เสพติดความรัก

 
 
 
" ฟาง " นิติเรียกธนันต์ธรญ์ที่นั่งจิบกาแฟในร้านข้างล่างของโรงพยาบาลที่ภาณุทำงานอยู่ ก็เขา
เล่นลากเธอมาแล้วอ้างว่าไม่มีคนมาส่ง ให้เธอมาส่ง แต่ก่อนก็มาได้ ทำไมเดี๋ยวนี้มาไม่ได้ เธอโบ้ย
ไปให้เขริกาแล้ว แต่เขาไม่เอา เหตุผลน่ะหรอ ไม่พูดถึงดีกว่า แล้วเจ้าตัวก็เล่นทิ้งให้เธอรอเขา บอก
ว่าอีกสามสิบนาทีจะลงมาหา
 
 
 
" อ้าวต้น สวัสดี ทำไมถึงได้มาโรงบาลล่ะ มีใครเป็นอะไรหรือเปล่า พี่หนึ่งหรือคุณแม่ " ธนันต์ธรญ์
ถามด้วยความเป็นห่วง ตอนที่เธอคบหาดูใจกับนิติ เธอเข้าออกบ้านนั้นบ่อยๆ 
 
 
 
" เปล่า พี่หนึ่งสบายดี คุณแม่ก็ด้วย " นิติหัวเราะน้อยๆกับนิสัยแบบเดิมของธนันต์ธรญ์ จะกี่ปีกี่ปี
เธอก็คือธนันต์ธรญ์คนเดิม
 
 
 
" อ่อ แล้วมาทำไมหรอ เอ่อลืม นั่งก่อนๆ " ธนันต์ธรญ์ชวนให้นิตินั่งเก้าอี้ตรงข้ามเธอ
 
 
 
" มาหาฟางนั่นแหละ " นิติพูดแล้วจ้องหน้าหวานของธนันต์ธรญ์
 
 
 
" มาหาฟางทำไม มีอะไรสำคัญหรือเปล่า " ธนันต์ธรญ์ถาม
 
 
 
" เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอฟาง " นิติพูดด้วยสีหน้าจริงจังแกมบังคับ
 
 
 
" เหมือนเดิม ? เหมือนเดิมแบบไหน แบบที่ต้นหลอกฟาง มอบความรักจอมปลอมนั่นให้หรอ ไม่
เอาด้วยหรอก คนอย่างฟางเจ็บครั้งเดียวก็พอแล้วล่ะ " ธนันต์ธรญ์พูดแล้วหวนคิดถึงครั้งที่เธอกับ
นิติคบกัน เขาไ่เคยรักเธอเลย
 
 
 
" มันจะไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้ว ต้นอยากเริ่มใหม่กับฟางนะ " นิติเอื้อมมือไปกุมมือของธนันต์ธรญ์ไว้
 
 
 
" ไม่ ตอนนั้นมันเจ็บมากนะต้น เจ็บจนฟางให้สัญญากับตัวเอง ว่าจะไม่ยอมยกหัวใจให้ผู้ชายคน
ไหนอีก " ธนันต์ธรญ์เอามือออกจากการกอบกุมของนิติ แล้วบอกเขา
 
 
 
" เหอะ " นิติมองหน้าธนันต์ธรญ์นิ่งๆ
 
 
 
" ฟางรู้ว่าต้นไม่ได้มาด้วยจุดประสงค์นี้หรอก ต้องการอะไร พูดมาเลยดีกว่า " ธนันต์ธรญ์มองหน้า
นิติ แค่เธอมองหน้าเขา เธอก็ณู้แล้ว คนอย่างนิติไม่เคยรักใครจริง เขาต้องการแค่เงินเท่านั้นแหละ
 
 
 
" เธอก็ยังเหมือนเดิมเลยนะฟาง ฉลาดเหมือนเดิม แต่ตอนนั้นเธอไม่น่าโง่ให้ฉันหลอกเลย เอาล่ะ
ฉันต้องการเงินไปให้เสี่ยที่ฉันติดพนันไว้ " นิติเผยธาตุแท้ออกมา ธนันต์ธรญ์ส่ายหน้าน้อยๆ
 
 
 
" ฟางไม่ให้ กลับไปซะ " ธนันต์ธรญ์พูดก่อนจะลุกขึ้นเตรียมเดินหนี
 
 
 
" เธอคงไม่อยากให้พ่อเธอรู้หรอกใช่ไหมว่าเธอติดยา " นิติงัดไม้ตายขึ้นมาใช้ ซึ่งมันก็ใช้ได้ดีด้วย
สิ
 
 
 
" อะไรนะ นายรู้เรื่องนี้ได้ยังไง " ธนันต์ธรญ์ตกใจก่อนจะนั่งลงที่เดิม
 
 
 
" ไม่สำคัญว่าฉันรู้ได้ไง ต้นยังเป็นต้นคนเดิมนะฟาง คิดดูดีๆล่ะ " ธนันต์ธรญ์นิ่ง
 
 
 
" ต้องการเท่าไหร่ " ธนันต์ธรญ์พูด เธอจนมุมแล้ว 
 
 
 
" พรุ่งนี้มาหาต้นที่คอนโดที่เดิม " นิติพูดแล้วเดินลุกขึ้นจากไป
 
 
 
" ใครบอกต้นกันนะ นายหรอป๊อปปี้ " ธนันต์ธรญ์นิ่ง คนที่รู้เรื่องนี้มีแค่สองคน คือเขริกาและภาณุ
เขริกาเป็นเพื่อนของเธอ เธอไม่น่าทำ หรือเปล่านะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ยัยบ้า คิดอะไรอยู่ เรียกตั้งนานล่ะ " ภาณุที่นั่งแทนที่นิติพูดขึ้น เมื่อธนันต์ธรญ์เหม่อนานเกินไป 
นานไปจริงๆ เขามานั่ง สั่งกาแห กาแฟมาเสิร์ฟเธอก็ยังเหม่อ 
 
 
 
" ห้ะ นายว่าอะไรนะ " ธนันต์ธรญ์หลุดจากภวังค์ ภาณุเขามานั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
 
 
 
" เปล่า ป่ะ ไปกัน " ภาณุยกกาแฟ แล้วจับมือธนันต์ธรญ์ให้ลุกขึ้น พักนี้เขาเห็นธนันต์ธรญ์เครียด
เกินไป เขาจะพาเธอไปทำบุญที่วัด ให้อาหารปลา
 
 
 
" ไปไหน " ธนันต์ธรญ์ลุกตามแรงดึงของภาณุ
 
 
 
" ไปแก้เครียด เร็ว " ภาณุและธนันต์ธรญ์เดินจุบมือกันออกจากร้านกาแฟ มุ่งหน้าไปวัด
 
 
_______________________________________________________________________
 
แง่มมมม ตัวร้ายโผล่อีก ^0^ หาไรหม่ำด้วยน้าา เที่ยงล้าวว