Music love final chapter

 
 
 
 
 
 
           "พวกแกกลับก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวชั้นจะเป็นคนอยู่เฝ้าเค้าเอง"แก้วเดินออกมาส่งฟางกับ
พิชชี่ที่ลานจอดรถก็พูดขึ้นเพื่อคลายความเงียบ "แกอยู่ได้แน่หรอแก้ว ให้ชั้นอยู่เป็นเพื่อนนะ"ฟาง
จับมือแก้วเพราะคิดว่าให้คนท้องอ่อนๆซึ่งอยู่ในช่วงแพ้ท้องแบบนี้อยู่ดูแลคงไม่ไหวแน่ๆ
 
           "ชั้นไหวน่าเชื่อชั้นสิ ชั้นว่าอีกไม่นานโทโมะคงจะฟื้นแล้ว แกไม่ต้องห่วงชั้นนะ ชั้นอยู่
ได้"แกจับมือฟางอีกทบหนึ่งเพื่อยืนยันแล้วสบตาอ้อนวอนของเพื่อนสาวนานซักพัก
 
           "เอาเป็นว่าเรากลับกันเถอะฟาง ที่นั่นมีงานที่ต้องเคลียร์เยอะเลยนะ เราต้องทำงานให้
เสร็จ ก่อน-งาน-แต่ง-คุณพิม-กับคุณภาณุนะ"พิชชี่ชวนพร้อมเน้นประโยคหลังเพื่อเตือนสติฟาง
 
           "ใช่! อีกไม่นานเค้ากับคุณพิมก็ต้องเข้าประตูวิวาห์กันแล้ว ชั้นคงจะต้องรีบทำงานให้
เสร็จแล้วรีบแบกขี้หน้าหนีไปไกลๆสินะ...ชั้นกลับก่อนนะแก้ว ไปเถอะพิช"ฟางพูดเสียงเอื่อยแล้ว
รีบเดินกลับทำให้แก้วรู้สึกสงสารฟางจับใจ
 
 
 
 
 
 
 
           "เอ่อ...แก้วมารบกวนหน้าที่อะไรรึเปล่าคะ"แก้วถามพยาบาลที่มาเช็ดตัวให้โทโมะขณะ
นอนหมดสติอยู่บนเตียงคนป่วย แต่ก็ได้รับแต่เพียงรอยยิ้มของพยาบาลก่อนที่เธอจะก้มลงเช็ดตัว
ต่อ
 
           "เอ่อ...เชิญค่ะ เสร็จเมื่อไหร่ก็เรียกแก้วด้วยนะคะ"แก้วที่อยู่ในอาการแพ้ท้องจึงทำให้
อารมณ์เสียง่ายเป็นเหตุให้เธอเหวี่ยงใส่พยาบาลสาวคนนั้นก่อนจะรีบเดินหนี
 
                            หมับ!
                     มือหนาคว้ามือแก้วไว้แน่น
 
           "เธอจะไปไหนน่ะ ไหนคุณพยาบาลคนสวยบอกว่าเธอจะมาดูแลชั้นยังไงล่ะ"เสียงทะเล้น
อันคุ้นหูทำให้แก้วต้องรีบหันไปมองร่างของต้นเสียงนั้นทันที
 
           "โทโมะ!! นะ...นายฟื้นแล้วงั้นหรอ"แก้วที่อยู่ในอาการตกใจก็ก้าวขาไม่ออกสายตาจับ
จ้องไปที่ชายคนตรงหน้าที่จับมือเธอไม่ยอมปล่อยโดยที่เธอก็ไม่ทันสังเกตุว่าพยาบาลคนนั้นเดิน
ออกจากห้องไปแล้ว
 
            "ไหนว่าไม่อยากเจอหน้าชั้นไง เมื่อกี้ยังอยากจะเดินหนีเลย"โทโมะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"ชั้นก็อยากจะไป ไปให้พ้นๆหน้าของนาย แต่...นายจับมือชั้นอยู่นะ"แก้วโต้ตอบพร้อมเมินเล็ก
น้อย
 
            "แล้วถ้าผมปล่อย"โทโมะแกล้งปล่อยมือทำให้แก้วหันขวับมาจิกตาใส่ก่อนจะเมินอีกครั้ง
"ชั้นก็จะไป!!"แก้วพูดพร้อมแกล้งเดินหนีกลับบ้างแต่ถูกโทโมะดึงแขนไว้ตึงๆก่อนจะกระชากตัว
แก้วมานั่งตักตัวเอง
 
            "นี่! จะทำบ้าอะไรน่ะ ปล่อยชั้นนะ!!!"แก้วดิ้นใหญ่เมื่อโทโมะกอดเธอจากด้านหลัง "ก็
ชั้นคิดถึงเมียคนเก่งของชั้นไง ไหนมาหอมให้ชื่นใจหน่อยสิ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"โทโมะทำที
ว่าจะหอมทำให้แก้วรีบเบือนหน้าหนี
 
            "พูดบ้าอะไรของนาย!! ใครเป็นเมียนายกันยะ"แก้วตีปากโทโมะ "เอ้า! จะไม่ใช่เธอแล้ว
จะเป็นใครล่ะ ในเมื่อคืนนั้น..."โทโมะยิ้มออกแล้วหยุดพูดไปทำให้แก้วรีบขัดขึ้นมาทันที
 
            "เงียบไปเลยนะ!!"แก้วชี้หน้าโทโมะทำให้เขาหุบยิ้มทันที "ถ้านายขืนพูดเรื่องนี้อีก ชั้น
จะกลับ!!!"แก้วตีหน้าบึ้งทันทีพร้อมกับคิ้วขมวดใหญ่
 
            "นี่!อย่างอนสิ ชั้นอุตส่าห์เอาตัวไปบังไม่ให้เธอโดนรถชนเชียวนะ"โทโมะยิ้มกรุ้มกริ่ม
"ปล่อยชั้นได้แล้ว ตอนนี้ชั้นกับนายมีสถานะกันแค่คนที่เพิ่งรู้จักกัน หรือบางทีชั้นอาจจะเรียกนาย
ว่าคนแปลกหน้าได้เลยด้วยซ้ำ"แก้วเมินพร้อมสะบัดตัวหนีแล้วยืนขึ้นพร้อมถอยห่าง
 
            "นี่เธอไม่ซึ้งในพระคุณชั้นเลยรึไง ชั้นเอาชีวิตชั้นไปแลกกับชีวิตเธอเลยนะ มันก็น่าจะ
ยืนยันได้แล้วไม่ใช่หรอว่า...ชั้นรักเธอ"โทโมะพูดเบาๆด้วยความเขินอาย
 
            "นายอย่ามาทวงบุญคุณกันนะ แล้วนี่ชั้นก็อุตส่าห์ลดตัวลงมาดูแลนายแล้วนี่ไง อีกอย่าง
นายเลิกพูดคำนั้นได้แล้วนะ ชั้นไม่พร้อมจะรับฟัง"แก้วคิ้วขมวดหนักกว่าเดิม
 
            "ก็ชั้น..."โทโมะพยายามค้านแต่ถูกแก้วขัดขึ้นก่อน "ชั้นบอกว่าเลิกพูดยังไงล่ะ ถ้าพูด
ดีๆไม่ฟังกันงั้นชั้นจะกลับ!!"แก้วทำท่าจะเดินหนีอีกครั้งแต่ก็คงถุกโทโมะรั้งไว้
 
            "เดี๋ยวสิแก้ว!"โทโมะเรียก "เมื่อกี้เธอบอกว่าจะมาดูแลชั้นเพื่อตอบแทนที่ชั้นเอาชีวิตไป
แลกกับชีวิตเธอไม่ใช่หรอ"โทโมะค้านแล้วทำหน้าอ้อนวอนจนแก้วรู้สึกหลงไหลเหมือนเมื่อก่อน
เดิม
 
            "นายจะเอายังไงแน่"แก้วถามต่อด้วยความใจอ่อน "ชั้น...หิวน้ำ"โทโมะยิ้มอ่อนๆก่อนจะ
ชี้ไปยังเหยือกน้ำข้างเตียง "แค่นี้เองหยิบเองไม่ได้รึไง"แก้วถามด้วยความงุดหงิดแต่โทโมะก็ยัง
ไม่ยอมตอบได้แต่ชี้ค้างไปที่เหยือกน้ำ
 
            "อ่ะ"แก้วตะคอกแล้วยื่นให้โทโมะที่นั่งเอนตัวอยู่บนเตียง "อื้มมม สดชื่นดีเนอะ"โทโมะ
ดื่มน้ำไปนิดหน่อยก็ยิ้มออกมาแล้วยื่นแก้วส่งคืน "ไม่หิวน้ำแล้วอ่ะ..."โทโมะส่ายหัวพร้อมทำหน้า
ทะเล้น
 
            "ถึงเวลาทานอาหารแล้วค่ะ"พยาบาลสาวคนเก่าเดินนำอาหารมาให้โทโมะ "จะให้
พยาบาลเฝ้าหรือเปล่าคะ"พยาบาลสาวสวยยิ้มกรุ้มดริ่มราวกับว่ารู้ใจจึงเดินออกไปทิ้งไว้แต่เพียง
อาหารและยาหลังอาหารเท่านั้น
 
            "อ้าว! พอดีเลยแก้ว!!กำลังหิวพอดี"โทโมะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์อีกครั้ง "หิวก็กินซะสิ รีบกิน
แล้วก็รีบกินยาจะได้รีบๆหาย ชั้นจะได้อยู่ห่างจากนายซะที"แก้วสะบัดตัวทำท่าจะนั่งบนโซฟา
 
            "เธอจะรีบอะไรนักหนาล่ะ ชั้นยังไม่เห้นรีบเลย"โทโมะตื๊อแก้วอีกครั้งทำให้สาวเจ้าเริ่ม
หงุดหงิดมากขึ้น "รีบๆกินซะ ชั้นเบื่อ!!"แก้วตะคอกใส่ด้วยอาการหงุดหงิด
 
            "เบื่อหรอ...งั้นมาทำอะไรแก้เบื่อกันดีมั้ย"โทโมะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ทำให้แก้วรีบลุกขึ้นชี้
หน้าทันที "นี่นายจะบ้าหรอ ไอ...ไอทะลึ่ง"แก้วรีบปกปิดร่างกายทันทีเมื่อคิดว่าโทโมะจะปล้ำเธอ
 
            "เธอคิดบ้าอะไรของเธอ คิดว่าชั้นจะปล้ำเธอรึไง"โทโมะยิ้มอีกครั้งทำให้แก้วที่ได้ยิน
ประโยคนั้นถึงกับชะงัก "ชั้นแค่จะให้เธอมาป้อน จะได้ทำอะไรฆ่าเวลาไง"โทโมะถอนหายใจเล็กๆ
 
            "กินเองไม่เป็นหรือไง นี่นายโดนรถชนแค่บาดเจ็บเล็กน้อยอย่ามาสำออยกับชั้นได้มั้ย 
คิดว่าตัวเองแขนหักรึไงถึงได้เที่ยวมาอ้อนเอานู่นเอานี่จากชั้นเนี่ย นายคิดว่านายเป็นใครกัน"แก้ว
เริ่มดุด่าว่าโทโมะและหงุดหงิดด้วยอาการแพ้ท้อง
 
            "ชั้นก็คิดว่าชั้นเป็นสามีคนแรกของเธอไง เร็วๆเข้าไม่งั้นชั้นจะไปเที่ยวบอกคนอื่นเองว่า
เธอน่ะมีอะไรกับชั้นแล้ว"โทโมะตะคอกกลับทันทีพร้อมทำตัวเหมือนกับเด็กเพื่ออ้อนแก้ว
 
            "โอเคๆๆ ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายขืนนายยังเรื่องมากพรุ่งนี้ชั้นจะให้ยัยฟางมาดูแลแทนแล้ว
ชั้นจะไปให้ไกลๆเลยคอยดู"แก้วเดินขึงขังตึงตังมาที่เก้าอี้ข้างเตียงคนไข้แล้วค่อยๆตักอาหารใส่
ปากโทโมะทีละน้อยละน้อย
 
            "อื้มม อาหารที่ป้อนจากเธอที่มันอร่อยกว่าเดิมอีกนะ รู้สึกมันจะหวานๆด้วยเนอะ"โทโมะ
ยักคิ้วให้แก้วที่หน้าบึ้งตึงและดูเครียดกว่าเดิมเยอะ
 
            "ทะ...เธอเป็นอะไรรึเปล่าแก้ว"โทโมะจับไหล่แก้วที่หยุดป้อนอาหารที่หมดแล้วของเขา
แล้วก้มหน้าก้มตาเงียบ "ปะ...ป่าว ชั้นไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย นี่! นายอิ่มแล้วใช่มั้ยงั้นเดี๋ยวชั้น
เรียกพยาบาลมาเก็บเลยแล้วกันนะ"แก้วปาดน้ำตาที่ไหลลงมาโดนที่เธอไม่รู้ตัวก่อนจะรีบลุกขึ้น
แต่ถูกโทโมะรั้งไว้ตามเดิม
 
            "กะ...แก้ว เธอเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม"โทโมะดึงตัวแก้วมาตั้งตักตัวเองอีกครั้งก่อนจะ
หันหน้าของเธอมาสบตาของเขาแล้วบรรจงเช็ดน้ำตาให้ด้วยความห่วงใย
 
            "ชั้นไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย เดี๋ยวนายทานยาซะจะได้รีบไปนอน"แก้วพยายามจะลุกหนี
แต่ก็ไม่เป็นผล "ทำไมอ่ะแก้ว เธอเป็นอะไรเธอก็บอกชั้นสิ ชั้นพอจะช่วยได้มั้ย"โทโมะซักไซร้
 
            "นายไม่เข้าใจชั้นหรอก!!"แก้วตะโกนใส่และพยายามดันตัวเองออกห่างจากโทโมะแต่
ก็ไม่เป็นผลดังเดิม "ชั้นต้องเข้าใจสิแก้ว ตอนนี้เราเป็นเหมือนคนนเดียวกันแล้ว มีอะไรเธอก็บอก
ชั้นสิ เก็บไว้คนเดียวมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ"โทโมะว่าพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลเพิ่มมากขึ้นของ
แก้ว
 
            "ชั้นท้อง!!!!!"แก้วสะบัดตัวเองออกพร้อมกับตัดสินใจบอกความลับนั้นมา "ท้อง!! เธอ
ท้องจริงๆใช่มั้ยแก้ว นี่ลูกของชั้นจริงๆใช่มั้ย"โทโมะยิ้มและร้องออกมาด้วยควาดีใจแต่เหมือนกับ
เขาจะพูดไม่เข้าหูแก้วเอาซะเลย
 
            "ทำไมพูดงี้อ่ะ"แก้วสะบัดตัวออกยืนกอดอกและจ้องโทโมะตาเขม็ง "ชะ...ชั้นหมายถึง
ชั้นจะมีลูกแล้วใช่มั้ย ชั้นดีใจที่สุดเลยแก้ว โอ๊ย!!"โทโมะลุกออกจากเตียงเพื่อไปกอดแก้วแต่ขาที่
ไม่แข็งแรงทำให้เขาทรุดลงทันที
 
            "เฮ้ย! นี่นายจะลงมาทำบ้าอะไร นายยังไม่หายดีเลยนะ"แก้วโวยวายทันทีพร้อมกับพยุง
โทโมะขึ้นเตียงผู้ป่วยเหมือเดิมอีกครั้งทำให้โทโมะยิ้มเขินที่แก้วมาดูแลแทนที่เขาจะดูแลแก้ว
 
            "จะชั้นดีใจนี่นา กี่เดือนแล้วเนี่ยแก้ว"โทโมะยิ้มทำให้เธอน้ำตาหยดด้วยความดีใจเพราะ
เธอเคยคิดว่าโทโมะอาจจะรับไม่ได้แล้วทิ้งเธอกับลูกไว้แต่...มันตรงกันข้ามไปหมด
 
            "เดือนเดินอะไรล่ะ เพิ่งจะสามอาทิตย์ อีกไม่กี่วันก็จะสี่อาทิตย์แล้วก็ครบเดือนแล้ว
แหละ"แก้วยิ้มกับท่าทีของโทโมะที่ลูบท้องเธอเล่นแล้วยิ้มไปมาทำให้เธอมีความสุขอย่างบอกไม่
ถูกเลยทีเดียว
 
            "ทำไมนายถึงดีใจล่ะ ชั้นคิดว่า...ถ้าชั้นบอกนายแล้วนาายจะไม่ยอมรับซะอีกอีก แต่นี่
นายกลับดีใจมากกว่าในความคิดชั้นอีกนะเนี่ย"แก้วถามแล้วยิ้มกริ่ม
 
            "ก็...ไม่รู้สิ คงเป็นเพราะชั้นอยากมีลูกมานานแล้วมั้ง"โทโมะเงยหน้ามามองแก้วก่อนจะ
นอนบนตักเธอด้วยท่าทีแก้วก็เต็มใจ "ทำไมอ่ะ ชั้นไม่เห็นอยากจะมีเลย"แก้วยิ้มเบาๆอย่างเขินๆ
 
            "ก็ชั้นชอบเด็ก รักเด็ก แล้วก็...รักคุณ"โทโมะยิ้มแล้วใช้นิ้มชี้จิ้มจมูกแก้วทำให้แก้วต้อง
ย่นจมูกหลบทันที "ไอบ้า! พูดไม่รู้เรื่องอีกแล้วนะ"แก้วว่าแต่ก็ยังคงแอบเขินๆ
 
            "แล้วคุณล่ะ รักผมบ้างรึยัง ตอนนี้ก็มีไอ้ตัวน้อยที่เกิดจากผมกับคุณจะมาเชื่อมความสัม-
พันธ์ ของเราแล้ว เธอใจอ่อนบ้างรึยังเนี่ย"โทโมะถามแต่แก้วก็ยังยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ
 
            "ทำไมล่ะ นี่อย่าบอกนะว่า..."โทโมะหยุดพูดเนื่องจากแก้วเอานิ้วเรียวยาวมาแตะที่ปาก
ของเขา "ใช่! ชั้นไม่นอกใจพี่จองเบ แม้เค้าจะเสียไปแล้วก็ตาม แต่...ถ้านายทำตัวให้น่ารักกว่านี้
ชั้นอาจจะตกลงรับนายมาเป็นพ่อของเด็กคนนี้ก็ได้น้าา"แก้วทำหน้าทะเล้นแล้วลูบไปมาที่ท้อง
 
            "ชั้นรักเธอ ชั้นยอมทุกอย่างนะแก้ว ยอมรับชั้นเถอะนะเพราะชั้นก็รู้ว่าเธอก็รักชั้นเหมือน
กัน แต่ตอนนั้นมันมีพี่จองเบ ตอนนี้มันไม่มีแล้วนะแก้ว รับรักชั้นเถอะ แล้วเรามาทำตามประเพณี
ให้มันถูกต้อง"โทโมะกอดแก้วอีกครั้งก่อนจะกระซิบข้างๆหูแก้วเบาๆ
 
            "โอเคๆ ชั้นรับรักนายก็ได้"แก้วหัวเราะกับความจริงจังของโทโมะเธอจึงค่อยๆปล่อย
กอด แล้วเช็ดน้ำตาลูกผู้ชายของโทโมะให้แห้งไป "จริงนะแก้ว!!"โทโมะกอดเธอทันที
 
            "เลิกขี้แยได้แล้วย่ะ แล้วชั้นจะบอกให้นะ ต่อเมื่อชั้นคบกับนายแล้วชั้นก็ยังไม่ตกลงจะ
แต่งงานแล้วก็ใช้ชีวิตร่วมกับนายหรอก"แก้วเมินเล็กน้อยเพื่อเรียกร้องความสนใจ
 
            "ทำไมอ่ะแก้ว เรารักกันแล้วนิ่ แล้วก็ยังมีเจ้าตัวน้อยกันแล้วด้วยนะ"โทโมะคิ้วขมวดอีก
ครั้ง "ฮึๆ ก็นายยังไม่ให้แหวนชั้น ชั้นก็ไม่ตกลงหรอก"แก้วหัวเราะ "แสบจริงๆเลยนะยัยเพี้ยน"
โทโมะยิ้มก่อนจะใช่จมูกของเขาไปถูไถกับจมูกของแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Happy ไปแล้วคู่นึง ไรเตอร์สัญญาว่าจะไม่มี
เรื่องให้คู่นี้แล้วจ้าา 
 
ปล.ใครเชียร์คู่ไหนก็เม้นกันเยอะๆหน่อยน้าา เรื่องคู่หลักจะเป็นยังไงก็ต้องติด
ตามค่าาา