เสพติดความรัก

 
 
 
“ ฮัดชิ้วว !! ” เสียงเล็กของธนันต์ธรญ์จามขึ้น กว่าเธอจะตื่นก็ปาไปบ่ายโมง เขริกาที่ออกไป
ตั้งแต่เช้าและโทรมาบอกว่าคืนนี้ต้องนอนกับคุณแม่ของเขริกา ไหนจะภาณุที่เข้าเวรที่โรงพยาบาล
ตั้งแต่เช้า เธอเลยต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ อยู่เหงาๆอย่างนี้แล้วเธอคิดถึงเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอจัง
เลย
 
 
 
“ เสียงแมวที่ไหนร้องน่ะ ” ภาณุที่ออกจากเวร กลับบ้านมาเข้ามาได้ยินธนันต์ธรญ์จามก็แซวทันที
 
 
 
“ แมวที่ไหน ฉันนี่แหละ ฮัดชิ้วว ” เธอจามอีกครั้ง ภาณุจึงเอามือมาอังหน้าผากมนของเธอ
 
 
 
“ ได้กินยาที่ให้ไปหรือเปล่า ” ภาณุถาม เมื่อวานเขาให้ยาเธอไปแล้ว ถ้าเธอกินมัน เธอก็ไม่น่า
ป่วยนะ
 
 
 
“ เปล่า เมื่อคืนฉันเหนื่อย อาบน้ำเสร็จก็นอนเลย ” ธนันต์ธรญ์ตอบ
 
 
 
“ เธอนี่มัน แล้วได้เช็ดผมให้แห้งหรือยัง ” ภาณุถามอีก
 
 
 
“ ไม่อ่ะ นอนเลย ” ธนันต์ธรญ์ตอบ เขาเลยผลักเข้าที่ศีรษะของเธอเบาๆ
 
 
 
“ นี่ไง ป่วยเลยเห็นมั้ย ” เขาว่าเธอ ก่อนจะรื้อคุยหายาในกระเป๋าแล้วส่งให้เธอ
 
 
 
“ ไม่กินได้ไหม ” ธนันต์ธรญ์มองเม็ดยาสีขาวในมือของภาณุ แล้วส่ายหน้า
 
 
 
“ ไม่กินแล้วมันจะหายได้ไง ” ภาณุเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ นอกจากจะกลัวน้ำแล้วเธอยังกลัวยาด้วย
หรือ
 
 
 
“ ถ้าเป็นยาบนห้องฉันก็ว่าไปอย่าง ” ธนันต์ธรญ์บ่นอุบอิบกับตัวเอง ภาณุที่นั่งใกล้ๆกับเธอก็ได้ยิน
ด้วย
 
 
 
“ เธอยังไม่เอามันไปทิ้งอีกหรอ ” ภาณุถามด้วยน้ำเสียงตกใจ เขานึกว่าเธอจะเอามันไปทิ้งก็ใน
เมื่อเธอบอกเขาว่าเธอจะเลิก
 
 
 
“ ยัง ” ธนันต์ธรญ์ตอบเขาตรงๆ
 
 
 
“ ฟาง เอามันมาให้ฉัน ” ภาณุแบมือที่ข้างหน้า แล้วพูดเสียงอ่อนกับเธอ
 
 
 
“ ...... ” ธนันต์ธรญ์นิ่งมองมือของชายหนุ้มที่ยื่นมาตรงหน้าเธอ
 
 
 
“ ขอได้ไหม ” ภาณุพูดเมื่อเห็นเธอเงียบ
 
 
 
“ ฉันไม่รู้ ” ธนันต์ธรญ์พูดและวิ่งขึ้นไปบนห้องทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ฟาง เปิดประตูมาคุยกับฉันก่อน อย่าหนีแบบนี้ ” ภาณุที่ตามเธอมา หยุดยืนอยู่หน้าประตูห้อง
และตะโกนเข้าไป
 
 
 
“ ขอร้องล่ะ อย่าเพิ่งบอกให้ฉันทำอะไรตอนนี้เลยนะ ” ธนันต์ธรญ์พูดผ่านประตู ก่อนจะเปิดประตู
แล้วจ้องหน้าภาณุอย่างอ่อนแรง
 
 
 
“ เธอต้องเข้มแข็งนะ ” ภาณุบอกเธอ
 
 
 
“ ฉันกำลังอ่อนแอต่างหาก ฉันจะเลิก ฉันก็ไม่มีเป้าหมาย ไม่มีกำลังใจจากคนที่ฉันรัก ไม่มีคำพูด
ปลอบใจจากคนรักฉัน ไม่มีอะไรเลย จนบางทีฉันคิดนะว่าจะเลิกทำไม ” ธนันต์ธรญ์ระบายให้ภาณุ
ฟัง ไม่ใช่ว่าเธอไม่พยายาม เธอพยายามแล้วต่างหาก แต่มันอ่อยแรงอ่อนใจลงทุกที
 
 
 
“ ฟาง ” ภาณุมองเธอแล้วเรียกเธอเบาๆ อะไรที่ทำให้คนเข้มแข็ง ไม่ยอมใครอย่างธนันต์ธรญ์ยอม
แพ้ง่ายๆแบบนี้นะ ความรักงั้นหรอ
 
 
 
“ ถ้านายจะมาเพื่อสงสารฉัน ก็กลับไปเถอะ ฉันไม่ต้องการ ” ธนันต์ธรญ์บอกก่อนจะดันประตูเพื่อ
ปิดแต่ภาณุยื้อมันไว้ เธออ่อนแอเกินจะอยู่คนเดียว
 
 
 
“ ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอนะ ” ภาณุพูดก่อนจะแทรกตัวเข้าห้องธนันต์ธรญ์ไปแล้วปิดประตูลง
 
 
 
“ นายจะอยู่กัยฉันในฐานะอะไร ถ้าเป็นเพื่อน ก็ได้ แต่ถ้าไม่ใช่ก็ออกไป ” ธนันต์ธรญ์พูด ถ้าเขริกา
เกิดกลับบ้านมาแล้วเห็นเธอกับภาณุอยู่ด้วยกันในห้องสองต่อสองแบบนี้ไม่ดีแน่
 
 
 
“ เธอจะกังวลอะไร ฉันเป็นหมอก็ต้องดูแลคนป่วยอย่างเธอสิ ” ภาณุหลบตาธนันต์ธรญ์ก่อนจะนั่ง
ลงบนโซฟายาวปลายเตียงในห้องธนันต์ธรญ์
 
 
 
“ ตอบไม่ตรงคำถาม ” ธนันต์ธรญ์เบ้ปากให้คำตอบก่อนภาณุ เธอยืนมองภาณุอยู่อย่างนั้น ก็เธอ
ไม่รู้ว่านั่งตรงไหนมันถึงจะเหมาะสมนี่
 
 
 
“ ก็เธอถามไม่ตรงคำตอบเอง ” ภาณุย้อนใส่เธอ
 
 
 
“ อะไร ต้องถามยังไงถึงจะตรงคำตอบของนาย ” ธนันต์ธรญ์พูดแล้วเดินไปใกล้ๆภาณุอย่างเอา
เรื่อง เขาชักจะกวนประสาทเธอมากไปแล้วนะ
 
 
 
“ ว้าย ” เสียงของธนันต์ธรญ์ร้องขึ้นอย่างตกใจ ก็อยู่ดีดี ภาณุก็ดึงเอวเธอไปนั่งบนตักเขา
 
 
 
“ ไม่เมื่อยหรือไง เดินไปเดินมาอยู่นั่นล่ะ ” ภาณุกอดเธอไว้ หน้าเธอกับเขาใกล้กันจนเธออึดอัด
มันใกล้กันไปจนเธอกลัว
 
 
 
“ ปล่อยฉัน ฉันไม่อยากให้จินนี่คิดว่าฉันจะแย่งความสุขของเขา ” ธนันต์ธรญ์พูดเมื่ออยู่ๆ ใบหน้า
ของเขริกาก็ลอยเข้ามาในความคิด เธอจะไม่พรากความสุขของเพื่อนเด็ดขาด เธอรู้ดีว่าการอยู่
อย่างไม่มีความสุขมันทรมานแค่ไหน มันเหมือนกับการตายทั้งเป็น
 
 
 
“ ถ้าคุณจินนี่ได้ฉันไป เธอคิดว่าฉันมีความสุขหรอฟาง ” ภาณุเกยคางบนไหล่มนของหญิงสาว
 
 
 
“ นายมีความสุขแน่ๆ ฉันเชื่อ จินนี่เธอสวย เธออ่อนโยน ไม่เหมือนฉันหรอก เธอทำให้นายมีความ
สุขได้ ” ภาณุนิ่งฟังเธอพูดถึงหญิงสาวอีกคน
 
 
 
“ แล้วอีกอย่างนะ จินนี่ทำอาหารเป็นด้วย อนาคตเธอจะได้เป็นแม่บ้านดูแลลูกให้นาย นายกลับมา
เธอก็จะรอทานข้าวพร้อมหน้า พ่อ แม่ ลูก มีความรักให้กันทุกวัน มีความสุขจะตาย ” ธนันต์ธรญ์
พูด หึ ชีวิตแบบนี้เธอไม่เคยเจอมันเลยสักนิด สมเพชตัวเอง
 
 
 
“ ฟาง ” ภาณุมองเสี้ยวหน้าหวานของเธอที่ยังไม่หยุดชงเขริกาให้เขา
 
 
 
“ นายโชคดีมากนะ ที่มีคนรักนายขนาดนี้ ” ธนันต์ธรญ์พูดก่อนจะหันหน้ามามองภาณุที่เกยไหล่
ของเธออยู่ จมูกของคนทั้งสองชนกัน
 
 
 
“ จินนี่เป็นคนดีมากนะ รักเธอให้ มะ .... !! ” ภาณุประกบปากเขาเข้ากับปากสวยของธนันต์ธรญ์
ทันที เธอไม่รู้หรือว่าเขารู้สึกเช่นไร ทำไมยังไม่หยุดพูดถึงเธออีกคน
 
 
 
“ หยุดได้ไหม ถ้าไม่รู้สึกอะไรกับฉัน อย่าผลักไสฉันให้คนอื่น อย่าไล่กัน อย่าพูดถึงใคร ในตอนนี้มี
แค่เธอกับฉัน ” ภาณุพูดเมื่อละริมฝีปากออกจากกัน
 
 
 
“ นายคิดยังไงกับฉันกันแน่ป๊อป ฉันสับสน ” ธนันต์ธรญ์มองตาภาณุเพื่อหาความจริง เขารักเธอ
หรือเปล่า คิดเหมือนเธอหรือเปล่า
 
 
 
“ เธอคิดว่าไง ” ภาณุตอบคำถามที่เรียกว่าคำตอบไม่ได้สักนิด
 
 
 
“ หึ นายไม่รักฉันหรอก นายต้องรักจินนี่ เพราะจินนี่รักนาย ” ธนันต์ธรญ์พูดก่อนจะก้มหน้าลงมอง
มือของภาณุที่โอบรอบเอวบางของเธอ
 
 
 
“ ฉันรักเธอ ” ภาณุพูดสวนทันที ธนันต์ธรญ์หันขวับมามองเขา เขาพูดบ้าอะไรกัน เขารักเธอไม่ได้
หรอก
 
 
 
“ ไม่จริงใช่ไหม ล้อเล่นใช่ไหม นะ นายพูดมาสิว่าล้อเล่น แล้วฉันจะไม่โกรธนายเลย ” ธนันต์ธรญ์
พูดว่าเขา
 
 
 
“ ฉัน รัก เธอ ” เขาพูดมันอยากชัดเจน เขากำลังทำให้เธอน้ำตาไหล เธอร้องไห้ต่อหน้าเขาอีกก
แล้ว
 
 
 
“ จินนี่ล่ะ ฮึก ” ธนันต์ธรญ์ถามถึงเพื่อนเธออีกคน เธอมีเพื่อนคนเดียว เขริกาจะรู้สึกยังไง
 
 
 
“ อย่าพูดถึงคนอื่น เรื่องนี้มีแค่เธอกับฉัน ถ้าเธอพูดว่าเธอรักฉัน ฉันจะทำทุกอย่างให้เราได้รักกัน ”
ภาณุพูดก่อนจะค่อยๆโน้มใบหน้าหล่อมาใกล้หน้าเธอมากขึ้น
 
 
 
 “ ฉันไม่ได้ ฮึก รักนาย  ” เธอพูดมันไปแล้ว เธอพูดมันอย่างยากลำบาก ทำไมมันถึงเจ็บจี๊ดขนาด
นี้นะ
 
 
 
“ อย่าโกหกตัวเองฟาง อย่าหลอกตัวเอง ” ภาณุพูดพร้อมจ้องหน้าเธอ
 
 
 
“ นายนั่นแหละ เลิกหลอกตัวเองได้แล้ว นายเป็นใคร ฉันเป็นใคร นายมันแค่เด็กวัด แต่ฉันเป็นถึง
ลูกเศรษฐี อย่าลืมสิ ฮึก ออกไป ” ธนันต์ธรญ์พูด แล้วไล่ภาณุ
 
 
 
“ ฟาง ” ภาณุปล่อยเธอจากอ้อมกอด เธอใจหาย เขากำลังจะไป
 
 
 
“ ออกไป ” ธนันต์ธรญ์เดินไปเปิดประตู ภาณุมองร่างบาง ก่อนจะค่อยๆเดินออกไป
 
 
 
ปัง !! เสียงประตูปิดลงเสียงดัง
 
 
 
“ ถึงเธอจะคิดแบบนั้น แต่ฉันไม่คิดแบบเธอ ฉันไม่ยอมแพ้แน่ฟาง เตรียมตัวได้เลย ” ภาณุตะโกน
บอกเธอ
 
 
 
“ ฮึก ฮือออ มันถูกแล้วฟาง เธอทำถูกแล้ว ฮือ ฟางเจ็บจังเลย ” ร่างแน่งน้อยของธนันต์ธรญ์ทรุด
ลงตรงประตู เธอยอมรับว่าเธอรักเขา เธอไม่ได้สนใจของฐานะ ชาติตระกูลเลยแม้แต่น้อย แต่ความ
รักมันไม่ได้มีแค่นี้ เธอเสียเพื่อนไม่ได้ เธอยอมให้เขริกาทุกอย่าง เพียงขอให้เขริกาเป็นเพื่อนเธอ
ต่อไป แม้แต่ความรัก เธอก็ยอม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ หลวงตาจ๋า ทำไมพี่ป๊อปไม่กลับมานี่บ้าเลยล่ะคะ สองวันแล้วนะ ” พิมประภาที่มาภาณุทุกวัน ก็
ถามหลวงตาบุญที่นั่งอยู่ในโบสถ์
 
 
 
“ เอ้า ไอ้นี่ ข้าจะไปรู้รึ ” หลวงตาบุญตอบ พิมประภาทำหน้ายู่ทันที
 
 
 
“ อ้าวนั่นไง มาพอดี ” หลวงตาบุญพูดก่อนจะมองไปทางประตูโบสถ์
 
 
 
“ พี่ป๊อป !” พิมประภาหันมองตาม ก่อนอุทานออกมาด้วยความดีใจ
 
 
______________________________________________________________________
 
ก็นั่นแหละ ความรักไม่ได้เป็นดั่งใจเราทุกอย่าง บางครั้งมันก็ไม่ใช่แค่เรื่องของคนสองคน
 
เฮ้ยย ดูดีอ่ะ 5555 รักนะคะ ง่อววววว