Music love final chapter
เขียนโดย 
ployfin
วันที่ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.42 น.
แก้ไขเมื่อ 11 กันยายน พ.ศ. 2558 19.19 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
20) เรื่องของเรา...(อย่าบอกเขาเลย)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"เฟย์มาทำอะไรแถวนี้เนี่ย!"ธามไทที่เดินผ่านมาก็ถามขึ้นเมื่อเห็นเฟย์ดึงดอกหญ้ามาเล่น
ปัดไปปัดมาอย่างไร้ความรู้สึก ดูเหมือนเธอกำลังนึกอะไรเพลินไปจนเหม่อแน่ๆ
"อ้าว!ธาม"เฟย์ทักกลับแต่จิตใจยังคงเหมือนเดิมแม้จะมีสติตามเดิมแล้ว "เฟย์...เป็น
อะไรรึเปล่า"ธามไทถามเมื่อเห็นสีหน้าที่เจื่อนลงของเฟย์ "ป่าวซะหน่อย หน้าเฟย์เหมือคนอมทุกข์
หรอ"เฟย์ถามกลับพลางเอามือกุมหน้าตัวเองแล้วเบือนหน้าหนีสายตาธามไท
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ว่าแต่...ตั้งแต่คบกับพี่เขื่อนเฟย์หายหน้าหายตาไปเลยน้าา ช่วงนี้เป็น
ไงบ้างมาอัพเดทหลังเป็นแม่สาวผู้ที่แอบชอบเดือนมหาลัยหน่อยสิ"ธามไทซักไซร้มากว่าเดิมโดย
ที่ไม่รู้ว่าเฟย์กำลังทุกข์เรื่องนี้อยู่
"เอ่อ...คือ..."เฟย์เริ่มไปไม่ถูกกับคำถามของธามไท "ไม่ค่อยดีหรอ"ธามไทถามอีกครั้ง
และดูเหมือนเค้าจะเดาใจเพื่อนสาวคนสนิทนี้ได้ถูกต้อง
"เฮ่อ! เหนื่อยใจเหมือนกันนะ"เฟย์ถอนหายใจเพื่อจะเล่าเรื่องราวยาวขึ้นเพื่อระบายกับ
เพื่อนซี้คนนี้เช่นเคย และดูเหมือนว่าธามไทจะพร้อมรับฟังปัญหาของเธอเหมือนเช่นเคยเช่นกัน
"คือ...ชั้นกับพี่เขื่อนเริ่มห่างกันมาเกือบครบสองอาทิตย์แล้วแหละ ชั้นไม่รู้ว่าทำไมแต่...
เวลาที่ชั้นจะไปหาพี่เค้า ก็ดูเหมือนว่าเค้าจะทำทีไปคุยกับคนอื่น เวลาที่ชั้นกำลังจะทัก เค้าก็เดิน
หหนีไปซะเฉยๆ แกว่าชั้นควรจะทำยังไงดีอ่ะ"เฟย์เล่ายาว
"แกคิดว่าอะไรทำให้พี่เขื่อนเป็นอย่างนั้นล่ะ"ธามไทถามแต่เฟย์กลับทำหน้างง "อย่างเช่น
...เวลาแกทำท่าทางแปลกๆ หรือพูดอะไรที่ไม่เข้าหู บางทีพี่เค้าอาจจะงอนก็ได้นะ"ธามไทอธิบาย
"แล้วมันจะเป็นไปได้มั้ยถ้า...พี่เขื่อนจะงอนชั้นเพราะชั้นบอกเรื่องทางบ้านชั้นที่ไม่รับ
เอ่อ...คนฐานะต่างกัน มาเป็นคนรอบข้างน่ะ"เย์คิดอะไรออกเลยถามเพื่อนชายกลับ
"โห!...นี่แกเล่นไปพูดแบบนั้นกลับพี่เค้าเลยหรอ แกก็รู้ว่านอกจากชั้น ถ้าแกไปพูดกลับ
ใครก็คงต้องมีเคืองๆกันบ้าง แกนี่จริงๆเลยนะ"ธามติติงพลางเขกหัวเฟย์เบาๆทำเอาสาวเจ้าหน้าบูด
ทันที
"ใครจะไปรู้ล่ะ พี่เขื่อนเองก็ยังพูดกับปากว่าเข้าใจๆ ชั้นก็ไม่ได้มาคิดมาก แค่คิดว่าอาการ
พี่เค้าแปลกๆเหมือนกับคนอกหักยังไงอย่างนั้นเอง"เฟย์ลูบหัวไปมาบริเวณที่โดนธามไทเขกหัว
"ยัยบ๊องเอ๊ย!! แกก็นาจะรู้ตั้งแต่สีหน้าพี่เค้าแล้วแหละ ซื่อบื้อจริงๆเล๊ยย"ธามไทคิ้วขมวด
เล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาให้กำลังใจสาวเจ้าที่ทำหน้าบูดไม่หยุด
ครื้นนนน
ในขณะที่กำลังคุยรถคนงานก็ขับผ่านไปทำให้ฝุ่นตามถนนลูกรังฟุ้งเต็มไปหมด
"โอ๊ย!"เฟย์หลับตาปี๋แล้วขยี้ไปมาเนื่องจากฝุ่นเข้าตาจนเกิดอาการแสบ "เป็นอะไรน่ะ
ไหนดูหน่อยสิ"ธามดึงมือทั้งสองของเฟย์ที่กำลังจับตาตัวเองอยู่ออกเพื่อดูอาการ
"โธ่เอ้ย! ฝุ่นเข้านิดๆหน่อยๆ เดี๋ยวก็คงหายแดง ทำเป็นคุณหนูอยู่นั่นแหละ"ธามไทแค่น
หัวเราะออกมากับความเจ็บเกินจริงของเฟย์ที่กำลังร้องโอดโอยอยู่
"ก็มันเจ็บนี่นา ทั้งเจ็บทั้งแสบ แกไ่คิดจะห่วงกันรึไงเล่า"เฟย์โวยวายแล้วหลับตาข้างขวา
ที่จินตนาการว่าตัวเองเจ็บแสบราวกับโดนน้ำกรดสาดเข้าอย่างจัง
"มาๆเดี๋ยวชั้นจะดูให้ เอามือออกสิ"ธามไทดึงมือเธอออกอีกครั้งก่อนจะหัวเราะดังเดิม
"ฮ่าๆ แดงนิดเดี๋ยวแหละ มานี่ๆเดี๋ยวจะเป่าให้นะครับคุณหนู"ธามไทหัวเราะก่อนจะขยับหน้าไป
ใกล้หน้าเฟย์จนเฟย์รับรู้ได้ถึงลมหายใจถี่ๆที่หายใจรดหน้าผากเธออยู่ก่อนจะรู้สึกถึงลมเบาๆที่
กำลังเป่าตาที่เธอจินตนาการว่ามันแสบแสนจะแสบ
"เฟย์!!!"เสียงชายหนุ่มอันคุ้นหูเรียกเธอมาแต่ไกลประกอบกับเสียงฝีเท้าหนักวิ่งมายังที่
ที่เธอกับธามไทอยู่ทำให้ธามไทต้องผละออกจากเฟย์อย่างรวดเร็ว
"พี่เขื่อน...พี่มาที่นี่ได้ไงคะ"เฟย์ถามแฟนหนุ่มที่อยู่ในอาการโกรธจัดโดยที่เธอเองก็ไม่
รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้ชายหนุ่สุดสุขุมที่เธอรักกลายเป็นมากที่พร้อมจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อ
"ถ้าพี่ไม่ผ่านมาพี่จะรู้หรอว่าแฟนที่พี่รักกำลังจะถูกรุ่นน้องที่พี่ไว้วางใจหอมแก้มที่พี่หวง
โดยที่เฟย์ก็เต็มใจ ทำไมอ่ะเฟย์"เขื่อนทำสีหน้าผิดหวังทันที
"มันไม่ใช่อย่างที่พี่เขื่อนคิดนะคะ"เฟย์พยายามอธิบาย "หรอ!! ถ้าไม่ใช่อย่างนี้แล้วอย่าง
ไหนล่ะ หลักฐานมันก็ทนโท่เต็มตาอยู่แล้ว ยังจะปฏิเสธอีกหรอเฟย์"เขื่อนว่าพร้อมชี้ไปที่ธามไท
"ไม่ใช่นะพี่ ผมแค่เป่าฝุ่นที่เข้าตาเฟย์ให้ก็เท่านั้น ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้นเลยนะ"ธามไท
พยายามช่วยเฟย์อธิบายควาจริง "เงียบไปเลยไอธาม ก่อนที่ชั้นจะโกรธแกกว่านี้แล้วชกหน้าแกให้
เสียพี่เสียน้องไปเลย"เขื่อนชี้หน้าว่าธามไทอีกมือก็กำหมัดแน่น
"พี่เขื่อนฟังเฟย์อธิบายก่อนสิ วู่วามแบบนี้เราจะคุยกันรู้เรื่องได้ยังไงน่ะ"เฟย์ดันตัวเขื่อน
ออกจากธามแล้วเดินไปขวางทั้งคู่ไว้ทันทีเพราะรู้ว่าตอนนี้ธามไทก็เริ่มจะไม่ยอมเหมือนกัน
"ฟัง!! เฟย์ยังจะอยากอธิบายอะไรให้มากกว่านี้หรอ...พี่ไม่ฟัง!!"เขื่อนพูดพร้อทำท่าจะ
เดินหนี "พี่มันก็เป็นแบบนี้ไงมันเลยทำให้เฟย์ต้องทุกข์ใจเพราะพี่ตลอดอ่ะ สมแล้วแหละ! เลิกกัน
ไปเลย เลิกไปสิ ผมรอเสียบอยู่นะ!!"ธามไทโพ่งปากออกมาทำให้เขื่อนและเฟย์ชะงัก
ผลั้ก!
เขื่อนเดินตรงมาต่อยปากธามไททันทีที่เขาพูดจบ
"ชั้นบอกให้เงียบไงเล่า!!"เขื่อนอารมณ์ฉุนก่อนจะง้างหมัดขึ้นอีกครั้งแต่เฟย์มาขวางไว้
ก่อน "หยุด! พอ!"เฟย์ที่น้ำตาไหลด้วยความกลัวก็เริ่มสั่งห้ามก่อนจะตัดสินใจบางสิ่งออกมา
"พี่เขื่อนที่เฟย์เคยรักอยูไหน พี่เขื่อนที่เฟย์เคยยอมทุกอย่างตอนนี้...เป็นแบบนี้หรอ ไม่สิ
ต้องบอกว่ามันมีปีศาจมาเข้าร่างแฟนของเฟย์ต่างหาก ปีศาจตนนี้มันทำให้ความมืดครอบงำจิตใจ
พี่เขื่อน จนพี่บ้าแล้วก็คลั่งแบบนี้...เราห่างกันเถอะ เผื่อปีศาจตัวนี้มันจะหมดฤทธิ์ลงเองบ้าง"เฟย์
พูดราวกับจะบอกเลิกแต่...เธอแค่จะ่างกับเขาเท่านั้นเอง...
"ยัยฟางนะยัยฟาง ให้พาไปช็อปนิดช็อปหน่อยก็ไม่ได้ อ้างนู่นอ้าางนี่อยู่เรื่อย ดูซิ เพื่อน
ของแกที่กำลังท้องหลานของแกกำลังถือของหนักอยู่โดยไร้การช่วยเหลือจากเพื่อด้วยกันเอง หึๆ
ไม่รู้จะด่าแกว่าไงเลย"แก้วรำพึงรำพันกับตัวเอง
"โอ๊ะ!...โอ๊ย!..."แก้วเซพร้อมกับทิ้งสิ่งของที่ซื้อมาลงพื้นด้วยอาการปวดหัวและวินแดด
มากตามประสาคนท้องใหม่ๆหรือที่เรียกว่าแพ้ท้อง มันทำให้เธอเซไปทั่วโดยไม่ได้มองรถข้างหน้า
"แก้วระวัง!!!"/ปรี๊นนนนนนนนนน/ตู้ม!
สามเสียงที่แก้วได้ยินก่อนจะตั้งสติได้นั่นคือเสียงของชายคนหนึ่งซึ่งแน่นอนเธอไม่ได้
ต้องการเจอหน้าเขา เสียงที่สองเป็นเสียงแตรรถที่ขับมาอย่างรวดเร็วทำให้เกิดเสียงที่สาม รถคัน
นั้นชนเข้าชายคนที่ผลักเธอเข้าถนนเพื่อปกป้องเธอไม่ให้โดนชนแต่ตอนนี้...เขาเป็นผู้รับเคราะห์
แทนทั้งหมด
"ฟาง!!"แก้วที่นั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินเมื่อเจอเพื่อนสาวที่เธอโทรตามก็รีบโผลเข้ากอด
ด้วยความกลัวปนกับความเสียใจ "แก้ว!แกอ่าร้องไห้สิ เดี๋ยวลูกจะทุกข์ใจเอานะ"ฟางลูบหัวแก้ว
พร้อมพาเธอไปนั่งหน้าห้องฉุกเฉินดังเดิม
"เป็นเพราะชั้น ชั้นเอง...ถ้าชั้นไม่ออกไปข้างนอกก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ รู้ก็รู้ว่ากำลังแพ้
ท้อง ทำไมชั้นโง่แบบนี้นะ ทำไมๆ"แก้วพูดพร้อมตีตัวเองไปทั่วร่างกาย
"อย่าตีตัวเองสิแก้ว แกไม่ใช่คนผิดเลย ถ้าชั้นออกไปเป็นเพื่อนแกแต่แรกก็คงไม่เป็น
แบบนี้"ฟางเศร้าลงทันที "โทษตัวเองกันทำไมพวกนี้"พิชชี่แตะบ่าฟางและแก้วเพื่อให้ผ่อนคลาย
"ถ้าโทโมะเป็นอะไรไปชั้นคงต้องรู้สึกผิดไปตลอดแน่ๆเลย ทำร้ายหัวใจโทโมะไม่พอ ยัง
ต้องมาทำร้ายลูกโดยการให้เค้ากำพร้าจริงๆด้วย"แก้วร้องไห้แล้วลูบท้องไปมา
"อย่าบอกนะว่าแก!!"ฟางตกใจกับสิ่งที่แก้วคิด เพราะเธอเองก็รู้ว่าแก้วต้องคิดที่จะให้
โอกาสโทโมะแล้วบอกความจริงเรื่องนี้ไปเพื่อทำให้มันถูกต้องตามประเพณี
"ใช่! ชั้นคิดมันมาซักพักแล้วแหละ ตั้งแต่วันที่ชั้นรับน้องเกรทมาจากพี่กาน ชั้นก็รู้ว่า
โทโมะเองก็สามารถเป็นพ่อที่ดีได้ และสามารถดูแลชั้นด้วยความรักได้"แก้วพูดเศร้าพร้อมกุมมือ
ฟางเอาไว้แน่น
"ถ้ามันไม่เกิดเรื่องนี้มาก่อน คิดแบบไหนชั้นก็ผิดอยู่ดีแหละ"แก้วฟุบลงร้องไห้ทำเอาฟาง
กับพิชชี่ต้องรีบปลอบทันทีพร้อมกับภาวนาให้โทโมะรอดจากอุบัติเหตุนี้ ทั้งสองอยากเห็นแก้วมี
ความสุขกับครอบครัวตัวเองซักที
2 ชั่วโมงผ่านไป
"แก้วตื่นเร็ว!! คุณหมอออกมาแล้ว แก้ว!"ฟางเขย่าตัวเพื่อสาวเบาๆเพื่อให้รู้สึกตัวและ
ให้ลืมตาขึ้นมาถามหมอด้วยตัวเองว่าพ่อของลูกเธอเป็นอย่างไรบ้าง
"อื้มมม ห๊า! หมอหรอ"แก้วบิดขี้เกียจก่อจะทบทวนคำพูดของฟางแล้วลุกพรวดพราด
ขึ้นมาทันทีที่มีสติ "หมอคะ แฟนชั้นเป็นยังไงบ้าง เค้าปลอดภัยดีมั้ยคะ"แก้วถามทำให้ฟางกับพิชชี่
ชะงักแล้วมองหน้ากันทันที แฟนงั้นหรอ
"ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ อยู่ในช่วงพักฟื้น แต่หมอก็ยังไม่รับประกันแน่ชัดว่า
จะฟื้นเมื่อไหร่ อย่างไรหมอก็ขอตัวไปดูแลคนไข้คนอื่นก่อนนะครับ สู้ๆ"หมอชายวัยกลางคนชูสอง
นิ้วให้เธอเพื่อให้กำลังใจ
"ปลอดภัยแล้ว ปลอดภัย...นายปลอดภัยแล้วจริงๆ"แก้วกุมมือเพื่อนสาวพร้อมมองไปดู
ร่างของชายหนุ่มในห้องฉุกเฉิน ผู้ที่เธอเรียกได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่า "แฟน"
จะจบแล้วน้าา อีกแค่ไม่กี่ตอนติดตามนะ อย่า
เพิ่งหายไปนะคะ
ปล.คู่แก้วจะให้แฮปปี้ในตอนหน้า ส่วนเขื่อนเฟย์จะลงเอย
อย่างไรก็ต้องติดตาม ส่วนป๊อป/ฟาง จะมีโมเม้นมุ้งมิ้งยังไง
อยากรู้ก็ต้องเม้นกันเยะๆเดี๋ยวไรเตอร์จะรีบมาอัพต่อนะค้าา
*อยู่ในช่วงเปิดเทอมแบบนี้ไรเตอร์อัพประจำทุกเสาร์ที่ว่างนะค้าา อย่าหายกัน
ไปน้าา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
