

“แน่ใจนะ…ว่ามึงกลับเองได้…”

“อืม…อ่อ…กริช…”

“มึง....มีอะไรรึเปล่า…”

“อ่อ…ไวท์…ขอ…กะ…กอดหน่อยได้ไหม…”

“หมับ!!!...อ้อมกอดนี้มีให้มึงเสมอ…ขอเพียงแค่มึงบอก”

“ขอบคุณ…มากนะครับ”

ผมกอดกริช…เพราะอยากจะซึบซัมสัมผัสนี้ครั้งสุดท้าย…ไม่มีใครรู้หรอกว่าสัมผัสจากคนที่รักเรา…ครั้งไหนจะเป็นครั้งสุดท้าย…ฉะนั้นหากมีโอกาสแสดงความรัก…ก็ควรจะแสดงมันออกไปก่อนที่จะไม่มีโอกาส…

“มึง…ต้องรอกู..นะ”

“ครับ…ไวท์จะรอ”

ผมผลักออกจากอ้อมกอดของกริชแล้วดันหลังให้กริชเดินไปข้างหน้า…ผมได้แต่ยืนมองร่างสูงที่เดินไปลับตา…ถึงแม้ว่ากริชจะสัญญาว่าจะกลับมา…แต่ผมก็อดใจหายไม่ได้…และอดคิดไม่ได้ด้วยว่า…ถ้ากริชไม่กลับมา….ผมจะเป็นยังไง…ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงใครบางคน…

“สนุกมากไหม…ที่สับรางความรักของคนอื่น…ชะเละแบบนี้!!!”

.....จบตอนแล้วค่ะ..........เรื่องราวของแต่ละคู่กำลังสนุกเลย...มาลุ้นกันต่อนะค่ะ^^..........