รักสุดฤทธิ์

………ปาย……….

หลังจากที่กัป…ตัดสินใจเลือกไวท์…ความรู้สึกผมตอนนั้น…มันด้านชาไปหมด…ยิ่งท่าทางความลังเลของกัป…เมื่อผมถามถึงความรู้สึกของกัปที่มีต่อผม…มันชัดเจนเหลือเกินว่ากัป…เลือกไวท์…ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้กัปรักผม…จนลืมไปว่า…หัวใจ…กับความรู้สึกมันคนละเรื่องกัน…กัปมักจะบอกผมเสมอว่า…

“กูรักมึง…เพราะความรู้สึกมันบอกกูว่ามึง…เป็นของกู…” ทุกครั้งที่ผมพูดถึงความรู้สึกของตัวเองให้กัปฟัง…แล้วย้อนถามกัปด้วยคำถามเดียวกัน…กัปมันจะบอกมาแบบนี้เสมอ…กัปรักผมเพราะรู้สึกว่ารัก…แต่มันก็แค่รู้สึก…กัปไม่ได้อยากให้ผมใช้หัวใจดวงเดียวกัน…ยิ่งกัปบอกรักผมบ่อย ๆ เพียงเพื่อต้องการสิ่งหนึ่งจากร่างกายผมเท่านั้น…ผมยิ่งสมเพศตัวเอง…ผมจึงตัดสินใจเก็บของทุกอย่างในห้องกัป…ทวิตตื้ที่ส่งยิ้มอย่างสดใสมาให้ผม…ตอนนี้มันนั่งอยู่ตรงหน้า…ผมจึงหยิบมันมากอด…ด้วยความคิดถึง…น้ำตาผมหยดลงบนตาของทวิตตี้…มันช่างบีบหัวใจผมเหลือเกิน…

“ฝากดูแลเจ้านายแกตัวนะ  ทวิต….ถ้าเค้าหนาวแกก็กอดเค้าเอาไว้นะรู้ไหม…และก็อย่าลืมเตือนเค้าให้กินน้ำบ้างนะ…” ผมซบหน้าลงบนตัวของทวิตตี้แล้วร้องไห้ออกมา…ผมไม่รู้ว่าทำไมมันเจ็บปวดขนาดนี้…ผมคงทนอยู่กับความรู้สึกที่มันทำร้ายผมขนาดนี้ไม่ได้….ผมนั่งกอดทวิตตี้สักพัก…จนกระทั่งเสียงไลน์ผมเด้งขึ้นมา…

“การ์ตูน…บ่นคิดถึงแกจะแย่แล้ว…กลับมาได้แล้วนะ…ปาย”

“ปาย…ก็คิดถึงการ์ตูนเหมือนกัน…เย็นนี้เจอกันนะ….”

การ์ตูน…คือลูกของพี่สาวผม…แต่แกโชคร้ายที่เสียพ่อไปตั้งแต่ยังเป็นทารก…ผมเอ็นดูแกมาก…จึงตกลงรับแกเป็นลูกสาว…ตั้งแต่นั้นมา…แต่ไม่มีใครรู้ว่าใครคือพ่อของการ์ตูนเพราะ…ผมใช้ชื่อในการรับรองบุตรเป็นอีกชื่อหนึ่ง…ดังนั้นเอกสารทุกอย่างของการ์ตูนที่ผมต้องดูแลจะกลายเป็นอีกชื่อหนึ่งของผม…ผมไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง …นอกจากริช…คนเดียว…ผมจึงรีบเก็บของทุกอย่างที่เป็นของผม…ใส่กระเป๋า…ผมกำลังจะก้าวเท้าออกจากห้อง…แต่ด้วยความรีบผมจึงทำสมุดเล่มหนึ่งหล่น…ผมจึงก้มลงเก็บแล้วนำมันไปใว้ที่ชั้นหนังสือข้างหน้าต่าง …ขวดโหลดใส่หัวใจ…ตั้งตั้งอยู่ตรงริมระเบียง…ทำให้ผมอดนึกถึง…คำบอกรัก…ของกัปในวันนั้นได้ชัดเจน….

" กู..ไม่รู้ว่ามึงเป็นอะไร...โกรธหรือน้อยใจอะไรกู...มึงบอกกูได้ไหม...อย่าทำกับกูแบบนี้...กูอาจจะเป็นคนพูดหวาน ๆ ไม่เป็น กูอาจจะไม่เคยบอกว่ารักมึง..แต่การกระทำของกูที่ทำให้มึง...มันชัดเจน...ขวดโหลดใส่ลูกอม...ที่กูให้มึง...มันมีความหมายรู้ไหม...ความหมายของมันคือ...มึง...มึง....คือหัวใจและความรักของกู...กูรักมึง... "หัวใจในขวดโหลดในตอนนั้นมันเต็มไปด้วยความหมายของคำว่ารักที่กัปบอกผม…แต่ในวันนี้คำว่ารักคำนั้น…มันกำลังจะกลับไปหาเจ้าของของมันแล้ว…ผมมีสิทธิ์รักและดูแลหัวใจของกัปได้แค่นี้สินะ....

…………บ้านปาย……….

“การ์ตูนไปไหนแล้วครับ…พี่ปราง…”

“หลับอยู่บนห้องจ๊ะ…ปาย…อ่อ…เป็นอะไรรึเปล่า…ผอมไปเยอะเลย…”

“เปล่าหรอกครับพี่ปราง…งานที่คณะมันยุ่ง ๆ นิดหน่อย…”

“แล้ว…ปายไม่อยู่หอแล้วเหรอ…”

“พอดีปายคิดถึงการ์ตูนอะครับ…ว่าจะกลับมาอยู่…ดูแลชะหน่อย….”

“ปาย…พี่ขอบใจปายมากนะที่ยอมรับลูกพี่เป็นลูกบุญธรรม…ปายลำบากใจไหม…พี่ทำให้ปาย…อ่อ…”

“พี่ปราง…ปายรับการ์ตูนเป็นลูกบุญธรรม…มันก็เหมือนกับปายได้ตอบแทนพี่ไง…ที่พี่ดูแลปายมาโดยตลอด…พี่อย่าคิดมากสิ…ผมเต็มใจ…และยินดีที่จะทำแบบนี้นะครับ…”

“ขอบคุณ…ขอบคุณนะปาย…”

“พ่อปาย!!!!...การ์ตูนคิดถึง…คิดถึง….จุ๊บ!!!!.” การ์ตูนกระโดดกอดผมด้วยความดีใจ…มือที่กอดคอผมแน่น…ใบหน้าที่ยิ้มจนตามิดแบบนั้น…ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะจูบลงบนผมเบา ๆ …

“ไงบ้างเรา…ดื้อไหมเนี่ยยย”

“ดื้อ…แต่ตอนนี้พ่อปายมา…ตัวดื้อมันก็เลยกลัว…วิ่งเข้าวสวนรักไปแล้ววว”

ทางท่าที่ยิ้ม ๆ แบบเด็กอารมณ์ดีของการ์ตูน…มันอยากให้ผม…อยากมีลูกไว้ดูแล…สักคน….แต่มันคง…ไม่มีทาง…

“ช่างพูดจริง ๆ นะ เรา…อ่อ…พี่ปราง…เดี๋ยวปายช่วยรดน้ำสวนดอกรักนะ…”

“อืมเอาสิ…งั้นพี่ฝากดูแลเจ้าตัวแสบก่อนนะ…จะไปเตรียมอาหารเย็น..”

“ครับ…ปะ…เราเข้าสวนไปตามตัวดื้อกันดีกว่า…ดีไหม..”

“อิอิ…ตัวดื้อ…55555….พ่อปายตลกจัง….”

หลังจากนั้นผมกับการ์ตูนก็วิ่งเล่นกันอยู่ในสวน…จนกระทั่งเจ้าตัวแสบเริ่มงอแงให้ผมอุ้ม…เพราะหมดแรงวิ่ง…

“คุณพ่อ….การ์ตูนอยาก…ขี่คอคุณพ่อจังเลยค่ะ…ขี้เกรียจเดิน” เสียงเด็กตัวเล็กงอแงอยากให้ปายอุ้ม….

“การ์ตูน…ลูก…ถึงลูกจะเป็นผู้หญิงแต่ลูกต้องอดทน…เหมือนคุณแม่…รู้ไหมครับ” ปายย่อตัวลงข้าง ๆ แล้วกอดไว้…ด้วยความเอ็นดู…

“แต่…คุณแม่การ์ตูน…ไม่อยู่นิค่ะ…การ์ตูน…ขอขี่คอหน่อยก็ไม่ได้…ชิ”

“อะ…ก็ได้…คุณพ่อให้ขี่แต่เปลี่ยนเป็นขี่หลังดีกว่าไหมครับ….”

“ไชโย!!!จุ๊บ…คุณพ่อน่ารักที่สุดเลยค่ะ”

"ปายตาใจลูกอีกแล้วนะค่ะ..."

พี่ปรางมักบ่นผมเสมอเวลาที่ผมตามใจการ์ตูน...ผมเองก็ไม่ค่อยรู้วิธีการเลี้ยงเด็กหรอกครับ...เพียงแค่ผมเห็นว่าเค้า ยิ้มได้ หัวเราะออก แค่นี้ผมก็คิดว่ามันมากพอแล้ว...ส่วนเรื่องอื่น ๆ คงเป็นหน้าที่ของพี่ปรางที่ต้องจัดการดูแล...ผมเชื่อว่าสักวันหนึ่งการ์ตูนจะโตพอที่จะดูแลตัวเองได้...ถึงวันนั้นผมคงหมดหน้าที่ของพ่อบุญธรรมแล้ว...แต่มันคงอีกนาน...

........จบไปอีกตอนแล้วค่ะ..........เรื่องราวยังคงคงค้างอยู่...ยังไงรอติดตามกันต่อด้วยนะค่ะ^^