Music love final chapter

 
 
 
 
 
          
          "พี่ฟ้านะพี่ฟ้า ลืมอะไรไม่ลืมมาลืมใบประเมิน นี่ถ้าไม่เห็นว่าคนอื่นกำลังยุ่งนะ ชั้นไม่มา
หรอก ชิ!"แก้วนั่งบ่นคนเดียวระหว่างรอเครื่องบิน เนื่องจากต้องกลับไปเอาเอกสารสำคัญเพียงคน
เดียว เพราะคนอื่นกำลังวุ่นอยู่กับการออกแบบ
 
          "ยัยฟางก็เหมือนกัน ทำไมต้องให้ชั้นมาแค่คนเดียวด้วย นี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนนะชั้นไม่ยอมแน่"
แก้วพูดไปกำมือไป
 
          "เธอจะไปว่าฟางก็ไม่ถูกนะ เค้าไม่ได้ปล่อยให้เธอมาคนเดียวซักหน่อย"โทโมะเดินมา
ข้างหลังพลางนั่งลงข้างๆแก้ว "นี่นาย!!"แก้วตกใจเมื่ออยู่ๆโทโมะก็เก็บกระเป๋าตามเธอมาที่สนาม
บิน
 
          "นายมาทำไมยะ ใครเค้าสั่งให้นายมา"แก้วยืนกอดอกมองโทโมะพร้อมเมินใส่ "ก็ฟางไง
เพื่อนเธอน่ะเค้าห่วงเธอจะตาย เค้าก็เลยให้ชั้นมาคอยดูแล..."โทโมะยิ้มอย่างเจ้าเลห์
 
          "ยัยฟางนะยัยฟาง ถ้าจะห่วงกันแล้วทำไมต้องส่งตานี่มากวนจิตชั้นด้วยเนี่ย!"แก้วพูดกับ
ตัวเองเบาๆทำเอาโทโมะแอบขำกับปฏิกริยาของแก้ว
 
          
 
 
 
           "ป่านนี้พี่แก้วจะเป็นยังบ้างนะพี่เขื่อน"ธามไทที่คิดถึงเรื่องโทโมะกับแก้วก็อดห่วงไม่ได้
"คงจะเดือดจัดเลยล่ะมั้ง ยิ่งไม่ค่อยถูกกันอยู่"เขื่อนหัวเราะพลางมองฟางที่ซึมๆ
 
           "พี่โทโมะเค้าจะไม่ทำอะไรพี่แก้วใช่มั้ย"ธามไทยิ้มนึกถึงเรื่องบ้าๆ "ไอธาม! แกนี่จริงๆ
เลย เราแค่ให้โทโมะไปดูแลแก้ว ไม่ได้บอกให้ไปนอนด้วยกันซักหน่อย"เขื่อนตบหัวธามไทเบาๆ
 
 
           "พอๆ สองคนน่ะเลิกไร้สาระได้แล้ว งานออกแบบห้องสปาน่ะไปถึงไหนกันแล้วห๊ะ!"
พิชชี่ขัดเมื่อมองฟางที่นั่งเลื่อนดูนั่นนี่ในไอแพดอย่างใจลอย ก่อนจะไล่เขื่อนและธามไทไปทำงาน
ต่อ
 
           "ฟาง! พิชออกแบบเคาท์เตอร์หน้ารีสอร์ทแล้วนะ ไม่รู้ว่าถูกใจรึป่าว รับไปดูสิ"พิชชี่หัน
โน้ตบุ๊คไปทางฟาง แต่ก็ไร้ความสนใจที่ถูกความเหม่อลอยบดบังจนมิด
 
           "ฟาง...ฟาง!! ได้ยินที่พิชพูดมั้ยเนี่ย"พิชชี่สะกิดฟางจนเริ่มรู้สึกตัว "อ่ะ...เอ่อ...พิชมี
อะไรหรอ"ฟางยิ้มแสยะพลางทำหน้าสงสัย
 
           "พิชถามว่าฟางโอเคกับงานออกแบบหน้าเคาท์เตอร์อันนี้มั้ย"พิชชี่ใช้สายตาชี้งานบน
โน้ตบุ๊ค "อ่ะ..โอเคสิ ท่าทางจะถูกใจคุณพิม เอ๊ย!คุณภาณุเค้ามากเลยล่ะ"ฟางเผลอเอ่ยชื่อพิม
ออกมา
 
           "พิม...คุณพิมอีกแล้วงั้นหรอ ฟางจะใจลอยเรื่องนี้ไปถึงไหนนะ"พิชชี่คิ้วขมวดมากขึ้น
"ฟางขอโทษ! แต่ฟางห้ามมันไม่ได้หรอกนะ"ฟางรีบเดินหนีไปหยิบน้ำ
 
           "ฟางห้ามไม่ได้พิชไม่ว่า พิชเข้าใจฟางด้วยซ้ำ แต่ฟางต้องแยกแยะสิว่าอันไหนเรื่องงาน
อันไหนเรื่องส่วนตัว"พิชชี่เดินไปตามไปว่า
 
           "พิชไม่เข้าใจฟางหรอก ตอนนี้ฟางก็อยู่แค่สถานะแอบรัก คนที่ไม่เคยแอบรักใครอย่าง
พิชไม่เข้าใจอะไรฟางหรอก"ฟางผลักพิชชี่จนล้มก่อนจะเดินหนีออกมาที่สวน
 
           "หยุดนะฟาง! อย่าเดินหนีสิ!!"พิชชี่เดินตามมารั้งมือฟางไว้ "ปล่อยฟางนะพิช!!"ฟาง
สะบัดมือจนหลุดแล้วจ้องพิชชี่ตาเขม็ง
 
           "ฟางว่าพิชไม่เคยแอบรักใครงั้นหรอ!"พิชเอ่ยปากออกถามท่าทางหงอยลง "ใช่สิ! พิช
ไม่เคยแอบรักใคร พิชก็ไม่เข้าใจหรอกว่าฟางรู้สึกยังไง ตอนนี้หัวใจฟางระบมไปหมดแล้ว"ฟาง
น้ำตาไหลทันที
 
           "ใครบอกว่าพิชไม่เข้าใจ พิชเข้าใจเรื่องนี้มากกว่าฟางอีก"พิชชี่เริ่มกลืนสะอื้นแล้วเดิน
เข้าไปชิดฟางมากขึ้นก่อนจะกุมมือฟางขึ้นมาชิดอกตัวเอง
 
           "พิชหมายความว่าไง ฟางเริ่มจะไม่เข้าใจพิชจริงๆแล้วนะ"ฟางเริ่มใจสั่นแล้วพยายามดึง
มือออกแต่ก็แพ้แรงของพิชชี่
 
           "พิชน่ะแอบรักฟางมานานแล้วนะ เชื่อได้ว่านานกว่าหมอนั่นด้วย"พิชชี่กอดฟางทำเอา
ฟางเองก็อึ้งไม่แพ้กัน "พิช...."ฟางน้ำตาเอ่อมาไม่ขาดสาย
 
           "เราคบกันได้มั้ยฟาง"พิชชี่กอดเธอแน่นกว่าเดิม "พิช...ฟางว่าเราเป็นเพื่อนกันแบบเดิม
ดีกว่านะ ฟางรับเพื่อนรักของฟางเป็นคนรักไม่ได้หรอกนะ"ฟางพูดก่อนจะปล่อยกอดแล้วเดินหนี
 
 
           "สองคนนี้เค้าเป็นอะไรกัน มายืนกอดกันไม่อายฟ้าอายฝน อายคนกันบ้างเลย"ป๊อปปี้
ที่ยืนอยู่ตรงระเบียงเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็พูดกับตัวเองทั้งที่เค้าเองก็ไม่ได้ยินที่ทั้งสองพูดกัน
 
 
 
 
 
 
 
          "ถึงซะที ชั้นล่ะเบื่อที่ต้องมานั่งข้างนายจริงเลย"แก้วเดินออกจากเครื่องพลางทำท่าปัด
ผิวของโทโมะที่ติดอยู่ที่แขนเธอออก
 
          "เธอนี่มันแปลกจริงๆนะ สาวๆคนอื่นเค้าออกจะชอบแล้วก็ฝันว่าอยากจะนั่งใกล้ๆชั้นนานๆ
แต่เธอนี่เอาแต่ปฏิเสธ เห็นชั้นเป็นขยะหรือไงกัน"โทโมะทำหน้าน้อยใจ
 
          "ใช่!นายน่ะเป็นขยะ แล้วขยะที่ชั้นเกลียดที่สุดก็คือขยะแบบนาย ขยะเจ้าชู้"แก้วทำตาโต
ใส่ "ทำไม! ขยะอย่างชั้นมันเป็นยังไง ขยะอย่างชั้นน่ะมีสาวๆชอบตั้งมากมาย ไใม่เห็นน่าเกลียด
ซักนิด"โทโมะจับแขนแก้วไว้
 
          "สาวๆที่ว่น่ะแบบน้องโบว์แห่งทีม A ใช่มั้ย ถ้าเป็นสาวๆแบบนั้นน่ะชั้นขอบายดีกว่าย่ะ"
แก้วสะบัดมือออกแล้วเดินหนี "ยัยหน้ามึนเอ๊ย!"โทโมะยืนเท้าเอวมองแก้วที่รีบเดินหนีไป
 
 
 
 
 
 
                                        หน้าคอนโดแก้ว/ฟาง
 
           "ถ้าจะมาส่งก็ส่งแค่นี้แหละ ชั้นขึ้นไปเองได้ นายกลับไปบ้านนายเถอะป่ะ"แก้วไล่โทโมะ
เมื่อรับเอกสารจากฟ้ามาแล้วก็ใกล้จะดึก
 
           "เธอไม่เห็นหรอว่ามันดึกแล้ว แถวนี้ก็ไม่มีแท็กซี่ผ่านด้วย ให้ชั้นค้างซักคืนไม่ได้หรอ"
โทโมะทำหน้าอ้อนวอน
 
           "ไม่ได้ย่ะ ชั้นเป็นผู้หญิงนะ จะให้มานอนกับนายได้ไง"ก้วกระชากกระเป๋าเสื้อผ้าของ
ตัวเองมากจากโทโมะ "แล้วแต่เธอแล้ววกันยัยแม่มด ชั้นจะจำไว้เลยว่าเธอน่ะใจร้ายกับเทพบุตร
อย่างชั้น"โทโมะที่นอยด์ก็รีบเดินไป
 
         
 
           
 
                                          บนห้องของแก้ว
 
           "ไอบ้า! นายนั่นแหละอสูร มาว่าชั้นเป็นแม่มดอย่าให้ถึงทีชั้นบ้างแล้วกัน"แก้วเช็ดผม
เปียกพลางนึกถึงโทโมะแล้วก็ยิ้มออกมาคนเดียว
 
 
                  ซู่ๆๆๆ
               ฝนเม็ดใหญ่นับล้านตกลงมาทำให้แก้วอดไม่ได้ที่จะไปดูที่หน้าต่างของห้อง
 
           "ป่านนี้ตานั่นจะเป็นไงบ้างนะ ชั้นไม่น่าปล่อยให้เค้ากลับไปตอนนี้เลย"แก้วเริ่มห่วงชาย
คนที่คอยกวนประสาทเธอตลอด "เอ๊ะ! นั่นมัน!!!"แก้วที่มองนอกหน้าต่างก็เห็นชายเสื้อขาวที่เธอ
คุ้นนั่งตากฝนอยู่
 
 
 
            "นี่นาย!! ไปนั่งอะไรตรงนั้นน่ะ มานี่สิ"แก้วกางร่มไปเรียกโทโมะที่นั่งคุดคู้ราวกับคน
เร่ร่อนไร้บ้าน "กะ...แก้ว"โทโมะนั่งตัวสั่นแล้วเดินไปหาแก้วที่ยืนรออยู่
 
 
            "นายไปนั่งอะไรตรงนั้น ทำไมไม่รีบกลับบ้านไป"แก้วมองสภาพโทโมะที่เปียกหนักมาก
"ก็ชั้นบอกเธอแล้วไงว่าแถวนี้มันไม่มีแท็กซี่ แล้วจะให้ชั้นกลับยังไงล่ะ"โทโมะสั่นด้วยความหนาว
 
            "อ่ะ...เอ่อ...เอางี้ นายไปนอนคอนโดชั้นก็ได้"แก้วพูดทำให้โทโมะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะ
ตามเธอขึ้นไปที่ห้องส่วนตัวของเธอกับฟาง
 
 
 
            "อ่ะ"แก้วเดินมายื่นเสื้อผ้าและผ้าขนหนูให้โทโมะ "อะไรเนี่ย! นี่เธอไปเอาเสื้อผ้าผู้ชาย
มาจากไหนกัน หรือว่า...เธอ ชอบเอาผู้ชายมาค้างบ้านงั้นหรอ"โทโมะยิ้มเจ้าเล่ห์
 
            "ไอบ้า! นี่มันเสื้อผ้าของพี่ชายฟางเค้า แต่...เดี๋ยวค่อยซักคืนก็ได้นิ่"แก้วยิ้ม "นายรีบไป
อาบน้ำเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายแล้วมาตายในห้องชั้น"แก้วล้อเลียน
 
            
            "เอ่อ...เสื้อผ้านี่มันก็เท่ห์ดีแฮะ"โทโมเดินออกมาจาห้องน้ำพลางหมุนไปรอบตัวแล้ว
สำรวจตัวเอง "ชั้นว่ามันคับไปนิดนะ ลองตัวอื่นดีมั้ย"แก้วยิ้ม "ไม่ดีกว่า ตัวนี้คงดีที่สุดแล้วล่ะ"
โทโมะนั่งข้างๆเธอ
 
            "แล้วคืนนี้นายจะนอนไหนล่ะ ที่คอนโดชั้นมีแค่ห้องเดียวนะ"แก้วมองไปรอบๆเพื่อหา
ตำแหน่งให้โทโมะได้อาศัย
 
            "ชั้นนอนโซฟาก็ได้"โทโมะเอ่ยออกมาทำให้แก้วอมยิ้ม "นายนอนได้จริงหรอ"แก้วมอง
โทโมะที่ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ แต่ก็ยังฝือพยักหน้าออกมา
 
            "โอเคๆ เดี๋ยวชั้นไปเอาผ้าห่มมาให้ ถ้านายหนาวก็ปรับแอร์เอาเองแล้วกันนะ"แก้วยิ้ม
ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องเผยกริยาที่โทโมะไม่เคยเห็นแถมยังปลื้มเธอมากขึ้นเสียด้วย
 
 
 
 
 
 
 
อย่าลืม! เม้น+โหวตด้วยนะคะ 
ฝากฟิคชั่นเรื่องนี้ด้วยน้าาา