Music love final chapter

 

 

 

 

 

 

          "โอเคๆ ตอนนี้ชั้นกำลังออกจากคอนโดแล้ว แกก็ช่วยทำตัวให้เป็นปกติเพื่อรักษา

มิตรภาพไว้ด้วยแล้วกันล่ะ"แก้วที่หิ้วของพะรุงพะรังก็ตัดสายทิ้งพลางกวักมือเรียกโทโมะที่เดินตาม

มาติดๆ

 

          

          "นี่! นายเองก็ช่วยอย่าเอาปากนายไปเล่าให้ใครต่อใครฟังนะว่าเมื่อคืนนายค้างที่นี่"แก้ว

วางของก่อนจะชี้หน้าโทโมะ "ครับ ผมจะรูดซิบปากไว้ให้สนิทเลย"ชายหนุ่มค้อมตัวและยิ้มอย่าง

เจ้าเล่ห์

 

 

 

 

           "ฟางเดี๋ยวก่อนสิ!!"พิชชี่วิ่งมาจากห้องของตัวเองในโรงแรม "พิชมีอะไรรึเปล่า ฟางไม่

ได้มีเวลาให้พิชมากนะ"ฟางเบือนหน้าหนีไม่ยอมสบตา

 

           "ฟาง...ฟางโกรธอะไรพิชน่ะ ฟางบอกพิชมาสิ"พิชชี่กุมมือฟางแน่น "พิชมีเหตุผลมาก

พอให้ฟางโกรธมั้ยล่ะ เราเป็นเพื่อนกันนะพิช ฟางไม่โกรธพิชง่ายๆหรอก"ฟางสะบัดมือพิชชี่ทิ้ง

พร้อมเน้นคำว่า "เพื่อน" ใส่พิชชี่

 

           "พิชรู้นะว่าฟางโกรธที่พิชบอกรักฟางเมื่อวานนี้ แต่ฟางจะไม่เปิดใจรับคนอื่นบ้างหรอ มี

คนที่เค้าพร้อมจะรักกับฟางตั้งหลายคน รวมไปถึงพิชด้วย...."พิชชี่เสียงแผ่วลงเรื่อยๆ

 

           "ฟางก็ได้ยินนิ่ว่าเค้าลืมฟางไปแล้ว เค้าไม่ได้รักฟางเหมือนตอนนั้นแล้ว และที่สำคัญ

เค้ามีคู่หมั้นแล้วนะฟาง"พิชชี่คว้ามือเธอมากุมชิดกับอกแกร่งของเค้าอีกครั้ง

 

           "ถึงแม้เค้าจะไม่รัก ไม่สนใจ ไม่ใยดีฟางอีกแล้ว ฟางก็ไม่ได้อยากมีใคร โดยเฉพาะเพื่อน

ที่จะเลื่อนมาเป็นคนสำคัญในฐานะอื่น ฟางทำไม่ได้!!"ฟางสะบัดมือพิชชี่ทิ้งก่อนจะเดินหนี

 

 

           "โอ๊ย!"ฟางเดินไปชนกับร่างใหญ่ในขณะเดินหนี "นี่คุณระวังหน่อยสิคะ"ฟางที่ล้มลง

ก็โวยวายด้วยความโกรธก็ที่จะปัดมือชายหนุ่มคนนั้นที่ยื่นมือมาเพื่อจะช่วยเธอ

 

           "นี่ผมกำลังจะช่วยนะคุณฟาง"เสียงที่คุ้นหูทำให้ฟางรีบเงยหน้าขึ้นมอง "คุณป๊อป เอ๊ย!

คุณภาณุ"ฟางเผลอเอ่ยชื่อที่คุ้นเคยออกไปก่อนจะรีบลุกขึ้นยืน

 

           "คุณมาทำอะไรที่นี่คะ"ฟางรีบเอ่ยถามพลางรับของที่ป๊อปปี้เก็บให้ "ก็เมื่อวานเห้นคุณไป

ทำงานสาย ลูกน้องผมบอกว่าโรงแรมคุณอยู่ไกล ผมเลยจะมาทำเรื่องย้ายออกให้"ป๊อปปี้เอามือ

ล้วงกระเป๋ากางเกงแล้ววางมาดนักธุรกิจหนุ่มลงบนสูทตัวเก่ง

 

           "ย้ายออก!!"ฟางตกใจกับสิ่งที่เขาเอ่ยออกมา "ใช่! ทำไมล่ะ"ป๊อปปี้ยืนงง "แล้วชั้นจะ

ไปนอนที่ไหนล่ะคะ ชั้นต้องทำงานอีกหลายเดือนเลยนะ"ฟางคิ้วขมวด

 

           "ก็ผมจะให้คุณไปอยู่บ้านพักที่ผมมีอยู่ ผมคิดว่ามันคงจะมีพื้นที่พอที่จะให้คุณและเพื่อนๆ

คุณอยู่ได้"ป๊อปปี้ยิ้ม "แล้วไปวันนี้เนี่ยนะคะ"ฟางกอดอกนิ่ง

 

           "ชั้นยังไม่ได้เตรียมตัวเลยนะ"ฟางรีบหลบสายตาพิชชี่เมื่อรู้ว่ากำลังถูกจ้องมอง "ไม่ต้อง

เตรียมหรอก เดี๋ยวผมจะให้ลูกน้องมาขนของให้ แต่...ตอนนี้คุณกำลังจะสายแล้วนะ"ป๊อปปี้นึก

บางอย่าง

 

           "ใช่สิคะ ก้คุณมัวแต่ชวนชั้นคุยน่ะสิ"ฟางยังคงนิ่ง "งั้นเอาอย่างนี้...คุณไปกับผมแล้วกัน

ตอนนี้ผมก็ทำเรื่องให้คุณเสร็จแล้วซะด้วย"ป๊อปปี้พูดแล้วจูงมือฟางเดินไปที่ลานจอดรถทันที

 

           

          "นี่คุณ!"ฟางสะบัดมือทิ้งแม้ในใจก้แอบเขินเล็กน้อย "อะไรของคุณอีกล่ะ รีบๆเข้าถ้าสาย

ผมหักเงินคุณแน่"ป๊อปปี้คว้ามือฟางมาอีกครั้ง

 

          "ขอโทษนะคะ ชั้นไม่ใช่ลูกจ้างบริษัทคุณนะถึงจะมาหักเงินรายเดือนแบบนี้ แล้วอีกอย่าง

ชั้นยังไม่ตอบตกลงเลยว่าจะไปกับคุณน่ะ"ฟางว่าพร้อมจ้องตาเขม็ง

 

          "แต่ตอนนี้ผมกำลังเป็นเจ้านายคุณอีกคน เพราะฉะนั้น ขึ้นรถ..."ป๊อปปี้ชี้ไปทาประตูรถที่

เขาเพิ่งเปิดมันออกเมื่อครู่ "นี่คุณ!"ฟางจะเถียงแต่ถูกเจ้านายชี้หน้า "ผมบอกให้ขึ้นรถครับ คุณ...

ธนันต์ธร"ป๊อปปี้บังคับอีกครั้งทำให้เธอต้องยอมจำนน

 

 

 

          "เห็นมั้ย! เกือบสายไปแล้วมั้ยล่ะ เพราะนายคนเดียวเลยไม่ยอมเช็ครอบให้ดีก่อน"แก้ว

เดินไปหันไปว่าโทโมะไป

 

          "เธอก้เช็คได้ ทำไมไม่เช็คเองล่ะ ใช้ชั้นอยู่ได้ ยัยทอมเอ๊ย!"โทโมะยิ้มกวนๆ "นี่ไอบ้า!

ชั้นไม่ใช่ทะ กรี๊ดดด"พูดไม่ทันจบแก้วที่หันมาว่าโทโมะก็โดนรถเฉี่ยวไปเล็กน้อย

 

 

          "เป็นไงล่ะ...มัวแต่ว่าชั้น เกือบตายแล้วมั้ยเล่า"โทโมะว่าแก้วที่ตอนนี้กำลังอยู่ในอ้อมอก

ของเขาที่มีมือคอยโอบไว้ไม่ให้ตกลงพื้น พร้อมกับหน้าของทั้งคู่ที่อยู่ใกล้กันเพียงแค่คืบ

 

          "ขอบใจย่ะ แต่ถ้าจะให้ขอบใจมากกว่านี้ ก็ช่วยปล่อยชั้นทีนะ"แก้วจ้องตาเขม็ง "เธอหวั่น

ไหวล่ะสิ ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวหนุ่ฮ็อตโอ๋เอง"โทโมะหยอกล้อไม่หยุด

 

          "ชั้นไม่ได้หวั่นไหว ชั้นแค่กลัวสาวๆในสต๊อกนายจะมาเห็นเข้าแค่นั้นเอง"แก้วเบือนหน้า

หนีแล้วทำท่าทางเขิน "เธออยากเป็นหนึ่งในนั้นบ้างมั้ยล่ะ"โทโมะยิ้มกวนๆ

 

 

 

 

 

           "อ้าว!เฟย์ มาทำอะไรแถวนี้เนี่ย!"เขื่อนที่เดนผ่านมาก็ถามเฟย์ที่เดินเตะดินเตะทรายเล่น

ไปเรื่อยๆ "พี่เขื่อน..."เฟย์ยิ้มเขินเล็กน้อย

 

           "คือว่า...เฟย์มาสูดอากาศน่ะค่ะ เพิ่งจะทำรายงานเสร็จก็เลยมาเปิดหูเปิดตาจากตัว

หนังสือซักหน่อย แล้วพี่เขื่อนล่ะคะมาทำอะไรเอาป่านนี้ นี่ก็จะเย็นแล้วนะ"เฟย์ยิ้มให้

 

           "พี่มาเช็คงานน่ะ ก็เลยผ่านมาทางนี้พอดี"เขื่อนพูดทำให้เฟย์หุบยิ้ม จินตนาการที่เธอคิด

ว่าเขื่อนจงใจมาหาเธอดับไปหมดแล้ว

 

           "ว่าแต่อยู่คนเดียวหรอ ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนมั้ย"เขื่อนนั่งลงแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร "ขอบคุณ

ค่ะ"เฟย์ยิ้มแล้วนั่งลงที่ม้าหินข้างๆเขื่อน

 

 

           "พี่จำได้นะว่าเธอเคยเรียนคณะเดียวกันกับพี่น่ะ"เขื่อนเอ่ยเปิดประเด็น "หรอคะ เท่าที่จำ

ได้ เฟย์ไม่เคยเห็นหน้าพี่เลยนิ่"เฟย์แสร้งแล้วยิ้มเบาๆกับตัวเอง

 

           "โม้รึเปล่า วาเลนไทน์เม่อสองปีที่แล้วเฟย์ยังเถียงกับพี่เรื่องกุหลาบอยู่เลยนะ"เขื่อน

หัวเราะ "พี่เขื่อนอ่ะ! เฟย์อุตส่าห์จะลืมอยู่แล้วเชียว"เฟย์ตีแขนเขื่อนเบาๆแล้วหัวเราะ

 

           "ว่าแต่....นี่ก็ผ่านมานานแล้วนะ พี่เขื่อนเองก็เป็นเดือนของคณะ แล้วพี่มีคนมาจีบบ้าง

รึเปล่าคะ"เฟย์เริ่มใจสั่นรัว "ทำไมล่ะ จะจีบหรอ"เขื่อนหัวเราะ

 

           "บ้า! เฟย์เป็นผู้หญิงนะคะ"เฟย์ตีเขื่อนอีกครั้ง  "พี่ยังไม่มีหรอก เฟย์ล่ะมีบ้างรึเปล่า"

เขื่อนถามต่อในคำถามเดิมๆ

 

           "โสดสนิทเลยค่ะ"เฟย์ยิ้มพร้อมบิดไปมา "รอบางคนอยู่น่ะค่ะ"เฟย์เบือนหน้าหนีอย่างเขิน

อาย "รอคนๆนั้นอยู่รึเปล่าน่ะ"เขื่อนชี้ไปทางธามไทที่วิ่งหอบแฮกมาทางทั้งคู่

 

             

           "เฟย์! โถ่!อยู่นี่นี่เอง บอกให้ธามไปเอาน้ำหวานมาให้ แต่ก็หนีมานั่งกับหนุ่มหล่อเดือน

คณะอยู่ตรงนี้ ร้ายไม่เบานะเราเนี่ย"ธามไทล้อพร้อมยื่นน้ำหวานให้เฟย์

 

          

           "มาทำไมเอาป่านนี้ ชั้นกำลังจะรู้เรื่องมากขึ้นแล้วเชียว"เฟย์เดินเข้าไปกระซิบธามพร้อม

แอบหยิกที่แขนเขา "โอ๊ย!...ใครเค้าจะไปรู้กับเธอเล่า"ธามทำหน้าบูดเพื่อให้เขื่อนสนใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

เรื่องของฟางกับพิชชี่จะเป็นยังไง แล้วอีกสองคู่จะมีลุ้นมั้ย...ต้องติดามน้าา